ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
“Δί’ ὑπομονῆς τρέχωμεν τον
προκείμενον ἠμίν ἀγώνα ‘’
Κυριακή των Αγίων πάντων! Το αποστολικό ανάγνωσμα μας προσφέρει μια πανοραμική θέα των ηρωικών Αγώνων των αθλητών της Πίστεως. Αγώνων απίστευτων, διότι οι ήρωες αυτοί δεν πάλεψαν μόνο εναντίον αυτοκρατόρων και δημίων τους, αλλά και με τους κοσμοκράτορες του σκότους, με τις φάλαγγες των πονηρών πνευμάτων, που παρατάχθηκαν εναντίον τους.
Στον ίδιο ηρωικό αγώνα, σε αυτό το μεγαλειώδες υπερκόσμιο πρωτάθλημα, μας καλεί στο τέλος και όλους εμάς.
Ας δούμε λοιπόν : Ποιός είναι αυτός ο αγώνας και με ποιόν τρόπο θα μπορέσουμε και εμείς να τον κερδίσουμε;
Την εικόνα των δρομέων, που τρέχουν στο άθλημα του δρόμου, χρησιμοποιεί το ιερό κείμενο, για να περιγράψει τον αγώνα, στον οποίο μας καλεί.
Και είναι πράγματι αγώνας δρόμου ο αγώνας ο δικός μας. Δρόμου! Του πιο μακρινού δρόμου, που θα μπορούσε ποτέ να διανύσει ο άνθρωπος. Του δρόμου, που οδηγεί από την γη στον ουρανό. Ή ενός ακόμη πιο μακρινού, αυτού ο οποίος ξεκινάει από την άβυσσο της δαιμονικής κυριαρχίας ,και φθάνει μέχρι την άβυσσο της Τριαδικής αγάπης, την ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Και ποιός μπορεί να περιγράψει τις δυσκολίες αυτού του δρόμου; Είναι δρόμος μετ εμποδίων, δρόμος στενός και ανηφορικός και απότομος. Δεν είναι καν δρόμος. Είναι κακοτράχαλο και χορταριασμένο μονοπάτι, που κρέμεται επικίνδυνα πάνω από το χάος στις άκρες των γκρεμών.
Δρόμος μετ εμποδίων. Τι εμπόδια αλήθεια! Και η σάρκα προδίδει, και τα πάθη επαναστατούν, και ο κόσμος κραυγάζει, και οι εχθροί παραμονεύουν. Σε κάθε βήμα, κάθε στιγμή, μέρα και νύχτα οι κίνδυνοι καραδοκούν. «στενή ἡ πύλη καί τεθλιμμένη ἡ ὁδός ἡ ἀπάγουσα εἰς τήν ζωή»(Ματθ.ζ’14). Και η πόρτα στενή, και ο δρόμος, που οδηγεί στην αιώνια ζωή, γεμάτος δυσκολίες και κινδύνους.
Ναι, αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο αγώνας μας. Τα συγκεκριμένα τώρα τα γνωρίζει ο καθένας μας. Ξέρουμε πόσο δύσκολο είναι να ζούμε σύμφωνα με τις εντολές του Θεού. Να είμαστε τίμιοι στις συναλλαγές μας, ειλικρινείς μεταξύ μας, συνεπείς στις υποχρεώσεις μας. Να προσέχουμε τα μάτια μας, να χαλιναγωγούμε τις αισθήσεις μας όλες, να συγκρατούμε την γλώσσα μας, να δαμάζουμε το θυμό μας, να αγαπάμε αυτούς που μας αντιπαθούν, να ευεργετούμε αυτούς που μας αδικούν, να μην φθονούμε, να μη ζηλεύουμε, να συγχωρούμε, να υπομένουμε τις θλίψεις, να μην υποκύπτουμε στους πειρασμούς, να αντιστεκόμαστε στις επιθέσεις των δαιμόνων, που επιδιώκουν με κάθε τρόπο να αρπάξουν την ψυχή μας, να νικήσουν!
Να νικήσουν; Θα είναι φοβερό! Και δεν πρέπει ποτέ κάτι τέτοιο να συμβεί! Εμείς θα πρέπει να νικήσουμε! Πώς λοιπόν αυτό θα το πετύχουμε;
Όλες αυτές οι δυσκολίες του πνευματικού αγώνα είναι δυνατόν να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα μελαγχολίας την ψυχή μας, και να αναρωτηθούμε : είναι δυνατόν με τέτοιες συνθήκες να νικήσουμε;
Λοιπόν, το ερώτημα είναι δικαιολογημένο, και πραγματικά η απάντηση είναι όχι. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να νικήσει σε αυτόν τον αγώνα με μόνο τις δικές του δυνάμεις. Κανένας! Ναι, αλλά με τη χάρη και τη βοήθεια του Θεού, ακόμη και αυτό το ακατόρθωτο, γίνεται κατορθωτό. Και επομένως ο αγώνας μας όχι μόνο γίνεται εύκολος, αλλά και χαρούμενος, διότι όπου υπάρχει και μένει η χάρη του Θεού εκεί όλα μεταβάλλονται σε παράδεισο, και ο δρόμος που πριν φαινόταν σκληρός και μελαγχολικός, τώρα γίνεται ευλογημένος, και η κοπιαστική πορεία πανηγύρι!
Οπότε που βρίσκεται το πρόβλημα;
Το πρόβλημα βρίσκεται ακριβώς στο να θέλουμε να δεχόμαστε τη χάρη του Θεού. Γιατί ο Θεός είναι μεν πρόθυμος να προσφέρει τη χάρη του σε όλους, κανέναν όμως δεν αναγκάζει να τη δεχτεί. Εξαρτάται από εμάς, από τη δική μας ελευθερία, το αν θα θελήσουμε να τη ζητήσουμε, και βέβαια να τη δεχθούμε μόλις μας δοθεί .
Όλο συνεπώς το μυστικό του πνευματικού Αγώνα βρίσκεται σε αυτό το σημείο : στο εάν και κατά πόσο ζητούμε και δεχόμαστε τη χάρη του Θεού. Ο Απόστολος το υπογραμμίζει αυτό πολύ έντονα στο κείμενο μας . Μας παραγγέλνει να τρέχουμε με υπομονή στο δρόμο του πνευματικού αγώνα «ἀφορώντας», λέγει, «εἰς τόν τῆς Πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν», έχοντας δηλαδή στραμμένα τα μάτια μας προς τον Κύριο, ο οποίος είναι ο αρχηγός της Πίστεως, και αυτός ο οποίος μας τελειοποιεί σε αυτήν. Έχοντας στραμμένα τα μάτια μας προς τον Κύριο, γιατί; Όχι μόνο για να εμπνευστούμε από το παράδειγμά του , αλλά και για να λάβουμε αυτή τη χάρη και βοήθεια, που τόσο ανάγκη έχουμε.
Αφορώντες!..... Υπέροχη έκφραση! Έχοντας στραμμένο το βλέμμα στον Κύριο. Αυτό είναι το μεγάλο μυστικό ! Αυτό είναι το πανίσχυρο όπλο, με το οποίο μπορούμε να νικήσουμε και τα πάθη και τους κοσμοκράτορες του σκότους. Ναι! Θα αγωνιζόμαστε και εμείς, θα κάνουμε ότι μπορούμε, θα δείχνουμε το φιλότιμο μας, θα προσπαθούμε. Αυτό είναι και το σωστό και απαραίτητο. Αλλά αυτό από μόνο του δεν φτάνει .
Για να νικήσουμε, έχουμε ανάγκη από τη χάρη. Γι αυτό και τα μάτια μας θα πρέπει να είναι διαρκώς στραμμένα προς Εκείνον, που δεν είναι μακριά μας, στην Εκκλησία του είναι παρών. Για να μπορούμε να επαναλαμβάνουμε και εμείς μαζί με το φλογερό Απόστολο Παύλο : «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμούντι μέ Χριστῷ»(Φιλιπ.δ΄13). Τα πάντα κατορθώνει με τη δύναμη, που μου δίνει η ένωσή μου με το Χριστό!
Αδελφοί μου , η στροφή μας αυτή προς τον Κύριο έχει και μια επιπλέον σημασία από αυτήν, που αναφέραμε. Ότι είναι ταυτοχρόνως και στροφή προς το τέρμα του δρόμου, στο οποίο τρέχουμε. Γιατί ο Κύριος είναι ο πρώτος, που έκοψε το νήμα αυτού του δρόμου. Και τώρα όχι μόνο μας ενισχύει, αλλά και περιμένει εκεί στο τέλος για να μας στεφανώσει.
Εκεί λοιπόν να είμαστε στραμμένοι. Εκεί! Να μην αφήνουμε να μας πνίγουν τα εμπόδια του δρόμου . Να μην στεκόμαστε στις μικροδυσκολίες , στις ταλαιπωρίες, στους κόπους του αγώνα. Αλλά να έχουμε το βλέμμα μας στραμμένο εκεί! Εκεί, στο τέλος του δρόμου, στην άπειρη χαρά και δόξα, την οποία ήδη πρώτα απολαμβάνουν οι Άγιοι Πάντες, και την οποία έχουμε κληθεί να απολαύσουμε όλοι μας. Αμήν !
