«οὕτως ἐμάθετε τὸν Χριστόν»
Δημοσιεύθηκε 13.03.2025
Ἡ ἁγία Ἐκκλησία, προτρέπει τούς πιστούς νά ἀγωνισθοῦν κατά τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή γιά νά ἀποκτήσουν τίς ἀρετές πού διδάσκωνται καί προβάλλονται ἀπό τό Εὐαγγέλιο. Στόν πνευματικό ἀγῶνα τῆς περιόδου καθοδηγούμαστε ἀπό τόν πρωταθλητή τοῦ εὐαγγελικοῦ στίβου ἀπόστολο Παῦλο.
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς στίχους τοῦ τετάρτου κεφαλαίου στ. 7 καί ἑξῆς τῆς Πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς του ἀρχίζει μία πειστικότατη ἔκκληση γιά μία νέα ἠθική, μία ἔκκληση πού ἐκτείνεται µέχρι τό ε΄, 21. Δίνοντας τή μαρτυρία του στό ὄνοµα τοῦ Κυρίου, δηλαδή, μέ τήν ἐξουσία τοῦ ὀνόµατος τοῦ Κυρίου καί µέ τή θεοπνευστία πού διέθετε, παροτρύνει τούς χριστιανούς ν’ ἀποβάλουν κάθε ἴχνος τῆς παλιᾶς τους ζωῆς, καί νά φορέσουν τίς ἀρετές καί τίς ἀξίες τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Νά µήν ζεῖτε πιά ὅπως ζοῦν οἱ εἰδωλολάτρες, λέει. Δέν ἦταν πιά εἰδωλολάτρες, ἦταν χριστιανοί. Θά ἔπρεπε νά ὑπάρχει μία ἀντίστοιχη ἀλλαγή στή ζωή τους. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἔβλεπε τά ἔθνη χωρίς τόν Χριστό νά βυθίζονται στήν ἄγνοια καί στήν ἐξαχρείωση. Οἱ ἄνθρωποι µακριά ἀπό τόν Χριστό. Ἀκολουθοῦσαν τούς µάταιους διαλογισµούς τους. Ἡ ζωή τους ἦταν ἄδεια, χωρίς νόηµα καί καρπό. Ὑπῆρχε πολλή δραστηριότητα, ἀλλά καμία πρόοδος (βλ. Πρός Ἐφεσίους δ΄, 18). Τό µυαλό τους ἦταν σκοτισµένο. Πρῶτον, εἶχαν μία ἐκ γενετῆς ἀνικανότητα νά κατανοήσουν τίς πνευµατικές ἀλήθειες, κι ἔπειτα, ἐπειδή ἀπέρριψαν τή γνώση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ, ὑπέφεραν ἀπό τύφλωση πού τούς βρῆκε σάν κρίση ἀπό τόν Κύριο. Εἶχαν ἀποξενωθεῖ ἀπό τή ζωή πού δίνει ὁ Θεός, μ’ ἄλλα λόγια βρίσκονταν σέ µεγάλη ἀπόσταση ἀπ’ αὐτόν. Αὐτό ἔλαβε χώρα ἐξαιτίας τῆς ἑκούσιας, βαθιᾶς ἄνοιάς τους καί τῆς σκληρότητας τῆς καρδιάς τους. Εἶχαν, ἀπορρίψει τό φῶς πού τούς ἔστελνε ὁ Θεός μέσα ἀπό τή δηµιουργία καί μέσα ἀπ’ τή συνείδησή τους, καί εἶχαν στραφεῖ στήν εἰδωλολατρία. Στή συνέχεια ἀπομακρύνονταν ὅλο καί περισσότερο ἀπό τόν Θεό. Συνειδητά ἐπιδίδονταν στήν ἀσέλγεια. Ἡ κυριότερη ἁμαρτία τῶν εἰδωλολατρῶν ἦταν ἡ σεξουαλική ἀνηθικότητα. Εἶχαν ἐξοκείλει σέ µία ἀνεπανάληπτη ἀχρειότητα. Ποτέ δέν ἱκανοποιοῦνταν. Ποτέ δέν εἶχαν ἀρκετά. Ἡ ἁμαρτία τούς δημιούργησε μέσα τους μιά τεράστια ὄρεξη νά θέλουν πιό πολύ καί πιό πολύ νά δοκιμάζουν ὅλο ἀπό τά ἴδια. Σημειώνει ἐπίσης ὅτι «Ὑμεῖς δὲ οὐχ οὕτως ἐμάθετε τὸν Χριστόν» (Πρός Ἐφεσίους δ΄, 20)
Πόσο διαφορετικά ἦταν ὅλα αὐτά ἀπό τόν Χριστό πού οἱ Ἐφέσιοι εἶχαν γνωρίσει καί ἀγαπήσει Ἐκεῖνος ἦταν ἡ προσωποποίηση τῆς καθαρότητας καί τῆς ἁγνότητας. Δέν γνώρισε ἁμαρτία, δέν ἁμάρτησε ποτέ, δέν ὑπῆρξε ἡ παραμικρή ἁμαρτία µέσα του. «Εἴγε αὐτὸν ἠκούσατε καὶ ἐν αὐτῷ ἐδιδάχθητε, καθώς ἐστιν ἀλήθεια ἐν τῷ ᾿Ιησοῦ» (Πρός Ἐφεσίους δ΄, 21). Ὅλοι ἐκεῖνοι πού εἶχαν ἀκούσει τόν Χριστό καί εἶχαν διδαχτεῖ ἀπ’ αὐτόν, τόν εἶχαν γνωρίσει σάν τήν οὐσία τῆς ἁγιότητας καί τῆς εὐσέβειας. Τό νά ἔχεις «ἀκούσει» τόν Χριστό σηµαίνει νά τόν ἔχεις ἀκούσει μέ τήν ἀκοή πού ὁδηγεῖ στήν πίστη -νά τόν ἔχεις δεχτεῖ ὡς Κύριο καί Σωτήρα. Συγκρίνοντας τήν ἄψογη ζωή πού ἔζησε ὡς ἄνθρωπος σ’ αὐτό τον κόσµο, βλέπουμε τήν ἀντίθεση τῆς ζωῆς τῶν εἰδωλολατρῶν τούς ὁποίους μόλις περιέγραψε ὁ Παῦλος.
Τό κατ’ ἐξοχήν ζωντανό πρόσωπο πού προβάλλεται σέ μᾶς τήν περίοδο τῆς Μεγάλης Τεσσαρακοστῆς πρός μίμηση εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ Ὁποῖος καί ὡς ἄνθρωπος, ὤν, «πεπειραμένος κατά πάντα καί καθ’ ὁμοιότητα χωρίς ἁμαρτίας» (Πρός Ἑβραίους δ΄, 15) ἐνσάρκωσε στόν ἑαυτό Του τά βιώματα πού προβάλλονται καί ἀφῆκε σέ μᾶς «ὑπογραμμόν» «ἵνα ἰσχύος πολιτευσώμεθα αὐτοῦ». «ὁ λέγων ἐν αὐτῷ μένειν ὀφείλει, καθὼς ἐκεῖνος περιεπάτησε, καὶ αὐτὸς οὕτω περιπατεῖν» (Α΄ Ἰωάννου β΄, 6). Ὁ Χριστός ἀποτελεῖ ὑπόδειγμα γιά ὅλες τίς ἀρετές πού καλεῖται νά βιώσει ὁ πιστός ὄχι μόνο τήν περίοδο τῆς Ἁγίας Τεσσαρακοστῆς ἀλλά καί σέ ὁλόκληρη τήν διάρκεια τοῦ βίου του.
Ὁ ὕμνος πού ἀναφέρεται στά πρότυπα πού μνημονεύονται ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη ἀναφέρει:
«Τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης ἅπαντας παρήγαγον σοι ψυχή πρός ὑπογραμμόν· μίμησαι τῶν δικαίων τάς φιλοθέους πράξεις· ἔκφευγε δέ πάλιν τῶν πονηρῶν τάς ἁμαρτίας». Τό Τριώδιο «προτρέπει ... πᾶσαν ψυχήν ὅσα μέν ἀγαθά τῆς ἱστορίας ζητοῦν καί μιμεῖσθαι κατά δύναμιν, ὅσα δέ τῶν φαύλων ἀποφεύγειν καί ἀεί πρός Θεόν ἀνατρέχειν».
Οἱ «θεοφόροι πατέρες διά τοῦ Τριωδίου πάντας τούτοις» «τούς ἐν ἀσκήσει λάμψαντας ἁγίους ἄνδράς τε καί γυναίκας εἰς μέσον προτίθεται ὡς ἄν, διά τάς αὐτῶν μνείας καί τῶν παλαισμάτων, εὐτυχεστέρως ἡμᾶς ποιήσωσι τό στάδιον, ἔχοντας τούς ἐκείνους βίους ὑπογραμμόν καί ὁδηγόν» δοθέντος ὅτι καί οὗτοι «τῆς αὐτῆς ἡμῖν φύσεως ἐκοινώνησαν»
