«Κατ᾽ ἰδίαν εἰς ἔρημον»
Ὁ πιστός ἄνθρωπος συχνά αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἀποσύρεται καί νά ζητεῖ τήν περισυλλογή ἰδιαίτερα ὅταν τόν ἀποσχολοῦν προβλήματα καί χρειάζεται νά λάβει ἀποφάσεις. Ὁ Κύριος ἀνέβηκε σέ ἕνα βουνὸ γιά νά προσευχηϑεῖ : «καὶ ἀπολύσας τοὺς ὄχλους ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος κατ' ἰδίαν προσεύξασθαι» (Ματθαίου ιδ΄, 23). ᾿Εκεῖ στὴ μοναξιὰ προσευχήϑηκε ὡς τὴ βαϑιὰ νύχτα. Ἔτσι μᾶς δίδαξε μέ τό παράδειγμά Του πώς νά ἐπιζητοῦμε τήν περισυλλογή. Ὁ Ἰησοῦς μόνος Του ἢ μὲ τοὺς ᾿Αποστόλους ἀπεσυρόταν σὲ ἕνα ἔρημο τόπο γιά νά προσευχηθεῖ.
Ἡ περισυλλογή εἶναι τό κατώφλι μιᾶς νέας ζωῆς, εἶναι ἡ ἀναζωογόνηση τῶν πνευματικῶν δυνάμεών μας καί δέν πρέπει νά θεωρεῖται χρόνος χαμένος. Εἶναι ἀντίκρυσμα τοῦ ἑαυτοῦ μας καί ὁ καθρέπτης τῆς ψυχῆς μας. Εἶναι εὐκαιρία γιά νά ἐξετάσουμε τὰ σφάλματά μας καί μέ ἀναγεννημένες δυνάμεις νά ξαναρχίσουμε τὸν ἀγώνα τῆς ζωῆς καί νά συνεχίζουμε. Ὁ Κύριος παράγγειλε στούς Μαθητές Του : «δεῦρο εἰς ἔρημον τόπον» (Μάρκου στ΄, 31).
Ὁ Ἴδιος «ἀνέβη εἰς τὸ ὄρος» (Ματθαίου ιδ΄, 23) μετά τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν πέντε ἄρτων καὶ τῶν δύο ἰχθύων παρόλο πού ὅλοι θά ἤθελαν νά μείνουν κοντά Του, νά τόν βλέπουν νά θαυματουργεῖ καί νά Τόν ἀκοῦνε νά διδάσκει μέ θεῖα καί σοφά λόγια. Ἐκεῖνος, πού προγνώριζε τό θεῖο θέλημα τοῦ Πατρός Του κατά τήν θεία Οἰκονομία καί τό θεῖο σχέδιο Αὐτοῦ δὲν ἤθελε νὰ δημιουργεῖται θόρυθος γύρω ἀπό τὸ πρόσωπό Του, καί «ἠνάγκασε» τοὺς Μαθητές Του, νὰ μποῦν στὸ πλοῖο καὶ νὰ περάσουν στὴν ἀπέναντι ὄχθη, ὡσότου διαλυθοῦν τὰ πλήθη. ᾿Απ᾽ ἐκεῖ ἀνέβηκε μόνος Του σὲ ἕνα βουνὸ καὶ προσευχήθηκε ἕως ἀργά τή νύχτα. Τὴν περισυλλογὴ αὐτὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ καὶ τὴν ἀγάπη Του γιὰ τὴ περισυλλογή καὶ τὴ σιωπὴ θὰ πρέπει νά μελετοῦμε καί μεῖς καί νά παραδειγματιζόμαστε πράττοντας τό ἴδιο. Εἶναι μία κατάσταση πού ἀβίαστα ἐπιζητεῖ ἡ ψυχή τοῦ κάθε ἀνθρώπου, καί εἰδικότερα τοῦ πιστοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ὁ Κύριός μας πρῶτος μέ τὰ θεῖα λόγια Του καὶ τὸ παράδειγμά Του μᾶς δίδαξε πὼς εἶναι ἀνάγκη νὰ ὁδηγούμεθα σέ περισυλλογή συχνά. Δὲν ἀρκέστηκε νὰ περάσει τὸ μεγαλύτερο μέρος τῆς ζωῆς Του στὴν ἀφάνεια καὶ στὴ σιωπή, ἀλλὰ καὶ πρὶν ἀρχίσει τὸ δημόσιό βίο Του θέλησε γιὰ σαράντα μέρες νὰ ἀποτραβηχθεῖ στὴν ἔρημο καί νά μείνει μόνος Του. Κατὰ τὰ τρία τελευταῖα χρόνια τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του, ποὺ ἦταν χρόνια ἐντατικῆς δράσεως, μέ προτροπές, κηρύγματα καί συνομιλίες μέ πάσχοντες, κάθε τόσο ἀποσυρόταν σὲ κάποιο λόφο, σὲ κάποια ἀκροθαλασσιά, σὲ κάποιο κῆπο κι ἐκεῖ βυθιζόταν καί ἀφιερωνόταν στὴν προσευχὴ. «Ἐγένετο δὲ ἐν ταῖς ἡμέραις ταύταις ἐξῆλθεν εἰς τὸ ὄρος προσεύξασθαι, καὶ ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ στ’, 12). Μετά τήν προσευχή αὐτή ὁδηγεῖται σέ μία σημαντική ἀπόφασή Του καί καλεῖ τούς δώδεκα Ἀποστόλους, ὅπου καί τούς ὀνοματοδοτεῖ. Ἄλλοτε προσκαλεῖ τοὺς μαθητές Του νὰ πᾶνε μαζί Του σὲ ἕνα ἐρημικὸ μέρος καὶ ἐκεῖ νὰ ἀναπαυθοῦν καὶ νὰ προσευχηθοῦν: «Δεῦτε ὑμεῖς αὐτοὶ κατ᾽ ἰδίαν εἰς ἔρημον τόπον καὶ ἀναπαύσασθε ὀλίγον» (Μάρκου στ΄, 31).
Ἄλλοτε συνέβηκε νὰ περάσει ὁλόκληρη τὴν νύχτα στὴν ἀπομόνωση καὶ τὴν προσευχή. «Καὶ ἦν διανυκτερεύων ἐν τῇ προσευχῇ τοῦ Θεοῦ» (Λουκᾶ στ΄, 12). Ἀναφέρουν ὁ εὐαγγελιστὴς Λουκᾶς καὶ ὁ εὐαγγελιστής Ματθαῖος : «Ὀψίας δὲ γενομένης μόνος ἦν ἐκεῖ» (Ματθαίου ιδ΄, 23). Εἶχε βραδυάσει γιά καλὰ καὶ ἀκόμα ἦταν μόνος Του. ᾿Απὸ τοὺς πρώτους αἰώνες βλέπουμε πὼς ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μὲ ἅγια καὶ ἀποτελεσματικὴ δρᾶσι, ποὺ φλογίζονταν ἀπὸ τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ δὲν ἔπαυαν νὰ ζητοῦν τὴ περισυλλογή γιὰ ν᾿ ἀσκηθοῦν στά τελειώτερα καὶ νὰ παρακολουθήσουν καλύτερα τὸν ἑαυτό τους, καθώς καὶ δὲν ἔπαυσαν νὰ συνιστοῦν στοὺς ἄλλους τὴν ἀνάγκη αὐτῆς.
Ἐκτὸς τούτου ὑπήρχαν ἄνθρωποι πρός θεραπεία ὅπως τυφλοί, ποὺ γιὰ νὰ θεραπεύσει ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς πρέπει νὰ τοὺς ἀπομακρύνει ἀπὸ τοὺς ἄλλους καὶ νὰ τοὺς ὁδηγήσει στὴν ἐρημιά. «᾿Επιβαλλόμενος τῆς χειρὸς τοῦ τυφλοῦ ἐξήνεγκεν αὐτὸν ἔξω τῆς κώμης» (Μάρκου η΄, 23). Ὁ Ἴδιος μᾶς καλεῖ μέ τήν ἐντολή Του :«Δεῦρο εἰς ἔρημον τόπον». Ἔλα, μᾶς λέγει μαζί μου νὰ ἀναπαυθεῖς ἀπὸ τὶς καθημερινές ἀσχολίες σου καί τήν θορυβώδη ζωή. Ἄφησε τὰ πάντα καὶ θὰ βρεῖς τὰ πάντα σέ μένα, γιατί Ἐγώ, μᾶς λέγει, εἶμαι «τά πάντα ἐν πᾶσι» (Πρός Κολοσσαεῖς γ΄, 11). Τό ἐξηγεῖ ὑπέροχα ὁ ἅγιος Χρυσόστομος:
«Ἐγώ εἶμαι πατέρας, ἐγώ ἀδελφός, ἐγώ νυμφίος, ἐγώ οἰκία, ἐγώ τροφή, ἐγώ ἔνδυμα, ἐγώ ρίζα, ἐγώ θεμέλιο, κάθε τί τό ὁποῖο θέλεις ἐγώ· … Ἐγώ καί θά σέ ὑπηρετήσω· …Ἐγώ εἶμαι καί φίλος, καί μέλος τοῦ σώματος καί κεφαλή καί ἀδελφός, καί ἀδελφή καί μητέρα, ὅλα ἐγώ·…Ὅλα γιά μένα εἶσαι σύ· καί ἀδελφός καί συγκληρονόμος καί φίλος καί μέλος τοῦ σώματος. Τί περισσότερο θέλεις;» (Ε.Π.Ε. τ. 12, σ. 34)
Ἄς ἐπιβάλλουμε, λοιπόν, σιωπὴ στὰ πάθη μας καὶ θ᾽ ἀκούσουμε τὴ δική μας φωνή, ποὺ θὰ μᾶς ὑποδείξει τὰ σφάλματά μας, θὰ μᾶς βοηθήσει νὰ βροῦμε τὶς ἐλλείψεις μας καὶ γενναιόδωρα θὰ μᾶς χορηγήσει τὴ χάρι Του γιὰ νὰ ξαναρχίσουμε τὸν καθημερινὸ ἀγώνα, πιὸ συστηματικά, πιὸ ἀποτελεσματικά, πιὸ ἀξιόμισθα.
