“Σύ ἱερεύς εἰς τόν αἰώνα κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ”

(Ἑορτή τῆς Ὑπαπαντῆς 2 Φεβρουαρίου)

Σήμερα ἡ Ἁγία μας Ἐκκλησία ἑορτάζει τήν Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δηλαδή τήν προσαγωγή του στόν Ἱερό ναό, ὅπως ὁρίζει ὁ νόμος τοῦ Θεοῦ νά γίνεται 40 ἡμέρες μετά τήν γέννηση τοῦ παιδιοῦ, καί τήν ὑποδοχή πού τοῦ ἔγινε τότε ἀπό τόν δίκαιο Συμεών. Πράγματι κατά τήν ὥρα ἐκείνη, κατά τήν ὁποία ἡ Ἁγία Παρθένος καί Θεοτόκος μητέρα του μαζί μέ τόν δίκαιον Ἰωσήφ πρόσφεραν τό θεῖο βρέφος, ὑπεδέχθη τό Χριστό  στό ναό καί ἔλαβε αὐτόν στίς ἀγκάλες του ὁ πρεσβύτης Συμεών,  «ἄνθρωπος δίκαιος καί εὐλαβής», ὁ ὁποῖος καί πνεῦμα Ἅγιον εἶχε καί προφητεία τοῦ Ἁγίου πνεύματος,  «μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου». Ὁ Συμεών ἐδέξατο αὐτόν εἰς τίς  ἀγκάλες αὐτοῦ καί δόξασε τόν Θεό γιά τήν χάρη πού τό ἔκανε. Ἀκόμη ὁ Συμεών εὐλόγησε καί τό παιδίον πού κρατοῦσε στήν ἀγκαλιά του, εὐλόγησε καί τήν Παναγία μητέρα, τήν Μαριάμ, εὐλόγησε καί τόν μνήστορα  Ἰωσήφ, τόν προστάτη τῆς μητρός καί τοῦ παιδιοῦ.

Καί καλά μέν τούς δύο τελευταίους, τόν Ἰωσήφ καί τήν Παρθένον. Αὐτούς νά τούς εὐλογήσει, γιατί ἄνθρωποι ἦταν καί εἶχαν ἀνάγκη εὐλογίας, μολονότι ἅγιοι καί αὐτοί τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι. Ἀλλά νά εὐλογήσει καί τόν Χριστόν, τόν Κύριο καί Θεό του; Ἐδῶ σήμερα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή του μᾶς βεβαιώνει ὅτι «χωρίς πάσης ἀντιλογίας τό ἔλαττον ὑπό τοῦ κρείττονος εὐλογεῖται». Καί τό ἔλαττον, τό μικρό, τό μικρότερον μέρος ἦταν ὁ Συμεών. Τό κρεῖττον, τό ἀπείρως καί ἀσυγκρίτως ἀνώτερο καί τελειότερο ἦταν ὁ Χριστός. Καί ὅπως ἔλεγε καί ὁ Πρόδρομος Ἰωάννης κατά τή Βάπτιση τοῦ Κυρίου δηλαδή, ἐκεῖνος εἶχε ἀνάγκη νά βαπτιστεῖ ἀπό τόν Χριστό καί ὄχι ὁ Χριστός ἀπό τόν Ἰωάννη. Καί ἐδῶ Συμεών εἶχε ἀνάγκη νά εὐλογηθεῖ ἀπό τόν Χριστό καί ὄχι ὁ Χριστός ἀπό τόν Συμεών. Καί ὅμως γίνεται τό ἀντίθετο. Καί ταπεινώνεται ὁ Κύριος καί δέχεται εὐλογία ἀπό ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι ὅσον ἅγιοι κι ἄν ἦταν, δέν ἔπαυαν νά εἶναι ἄνθρωποι, πλάσματά Του, δοῦλοι καί ὑπήκοοί του. Τόση ὑπῆρξε ἡ ταπείνωση τοῦ Κυρίου μας. Καί ἡ Ὑπαπαντή Του εἶναι μία ἐπιπλέον μεγάλη ταπείνωσή Του.

Ἀλλά ὁ Κύριος, τό ἔλεγε ὁ Προφήτης στούς Ψαλμούς του, τό ἐπαναλαμβάνει τώρα καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ἑβραίους ἐπιστολή, «εἶναι ἱερεύς καί ἱερεύς κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ, καί οὐ κατά τήν τάξιν Ἀαρών». Τί σημαίνουν αὐτά; Γιά νά τά ἐννοήσουμε ἄς λάβουμε ὑπόψη δύο τινά. Πρῶτον, ὅτι ὁ Ἀαρών, ὁ ἀδελφός τοῦ προφήτη Μωυσῆ, ἦταν ὁ πρῶτος ὑπό τοῦ Θοῦ ὁρισθείς ἱερεύς καί ἀρχιερεύς, γιά νά προσφέρει δῶρα καί θυσίες πρός ἐξιλασμόν τῶν ἁμαρτημάτων τοῦ λαοῦ. Ἀλλά ὁ Ἀαρών ἄνθρωπος θνητός καί πρόσκαιρος πέθανε καί ἄφησε τήν ἱεροσύνη στούς διαδόχους του, τούς κατά σάρκα ἀπογόνους του. Καί ὁ Μελχισεδέκ ἱερεύς ἦταν κι αὐτός, ἄνθρωπος ἱερεύς, ὁ ὁποῖος βέβαια καί γεννήθηκε καί πέθανε. Ἀλλά ἡ Ἁγία Γραφή δέ μᾶς παρουσιάζει οὔτε τό πότε γεννήθηκε οὔτε τό πότε πέθανε. Παρουσιάζει τήν προσωπικότητά του, ἑπομένως καί τήν ἱεροσύνη του, ἀδιάδοχον, αἰώνια. Καί μᾶς λέει τώρα ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἱερεύς ὄχι κατά τόν τύπο καί τήν τάξιν τοῦ Ἀαρών πού ἔζησε καί πέθανε, ἀλλά κατά τήν τάξη Μελχισεδέκ πού παρουσιάζεται χωρίς ἀρχή καί χωρίς τέλος, ἀπάτωρ ἀμήτωρ, ἀγενεαλόγητος, μέ παντοτινή καί ἀκατάλυτη τήν ἱεροσύνη. Τί θέλει νά μᾶς δηλώσει ὁ Ἀπόστολος; Ὅτι ἀκριβῶς σάν τόν Μελχισεδέκ ἔχει καί ὁ Κύριος ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ τήν ἱεροσύνη, αἰώνια καί ἀκατάλυτον. Τί σημαίνει πάλι τοῦτο; Ὅτι μπορεῖ στούς αἰώνας τῶν αἰώνων καί μέχρι τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων νά σώζει ὅλους τούς ἁμαρτωλούς πού προστρέχουν σέ αὐτόν, τό σωτήρα Χριστόν. Θάρρος, λοιπόν, οἱ ἁμαρτωλοί. Ἔχουμε αἰώνιο , ἀθάνατο σωτήρα καί λυτρωτή.

Δύο νόμους ἔδωσε  ὁ Θεός στούς ἀνθρώπους· τό νόμο τῆς Παλαιᾶς καί τό νόμο τῆς Καινῆς Διαθήκης. Ἀλλά κάθε νόμος, γιά νά ἔχει κύρος καί ἰσχύ, ἔχει καί μιά ἱεροσύνη. Ὁ νόμος τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης εἶχε τήν ἱεροσύνη τοῦ Ἀαρών. Ἀλλά αὐτή ἡ ἱεροσύνη καταργήθηκε, ἤ μᾶλλον παρῆλθε καί ἔδωσε  τόν τόπον της στήν ἱεροσύνη τοῦ Χριστοῦ πού ἦταν, ὅπως εἴπαμε, κατά τήν τάξιν Μελχισεδέκ, αἰωνία, ἀκατάλυτος, Ἁγία, δυναμένη νά σώζει εἰς τό παντελές τούς ἁμαρτωλούς. Ἔγινε, λοιπόν, μετάθεση ἱεροσύνης. Ἀλλά ὅπως λέει πάλι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος σήμερα, «μετατιθέμενης τῆς ἱεροσύνης ἐξ ἀνάγκης καί νόμου  μετάθεσις γίνεται» Μετάθεση καί ἀλλαγή ἱεροσύνης, μετάθεση καί ἀλλαγή τοῦ νόμου. Τώρα ἐμεῖς οἱ Χριστιανοί πού ἔχουμε ἱερέα καί ἀρχιερέα καί σωτήρα τόν Χριστόν καί ἀπό μόνον αὐτόν ἀντλοῦμε τήν σωτηρία, ἔχουμε καί νέο νόμο πρός τήρηση, τό νόμο τοῦ Εὐαγγελίου. Καί εἶναι αἰώνιος, ἅγιος, πανάγιος ἀκαταλύτου κύρους καί ἰσχύος ὁ νόμος τοῦ εὐαγγελίου πού ἔχει καί τήν αἰώνια ἱεροσύνη τοῦ Χριστοῦ καί εἶναι ἐπικυρωμένος μέ τό αἷμα Του τό Ἅγιον. Πόσο πρέπει νά τό προσέχουμε! Καί μέ πόση προθυμία καί ἀκρίβεια πρέπει οἱ Χριστιανοί νά τό ἐφαρμόζουμε! Αὐτό τό θεῖο τοῦ Εὐαγγελίου μας νόμο.

Ὁ Χριστός, λέγει τέλος ὁ Παῦλος σήμερα, ἔγινε ἱερεύς δικός μας «οὐ κατά νόμον ἐντολῆς σαρκικῆς, ἀλλά κατά δύναμην ζωῆς ἀκατάλυτου». Δηλαδή ἀναμάρτητος καί ἅγιος ὁ Κύριος καί Θεάνθρωπος ὑπῆρξε ἀνώτερος  ἐντολῶν καί νόμων πού προορίζονται γιά ἀνθρώπους καί ἔγινε ἀρχιερεύς ὄχι βάσει τῶν νόμων αὐτῶν, ἀλλά μέ τή θεία δύναμη τοῦ πατρός του, καθώς καί μέ τήν ἐξίσου θεία δύναμη τήν δική του. Καί εἶναι ἡ θεία του δύναμη καί ἐξουσία ζωή, ζωή αἰώνιος, Ἁγία, μακαριστή, ἀκατάλυτη ζωή, τήν ὁποία οὐδείς θάνατος μπορεῖ νά καταλύσει. Ἔτσι, μένει ὁ Κύριος αἰώνιος, ζῶν ἄφθαρτος, ἀθάνατος εἰς τούς αἰώνας ἀθάνατος, Θεός καί Ἀρχιερεύς καί Σωτήρ τῶν ἀνθρώπων. Ἀλλά καί οἱ ἄνθρωποι πού τόν πιστεύουν καί τόν ἀκολουθοῦν ἀθάνατοι γίνονται καί αὐτοί  καί ἀθάνατοι μένουν, ἰσοβίως εὐτυχεῖς, αἰωνίως μακάριοι στούς οὐρανούς. Ἄς συγκινηθοῦμε, ἄς βιάσουμε τούς ἑαυτούς μας, γιά νά ἀφοσιωθοῦμε στόν Κύριο καί Σωτήρα μας καί νά μείνουμε μαζί του ἀθάνατοι εἰς τούς αἰώνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.