«Τό ὕδωρ τῆς Ζωῆς»

(Κυριακή τῆς Σαμαρείτιδος 14 Μαΐου 2023 )

Τό νερό, ἀγαπητοί μοῦ ἀδερφοί, εἶναι ἡ πιό πρόχειρη, ἡ πιό ἀπαραίτητη ὑλική ἀνάγκη. Τίποτε ἄλλο ἀπό ὅσα χρειάζεται ὁ ἄνθρωπος γιά νά συντηρηθεῖ, τίποτε ἄλλο ἀπό ὅσα θέλει τό σῶμα γιά νά ἀναλάβει ἀπό τόν κάματο καί τήν ἐξάντληση, δέν εἶναι τόσο ποθητό, τόσο πρωταρχικό ὅπως τό νερό.

Ἔτσι καί ἡ Σαμαρείτιδα, ἡ γυναίκα πού ἦταν δοσμένη στίς ἡδονές τοῦ κόσμου αὐτοῦ, ἐκείνη τήν μεσημεριάτικη ὥρα, πού κίνεισαι καί πῆγε μέ τό σταμνί της στό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ, τίποτε ἄλλο δέν συλλογιζόταν καί δέν εἶχες στό νοῦ τῆς ἀπό τό δροσερό νερό πού θά ἀντλοῦσε. Ἀλλά, ὅταν πλησίασε, εἶδε πλάϊ στό πηγάδι τοῦ πρόσκαιρου καί ὑλικοῦ ξεδιψάσματος τήν πηγή τοῦ αἰώνιου καί πνευματικοῦ ξεδιψάσματος. Εἶδε Ἐκεῖνον, πού εἶχε ἔρθει στή γῆ γιά νά προσφέρει ἕνα ἄλλου εἴδους νερό, τό νερό τῆς παντοτινῆς ἀναψυχῆς, τῆς ἀθανάτου ζωῆς, τό νερό, πού ὅταν τό πιεῖ μιά φορά κάνεις, ξεδιψᾶ γιά πάντα.

Ἤπιε, λοιπόν, ἀπό αὐτή τήν πηγή ἡ Σαμαρείτιδα. Ξέχασε τότε ὅλα τά θέλγητρα τοῦ κόσμου τούτου, ὅπου μάταια προσπαθοῦσε νά δροσίσει τήν καιόμενη ἀπό τήν ἁμαρτία ψυχή της. Ξέχασε καί τό νερό, πού πήγαινε νά ἀντλήσει γιά νά δροσιστεῖ μέ αὐτό σωματικά. Ἄφησε, λοιπόν, λέγε ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής, τό σταμνί τῆς ἡ γυναίκα καί γύρισε στήν πόλη καί ἔλεγε στούς ἀνθρώπους, ἐλᾶτε νά δεῖτε ἕνα ἄνθρωπο πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως αὐτός εἶναι ὁ Χριστός;

Ρωτοῦσε ἡ ἀναγεννημένη ἄν ἦταν ὁ Σωτήρας τοῦ κόσμου ἐκεῖνος, πού τῆς εἶχε δώσει νά πιεῖ ἀπό τό νερό τῆς ζωῆς καί τῆς ἀθανασίας. Αὐτή πιά τόν πίστευε ὁλότελα, τόν εἶχε καταλάβει ποιός ἦταν, γιατί εἶχε γευτεῖ τήν σωτηρία. Τό ἐρώτημα της εἶχε ἄλλο νόημα. Ἦταν ἕνα ἀποστολικό τέχνασμα, ἦταν μιά διακριτικότητα, ἕνα  λεπτό μεταχείρισμα τῆς ἀνθρώπινης ἀδυναμίας. Ἀντί νά τούς μεταδώσει ἡ ἴδια τήν διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ, τήν διδασκαλία πού εἶχε πέσει στήν καρδιά της καί τήν εἶχε ἀναστήσει ὅπως ἡ βροχή τήν ἔρημο, προτίμησε νά τούς ὁδηγήσει ἀπευθείας στήν πηγή, στό Χριστό. Καί γιά νά τό πετύχει, χρησιμοποίησε ἕνα δόλωμα ἄριστο στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Τούς ἀνέφερε μονάχα ὅτι ἐκεῖνος τῆς εἶχε πεῖ τό ἁμάρτημα της, ὅτι δηλαδή εἶχε ζήσει μέ πέντε ἄντρες, καί ἔτσι κεντρίζοντας τους τήν περιέργεια τούς ἔφερε κοντά στό Σωτήρα.

Τότε λοιπόν, ὅτι εἶχε συμβεῖ στήν ἴδια, συνέβηκε καί σέ αὐτούς. Ἄκουσαν τόν Κύριο, ποτίστηκαν ἀπό τά ζωοποιό του νάματα καί ἀναγεννήθηκαν. Γι’ αὐτό καί ἔλεγαν κατόπιν στήν γυναίκα:<< οὐκέτι διά τήν λαλείαν πιστεύωμεν. Αὐτοί γάρ ἀκηκόαμεν καί οἴδαμεν, ὅτι αὐτός ἐστίν ἀληθῶς ὁ Σωτήρ τοῦ κόσμου, ὁ Χριστός>>.

Μέ Ἐξαίσιο τρόπο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, παριστάνει ὁ Μεγαλοφωνότατος Ἠσαΐας τά ἀποτελέσματα, πού ἐπρόκειτο νά ἔχει στίς ψυχές τό πότισμα τους ἀπό τήν πηγή, πού εἶναι ὁ Χριστός. Ἀποτείνεται ὁ Προφήτης σέ κάθε ψυχή καί τῆς λέει: <<ἔλα νά εὐφρανθεῖς, διψασμένη ἔρημος, ἔλα νά χαρεῖς καί νά ἀνθοβολίσεις καί νά γεμίσεις ἀπό δέντρα.>>

Γιατί; Διότι μέ τά νάμματα τοῦ Χριστοῦ, θά πάψεις νά εἶσαι μία ἔρημος. Θά βγάλεις τά λουλούδια τῶν Ἁγίων ἀποφάσεων καί θά στολιστεῖς μέ τό δάσος τῶν καλῶν ἔργων.

Ἡ Σαμαρείτιδα καί οἱ συντοπίτες της ἦταν ψυχές ἁμαρτωλές καί οὔτε ἀνῆκαν στόν ἐκλεκτό λαό. Ὅμως ὁ Κύριος τούς προσφέρει τό νερό τῆς ζωῆς, τούς ξεδιψᾶ μέ τά λόγια του, τούς εἰσάγει στήν βασιλεία του. Γιατί ἦρθε ἀκριβῶς γιά τούς πεσμένους, γιά τούς παραπεταμένους, γιά τούς ἁμαρτωλούς.

Τό νερό, πού χαρίζει, προορίζεται γιά ὅλους καί ὄχι γιά λίγους. Εἶναι πολύτιμο, πανάκριβο. Ἡ ἀξία του ξεπερνᾶ ἄπειρα ὅλους τούς θησαυρούς τῆς γῆς. Ἀλλά τό χαρίζει, τό δίνει δωρεάν, καλεῖ τόν καθένα νά πιεῖ ἀπό αὐτό.

Καί τώρα θά ρωτήσεις. Πού μπορῶ καί ἐγώ νά 'βρω αὐτό τό νερό; Ἡ Σαμαρείτιδα καί οἱ συντοπίτες της εἶχαν μπροστά τους τόν ἴδιο τόν Κύριο. Ἐγώ, ὅμως, πού νά 'βρω τήν πηγή, πού ἐκεῖνοι βρῆκαν; Ἡ πηγή εἶναι μπροστά σου, ὅπως καί σέ ἐκείνους. Εἶναι τό εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ. Ὅπου δέ θά δεῖς ἁπλά λόγια ἀλλά μέσα ἀπό τά λόγια αὐτά τόν ἴδιο τόν Κύριο. Ἄνοιξε, λοιπόν, τό φράγμα τῶν δισταγμῶν καί ἄφησε νά περάσουν στήν ψυχή σου αὐτά τά λόγια, πού εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος, πού εἶναι τά νάματα τῆς ζωῆς, πού εἶναι τό νερό τοῦ αἰώνιου ξεδιψάσματος. Δέξου τό νερό αὐτό, ὅπως τό δέχτηκαν ἡ Σαμαρείτιδα καί οἱ ἄλλοι, πού χάρι σέ ἐκείνη ὁδηγήθηκαν κοντά στό Χριστό.

Χτύπα αὐτούς τούς δισταγμούς, ὅπως ἡ Ἰουδήθ χτύπησε τόν Ὀλοφέρνη, ὥστε νά φύγουν ἀπό τή μέση καί νά ἀφήσουν τό νερό τοῦ εὐαγγελίου νά σέ ζωοποίησει, ὅπως ζωοποιήθηκαν κατόπιν οἱ κάτοικοι τῆς Βαιτυλούας ἀπό τήν πηγή πού τούς κρατοῦσαν ἡ Ἀσσύριοι.

Γιατί χωρίς νά διωχθοῦν ἡ λογισμοί τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ὀλιγοπιστίας, τό εὐαγγέλιο δέν μπαίνει στήν ψυχή, δέν τήν ἀρδεύει, δέν τήν ἀναζωογονεῖ. Γιά νά πιοῦμε αὐτό τό νερό, πρέπει πρῶτα πρῶτα νά μοιάσουμε στή Σαμαρείτιδα Καί στούς συμπολίτες της, πού δέν ἄκουσαν τόν Ἰησοῦν μέ ἐπιφυλακτικότητα, μέ διάθεση νά τοῦ ἀντισταθοῦν. Ἀλλά τί ἔκαναν; Τοῦ πρόσφεραν μέ ταπείνωση, μέ καλή προαίρεση, μέ προθυμία, καί  ἕτοιμη μετάνοια, τό σταμνί τῆς ψυχῆς τους γιά νά τό γεμίσει Ἀπό τήν πηγή τῆς Σοφίας καί τῆς ἀγάπης του. Μέ αὐτό, λοιπόν τόν τρόπο κι ἐσύ δέξου τά νάμματα τῆς ζωῆς ἀπό τόν Κύριο.