Κήρυγμα Κυριακῆς 27 Αὐγούστου

 

 

Ἕνας νέος πλησίασε τό Χριστό, μᾶς διηγεῖται τό σημερινό Εὐαγγέλιο, καί τόν ρώτησε:

Τί καλό πρέπει νά κάνω, γιά νά ἀποκτήσω τήν αἰώνια ζωή;

 Ἀξιέπαινος καταρχήν, ὁ νέος αὐτός. Δείχνει ἐνδιαφέρον γιά πράγματα ὑψηλά. Νοιάζεται γιά τό αἰώνιο μέλλον του. Δέν μοιάζει μέ τόσους καί τόσους ἄλλους τῆς ἡλικίας του, πού ἔχουν τό νοῦ τους μονάχα στίς διασκέδασεις, στίς ἐφήμερες χαρές, στίς ἀσωτίες. Καί ἡ συνέχεια τῆς στιχομυθίας του μέ τόν Κύριο ἀποδεικνύει καί κάνει φανερή τήν ἀνωτερότητά του, τήν καθαρή ψυχή. Ὅταν παίρνει ἀπό τά χείλη τοῦ διδασκάλου τήν ἀπάντηση, ὅτι γιά νά μπεῖ στήν ἀληθινή ζωή, δέν ἔχει τίποτε ἄλλο νά κάνει παρά νά φυλάει καί νά ἐφαρμόζει τίς ἐντολές, σπεύδει νά ρωτήσει μέ δίψα καί ὡραία περιέργεια:

Ποιές;

Καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός τοῦ ἀπαντᾶ: τό νά μή σκοτώσεις, τό νά μή μοιχεύσεις, τό νά μήν κλέψεις, τό νά μήν ψευδομαρτυρήσεις, τό νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου καί τόν ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου σάν τόν ἑαυτό σου.

Σέ ὅλα αὐτά, λοιπόν, ἀκόμη καί στό τελευταῖο, τά τόσο θαυμάσια καί ἀξιομακάριστα, ὁ νέος ἐκεῖνος ἔχει τήν ἐσωτερική πληροφορία ὅτι εἶναι πιστός τηρητής. Πληροφορεῖ τόν θεῖο συνομιλητή του, ὅτι τίς ἐντολές αὐτές τίς ἐτήρησε ἀπό τά πιό τρυφερά του χρόνια.

Ἀλλά, καταλαβαίνει, ὅτι καί κάτι ἄλλο τοῦ λείπει ἀκόμη, ὑπάρχει κάτι στό ὁποῖο δέν ἔχει ἀνταποκριθεῖ. Καί αὐτό θέλει νά μάθει ἀπό τό στόμα τοῦ διδασκάλου.

Σέ τί ἀκόμη ὑστερῶ; Ρωτᾶ.

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν φαίνεται νά τοῦ ἀπαντᾶ πια σάν σέ κοινό ἄνθρωπο, ἀλλά σάν σέ ἄνθρωπο, πού ποθεῖ τήν ἀκρότητα τῶν ἀρετῶν, γιατί στίς συνηθισμένες εἶναι ἐντάξει.

Τοῦ λέει λοιπόν:

Ἄν θέλεις νά εἶσαι τέλειος, ἄν θέλεις νά γίνεις ἄριστος στήν εὐσέβεια, τότε πήγαινε πούλησε τά ὑπάρχοντά σου, μοίρασέ τα στούς φτωχούς καί ἀκολούθησε με. Αὐτό εἶναι πού σοῦ λείπει ἀκόμη.

 Εἶναι σά νά τοῦ λέει: Δέν κατάλαβες, λοιπόν, ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά λές ὅτι ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου σάν τόν ἑαυτό σου, ἐνῶ ἐσύ ἔχεις πολλά ὑλικά ἀγαθά καί ἄλλοι στόν κόσμο πεινοῦν;

Σάν τό ἄκουσε ὁ νέος ἐκεῖνος, ἔχασε τήν μιλιά του. Ἡ ὄψη του συννέφιασε, τόν ἔπιασε λύπη  καί ἔφυγε.

 Γιατί; Γιατί ἦταν πλούσιος καί εἶχε πολύ περιουσία. Ὅτι τοῦ ζητοῦσε ὁ Ἰησοῦς ἦταν ἐξαιρετικά βαρύ, ἀκατόρθωτο. Δέν θά μποροῦσε νά τό κάνει. Θεώρησε, λοιπόν, περιττή τήν παραπέρα συνομιλία, στράφηκε πρός τά πίσω καί ἀπομακρύνθηκε.

Τότε, ὁ Κύριός μας γύρισε καί εἶπε στούς μαθητές του:

Σᾶς λέω καί σᾶς βεβαιώνω, ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο πράγμα νά μπει πλούσιος στήν Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Καί γιά νά καταλάβετε πόσο εἶναι δύσκολο, σᾶς φέρνω ἕνα παράδειγμα· πιό ἄνετα μπορεῖ νά περάσει ἡ καμήλα ἀπό την τρύπα τοῦ βελονιοῦ, παρά νά εἰσέλθει πλούσιος στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

 Λόγος φοβερός, πού τάραξε τό νοῦ τῶν μαθητῶν, τούς ἀναστάτωσε καί τούς ἔκανε νά σαστίσουν.

Καί αὐθόρμητα τότε βγῆκε ἀπό ὅλους τό ἐρώτημα:

Ποιός, λοιπόν, μπορεῖ νά σωθεῖ;

Προσέξτε, ἀγαπητοί ἀδελφοί. Αὐτό το ἐρώτημα, αὐτήν τήν ἀπορία ἀπό πρώτη ἄποψη, δέν φαίνεται δικαιολογημένη. Ὁ Κύριός μας τούς εἶχε πεῖ, ὅτι εἶναι πολύ δύσκολο νά σωθοῦν οἱ πλούσιοι. Ἀλλά οἱ πλούσιοι εἶναι πάντα λίγοι. Οἱ πιό πολλοί εἶναι οἱ φτωχοί. Γιατί, λοιπόν, οἱ Ἀπόστολοι διερωτῶνται ποιός μπορεῖ νά σωθεῖ ἀφοῦ ὑπάρχουν τόσοι καί τόσοι φτωχοί, πού τούς εἶναι εὔκολο νά μπουν στήν οὐράνια βασιλεία;

Ἴσως, βέβαια, ρωτώντας «ποιός», νά ἐννοοῦσαν καί αὐτοί «ποιός πλούσιος». Ἴσως, ὅμως, ἄθελά τους νά γενίκευσαν τό ἐρώτημα, ὁπότε καί πάλι αὐτό στέκεται, ὅσο κι ἄν μέ την πρώτη ματιά, φαίνεται ἀδικαιολόγητο. Γιατί οἱ πλούσιοι δέν εἶναι μονάχα ὅσοι κατέχουν χρήματα καί μέγαρα καί ἀκριβές ἐνδυμασίες καί αὐτοκίνητα καί ἄφθονα φαγητά. Ὑπάρχουν κι ἄλλα εἴδη πλούτου. Ὑπάρχει ὁ πλοῦτος τῆς ὑγείας. Ὁ πλοῦτος των διανοητικῶν χαρισμάτων. Ὁ πλοῦτος τῆς σωματικῆς ὡραιότητας. Ὁ πλοῦτος τῶν λογῆς-λογῆς ἱκανοτήτων. Ὅλα αὐτά κάνουν ἐκείνον πού τά κατέχει, νά τούς δίνει μεγάλη σημασία. Νά προσκολλᾶται σέ αὐτά καί γιά χάρη τους νά ξέχνα τά αἰώνια. Τά φθαρτά, τά πολυτιμότατα.

Ἔτσι, λοιπόν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, χωροῦμε ὅλοι στούς πλούσιους γιά τούς ὁποίους μίλησε ὁ Κύριος μας. Ὁ καθένας μας κάτι ἔχει πού νά τόν θέλγει καί νά τόν τράβα πρός τόν κόσμο. Ὁ καθένας μας μπορεῖ κάλλιστα νά ἀνήκει στούς πλούσιους, πού δύσκολα θά μπουν στήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, γιατί εἶναι δεμένοι ἡ καρδιά τους στά ἐπίγεια.

 Θά ἔπρεπε, λοιπόν, νά τρομάξουμε, ὅταν ὁ Κύριός μας παρουσιάζει μέ τήν φοβερή ἐκείνη βεβαίωση πού ἔκανε στούς Ἀποστόλους Του, τόσο στενή τήν εἴσοδο στήν αἰώνια ζωή. Ἀλλά ἐκείνη ἡ βεβαίωση δέν ἔμεινε μόνη καί ξεκρέμαστη. Τήν ἀκολούθησε μιά ἄλλη, χαρμόσυνη καί παρηγορητική. Στήν ἀπορία τῶν Μαθητῶν Του, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός βιάστηκε νά ἀποκριθεῖ:

Γιά τους ἀνθρώπους αὐτό εἶναι ἀδύνατο, ἀλλά γιά τόν Θεό ὅλα εἶναι δυνατά καί κατορθωτά.

 Ἡ ἀνθρώπινη φύση ρέπει πρός τά κάτω. Ἔχει τήν τάση νά προσκολλᾶται στά φθαρτά. Ἀλλά ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ εἶναι τόσο δυνατή, τόσο θαυμαστή, ὥστε νικᾶ τήν ροπή τῆς ἀνθρώπινης φύσεως καί κάνει τόν καθένα νά νικήσει τόν ἑαυτό του, νά ἀποσπαστεῖ ἀπό τήν ἀγάπη πρός τά ἐπίγεια καί νά ζητήσει φλογέρα τούς οὐράνιους θησαυρούς. Ἀρκεῖ νά ἐγκαταλειφθοῦμε σέ αὐτή τήν χάρη, νά ζητήσουμε τήν βοήθεια καί τήν συμπαράστασή της.

Τό ὡραῖο, λοιπόν, καί μοναδικό δίδαγμα, στό ὁποῖο καταλήγει ὅλη ἡ σημερινή περικοπή, εἶναι τό ἑξῆς: μόνοι μας δέν μποροῦμε νά σωθοῦμε, ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ αὐτό εἶναι κατορθωτό.

Ἄν ὁ νέος τῆς εὐαγγελικῆς διηγήσεως, πού ἀκούσαμε, δέν ἔφευγε, ἀλλά ζητοῦσε ἀπό τόν Χριστό νά τόν βοηθήσει, δέν θά διαψευδόταν ἡ ἐλπίδα του. Θά γινόταν τότε τό θαῦμα νά μπεῖ ἄλλος ἕνας πλούσιος στήν αἰώνια ζωή, ὅπως τόσοι καί τόσοι μπῆκαν καί θά μπαίνουν μετά ἀπό αὐτόν. Πῶς μπῆκαν καί πώς θά μπαίνουν ὅλοι αὐτοί; Μέ τό ν’ ἀνεβάζουν τήν καρδιά τους, βοηθημένοι ἀπό τήν θεία χάρη, καί νά τήν ἀποσποῦν ἀπό τά ἐπίγεια ἀγαθά στά οὐράνια.