Πέμπτη, 21 Νοεμβρίου 2024

Ἡ ὡς εἰς οὐρανὸν πυρφόρος ἀνάβασις τοῦ ἁγίου

ἐνδόξου Ποοφήτου ᾿Ηλιοὺ τοῦ Θεσβίτου

 

Εἰσαγωγή

Ὡς γνωστόν, ὁμιλῶν ὁ ἄγγελος τοῦ Κυρίου πρὸς τὸν Ζαχαρίαν περὶ τῆς γεννήσεως ᾿Ιωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ἔλεγε περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἔμελλε νὰ προέλθῃ ἐν Πνεύματι καὶ δυνάμει Ἠλιού. Τοῦτο καὶ µόνον ἀρκεῖ διὰ νὰ χαρακτηρίση τὴν σπουδαιότητα, τὴν ὁποίαν κατέχει ὁ Ἡροφήτης Ἠλίας εἰς τὴν ἱστορίαν τῆς Γραφῆς. Καὶ πράγματι. Ὁ ᾿Ηλίας δὲν ἔγραψε προφητείας, ὑπῆρξεν ὅμως ὁ κατ᾽ ἐξοχὴν δραστήριος καὶ ἰσχυρὸς προφήτης, ψυχὴ φλογερά, καρδία τολμηρά, χεὶρ στιβαρά, στόμα ἐλεύθερον, ὁ ἀξιώτερος ἀντιπρόσωπος τοῦ Θεοῦ, ἀξιωθεὶς διά τοῦτο καὶ τοῦ προνομίου νὰ μὴ γνωρίσῃ θάνατον, ἀλλὰ νὰ ζήσῃ καὶ νὰ ἀπέλθῃ ἄφθαρτος καὶ ἀθάνατος.     Ὁ προφήτης Ἠλίας ἦτο υἱὸς τοῦ Σωβάκ κατήγετο δὲ ἐκ τῆς Θέσβης, ἐξ οὗ καὶ Θεσβίτης, καὶ κατώκει εἰς γῆν Γαλαάδ. Ἡ δρᾶσις καὶ ἡ ἀκμή του ἐγένετο ἐπὶ τοῦ ἕκτου βασιλέως τοῦ Ἰσραήλ ᾿Αχαάβ, ὅστις διεδέχθη τὸν πατέρα αὐτοῦ ᾿Αμβρὶ- τῷ 913 π. Χ. καὶ εἶχε σύζυγον τὴν ἐμπαθῆ, «φιλόδοξον, πλεονέχτιν καὶ ἀσεβή ᾿Ιεζάβελ, κόρην τοῦ βασιλέως τῶν Σιδωνίων. Ἐπὶ τοῦ ᾿Αχαὰβ εἰσήχθη παρὰ τοῖς ᾿Ισραηλίταις, ἡ λατρεία τοῦ Βάαλ καὶ τῆς ᾿Αστάρτης, ἀνήγειρε μάλιστα καὶ εἴδωλα καὶ ναοὺς αὐτῶν ἐν Σαμαρείᾳ. Τοσαύτη δὲ ὑπῆρξεν ἡ ἀσέβεια καὶ ἡ καταφρόνησις παντὸς θείου καὶ ἀνθρωπίνου νόμου ἐπὶ ᾿Αχαάβ, ὥστε ἡ Γραφὴ λέγει περὶ αὐτοῦ παραστατικώτατα, ὅτι ἔπραξε πονηρὰ καὶ παρώργισε τὸν Θεὸν περισσότερον παρ’ ὅσον ὅλοι οἱ πρὸ αὐτοῦ βασιλεῖς τοῦ ᾿Ισραήλ.

  • 1. Προσευχόμενος στήν ἔρημο Χορράθ.

Ἐπὶ τὸν Ἀχαὰβ τοῦτον ἀποσταλεὶς ὑπὸ τοῦ Θεοῦ ᾿Ηλίας ὁ Θεσβίτης εἶπε πρὸς αὐτόν, ὅτι ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν δὲν θὰ ἐγίνετο βροχὴ καὶ δρόσος, ἕως  οὗ ὁ ἰδικός του λόγος, ἐκφράζων τὴν θείαν βουλήν, λύσῃ τὴν ξηρασίαν καὶ ἀνυδρίαν. Καὶ ἀφοῦ ἀνεκοίνωσε τοῦτο ὁ ᾿Ηλίας, κατὰ θείαν πάλιν διαταγὴν κατέφυγε παρὰ τὸν χείµαρρον Χορρὰθ πλησίον τοῦ Ἰορδάνου. Ἐκεῖ ὁ Ἠλίας προσηύχετο καὶ ἐλάτρευε τὸν Θεὸν μὲ τὴν ἰσχυρὰν πνευματικὴν ἀνύψωσιν, τήν ὁποίαν δίδει ἡ ἐρημία εἰς τὰς φλεγομένας ἀπὸ εὐσέβειαν ψυχάς, ἐτρέφετο δὲ μὲ ἄρτον καὶ κρέας, τῶν ὁποίων μερίδας τῷ ἔφερον ἑσπέρας καὶ πρω κόρακες. Καὶ ἔπινεν ἀπὸ τὸ ὕδωρ τοῦ χειμάρρου.

  • 2. Φιλοξνεούμενος στήν οἰκία τῆς χήρας τῶν Σαρεπτῶν.

᾿Αλλὰ μετὰ ἡμέρας ἡ παρατεταμένη ἀνυδρία ἐξήρανεν ἐντελῶς τὸν χείμαρρον. Τότε ὁ Ἠλίας ἀπῆλθεν εἰς Σαρεπτὰ τῆς Σιδωνίας. Τῷ εἶχε δὲ εἴπει ὁ Θεός «ἰδού ἐντέταλμαι ἐκεῖ γυναικὶ χήρᾳ τοῦ διατρέφειν σε» Καὶ πράγ ματι, μόλις ἔφθασεν εἰς τὴν πύλην τῆς πόλεως, εὗρε γυναῖκα χήραν ἥτις συνήθροιζε ξύλα. Εἶπε δὲ πρὸς αὐτὴν ὁ προφήτης φέρε μοι ὀλίγον ὕδωρ εἰς  δοχεῖον διὰ νὰ πίω. Ἡ οἰκία τῆς γυγαικὸς ἦτο φαίνεται ἐκεῖ πλησίον. ᾿Εκίνησε λοιπὸν νὰ ὑπάγη, διὰ νὰ φέρῃ ὕδωρ. ᾿Ενῷ δὲ ἐπήγαιγεν ὁ ᾿Ηλίας ἐφώναξε νὰ τῷ φέρῃ καὶ τεμάχιον ἄρτου.   

Εἰς τὴν παράκλησιν ταύτην ἡ γυνὴ ἀπήντησεν, ὅτι δὲν εἶχε διόλου ἄρτον, ἀλλὰ μόνον μίαν δρᾶκα ἀλεύρου εἰς μίαν ὑδρίαν καὶ ὀλίγον ἔλαιον εἰς  ἕν ἀγγεῖον. Ἦλθον δέ, προσέθηκεν ἡ γυνή, νὰ συνάξω δύο ξυλάρια, διὰ νὰ κάμω μικρὰν πήτταν δι᾽ ἐμὲ καὶ τὰ τέκνα μου καὶ μὴν ἀποθάνωμεν. Ὁ Ἠλίας τήν προέτρεψε νὰ ἔχῃ θάρρος καὶ ἠξίωσεν ἀπ᾿ αὐτῆς νὰ κάμῃ πρῶτον δι᾽ αὐτὸν μίαν πήτταν, κατόπιν δὲ διὰ τὸν ἑαυτόν της καὶ τὰ τέκνα της, ἐδήλωσε δέ, ὅτι διὰ τὴν ἀγαθότητα τῆς ψυχῆς της καὶ διὰ τὸ καλόν, τὸ ὁποῖον θὰ ἔκαμνε φιλοξενοῦσα τὸν ᾿Ηλίαν, ὁ Θεὸς ἔμελλε γὰ εὐλογήσῃ τὴν ὑδρίαν τοῦ ἀλεύρου καὶ τὸ ἔλαιον τοῦ ἀγγείου, ὥστε νὰ μὴ λείψουν μέχρι  τῆς ἡμέρας, κατὰ τὴν ὁποίαν ὁ Κύριος θὰ ἔλουε καὶ πάλιν τὴν γῆν μὲ βροχήν.

Ἡ χήρα γυνὴ ἔκαμε, ὡς εἶπεν ὁ Προφήτης, ἐξεπληροῦτο δὲ τούτου δέ ὁ λόγος, καθ᾽ ἡμέραν μετεχειρίζοντο τὸ ὀλίγιστον ἄλευρον καὶ ἔλαιον, ἀλλὰ, θεία δύναμις καὶ πρόνοια τὰ διετῄρει πάντοτε ἀνεξάντλητα.

  • 3. Ἡ ἀνάστασις τοῦ υἱοῦ τῆς χήρας τῶν Σαρεπτῶν.

᾽Αλλὰ μετὰ ἡμέρας ἠσθένησεν ὁ υἱὸς τῆς χήρας. Ἦτο δὲ καθ᾽ ὑπερ βολὴν βαρεῖα ἡ νόσος καὶ ἀπέθανε. Τότε πρὸ τοῦ νεκροῦ υἱοῦ της ἡ γυνὴ ἡ χήρα ἔχασε, ἀπὸ τὸ ἄλγος καὶ τὸ καῦμα τῆς ὀδύνης, τὴν ψυχικήν της εὐγέ νειαν καὶ ἀγαθότητα. Ἐνόμισεν ὅτι ἡ εἴσοδος τοῦ Προφήτου εἰς τὸν οἶκόν  της, ἐπάταξε τὰς ἁμαρτίας της καὶ ἐθανάτωσε τόν υἱόν της. Καὶ ὁ θρηνώδης οὗτος γογγυσμὸς διετυπώθη ἐν εἴδει μομφῆς καὶ παραπόνου πρὸς τὸν ᾿Ηλίαν.

Ἐκεῖνος συνεκινήθη πρὸς τὸ θέαμα τοῦ νεκροῦ υἱοῦ καὶ τῆς ταλαιπώ ρου μητρός, ἥτις κρατοῦσα αὐτὸν εἰς τὸν κόλπον τῆς ματαίως ἐζήτει μὲ τὰ φιλήματά της καὶ τῆς πνοῆς της τὴν θερμότητα νὰ μεταδῴσῃ ζωήν τινά εἰς τὸ κατάψυχρον σῶμά του. ᾿Ελεῶν δὲ τὴν συμφορὰν τῆς γυναικὸς δὲν τῇ εἶπε κανένα λόγον διὰ τὴν ἐναντίον του μομφήν ἀλλά µόνον «δὸς τὸν υἱόν σου.»

Τί τὸν ἤθελε τὸν νεκρὸν υἷόν της ὁ Προφήτης ; Ἡ χήρα τὸν προσέβλεψεν ἐναγωνίως. Πρὸ ὀλίγου ἐγόγγυσε πρὸς αὐτὸν ἐν τῇ παραφορᾷ τῆς λύπης της. ᾿Αλλ᾽ ἤδη ἡ συγκεκινημένη καὶ ἐπίσημος ὄψις τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ ἐνέπνεε πάλιν πρὸς αὐτὴν τὸν σεβασμὸν καὶ τὴν ἐμπιστοσύνην. Παραλελυμένη ὅμως ὑπὸ τῆς θλίψεως δὲν ἠδύνατο νὰ ἀνατείνῃ τοῦ παιδός της τὸ σῶμα. Προσελθὼν δὲ ὁ Προφήτης ἔλαβεν αὐτὸν ἐκ τοῦ κόλπου της. Ἔπειτα ἀνέδραμεν εἰς τὸ ὑπερῷον, ὅπου αὐτὸς ἐκάθητο καὶ ἀπέθηκε τὸ παιδίον ἐπὶ τῆς κλίνης του. Καὶ ἀνεβόησεν Ἠλιοὺ καὶ εἶπεν «Οἴμοι, Κύριε, δ᾽ ὁ μάρτυς τῆς χήρας μεθ’ ἧς ἐγὼ κατοικῶ μετ αὐτῆς σὺ κεκάκωκας τοῦ θανατῶσαι τὸν υἱὸν αὐτῆς.» Ἔπειτα ἐνεφύσησε τρεῖς φορὰς εἰς τὸ παιδάριον, συμδολίζων βέβαια διὰ τούτου τὸν τριαδικὸν Θεὸν καὶ εἶπε πάλιν, «Κύριε ὁ Θεός μου, ἐπιστραφήτω δὴ ἡ ψυχὴ τοῦ παιδαρίου τούτου εἰς αὐτό». «Καὶ ἐγέγετο οὕτως, ἱστορεῖ ἡ Γραφή, καὶ ἀνεβόησε τὸ παιδάριον, καὶ κατήγαγεν αὐτὸ ἀπὸ τὸ ὑπερῷον εἰς τὸν οἶκον καὶ ἔδωκεν αὐτὸ τῇ μητρὶ αὐτοῦ καὶ εἶπε ᾿Ηλιού, βλέπε, ζῇ ὁ υἱός σου. Καὶ εἶπεν ἡ γυνὴ πρὸς ᾿Ηλιού. ἰδοὺ ἔγνωκα. ὅτι σὺ ἄνθρωπος Θεοῦ καὶ ρῆμα Κυρίου ἐν τῷ στόματί σου ᾿ ἀληθινόν.» (Βασ. Γ, 17).

  • 4. Συνάντηση τοῦ Ἠλία καί τοῦ Ἀχαάβ.

Ἐν τῷ μεταξύ ὁ Ἀχαάβ, ἀντί νὰ μετανοήσῃ ἐσκληρύνθη περισσῶς καὶ ἔστειλε πανταχοῦ πρὸς ἀναζήτησίν του, διὰ γὰ τὸν φονεύσῃ ὡς ὑπαίτιον τῆς ἀνυδρίας καὶ τῆς ἐξ αὐτῆς πείνης. Ἀλλ᾽ ὁ Θεὸς διέταξε τὸν ᾿Ηλίαν νὰ ἐμφανισθῇ πρὸς τὸν ᾿Αχαὰβ δηλώσας συγχρόνως, ὅτι ἔμελλε νὰ δώσῃ βροχὴν εἰς τὴν γῆν. Καθ’ ὁδὸν συνήντησεν ὁ προφήτης ᾽Αβδιοὺ τὸν οἰκονόμον τοῦ ᾿Αχαάβ, ἄνδρα θεοσεβῆ, ὅστις ἀπέκρυψε καὶ διέτρεφε ἐν σπηλαίῳ ἑκατὸν Προφήτας καθ’ ὅν καιρὸν ἡ Ἰεζάβελ ἐθανάτωνε τοὺς ἀνήκοντας εἰς τὴν σχολὴν αὐτῶν. Εἶπε δὲ ὁ Ἠλίας πρὸς τὸν ᾿Αβδιού, νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ᾿Αχαάβ τὸν κύριόν του καὶ νὰ τῷ ἀναγγείλῃ, ὅτι ἔρχεται ὁ 'Ηλίας.

᾽Αλλ’ ὁ ᾿Αβδιοὺ ἐτρόμαξεν, Οὐδ᾽ ἀπέκρυψεν εἰς τὸν ᾿Ηλίαν, ὅτι ἐφοβεῖτο μὴ τυχόν, ἐὰν ἀνήγγελλεν εἰς τὸν ᾿Αχαάβ τοῦτο, ὕστερον ἀναρπάσῃ πνεῦμα Κυρίου τὸν ᾿Ηλίαν καὶ τὸν φέρῃ μακράν, αὐτὸς δὲ ὁ ᾿Αβδιοὺ φονευθῇ ὑπὸ τοῦ ᾿Αχαὰβ νοµίζοντος, ὅτι τὸν ἠπάτησεν. ᾽Αλλ’ ὁ Ἠλίας ἐβεβαίωσεν, ὅτι ἐξάπαντος θὰ παρίστατο ἐνώπιον τοῦ ᾿Αχαάβ, καὶ οὕτω ὁ ᾿Αβδιοὺ ἀνήγγειλε τό πρᾶγμα πρός τὸν κύριόν του.

  • 5. Ἡ θυσία στό Κάρμηλο ὄρος

Ἡ συνάντησις τοῦ θαρραλέου Προφήτου καὶ τοῦ σκληροῦ βασιλέως ὑπῆρξε δραματικωτάτη. Ὁ βασιλεὺς ἠρώτησεν ἀμέσως τὸν Ἠλίαν, ἐὰν εἶναι αὐτὸς ὁ διαστρέφων τὸν ᾿Ισραήλ.

Ὁ Ἠλίας δὲν ἐδίστασε νὰ ἐπιρρίψῃ τὴν τοιαύτην ἐνοχὴν εἰς τὸν Ἀχαὰβ καὶ τὸν πατρικόν του οἶκον, διότι ἐγκατέλιπον τὸν Κύριον καὶ ἠκολούθησαν ὀπίσω τῶν εἰδώλων. ᾿Επὶ τῇ προκλήσει δὲ τοῦ ᾿Ηλιοὺ συνηθροίσθησαν εἰς τὸ ὄρος Κάρμηλον ὁ λαὸς τοῦ Ισραήλ, τετρακόσιοι πεντήκοντα προφῆται τοῦ Βάαλ καὶ αὐτὸς ὁ ᾿Αχαάβ. Πρὸς τίνα δὲ σκοπόν: Διὰ νὰ δοκιμασθῇ ἐνώπιον ὅλης ἐκείνης τῆς ὁμηγύρεως ποῖος ἦτο ὁ ἀληθινὸς Θεός. ᾿Ιδοὺ δὲ πῶς θὰ ἐγίνετο ἡ δοκιμή καὶ ἡ ἐξακρίβωσις. Ὁ ᾿Ηλίας θὰ διεμέλιζεν ἕνα μόσχον, θὰ ἐπέθετε δὲ αὐτὸν ἐπὶ ξύλων, καὶ θὰ παρεκάλει τὸν Θεόν του νὰ ἀνάψῃ τὰ ξύλα καὶ τὸ σφάγιον, χωρὶς νὰ ἐπιτεθῇ διὰ χειρὸς ἀνθρώπινον πῦρ. Ὡσαύτως θὰ ἔκαμνον καὶ οἱ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ δι᾿ ἕνα ἄλλον μόσχον, ἐπικαλούμενοι αὐτοὶ τὸν ὑπ’ αὐτῶν λατρευόμενον Θεόν. ᾿Αληθινὸς δὲ Θεὸς ἤθελε θεωρηθῇ ἐκεῖνος ὅστις θὰ εἰσήκουε τὴν πρὸς αὐτὸν εὐχὴν καὶ θὰ ἔστελλεν αὐτὸς τῆς θυσίας τὸ πῦρ.

Στέργοντος τοῦ λαοῦ καὶ τοῦ ᾿Αχαάβ, οἱ προφῆται τοῦ Βάαλ ἠναγκάσθησαν νὰ δεχθῶσι τὴν πρόσκλησιν, καὶ ἐπεκαλοῦντο πῦρ ἐπὶ τὸ σφάγιον αὐτῶν ἐν ὀνόματι τοῦ Βάαλ κράζοντες ἀπὸ τῆς πρωΐας μέχρι µεσηµβρίας «ἐπάκουσον ἡμῶν, ὦ Βάαλ, ἐπάκουσον ἡμῶν.» ᾿Αλλ᾽ οὐκ ἦν φωνὴ καὶ οὐκ ἦν ἀκρόασις, ἀνήσυχοι δὲ καὶ τεταραγμένοι οἱ εἰδωλολάτραι ἐκεῖνοι ἱερεῖς διέτρεχον ἐπὶ τοῦ θυσιαστηρίου, τὸ ὁποῖον κατεσχεύασαν. Ὁ Ἠλίας βλέπων, ὡς ἦτο καὶ ἐκ τῶν προτέρων πεπεισμένος, τὸ μάταιον τῶν προσπαθειῶν των, ἐμυκτήρισε περὶ τὴν µεσημβρίαν αὐτούς, διὰ τὸ ὅτι ἐπεκαλοῦντο μὲ φωνὴν μεγάλην τὸν Θεὸν αὐτῶν, νομίζοντες ἴσως ὅτι ἤθελον τὸν ἐξυπνήσει οὕτω κοιμώμενον. ᾿Ακολούθως πλησιάσας ὁ ᾿Ηλίας εἰς τὸ ἰδικόν του θυσιαστήριον ἀνεβόησεν εἰς τὸν Οὐρανὸν καὶ εἶπεν. «Κύριε, ὁ Θεὸς Ἀβραὰμ καὶ ᾿Ισαὰκ ἐπάκουσόν μου Κύριε, ἐπάχουσόν μου σήμερον ἐν πυρὶ καὶ γνώτωσαν πᾶς ὁ λαὸς οὗτος, ὅτι σὺ εἶ Κύριος ὁ Θεὸς ᾿Ισραὴλ καὶ ἐγὼ δοῦλός σου καὶ διὰ σὲ πεποίηκα τὰ ἔργα ταῦτα, ἐπάκουσόν µου Κύριε, ἐπάκουσόν µου, καὶ γνώτω ὁ λαὸς οὗτος, ὅτι σὺ εἶ Κύριος ὁ Θεὸς καὶ σὺ ἔστρεψας τὴν καρδίαν τοῦ λαοῦ τούτου ὀπίσω.»

Καὶ ἡ δέησις αὕτη εἰσηκούσθη παρευθύς. Πῦρ πεσὸν παρὰ Κυρίου ἐκ τοῦ Οὐρανοῦ κατέφαγε τὰ ὁλοκαυτώματα καὶ τὰ ξύλα καὶ τοὺς λίθους καὶ τὸ χῶμα. ᾿Αμέσως δὲ ὁ λαὸς ὅλος προσκυνήσας εἶπεν, ἀληθῶς Κύριος ὁ Θεός, αὐτὸς ὁ Θεός.»

  • 6. Ἡ σφαγή τῶν ἱερέων τῶν εἰδώλων στό χείμαρρο Κισσών.

Καὶ τότε ἐβόησε πρὸς τὸν ᾿Ηλίαν τὸ αἷμα τῶν ἀληθινῶν προφητῶν, τοὺς ὁποίους κατέσφαξεν ἡ ᾿Ιεζάβελ κατ᾽ εἰσήγησιν τῶν ψευδοϊερέων τοῦ Βάαλ. Οὐδὲ εἶχον μετανοήσει οὗτοι καὶ ἔλθει εἰς ἐπίγνωσιν ἐκ τοῦ πρὸ αὐτῶν τελεσθέντος περιλάμπρου θαύματος, ἐνῷ ὁ λαὸς διεφωτίσθη, αὐτοὶ ἔμενον πεπωρωμένοι, συνεγνοούµενοι κατὰ τίνα τρόπον θὰ ἠδύναντο πάλιν νὰ ἀναστρέφωσι τὸ ρεῦμα καὶ νὰ ἐπαναφέρωσι διαστρέφοντες τὸν λαὸν εἰς τὴν λατρείαν τῶν εἰδώλων. Πρὸ τῆς τοιαύτης τερατώδους ψυχικῆς καταστάσεως, πρὸ τοῦ ἀμετανοήτου τούτου τοῦ ἀπωθοῦντος πᾶσαν ἀκτῖνα καὶ τερποµένου εἰς τὸ ἔρεβος τοῦ ψεύδους καὶ τῆς ἀκολασίας, ἡ ψυχὴ τοῦ ᾿Ηλιοὺ ἀνεκόχλασε καὶ ἐξωργίσθη. Οἱ ἱερεῖς ἐκεῖνοι δὲν ἦσαν µόνον οἱ ἠθικοὶ αὐτουργοὶ τοῦ φόνου τῶν προφητῶν, ἦσαν προσέτι καὶ οἱ στρεβλωταὶ καὶ οἱ φονεῖς τόσων χιλιάδων λαοῦ, τὸν ὁποῖον ὤθουν εἰς τὸ βάραθρον τῆς ψυχικῆς ἀπωλείας. Καὶ φλεγόμενος ὑπὲρ τῆς σωτηρίας τοῦ λαοῦ καὶ θέλων νὰ ἄρῃ ἐκ τοῦ μέσου τοὺς μεγάλους ἐκείνους διαστροφεῖς αὐτῶν, ἐφ᾽ αὐτῶν. Καὶ ἡ δικαιοσύγη ἐξετελέσθη παρευθύς. Ὁ λαὸς συνέλαβεν ὅλους τοὺς ἐκεῖ ἱερεῖς τοῦ Βάαλ καὶ τοὺς ἔσυρεν εἰς τὸν χείµαρον Κισσών, ὅπου προσελθὼν ὁ Ἠλίας ἐκαθάρισε τὴν γῆν ἀπὸ τὸ μίασμά των κατασφάξας ὅλους ἐν μαχαίρᾳ ὡς ἀντιπρόσωπος ὑψηλῆς δικαιοσύνης καὶ προστασίας λαϊκῆς.

Ὁ δὲ ᾿Αχαάβ; Αὐτὸς κατάπληκτος εἶδε τὰ τελεσθέντα, χωρὶς νὰ τολμήσῃ ἐγείρῃ διαμαρτυρίαν ἢ νὰ τὰ παρεμποδίσῃ. Προσῆλθε δὲ πρὸς αὐτὸν ὁ Ἠλίας μετὰ τὴν σφαγὴν καὶ τῷ εἶπε νὰ ἀπέλθῃ ἥσυχος, διότι ὁ Προφήτης ἤκουεν ἤδη τὴν φωνὴν μεγάλης ἐρχομένης βροχῆς. Καὶ πράγματι. Μετ᾿ ὀλίγον ὁ Ἠλίας ἦτο εἰς τὴν κορυφὴν τοῦ Καρμύλου προσευχόμενος γονυκλινής, καὶ μὲ τὸ πρόσωπον κύπτον πρὸς τὴν γῆν ἀναμέσον τῶν γονάτων του. Νέφος δὲ μικρὸν δὲν ἤργησε νὰ φανῆ, καὶ μετ᾽ ὀλίγον ὁ οὐρανὸς συνεσκότασεν ἀπὸ νέφη καὶ ἄνεμον, καὶ ἔγεινε βροχὴ μεγάλη. Ὁ δὲ ᾿Αχαάβ, καταληφθεὶς καθ᾽ ὁδὸν ὑπὸ τοῦ σκοτασμοῦ καὶ τοῦ ὑετοῦ, πεφοβισμένος ἤδη καὶ κατεπτοημένος πρὸ τῆς δυνάμεως τοῦ ᾿Ηλιού, αἱ ἐπικλήσεις τοῦ ὁποίου ἐδέσποζον τοιουτοτρόπως τῆς φύσεως, ἔκλαιε καὶ ἐπορεύετο, ὄχι ἐκ μετανοίας, ἀλλ ἐκ τοῦ πνιγμοῦ, τὸν ὁποῖον τοῦ ἔφερεν ἡ ἰδική του ἀδυναμία ἀπέναντι τῆς ἐπιβολῆς καὶ τῆς ἐξουσίας τοῦ Θεσβίτου.

  • 7. Ὁ Ἠλίας ἀπειλούμενος ἀπό τήν Ἰεζάβελ.

Ἡ ᾿Ιεζάβελ ἐξεμάνη, ὅτε ἤκουσε τὴν σφαγὴν τῶν ἱερέων. Μὴ δυναμένη δὲ νὰ συγκρατήσῃ τὴν λύσσαν της ἔπεμψεν ἀπεσταλμένον πρὸς τὸν προφήτην ᾿Ηλίαν, ἀπειλοῦσα αὐτόν, ὅτι ἕως τὴν αὔριον ἡ ζωή του θὰ καθίστατο ὡς ἡ τῶν ὑπ᾽ αὐτοῦ φονευθέντων ἱερέων. Τὸν προειδοποίησε δηλ. ὅτι ἔμελλε νὰ τὸν φογεύσῃ.

Ἡ προειδοποίησις αὕτη κατεθορύβησε τὸν ᾿Ηλίαν. ᾿Εφοβήθη λοιπὸν τὸν θάνατον ἡ ἰσχυρὰ ἐκείνη ψυχὴ ἡ ἕτοιμη εἰς πάντα κίνδυνον καὶ εἰς πᾶσαν θυσίαν ; Καὶ διατί ὄχι; Ὁ πόθος τῆς ζωῆς εἶναι εἰς τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν ἰσχυρότερος ἀπὸ πᾶσαν ἄλλην ἰσχύν. Μὴ καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος ἡμῶν ᾿Ιησοῦς Χριστὸς δὲν ἐφανέρωσε τοῦτο συνταραχθεὶς ὡς ἄνθρωπος πρὸ τοῦ θανάτου καὶ καταποτίσας τὴν γῆν μὲ τοὺς αἱματηρούς Του θρόμθους κατὰ τὴν ἀγωνιώδη αὑτοῦ προσευχὴν εἰς τὸν κῆπον τῆς Γεθσημανῆ: Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστοµος ἀφιέρωσε θαυμασιωτάτας γραμμὰς εἰς τὴν ψυχολογίαν τοῦ φόβου τοῦ θανάτου. Ἡ οὐσία αὐτῆς εἶναι ὅτι ὁ φόβος οὗτος ὡς φυσικὸν συναίσθημα δὲν εἶναι οὔτε ἁμάρτημα, οὔτε ἐλάττωμα, καὶ ὅτι τὸ ἠθικὸν κατόρθωμα κεῖταί ὄχι εἰς τὸ νὰ μὴ φοβῆταί τις ποσῶς τὸν θάνατον, ἀλλ᾽ εἰς τὸ νὰ ὑφίσταται αὐτὸν χάριν τοῦ καθήκοντος, μολονότι τὸν φοβεῖται. Μήπως δὲ ἄνθρωπος δὲν ἦτο καί ὁ ᾿Ηλίας; Καὶ ὁ προφήτης οὗτος δὲν ἔπαθε μόνον τὸν φόβον τοῦ θανάτου, ἀλλὰ καὶ ἔτι βραδύτερον, τὴν ἐπιδρομὴν καὶ τὴν εἰς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ εἰσέλασιν βαρείας ἀθυμίας. Διότι φεύγων τὴν ἀπειλὴν τοῦ ᾿Ιεζάβελ ἦλθεν εἰς Βηρσαβεέ, χωρὶς δὲ νὰ καταμείνῃ ἐκεῖ, προεχώρησεν ἀκόμη περαιτέρω διανύσας μετὰ σπουδῆς δρόµον μιᾶς ἡμέρας. Καὶ καθίσας ὑποκάτω μιᾶς ἀρκεύθου, ἥτις εἶναι δένδρον προσόμοιον πρὸς τὴν κέδρον, τόσην ἠσθάνθη πικρίαν καὶ ἀθυμίαν εἰς τὴν ψυχήν του, ὥστε αὐτὸς ὁ φεύγων τὸν θάνατον παρεκάλει τὸν Θεόν, ὅπως ἀποθάνῃ. Τί ἀποδεικνύε; τοῦτο : Ὅτι, ὅταν ὁλόκληροι λαοὶ δουλεύουν εἰς τὴν πλάνην, οἱ δὲ ἄρχοντες βοηθοῦν τὸ ρεῦμα τοῦ ψεύδους καὶ τῆς διαφθορᾶς, ὅταν ἀπὸ μίαν κοινωνίαν καὶ ἀπὸ ἕν ἔθνος ἐλλείπουν αἱ δυνάμεις τῆς ἀληθείας καὶ τοῦ φωτός ὅταν ὑπὸ τοιαύτην κατάστασιν ἡ κακία ὀγκώνηται εἰς χείμαρρον ἀκατάσχετον καὶ ἐκτείνηται εἰς πέλαγος παρασύρον καὶ καταθάπτον τὰ πάντα, τότε καὶ οἱ ἰσχυρότεροι μαχηταὶ καὶ σημαιοφόροι τῆς ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ ἀντιδράσεως κατὰ τῆς σήψεως καὶ τοῦ ἐγκλήματος, ὅσον γενναῖοι καὶ τολμηροὶ καὶ ἂν εἶναι, δὲν ἰσχύουσι νὰ μένωσι πάντοτε τοιοῦτοι, ἀλλ᾽ εἰς ὥρας θυελώδεις χωρεῖ ἐπ᾽ αὐτοὺς τὸ κῦμα τῆς ἀπογοητεύσεως καὶ τῆς ἀθυμίας. Τοιαύτη ὑπῆρξεν εἰς «τὴν περίστασιν ταύτην ἡ ψυχολογικὴ θέσις τοῦ ᾿Ηλιοῦ. Ὁ λαὸς τὸν ὁποῖον προσκαίρως συνεκίνησε καὶ συνήρπασε διὰ τοῦ θαύματος ἐπὶ τοῦ ὄρους τοῦ Καρμήλου, ὑπὸ ἱερεῖς ἀθλίους καὶ βασιλεῖς ἀνόμους ἔμελλε καὶ πάλιν νὰ παρασυρθῇ εἰς τὰ τέλματα τῆς εἰδωλολατρείας. Ποῖος δὲ ἦτο ὁ ἐπὶ τόσον καιρὸν μαχόμενος πρὸς βελτίωσιν τῆς καταστάσεως; Εἷς καὶ μόνος, αὐτός. Καὶ οὗτος πάλιν ἠπειλεῖτο διὰ θανάτου. Τί λοιπὸν ἔμελλε νὰ γείνῃ ὁ Ἱσραήλ: Εἰς τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ προφήτου ἡ τύχη καὶ τὸ μέλλον τοῦ λαοῦ τούτου παρίσταντο ζοφώδη. Τρομερά τις κατάρα ἐφαίνετο βαρύνουσα κατ᾽ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἐκαυχῶντο ἄλλοτε διὰ τὴν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ προνομιοῦχον θέσιν των. Τί λοιπὸν θὰ κατώρθωνε ἡ ἰδική του διαμαρτυρία καὶ ἀντίδρασις; μήπως καὶ ἄλλοι πρὸ αὐτοῦ δὲν προσεπάθησαν µαταίως νὰ ἀνακόψωσι τὸ ἀκατάσχετον κακόν: Ὅλαι αὗται αἱ ἀπόψεις ἀπέκρυψαν ἀπὸ τοῦ προφήτου τὸν οὐρανὸν τῆς ἐλπίδος διὰ τὸν κλῆρον τοῦ ᾿Ισραήλ. Τὸ μέλλον τῷ παρέστη σκοτεινὸν καὶ ἄπελπι, καὶ θεωρήσας ἄσκοπον τὴν ζωὴν καὶ βάρος μᾶλλον καὶ πικρίαν ὑπὸ τοιαύτας συνθήκας, ἐζήτησεν ὑπό τοῦ Θεοῦ τὸν θάνατόν του.

  • 8. Ὁ Ἠλίας στό Σινᾶ

Ἀλλ᾽ ὁ Θεὸς τὸν συνεχώρησεν. Ἤξευρεν ὅτι ἡ ἀθυμία ἦτο πρόσκαιρος, ὅτι ἡ αἰτία της ἦτο εὐγενής, ὅτι ἡ πρὸς στιγμὴν κουρασθεῖσα ψυχὴ θὰ ἀνελάμβαγε καὶ πάλιν ὅλην της τὴν ἠθικὴν ρώμην καὶ ἀκμήν. Ἔθρεψε λοιπὸν τὸν ᾿Ηλίαν στείλας πρὸς αὐτὸν δι᾽ ἀγγέλου ἄρτον καὶ ὕδωρ. Ἔπειτα δὲ, συνελθὼν ὁ φυγὰς καὶ ἐνδυναμωθείς, ὡδοιπόρησε τεσσαράκοντα ἡμέρας καὶ τεσσαράκοντα νύχτας μέχρι τοῦ ὄρους Χωρήβ. ᾿Εκεῖ κατέλυσεν ἐντὸς σπηλαίου. Ἐντεῦθεν μετά τινα χρόνον, κατὰ διαταγὴν τοῦ Θεοῦ, ἐτέθη ἐπὶ τῆς ὁδοῦ τῆς ἀγούσης πρὸς τὴν ἔρημον τῆς Δαμασκοῦ. ᾿Αφ᾽ οὗ δὲ προεχώρησεν, εὗρε τὸν ᾿Ελισαῖον τὸν υἱὸν τοῦ Σαφάτ, ὅστις ὤργωνε μὲ ζεύγη βοῶν. Ἔρριψε δὲ ἐπάνω αὐτοῦ τὴν μηλωτήν του καὶ τὸν παρέλαβεν ἀκόλουθόν του, διότι εἶχε διαταχθῆ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ νὰ χρήσῃ αὐτὸν εἰς προφήτην διάδοχόν του. Καὶ ἤδη πᾶσα ἀθυμία διεσκεδάσθη ἀπὸ τῆς ψυχῆς τοῦ ᾽Ηλιοὺ καὶ ἡ καρδία αὐτοῦ ἀνέλαβε πᾶσαν τὴν προτέραν αὐτῆς ὁρμὴν καὶ φλόγα. Καὶ αὐτός, ὅστις πρό τινος εἶχε φύγει μακρὰν διὰ τὴν ἀπειλὴν τοῦ ᾿Ιεζάβελ, τώρα δὲν ἐδίστασε νὰ παρουσιασθῇ ἐλεγκτὴς αὐστηρὸς καὶ βαρὺς ἐνώπιον τοῦ βασιλέως ᾿Αχαάβ. Διότι ἐν τῷ μεταξὺ ὁ ᾿Αχαὰβ πειθόµενος εἰς σατανικὴν εἰσήγησιν τῆς ἀσυνειδήτου Ἰεζάβελ, εἶχε φονεύσει τὸν Ναβουθαὶ τὸν Ἰσραηλίτην, ὅπως καταλάβῃ τὴν ὡραίαν ἄμπελόν του, τὴν ὁποίαν ὁ ἰδιοκτήτης της ὡς πολύτιμον κληρονομίαν πατρικήν του δὲν ἠθέλησε μήτε νὰ τὴν πωλήσῃ μήτε νὰ τὴν ἀνταλλάξῃ. Ἐπλαστουργήθη λοιπὸν κατὰ τὸ σχέδιον τῆς κακούργου βασιλίσσης ψευδὴς κατηγορία κατὰ τοῦ Ναβουθαί, ὅτι ἐβλασφήμησε τὸν Θεὸν καὶ τὸν βασιλέα, καὶ κατὰ βασιλικὴν ἐπίνευσιν καὶ ἐπιταγὴν ἐφονεύθη ὁ ταλαίπωρος, ἐκβληθεὶς ἔξω τῆς πόλεως, διὰ λιθοβολισμοῦ.  

  • 9. Ἡ πρόσκαιρος μεταμέλεια τοῦ Ἀχαάβ γιά τόν φόνο τοῦ Ναβουθαί.

Τὸ αἷμα τοῦ θύματος ἐβόησε πρὸς τὸν Θεὸν καὶ ᾿Ηλίας ὁ Θεσβίτης μετέβη πρὸς τὸν ᾿Αχαάβ, τὸν ὁποῖον καὶ συνήντησεν εἰς τὸν ἁρπαγέντα καὶ  αἱματόβρεκτον ξένον ἀμπελῶνα. Καὶ ἐκεῖ εἰς τὸν τόπον τοῦ ἐγκλήματος, ἤλεγξεν αὐτὸν σφοδρῶς καὶ τὸν ἠπείλησε καὶ τῷ προεῖπε περὶ τῆς Ἰεζάβελ, ὅτι ἔμελλον οἱ κύνες νὰ τὴν καταφάγουν. Ἐφοβήθη δὲ δεινῶς ὁ ᾿Αχαὰβ καὶ κατελήφθη ὑπὸ τρόμου. Ὅ,τι ὑγιέστερον εἶχεν ἀπομείνει εἰς τὰ βάθη τῆς ψυχῆς του ἀνέκυψε κατὰ τὴν ὑποδικίαν ἐκείνην, εἰς τὴν ὁποίαν ἔθηκεν αὐτὸν ὁ ᾿Ηλιοὺ ἐπισείων ἐναντίον του λόγον ὀξύτερον καὶ κοπτερώτερον πάσης µαχαίρας. Καὶ ἐπέστρεψεν εἰς τὰ ᾿Ανάκτορά του κλαίων καὶ διέρρηξε τὸν χιτῶνα του, καὶ ἐφόρεσε σάκκον, καὶ ἐνήστευσε ζητῶν παρὰ τοῦ Θεοῦ συγγνώμη διὰ τὰ ἐγκλήματά του. ᾽Αλλ᾽ ἡ συγκίνησις αὕτη τοῦ ᾿Αχαὰβ ὑπῆρξεν πολὺ πρόσκαιρος. Μακρὸν καὶ βαρὺ παρελθὸν ἁμαρτίας δὲν ἀποβάλλεται τόσον εὐκόλως. Ἄλλως τε ἡ ἐπ᾽ αὐτὸν ἐπιρροὴ τῆς πεπωρωµένης Ἰεζάβελ ἦτο, ἀκαταμάχητος. Δὲν ἐβράδυνε λοιπὸν νὰ ἐπιστρέψῃ λίαν ταχέως εἰς τὸν λαθύρινθον τῆς διαστροφῆς καὶ τῆς ἀνομίας. ᾿Αλλὰ πρὸς ὄλεθρόν του. Διότι ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ ἐξαπέλυσε κατ᾽ αὐτοῦ τρομερὰν τὴν ἐκδίκησιν. Ἐμπλακεὶς εἰς πόλεμον πρὸς τὸν βασιλέα τῆς Συρίας, διὰ νὰ ἐπανακτήση τὴν Ῥαμὼθ-Γαλαάδ, ἐνισχύθη διὰ τῆς βοηθείας τοῦ βασιλέως τοῦ Ἰούδα Ἰωσαφάτ. Ματαίως, κληθεὶς ὑπὸ τοῦ ᾿Αχαὰβ ὁ προφήτης Μιχαίας ὁ υἱὸς τοῦ ᾿Ιεμβλοά, προεῖπεν εἰς αὐτόν, ὅτι ἔβλεπε τὸν ᾿Ισραὴλ διεσπαρμένον εἰς τὰ ὄρη ὡς ποίμνίον, τὸ ὁποῖον δὲν ἔχει ποιμένα. Ὁ ᾿Αχαὰβ τὸν ἐφυλάκισεν, ἀφοῦ πρῶτον ἐπέτρεψεν εἰς Σεδεκίαν τὸν υἱὸν τοῦ Χαναάν, νὰ ραπίσῃ τὸν προφήτην εἰς τὴν σιαγόνα. ᾿Αλλ᾽ ἡ πρόρρησίς του ἐξεπληρώθη. Εἰς τὴν συγκροτηθεῖσαν  μάχην ὁ ᾿Αχαὰβ ἐζήτησε νὰ διαφύγῃ τὰ βέλη τοῦ ἐχθροῦ ἀποθέσας τὰ βασιλικά τοῦ φορέματα. Ματαία προφύλαξις. Βέλος ἀσκόπως ριφθὲν εὗρε τὸν βασιλέα τοῦ ᾿Ισραὴλ μεταξὺ τοῦ πνεύμογος καὶ τοῦ θώρακος. ᾿Αμέσως ὁ τραυµατίας διέταξε τὸν ἡνίοχόν του νὰ τὸν ἀπομακρύνῃ ἀπὸ τὴν μάχην. Ἡ διαταγὴ ἐξετελέσθη, ἀλλ᾽ ἡ πληγὴ ἦτο καιρία, τὸ αἷμα τοῦ βασιλέως ἐξέρρευσεν ἀκατάσχετον ἐντὸς τῆς ἁμάξης καὶ πρὸς τὸ ἑσπέρας ἐπῆλθεν ὁ θάνατος. Ὁ στρατὸς τότε τοῦ ᾿Ιραὴλ ἀπῆλθε ταχὺς εἰς τὴν Σαμάρειαν καὶ τὸ οὕτω καταχυθὲν αἷμα ἦλθον καὶ ἔλειξαν οἱ κύνες τῆς Σαμαρείας. Καὶ οὕτως ἐξεπληρώθη καὶ ἐπὶ τὸν ᾿Αχαὰβ ἡ πρόρρησις τοῦ ᾿Ηλιού.

  • 10. Ἡ ἀσθένεια τοῦ Ὀχοζία

Τὸν ᾿Αχαὰβ διεδέχθη ὁ υἱός του ᾿Οχοζίας, ἄξιος καὶ αὐτὸς τῶν ἁμαρτιῶν τοῦ πατρὸς καὶ τῆς μητρός του, λάτρης τοῦ Βάαλ καὶ ἐργάτης πάσης ἀνομίας. Ὅτε ὁ βασιλεὺς οὗτος ἠσθένησε καταπεσὼν ἀπὸ τὸ δικτυωτὸν τοῦ ὑπερώου, ἔστειλεν ἀπεσταλμένους νὰ ἐρωτήσωσι τοὺς ἱερεῖς τοῦ Βεελζεβούλ, ἂν θὰ ἐθεραπεύετο ἀπὸ τὴν πάθησίν του. Καθ᾽ ὁδὸν τοὺς συνήντησε ὁ Ἠλιού, τὸν ὁποῖον αὐτοὶ δὲν ἐγνώριζον, τοῖς εἶπε δὲ νὰ ἀναγγείλωσι πρὸς τὸν βασιλέα, ὅτι δὲν θέλει ἐγερθῇ ἀπὸ τῆς κλίνης του, ἀλλὰ ἐξάπαντος θὰ ἀποθάνῃ. Οἱ ἀπεσταλμένοι τὸ ἀγήγγειλαν εἰς τὸν ᾿Οχοζίαν, ὅστις τοὺς ἠρώτησεν ὅποία τις ἦτο ἡ μορφὴ τοῦ ἀνθρώπου, ὁ ὁποῖος τοὺς συνῄντησε καὶ ἐλάλησε πρὸς αὐτοὺς τοὺς λόγους τούτους. Ἐκεῖνοι τῷ ἀπήντησαν, ὅτι ἀνὴρ δασὺς καὶ περιεζωσμένος τὴν ὀσφύν του ζώνην δερματίνην. Τότε ὁ δασιλεὺς ἐνόησε καὶ εἶπεν ὅτι ἦτο ὁ ᾿Ηλιοὺ ὁ Θεσβίτης, ἀμέσως δὲ προσκαλέσας πεντηκόνταρχον διέταξεν αὐτὸν γὰ παραλάβῃ τοὺς πεντήκοντα ἄνδρας του καὶ νὰ ὑπάγῃ πρὸς τὸν ᾿Ηλίαν τὸν Προφήτην, διὰ νὰ τὸν προσαγάγῃ. Ὁ πεντηκόνταρχος ἀπῆλθεν ἐρωτῶν δὲ πολλαχοῦ μὴ τυχὸν συνήντησαν τὸν Ἠλιού, εὗρεν αὐτὸν ἐπάνω ἀποτόμου τινὸς κορυφῆς τοῦ ὄρους. Ὁ βασιλικὸς ἀπεσταλμένος διέταξεν τὸν Προφήτην νὰ καταβῇ, διὰ νὰ ἐμφανισθῇ ἐνώπιον τοῦ βασιλέως καὶ ἠπείλησεν αὐτὸν ἐν ᾗ περιπτώσει δὲν ἤθελε συμμορφωθῇ. ᾿Αλλ ὁ ᾿Ηλίας εἶπε πρὸς αὐτόν «εἰ ἄνθρωπος Θεοῦ ἐγώ, καταθήσεται πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ καταφάγεται σὲ καὶ τοὺς πεντήκοντά σου.» Καὶ κατέβη πῦρ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καὶ κατέφαγε τὸν πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς πεντήκοντά του. Τὸ αὐτὸ ἐπανελήφθη καὶ εἰς δεύτερον πεντηκόνταρχον καὶ τοὺς ἄνδρας του, ἀποσταλέντας ὑπὸ τοῦ βασιλέως πρὸς τὸν αὐτὸν σκοπόν. ᾿Απεστάλη δὲ καὶ τρίτος ἄλλ᾽ οὗτος ἀπετάθη πρὸς τὸν Ἠλίαν μετὰ σεβασμοῦ. Καὶ τότε ὁ Θεσβίτης κατέβη ἀπὸ τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους καὶ μετέβη πρὸς τὸν ᾿Οχοζίαν, τὸν ὁποῖον ἤλεγξε διὰ τὴν εἰδωλολατρείαν του καὶ τῷ εἶπεν «ἡ κλίνη ἐφ᾽ ἧς ἀνέβης ἐκεῖ οὐ καταβήσει ἀπ᾽ αὐτῆς, ὅτι θανάτῳ ἀποθανεῖ.» Καὶ πράγματι, ὁ ᾽Οχοζίας ἀπέθανε κατὰ τὸν λόγον τοῦ Κυρίου, τὸν ὁποῖον ἐλάλησεν ὁ ᾿Ηλιού.

  • 11. Ἡ ἀνάληψις ὡς εἰς τόν οὐρανόν.

Ἡ δρᾶσις τοῦ Θεσβίτου ἐγένετο εἰς διάστημα δέκα πέντε ἐτῶν. Καὶ ἔπειτα ὁ Θεὸς τὸν ἐκάλεσε πρὸς ἑαυτόν. Παρακαλουθούμενος ἀπὸ τὸν µαθητήν του ᾿Ελισσαῖον μετέβη εἰς Βεθήλ, ἔπειτα εἰς Ἱεριχὼ καὶ ἔπειτα παρὰ τὰς ὄχθας τοῦ Ἱορδάνου. Κατῆλθε δὲ τότε ὁ Ἠλιοὺ πρὸς τὰ ὕδατα καὶ ἐπάταξεν αὐτὰ διὰ τῆς μηλωτῆς του καὶ διηρέθησαν καὶ διέβησαν ἀμφότεροι ὡς διὰ ξηρᾶς. ᾿Αφ᾽ οὗ δὲ εὑρέθησαν εἰς τὴν ἀντίπεραν ὄχθην, ἐνῷ περιεπάτουν, διεχώρισεν αὐτοὺς ἅμαξα πυρὸς μὲ ἵππους πυρίνους ὡσαύτως ᾿Ανηρπάγη δὲ ἐπὶ τῆς ἁμάξης ὁ ᾿Ηλίας ἐν συσσεισμῷ καὶ ἀνέβη ἀνὰ τὸν Οὐρανὸν ὑπὸ τὰς καταπλήκτους ὄψεις τοῦ Ἐλισσαίου, ἐπάνω τοῦ ὁποίου μετ᾽ ὀλίγον ἔπεσεν ἡ μηλωτὴ τοῦ Ἠλιού, σύμβολον τῆς διαδοχῆς καὶ ὄργανον δυνάμεως θείας εἰς χεῖρας τοῦ μαθητοῦ, ὡς ὑπῆρξε τοιοῦτον εἰς χεῖρας τοῦ διδασκάλου.

  • 12. Τοιουτοτρόπως ὁ Ἠλιού, ὡς γνωστόν, τὰ Εὐαγγέλια ἱστοροῦσιν, ὅτι κατὰ τὴν ἐπὶ τοῦ ὄρους Μεταμόρφωσιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπεφάνη ἐκεῖ συνομιλῶν πρὸς αὐτὸν μετὰ τοῦ Μωῦσέως. Δεῖγμα καὶ τοῦτο τῆς διακεκριμένης θέσεως, τὴν ὁποίαν κατέχει ἐν τῇ δόξῃ τοῦ Θεοῦ ὁ Προφήτης, ὁ μετὰ τόσου ζήλου ὑπηρετήσας εἰς τὰ βουλεύματα καὶ τὰς ἐπιταγὰς αὐτοῦ

20181205 165004

Ιερά Μητρόπολη

Καισαριανής Βύρωνος & Υμηττού

Φορμίωνος 83

16121, Καισαριανή

Τηλ. : 210 7224123 - 210 7237133

Fax : 210 7223584

email :info@imkby.gr

ΤΟΠΟΘΕΣΙΑ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

images