ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ
Σήµερα, εορτή της Πεντηκοστής, ακούσαµε στο κατά Ιωάννην Ευαγγέλιο δύο μεγάλα µηνύµατα, πάντοτε επίκαιρα για τη ζωή µας, για τη σωτηρία µας. Τους λόγους αυτούς ο Κύριος τους απηύθυνε σε πλήθος ανθρώπων στη µεγάλη γιορτή των 'ίουδαίων, τη Σκηνοπηγία.
Το ένα µήνυµα: «Ἐάν τίς διψά, ἔρχεσθω πρός μέ καί πινέτω. "Ὁ πιστεύων εἰς ἔμε, καθώς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοί ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζώντας» ( Ιω 7 ,37-88). Και το άλλο: «Ἐγώ εἰμί τό φῶς τοῦ κόσµου ὁ ἀκολουθῶν ἔμοι οὔ µἤ περιπατήση ἐν τή σκοτία, ἀλλ' ἔξει τό φῶς τῆς ζωῆς» ( Ιω 8,12)…
Αδελφοί µου, ομιλεί ο Κύριος, ο Θεός που έγινε άνθρωπος, και δείχνει τον δρόµο της αλήθειας, τον δρόµο της σωτηρίας. Ο ίδιος Κύριος µέ την Εκκλησία του, την οποία ίδρυσε µε το Πνεύµα το άγιο την Πεντηκοστή, απευθύνει το λόγια αυτά σήµερα σε μας. Η Εκκλησία είναι ένας σταθμός που μεταδίδει τα µηνύµατα του Χριστού και προσφέρει τη χάρη των Μυστηρίων της σωτηρίας µας.
Είναι πολύ εκφραστικά και χαρακτηριστικά τα δυό ρήματα που χρησιμοποιεί ο Κύριος µας: το ένα «ἔρχοµαι», και το δεύτερο «ακολουθώ».
Το πρώτο σηµαίνει πηγαίνω στον Χριστό.
Το δεύτερο σηµαίνει όχι απλώς πηγαίνω αλλά τον ακολουθώ.
Το «ἔρχοµαι στόν Χριστό» συνδέεται με την πίστη, σηµαίνει να πιστέψω στον Χριστό, να τον γνωρίσω, να τον αναγνωρίσω, να τον δεχθώ και να τον παραδεχθώ. Κι όταν πιστέψω στον αληθινό Χριστό, ο Χριστός θα µε ξεδιψάσει: «Ἐάν τίς δίψα, ἔρχεσθω πρός µἐ καί πινέτω».
Τι σηµαίνει εάν τις διψά; "Οποιος διψάει και πεινάει όχι για υλική τροφή, αλλά για πνευματική .Όποιος διψάει για χαρά, όποιος πεινάει για αλήθεια, όποιος θέλει ειλικρίνεια, αδελφοσύνη, δικαιοσύνη, τιμιότητα, ό,τι σπουδαίο και µεγάλο. Ακόμη, όποιος διψάει για την αλήθεια και την αιωνιότητα. Μόνον ο Χριστός μπορεί να µας τα χαρίσει όλα αυτά, να µας προσφέρει την αιώνια ζωή, την αιώνια χαρά. Αυτός λοιπόν, είναι το ζωντανό νερό και θέλει να πάμε στην πηγή του να ξεδιψάσουµε. Ανοίγει την πηγή που ρέει το νερό, αλλά για να ξεδιψάσουµε πρέπει να πιούμε. Στρώνει το τραπέζι με πλούσια φαγητά, αλλά για να χορτάσουµε πρέπει να καθίσουµε να φάμε. Εμείς όµως έχουμε μία φοβερή, τρελή απαίτηση: Θέλουμε να µας σώσει ο Χριστός και να µας δώσει χαρά και ευτυχία, να λύσει τα προβλήµατα, χωρίς όµως εµείς να τον πλησιάσουμε. να πάμε στην πηγή, να σκύψουµε και να πιούµε νερό να ξεδιψάσουµε.
Και ποιό είναι αυτό το νερό; Είναι το Πνεύµα το άγιο που έρχεται µέσα μας και γίνεται το πνεύμα μας, η άνασα µας, η σκέψη µας, το αίµα μας, η ζωή μας.
Σήµερα, όσο ποτέ άλλοτε είναι επίκαιρη, αναγκαία η φωνή του Κυρίου µας. Στέκεται δίπλα µας και χτυπάει την καρδιά μας, όπως λέγει στην Αποκάλυψη: «Ἰδού ἔστηκα ἐπί τήν θύραν καί κρούω» (3,20). Περπατάει ανάµεσά µας και φωνάζει ο Κύριός µας: …«ἐάν τίς διψά, ἐρχέσθω πρός µἐ καί πινέτω». Με την ίδια φωνή και σήµερα η Εκκλησία µας καλεί στην πίστη, να δεχτούµε τον Ιησού Χριστό Κύριο και Θεό μας.
Ο άνθρωπος όμως δεν θέλει µόνο νερό και τροφή. Γι' αυτό λέγει πάλι ο Ιησούς: «έγώ εμι το φως του κόσµου ο ακολουθών εµοι ου µή περιπατήση εν τη σκοτία, άλλ' έξει το φως της ζωής». «Τό φῶς τῆς ζωῆς» σημαίνει φως και ζωή. 'Ο Χριστός είναι το φως, είναι και ζωή. Αν κάποιος έχει άφθονα αγαθά αλλά ζει μέσα σε μια κατασκότεινη γαλαρία, είναι δυστυχής, τραγικός. Ο άνθρωπος χρειάζεται και το φως. Το φως είναι η ζωή η αληθινή, η χαρά του. Έτσι δεν φθάνει µόνο να πιστέψουµε στον Κύριο, δεν φθάνει µόνο να είμαστε ορθόδοξοι, πρέπει και να τον ακολουθήσουμε. Μαζί µε την ορθοδοξία και η όρθοπραξία.
Πολλές φορές λεγόµαστε χριστιανοί, αλλά είµαστε αχρίστιανοι χριστιανοί. Δεν είμαστε πολέµιοι, αντίχριστοι, αλλά χριστιανοί χωρίς Χριστό, χωρίς ευαγγέλιο. Η πίστη µας, η ορθόδοξη πίστη μας φαίνεται όταν ακολουθούμε τον Χριστό. Και δεν θέλει ο Κύριος να τον ακολουθούμε µέ τη βία, θέλει εθελοντάς «ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν» (Μρ 8,34). «Σᾶς τροµάζει ὁ δρόµος ποῦ ἀκολουθῶ, ποῦ εἶναι ἀνηφορικός, δύσβατος; Τόν βαδίζω πρῶτος ἐγώ. Βαδίστε στά χνάρια µοὔ. Σᾶς ξεγελοῦν οἱ ἄλλοι δρόµοι οἱ ἀσφαλτόστρωτοι καί ἀνθοστολισμένοι; Ὁδηγοῦν στήν ἀπώλεια, στήν καταστροφή. Ὁ δρόμος ὁ δικός µοὐ ὁδηγεῖ στόν παράδεισο, στή ζωή, στή Βασιλεία. Ἐμπρός, λοιπόν, ἐγώ εἴµαι τό φῶς τοῦ κόσµου, τό φῶς τό ἀνέσπερο, ὅλα τά ἄλλα εἶναι ψεύτικα φῶτα».
Ποτέ δεν ύπήρχε τόσο φως στον κόσµο όσο σήμερα. Λαµποκοπούν οι δρόµοι, φωταγωγούνται τα πάντα! Κι όµως ένα βαθύ σκοτάδι µας πλακώνει και στη σκιά του θανάτου που ζούμε, τροµάζουµε. Οι ίδιοι οι άνθρωποι µοιρολογούν µε τα λόγια του ποιητή: «Ἰδού ἐγώ μέ τόσο φῶτα τυφλός, τυφλός ὅπως καί πρῶτα».
Το φως το αληθινό είναι ο Χριστός. Και µας προσκαλεί ελεύθερα να πάμε κοντά του, να τον πιστέψουμε και να ξεδιψάσουμε και στη συνέχεια ελεύθερα να τον ακολουθήσουµε και να ζήσουµε σύμφωνα µέ το θέληµά του, να µιμηθούµε τη ζωή του, να βαδίσουµε πάνω στα χνάρια του. Αυτά θα µας οδηγήσουν στο φως της ζωής, στην αληθινή ζωή, στην αιώνια, στη φωτισµένη και δοξασµένη.
