Ἡ φύση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν

                                                                   Δημοσιεύθηκε 14.1.2021

῾Ο Κύριός μας ᾿Ιησοῦς Χριστὸς κατὰ τὴν διάρκεια τῆς δημοσίας δράσεώς του ποτὲ δὲν ὑπέκυψε στὸν μεσσιανικὸ ἐνθουσιασμὸ τοῦ ἰουδαϊκοῦ ὄχλου, ὁ ὁποῖος (ἐνθουσιασμός) ἦταν ἀνάμεικτος μὲ πολλὰ ἀνθρώπινα στοιχεῖα καὶ ἐγκόσμιες ἐλπίδες.

Συγκεκριμένα ὑπάρχουν τὰ ἑξῆς περιστατικά·

1. Μετὰ τὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων ὁ συγκεντρωμένος ὄχλος θέλησε νὰ Τὸν ἀνακηρύξει Βασιλέα του καὶ ὁ Κύριος, τὸ ἀπέφυγε καί «ἔφυγε πάλι καὶ πῆγε στὸ βουνὸ ὁλομόναχος» (Ἰωάννου στ΄, 15).
2. ᾿Ανακρινόμενος ρωτήθηκε ἀπό τὸν Πιλάτο «ἐσὺ εἶσαι ὁ βασιλέας τῶν ᾿Ιουδαίων;» (Ἰωάννου ιη΄, 33) καὶ ὁ Κύριος διαβεβαίωσε τὸν Ρωμαῖο ῾Ηγεμόνα δύο φορὲς ὅτι· «ἡ βασιλεία μου δὲν προέρχεται ἀπὸ αὐτὸ τὸν κόσμο» (Ἰωάννου ιη΄, 36).
3. ῎Οχι μόνον ἀρνήθηκε νὰ δεχθεῖ, ὅτι εἶναι ἕνας ἐγκόσμιος βασιλέας, ἀλλὰ καὶ κάποτε, ποὺ τοῦ ζητήθηκε νὰ λύσει μία διαφωνία δύο ἀδελφῶν γιὰ τὴν πατρικὴ κληρονομία τους, δέν δέχθηκε τὸν ρόλο ποὺ τοῦ ἀνέθεσαν καὶ ἐπικαλούμενος ἀναρμοδιότητα εἶπε· «ἄνθρωπέ μου, ἐγὼ δὲν εἶμαι δικαστὴς γιὰ νὰ χωρίζω περιουσίες» (Λουκᾶ ιβ΄, 14).
4. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ἐνώπιον τῶν Φαρισαίων ποὺ εἶχαν συγκεντρωθεῖ στὸν Ναό εἶπε· «᾿Εσεῖς κρίνετε μὲ ἀνθρώπινα κριτήρια, ἐνῶ ἐγὼ δὲν κρίνω κανέναν» (Ἰωάννου η΄, 15).
5. Δὲν ἐπεδίωξε τὸ μεγαλύτερο ἀλλὰ ἀπέρριψε καὶ τὸ μικρότερο.

α´. ῞Οταν οἱ υἱοὶ Ζεβεδαίου ζήτησαν ἀπὸ τὸν ᾿Ιησοῦ ἐγκόσμια δόξα, τοὺς ἀποκρίθηκε· «Δὲν ξέρετε τί ζητᾶτε» (Ματθαίου κ΄, 22).

β´.  Προειδοποίησε τοὺς μαθητές Του, ὅτι ὁ κόσμος θὰ τοὺς καταδιώκει, θὰ τοὺς μισεῖ, ἀλλ᾿ ἐκεῖνοι πρέπει νὰ ἔχουν θάρρος, ὑπομονὴ καὶ ἐμπιστοσύνη σ᾿ Αὐτόν (Ἰωάννου ιε΄, 18).

γ´.  Στὴν κλῆσι τοῦ ἀποστόλου Ναθαναὴλ ὁ ἀγαθὸς ᾿Ισραηλίτης ὁμολογεῖ, ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ «βασιλέας τοῦ ᾿Ισραήλ» (Ἰωάννου α΄, 50). ῾Ο Κύριος ὅμως τὸν προσανατολίζει πρὸς τὴν παρουσία τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου λέγοντας· «Σύντομα θὰ δεῖτε νὰ ἔχει ἀνοίξει ὁ οὐρανός, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ νὰ ἀνεβαίνουν καὶ νὰ κατεβαίνουν γιὰ χάρη τοῦ Υἱοῦ τοῦ ᾿Ανθρώπου» (Ἰωάννου α΄, 52).

δ´. Τέλος ὁ Κύριος δὲν ἀντετάχθηκε στὴν ἐξουσία τοῦ τετράρχου ῾Ηρώδου, ὁ ὁποῖος παρ᾿ ὅλα αὐτὰ τὸν θεωροῦσε ἐχθρό του καὶ ἀντίπαλό του (Λουκᾶ ιγ´ 31). Γι᾿ αὐτὸ κι ἔφυγε ἀπὸ τὴν περιοχή του. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο δὲν ἦρθε σὲ ἀντίθεση καὶ μὲ τὸν Ρωμαῖο αὐτοκράτορα, ἀφοῦ συμφώνησε, ὅτι πρέπει νὰ δίνεται ὁ φόρος σ᾿ αὐτόν (Μάρκου ιβ´ 13-17).

Τὰ χωρία αὐτὰ ἔδειξαν ὅτι «ἡ δική μας πατρίδα καὶ πολιτεία εἶναι στοὺς οὐρανούς» (Πρός Φιλιππησίους γ΄, 20).

Στὸν οὐρανὸ ὑπάρχει μία πόλη, μία κοινότητα, ἡ ὁποία δημιουργήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ Πατέρα γιὰ μᾶς, μιὰ νέα ῾Ιερουσαλήμ. Εἶναι ἤδη ἀπὸ τώρα ἡ πόλη μας, σ᾿ αὐτὴ οἰκοδομεῖται ἡ αἰώνια διαμονὴ ποὺ ποθοῦμε. ῾Οδεύουμε πρὸς αὐτή. Αὐτὴ ἡ αἰώνια διαμονὴ εἶναι ἕνας καινούργιος κόσμος, ἕνα νέο σύμπαν (᾿Αποκαλύψεως κα´ 5), τὸ ὁποῖο ἀποτελεῖται ἀπό «νέους οὐρανοὺς καὶ νέα γῆ» (Πέτρου Β΄, γ΄, 13 καί Ἀποκαλύψεως κα΄, 1). ῾Ο κόσμος αὐτὸς θὰ εἶναι κόσμος οὐράνιας γαλήνης καὶ χαρᾶς (Ἀποκαλύψεως κα΄, 4), καθετὶ τὸ ἀκάθαρτο. ῾Ο Κύριος μᾶς ἐπιφυλάσσει μετὰ τὴν ἐξαφάνιση τοῦ πρώτου οὐρανοῦ καὶ τῆς πρώτης γῆς (᾿Αποκαλύψεως κα´ 1) ἕνα πνευματικὸ νέο κόσμο, ὅπου ὁ ῎Ιδιος θὰ φωτίζει ὅλα τὰ δημιουργήματά Του.

Σχέση τοῦ οὐρανίου πολιτεύματος καὶ τῆς ἐδῶ βιοτῆς.

Πολλοὶ ἐκλαμβάνουν τό «ἡ δική μας πατρίδα καὶ πολιτεία εἶναι στοὺς οὐρανούς» (Πρός Φιλιππησίους γ΄, 20), ὡς ἐγκατάλειψη τοῦ παρόντος κόσμου καὶ ὅτι δὲν πρέπει νὰ ἐνδιαφέρονται οἱ πιστοὶ γιὰ τὴν καθημερινὴ ζωή. ᾿Αφοῦ οἱ ἐλπίδες μας μετατίθενται μετὰ θάνατο καὶ μετὰ τὴν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου μας ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ὡρισμένοι συμπεραίνουν ὅτι μποροῦν νὰ ἀδιαφοροῦν γιὰ τὰ παρόντα.

Γιὰ τὸ σοβαρὸ αὐτὸ θέμα, ὅπως εἶναι φυσικό, πρέπει νὰ ἀναζητηθεῖ ἡ ἀλήθεια στοὺς λόγους τῆς Γραφῆς καὶ στὴν ἐμπειρία τῆς ᾿Εκκλησίας μας.

Ι.  ῾Η ῾Αγία Γραφή

1. ῾Ο Κύριός μας κήρυξε τὴν ἔλευση τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς γῆς (Ματθαίου δ΄, 17).

῾Ωστόσο ὅμως ὁ Κύριος μὲ τὶς παραβολὲς τοῦ σπορέως, τῶν ζιζανίων, τοῦ σινάπεως, τῆς ζύμης, τοῦ κρυμμένου θησαυροῦ, τοῦ καλοῦ μαργαρίτου καὶ τοῦ δικτύου (Ματθαίου ιγ´) κήρυξε καὶ τὴν αὔξηση τῆς βασιλείας τῶν Οὐρανῶν, ἡ ὁποία θὰ φθάσει στὴν πληρότητά της κατὰ τοὺς ἔσχατους καιρούς. ῎Ετσι λοιπὸν διαπιστώνουμε, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ διέρχεται ἀπὸ διαδοχικὲς φάσεις. 

῾Η περίοδος ποὺ διανύουμε εἶναι ἡ περίοδος, ποὺ ὁ Οὐράνιος Πατέρας συγκεντρώνει, συνάγει τὸν λαό Του ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη. Εἶναι ἡ περίοδος ποὺ πρέπει νὰ κηρυχθεῖ τὸ εὐαγγέλιο «σὲ ὅλη τὴν κτίση» (Μάρκου ιστ΄, 15) καὶ οἱ πιστοὶ νὰ δώσουν τὴν  μαρτυρία τους γιὰ τὸν ᾿Ιησοῦ Χριστό. 

2. ῾Ο Κύριος διαβεβαιώνει τὸν Οὐράνιο Πατέρα Του, ὅτι οἱ μαθητές Του «δὲν ἀνήκουν στὸν κόσμο» (πρβλ. Ἰωάννου ιε΄, 19), ἀλλὰ Τὸν παρακαλεῖ συγχρόνως «νὰ τοὺς προστατέψει ἀπὸ τὸν διάβολο» (πρβλ. Ἰωάννου ιζ΄, 15) γνωρίζοντας ὅτι «αὐτοὶ μένουν μέσα στὸν κόσμο» (Ἰωάννου ιζ΄, 11).

῾Η ἔννοια τῶν λόγων τοῦ Σωτήρα μας εἶναι αὐτή· Οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἀποτελοῦν μέρος τοῦ ἁμαρτωλοῦ κόσμου, γιατὶ δὲν ἀποδέχονται τὰ φρονήματα τῆς ἁμαρτίας καὶ τὰ ἔργα τῆς πονηρίας. ᾿Επειδὴ ὅμως ζοῦν «ἐν χρόνῳ καὶ τόπῳ», ἔχουν ἀνάγκη νὰ προστατευθοῦν ἀπὸ τὸν πονηρό.

῾Ο κόσμος, ἂν καί «εὑρίσκεται ὅλος κάτω ἀπὸ τὴν ἐξουσία τοῦ διαβόλου» (Ἰωάννου Α΄, ε΄, 19) καὶ φθείρεται ἀπὸ τὶς ἀπατηλὲς ἐπιθυμίες τῆς ἁμαρτίας, ἐν τούτοις ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ τοὺς Χριστιανοὺς ποὺ εἶναι τὸ ἁλάτι καὶ τὸ φῶς (Ματθαίου ε´ 13, 14).

Τὸ ὅτι τὸ πολίτευμα τῶν Χριστιανῶν εὑρίσκεται στοὺς οὐρανούς, σημαίνει γιὰ τὴν ἐποχή μας τὸ ἑξῆς· Οἱ Χριστιανοὶ ζοῦν σωστὰ καὶ πιὸ δημιουργικὰ μέσα στὸν κόσμο τὴν παροῦσα ζωή, γιατὶ ἐμπνέονται ἀπὸ ἀρχὲς ποὺ προέρχονται ἀπὸ τὸν οὐράνιο κόσμο, ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ.

3. Τὸ πνεῦμα αὐτὸ σύμφωνα μὲ τὸ ὁποῖο, ἐνῶ οἱ Χριστιανοὶ ζοῦν μέσα στὸν κόσμο ἐν τούτοις ὀφείλουν νὰ μὴ ζοῦν κατὰ τρόπο κοσμικό, ἐπαναλαμβάνουν καὶ οἱ ᾿Απόστολοι, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Πρός Ρωμαίους ιβ΄, 1-2) καί ὁ ἀπόστολος Πέτρος (Πέτρου Α΄, α΄, 13-15).

γ´.  ῾Ο εὐαγγελιστὴς ᾿Ιωάννης λέει·

«Σᾶς ἔγραψα,  Μὴν ἀγαπᾶτε τὸν κόσμο, μήτε ὅσα εἶναι τοῦ κόσμου. ῍Αν κάποιος ἀγαπάει τὸν κόσμο, δὲν ἔχει μέσα του τὴν ἀγάπη γιὰ τὸν Πατέρα. Γιατὶ ὅλα ὅσα εἶναι τοῦ κόσμου -οἱ ἁμαρτωλὲς ἐπιθυμίες τοῦ ἐγώ, ἡ λαχτάρα ν᾿ ἀποκτήσουμε ὅ,τι βλέπουν τὰ μάτια μας, καὶ ἡ ὑπεροψία ὅτι κατέχουμε γήϊνα ἀγαθά- δὲν προέρχονται ἀπὸ τὸν Πατέρα, ἀλλὰ ἀπὸ τὸν ἁμαρτωλὸ κόσμο» (Ἰωάννου Α΄, β΄, 14-16).

῾Η ἀπαίτηση γιὰ τὸν Χριστιανὸ ποὺ ζεῖ «ἐν τόπῳ καὶ χρόνῳ» εἶναι «νὰ ἐπιδιώκει τὰ ἀγαθὰ ποὺ εὑρίσκονται στὸν οὐρανό... οἱ σκέψεις του νὰ εἶναι στραμένες πρὸς αὐτὰ καὶ ὄχι πρὸς τὰ γήινα πράγματα» (Πρός Κολοσσαεῖς γ΄, 1-2) Τὰ ἄνω εἶναι ἡ ἀλήθεια ποὺ ἀποκαλύφθηκε διὰ τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἐλπίδα ποὺ εἶναι «ἀποθησαυρισμένη» (Πρός Κολοσσαεῖς ε΄, 5) στοὺς οὐρανούς.