«Ἐν δάκρυσι…»

 

Αὐτή τήν ἐκκλησιαστική περίοδο ὁ πνευματικά ζῶν ἄνθρωπος βιώνει μία ἐσωτερική συντριβή γιά τήν ἁμαρτωλή ὕπαρξή του καί τό γεγονός αὐτό ἐκδηλώνεται συχνά μέ δάκρυα πού ἔχουν στήν χριστιανική ζωή τή θέση τους καί τό νόημά τους. Σημειώνουμε ἐνδεικτικά, ὅτι καί ὁ Κύριός μας ἔκλαψε «Ὡς ἤγγισεν, ἰδὼν τὴν πόλιν ἔκλαυσεν ἐπ᾿ αὐτῇ» (Λουκᾶ  ιθ΄, 41).

Ἄς θυμηθοῦμε, τήν δύναμη τῶν δακρύων ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ κατά τήν  Ἁγία Γραφή:

Δάκρυα τῆς ὑπηρεσίας

Ἐκείνου πού ὁ ἀγῶνας του στήν πνευματική ζωή καί στήν διακονία του στό ἔργο τοῦ Θεοῦ δέν ἀφίνει ἀνέγγιχτη τήν καρδιά του. Οἱ δυσκολίες πού προκύπτουν καί ἀπειλοῦν μέ καταστροφή τῆς προσπάθειας ὑπερβαίνονται ἀπό τήν διαβεβαίωση τοῦ Θεοῦ  «οἱ σπείροντες ἐν δάκρυσι ἐν ἀγαλιάσσει θερειοῦσι» (Ψαλμοῦ ρκε΄ (ρκστ΄) 6). Σ’ αὐτή τήν διαβεβαίωση θά ἀναζητήσει βοήθεια καί ἐλπίδα γιά νά μή ἀπογητευθεῖ καί νά μήν ἐγκαταλείψει τήν προσπάθειά του. Ὁ Θεός ἐκπληρώνει τά αἰτήματα  ἐκείνου πού εὑρίσκεται  στήν ὑπηρεσία Του καί τόν κινεῖ  ἡ ἀγάπη γιά τόν συνάνθρωπο.

Δάκρυα τῆς μεσιτείας

᾿Εκείνου πού πονάει καί κλαίει, γιά ὅσους πορεύονται γύρω του σέ δρόμους ἀπωλείας. Τά δάκρυα αὐτά ἔχουν τήν δύναμη νά ἑλκύσουν τήν συμπάθεια τοῦ Θεοῦ. Τά δάκρυα αὐτά μεταθέτουν τήν κρίση τοῦ Θεοῦ, ὅπως μαρτυροῦν τά λόγια «ἐπειδή ἔκλαυσας ἐνώπιόν µου... ἐγώ ἐπήκουσα... δέν θέλουσι ἰδεῖ οἱ ὀφθαλμοί σου» (Β΄ Παραλειπομένων λδ΄, 27, 28).

Δάκρυα τῆς ἀδελφικῆς ἀγάπης

Ὁ Πατριάρχης Ἰακώβ ὅταν ἐνέσκυψε λιμός στήν Χαναάν προέτρεψε τά παιδιά του μέ «μεγάλη φωνή» νά πᾶτε στήν Αἴγυπτο πού ὑπάρχει σιτάρι νά ἀγοράσουν καί νά φέρουν. Ἐκεῖ ὅμως Ἄρχοντας ἦταν ὁ ἀδελφός τους Ἰωσήφ τόν ὁποῖον εἶχαν πουλήσει (Γένεση με΄,  2).

Κι ὅταν ἔφθασαν στήν Αἴγυπτο σ’ ὅλο τό παλάτι τοῦ Φαραώ ἄκουσαν τά δάκρυα τοῦ Ἰωσήφ ἀπό τήν συγκίνηση ὅταν συναντήθηκε μέ τά ἀδέλφια του.

Δάκρυα τῆς µεταμέλειας

Σχεδόν χαιρέκακα καί χωρίς ἀποκρυβόμενη φυσίωση, μιλοῦµε συχνά γιά τήν µεγάλη πτώση τοῦ Πέτρου πού ἀρνήθηκε τόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό. Πόσες ὅμως φορές σκεφτόμαστε τά τόσο πολλά του δάκρυα τῆς μετανοίας; τήν συντριπτικά µεγάλη µεταμέλειά του; τό «ἔκλαυσεν πικρῶς» (Λουκᾶ κβ΄, 69); Μακάρι νά  γινόµαστε καί μιμητές τῆς μετανοίας του πού τόν ἀποκατέστησε στόν ἱερό σύλλογο τῶν Ἀποστόλων, ὅπως τήν περιγράφει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης :  «ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· βόσκε τὰ ἀρνία μου.  λέγει αὐτῷ πάλιν δεύτερον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, ἀγαπᾷς με; λέγει αὐτῷ· ναί, Κύριε, σὺ οἶδας ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ· ποίμαινε τὰ πρόβατά μου. λέγει αὐτῷ τὸ τρίτον· Σίμων ᾿Ιωνᾶ, φιλεῖς με; ἐλυπήθη ὁ Πέτρος ὅτι εἶπεν αὐτῷ τὸ τρίτον, φιλεῖς με, καὶ εἶπεν αὐτῷ· Κύριε, σὺ πάντα οἶδας, σὺ γινώσκεις ὅτι φιλῶ σε. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· βόσκε τὰ πρόβατά μου» (Ἰωάννου κα΄, 15-17)

Δάκρυα τῆς ἐξομολόγησης (Λουκᾶ ζ΄,  36 – 50)

Πολλές οἱ ἁμαρτίες τῆς «ἁμαρτωλῆς» πού συντετριμμένη εἰσῆλθε στό σπίτι τοῦ Φαρισαίου καί τοῦ ἔφερε ἕνα ἀλαβάστρινο δοχεῖο μέ μύρο, στάθηκε πίσω κοντά στά πόδια Του καί κλαίγοντας ἔβρεχε μέ τά δάκρυά της τά πόδια Του καί τά σκούπιζε. Μέ τά μαλλιά της τά φιλοῦσε καί τά ἄλειφε μέ τό μύρο.

Ὁ Ἰησοῦς εἶπε στόν Φαρισαῖο :

«Γι’ αὐτό, λοιπόν, σέ βεβαιώνω πώς οἱ πολλές της ἁμαρτίες συγχωρήθηκαν, ὅπως δείχνει ἡ πολλή εὐγνωμοσύνη της. Σ’ ὅποιον συγχωροῦνται λίγες ἁμαρτίες, αὐτός δείχνει λίγη εὐγνωμοσύνη».

Καί εἶπε στή γυναίκα: «Οἱ ἁμαρτίες σου συγχωρήθηκαν». Ὅσοι κάθονταν μαζί μέ τόν Ἰησοῦ στό τραπέζι ἄρχισαν νά λένε μεταξύ τους: «Ποιός εἶναι αὐτός πού ἀκόμη καί ἁμαρτίες συγχωρεῖ:» Κι ὁ Ἰησοῦς εἶπε στή γυναίκα: «Ἡ πίστη σου σ’ ἔσωσε πήγαινε στό καλό».

Γι’ αὐτό καί καυτά τά δάκρυα τῆς ἐξομολόγησής της «πλησίον τῶν ποδῶν αὐτοῦ ὀπίσω».

7. Τά δάκρυα τῆς λυτρωτικῆς ἀγάπης

 Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός δάκρυσε μπροστά στόν τάφο τοῦ Λαζάρου (Ἰωάννου ια΄, 35). Ἔκλαυσε μπροστά στό μεγάλο δράμα πού οἱ ἄνθρωποι μέ δάκρυα ἀπόγνωσης ἀντιμετώπιζαν τόν θάνατο. Ἀγαποῦσε ὁ Χριστός τή Μάρθα καί τήν ἀδελφή της καί τόν Λάζαρο», πού ᾽χε πεθάνει. Ἡ ἀγάπη Του ἐκφρασμένη στό «ἐδάκρυσεν ὁ Ἰησοῦς», ἦταν κάτι σάν μαρτυρία καί πάλη µαζί. Στό «γιατί τῆς πτώσεως» ἀπαντᾶ ἡ σωτηρία πού σέ λίγο θά προσέφερε μέ τό «Λάζαρε, Δεῦρο ἔξω».

Σέ ἐποχή πού χαρακτηρίζεται ἀπό τήν ψυχρότητα τῆς καρδιᾶς  « διά τό πληνθυνθῆναι τήν ἀνομίαν ψυγήσεται ἡ ἀγάπη τῶν πολλῶν» (Ματθαίου κδ΄, 12), ὅταν ὑπάρχει τό «ἐκάθησα καί ἔκλαυσα» τότε ὁ Θεός ἐπεμβαίνει λυτρωτικά πρός τό δημιούργημά Του