Ὁ ἀμετάβλητος Ἰησοῦς Χριστός

σ’ ἕνα μεταβαλλόμενο κόσμο.

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ

Δ α ν ι ή λ.

Ἡ Ἐκκλησία μᾶς παραγγέλλει, καλοῦσα καί προτρέπουσα τούς πιστούς νά ὑψωθοῦν πνευματικῶς καί νά ἐννοήσουν, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ὁ αἰώνιος καί ἀναλλοίωτος Λόγος μέ τήν ἐνανθρώπησι Του εἰσέρχεται στόν συνεχῶς μεταβαλλόμενο καί ἀλλοιούμενο κόσμο τῆς ματαιότητος καί τῆς φθορᾶς γιά νά τόν ὑψώση στήν αἰωνιότητα παύοντας κάθε ροπή καί μεταβολή του.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι τό σταθερό σημεῖο ἀναφορᾶς τῆς ἐπί τῆς γῆς ἱστορίας καί τῆς πνευματικῆς πορείας, τῆς ζωῆς καί τῆς ὑπάρξεως τοῦ ἀνθρώπου.

1. Τό μεταβλητό τοῦ κόσμου τούτου.

Τίποτε ἐπί τῆς γῆς εἶναι σταθερόν καί μόνιμον· τό κάθε μετακινεῖται καί μεταβάλλεται. Κάθε στιγμή μεταβάλλει τά φαινόμενα καί τά ἀναγκάζει νά παρουσιάζωνται μέ νέες μορφές.

Αὐτό τό φαινόμενο ὁ ἀπόστολος Παῦλος περιέγραψε μέ τήν φράση  “παράγει γάρ τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου ” (Κορινθίους Α΄, ζ΄ 31). Τό σχῆμα τοῦ κόσμου τούτου παρέρχεται. Θά δοῦμε μέ πιό τρόπο :

α. Ὁ χρόνος μεταβάλλει τίς γνῶμες καί τίς ἔννοιες τῶν ἀνθρώπων.

Οἱ γνῶμες, οἱ ἰδέες, οἱ τρόποι τῶν ἀνθρώπων εἶναι καταδικασμένοι δέ ἀδιάλειπτη μεταβολή. Ματαίως ζητοῦμε τρόπο δυνάμενο νά μείνη ἀναλλοίωτος · ματαίως ἐλπίζουμε, ὅτι ὁ χρόνος θά σεβασθεῖ ὅ, τι βλέπουμε γενικῶς ἐπιδοκιμαζόμενο καί ἀσφαλῶς στηριζόμενο ἀπό ἐτῶν καί αἰώνων ἐνδεχομένως.

Ἡ πεῖρα, ἡ ἱστορία μᾶς ἀποδεικνύει, ὅτι ἀρχές, τίς ὁποῖες ἡ ἀπωτάτη ἀρχαιότης εἶχε καταστήσει σεβαστές στούς προγόνους μας, ἤδη ἀποκρούονται. Συστήματα φιλοσοφικά καθολικῶς παραδεδεγμένα καί μεταδιδόμενα ὡς ἀναντίρρητες ἀλήθειες ἐτάφησαν ἤδη στήν λήθη.

Τά ἤθη τά ἔθιμα, ἡ χρήση τοῦ χρόνου, οἱ ἀσχολίες τῶν δραστηρίων ἀνθρώπων καί οἱ διασκεδάσεις τῶν ραθύμων μετεβλήθησαν κατά μυρίους τρόπους.

β. Ὁ χρόνος μεταβάλλει τά περιβάλλοντα μας ἀντικείμενα.

 Παρατηροῦντες τήν ὄψιν τῆς φύσεως ἤ τά μνημεῖα τῆς τέχνης διακρίνομεν παντοῦ τά σημεῖα τῆς ἀλλοιώσεως καί τῆς ἐναλλαγῆς. Σέ κάθε βῆμα μας ἐπί τῆς γῆς ὁ χρόνος μᾶς ἀναγκάζει νά ἀναγνωρίσωμεν τά ἴχνη του, τήν φθοροποιόν δύναμιν του.

γ. Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας παρέρχεται καί ἐμεῖς συνεχῶς μεταβαλλόμεθα.

Τόν πανίσχυρο τοῦτο νόμον ἀπέδωσε ἡ κατά Θεόν φιλοσοφία καί ἡ θύραθεν. Ἀπό τά λόγια τῆς ἁγίας Γραφῆς ἀναφέρουμε τούς ἑξῆς : 

i) Ὁ ἄνθρωπος διαπιστώνει τήν τραγικότητα καί τό πρόσκαιρο τῆς ζωῆς του, τό ἄστατο τῆς δόξης καί πάσης καταστάσεως καί ἐξομολογεῖται “ Ἐξέλιπον ὡσεί καπνός αἱ ἡμέραι μου” (Ψαλμός 101 (ρα΄), 4). “αἱ ἡμέραι μου ὡσεί σκιά ἐκλίθησαν ” (Ψαλμός 101 (ρα΄), 12).

ii) Τό φευγαλέο τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου δηλώνουν καί οἱ στίχοι “αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεί σκιά παράγουσι” (Ψαλμός 143 (ρμγ΄), 4),  “ἄνθρωπος ὡσεί χόρτος αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ” (Ψαλμός 102 (ρβ΄), 15).

δ. Ἡ κοινωνική θέσις τοῦ ἀνθρώπου μεταβάλλεται.

Ὁ ἄνθρωπος ὄχι μόνον βλέπει τίς ἡμέρες του παρερχόμενες ἐν μέσῳ μεταβολῶν καί κατά τρόπον ἀδυσώπητο, ἀλλά διαρκούσης τῆς ζωῆς αὐτοῦ καί ἡ κοινωνική θέσις αὐτοῦ ἐπίσης ὑπόκειται στό νόμον τῆς ἀδιαλείπτου μεταβολῆς.

ε) Ὁ ὁρατός κόσμος μεταβάλλεται.

Ὁ κόσμος αὐτός, στόν ὁποῖο κατοικοῦμεν, ὁ ὁποῖος εἶναι τό κέντρον τῶν τέρψεων τῆς παρούσης ζωῆς καί αὐτός δημιουργήθηκε μεταβλητός καί γιά νά παρέλθη κατά τό ψαλμικόν “ κατ’ ἀρχάς σύ, Κύριε, τήν γῆν ἐθεμελίωσας, καί ἔργα τῶν χειρῶν σού εἰσιν οἱ οὐρανοί· αὐτοί ἀπολοῦνται, σύ δέ διαμένεις, καί πάντες ὡς ἰμάτιον παλαιωθήσονται, καί ὡσεί περιβόλαιον ἑλίξεις αὐτούς καί ἀλλαγήσονται. Σύ δέ ὁ αὐτός εἶ καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν ”. (Ψαλμός ρα΄ (101) 26-28).

                                     

2. Ὁ ἀμετάβλητος Ἰησοῦς Χριστός.

Παρά ταῦτα, παρά τήν τῶν πάντων ἀλλοίωση, μεταβολή καί ἐναλλαγή στό κέντρον τῆς ἱστορίας ἵσταται ἕνα Πρόσωπο. Εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Αὐτός παραμένει αἰώνιος καί ἀμετάβλητος κατά τούς προηγουμένους λόγους τῆς Γραφῆς “Σύ δέ ὁ αὐτός καί τά ἔτη σου οὐκ ἐκλείψουσιν ” Διά τοῦ Προφήτου Μαλαχίου ὁ Κύριος διακηρύττει “ Ἐγώ Κύριος ὁ Θεός ὑμῶν καί οὐκ ἠλλοίωμαι ” (Μαλαχίου γ΄ ,6).

Τό ἀμετάβλητό Του καί ταὐτοχρόνως τό μοναδικό Του ἀποδεικνύουν ἐκτός τῶν ἄλλων καί ὡρισμένες διακηρύξεις Του, ἐκ τῶν ὁποίων ἄλλες ἐξήγγειλεν εἰς τό Ὄρος, ἄλλες εἰς τό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν καί ὡρισμένες εἰς τό Ἀνώγειο τῆς Ἱερουσαλήμ. Τούτων ἡ ἀξία ἤ σημασία ἤ χρησιμότης ποτέ δέν ἐξέλιπε ἤ μειώθηκε (Ἰωάννου ιε΄ 5 ).

Ἡ ἐποχή μας μέ τό ζενίθ τῆς τεχνολογίας καί τό ναδίρ τῆς ἠθικῆς της, τραγικῶς ἐπαλήθευσε αὐτό τόν πνευματικό νόμο καί ἐξακολουθητικῶς τόν ἐπαληθεύει.

Ἀληθέστερος καί καθαρώτερος καθρέπτης τῆς ἀνθρωπίνης ψυχῆς δέν εὑρέθη ἕως τώρα ἀπό τό βλέμμα καί τό μάτι τοῦ ἀνθρώπου. Σ’ αὐτό ὅλα φαίνονται διάφανα.

Νόμοι καί Νομολογίες ἀνθρώπινες ὑποκλίνονται εἰς τήν ἀπόλυτη θεσμικότητα τῆς Κυριακῆς ρήσεως (Ἰωάννου ιδ΄ 1).

Μάταια θά προσπαθήση ὁ ἄνθρωπος νά βρεῖ ἤ νά κατασκευάση ἀντίδοτο στήν ἐσωτερικήν ἀνασφάλειαν καί τό ἄγχος ἄλλο, ἐκτός ἀπό τήν πίστιν.

Αὐτό πραγματοποιήθηκε καί πραγματοποιεῖται σέ πεῖσμα τῶν διωγμῶν καί τῆς πανστρατιᾶς τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους.

Ἡ ἐποχή μας, τῆς ἀφθονίας καί τοῦ καταναλωτισμοῦ μέ τά ὑπερπλήρη ψυγεῖα καί τίς ἄδειες ψυχές συμμαρτυρεῖ καί ἐπιβεβαιώνει τήν ἀντιστροφή τῶν προτεραιοτήτων τοῦ ἀνθρώπου στήν ὁποία ὀφείλεται ὁ ὑπερκορεσμός τῶν αἰσθήσεων τοῦ σώματος καί ἡ πενία τῆς ψυχῆς.

Στήν ἐποχή μας, τῆς ἐφιαλτικῆς ρευστότητος καί τῆς ἀσθματικῆς μεταβλητότητος ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι καί μένει μοναδικός καί ἀμετάβλητος.

Τό δρόμο τῆς πίστεως πρέπει νά βαδίσωμε μέ συνέπεια. Αὐτοῦ τοῦ δρόμου ἡ ἀρχή εὑρίσκεται στήν ταπεινή Βηθλεέμ, ἀναβαίνει στόν φρικτό Γολγοθᾶ κατεβαίνει στόν κενό μνημεῖον καί ἀπ’ ἐκεῖ ἀνεβαίνει στόν οὐρανόν καί στόν Κύριον τῆς δόξης.

Ἔτσι, τό ἄστατο, μεταβλητό καί πρόσκαιρο διά τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μεταστοιχειοῦται σέ αἰώνιο καί οἱ πρόσκαιροι καί μεταβλητοί καί μάταιοι μετέχουν τῆς ἀγαθότητος τῆς αἰωνίου ζωῆς καί ἀφθαρσίας.