Ἡ ἀσθένεια εἴσοδος στήν ἁγιότητα

(Κυριακή Παραλύτου 07.05.2023)

Ὁ παραλυτικός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, πού ἔγινε καλά ἀπό τον φιλεύσπλαχνο Κύριο μας , βρισκόταν σέ αὐτή την κατάσταση 38 ὁλόκληρα χρόνια καί εἶχε φτάσει σ’ αὐτό τό κατάντημα ἀπό τήν ἁμαρτωλότητά του. Το ὅτι αἰτία της ἀρρώστιας του στάθηκε ὁ ἄσωτος καί ἀχαλίνωτος, ὁ ἔξω ἀπό το θέλημα του Θεοῦ βίος του, φαίνεται καθαρά ἀπό τα λόγια πού του εἶπε ὁ Ἰησοῦς ὅταν τον συνάντησε Μέσα στό ναό: << ἴδε ὑγιὴς γέγονας· μηκέτι ἁμάρτανε, ἵνα μὴ χεῖρόν σοί τι γένηται>>.

 Ἔγινες καλά στό σῶμα καί στήν ψυχή. Σέ γιάτρεψε ἡ Χάρις μου, χορηγώντας σου τήν ἄφεση καί ξαναδένοντας σου τούς ἁρμούς τοῦ κορμιοῦ. Πρόσεξε, λοιπόν, ἀπό ἐδῶ καί πέρα, νά μήν ξαναπαρασυρθείς στήν ἁμαρτία. Γιατί, σέ τέτοια περίπτωση, εἶναι πιθανό ἤ μᾶλλον βέβαιο, ὅτι θά πάθεις χειρότερα. Ποιά εἶναι τά χειρότερα; Ὄχι τόσο ἡ σωματική ἐρείπωση, πού κι αὐτή βέβαια εἶναι μεγάλο κακό, ὅσο ἡ ἀνικανότητα τῆς ψυχῆς στό νά ξανά ἀπωθήσει τήν μετάνοια, νά ἀναζητήσει τήν χάρη μου. Τό χειρότερο, λοιπόν, πού σέ περιμένει, ἄν δέ μείνεις σταθερός στήν καινούργια ζωή, την ὁποία σοῦ δώρισα, εἶναι κάτι ἀνεπανόρθωτο. Εἶναι ὁ ὁριστικός θάνατος, ἡ ἀπώλειά σου. Δέξου τήν εὐεργεσία τῆς ἀγάπης καί τοῦ ἐλέους μου μέ σοφία καί συναίσθηση, μέ φόβο καί σύνεση. Φρούρησε αὐτό τό δῶρο σάν πολύτιμο ἀπόκτημα πού διατρέχει τόν ἔσχατο κίνδυνο, πού τώρα ἐπιβουλεύονται δυνατοί ἀντίπαλοι, πού ἄν τό χάσεις μιά φορά εἶναι χαμένο γιά πάντα. Μή λησμονήσεις ποτέ αὐτό τό μάθημα πού πῆρες ἀπό τήν ἀρρώστια τοῦ σώματος καί ἔχε πάντοτε στό νοῦ σου τό νόημα τό προειδοποιητικό, πού εἶχε ἡ ἀρρώστιά σου. Γιατί ὁ μαρασμός τοῦ σώματος δέν εἶναι παρά μία προφητεία, ἕνα μικρό κακό πού προαναγγέλλει καί συμβολίζει κάποιο ἄλλο κακό ἄπειρα βαθύτερο: τόν μαρασμό τῆς ψυχῆς, τόν αἰώνιο θάνατο.

Εὐλογημένη ἦταν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἐκείνη ἡ ἀρρώστια γιά τόν ἄνθρωπο αὐτόν, παρόλο ὅτι τήν καρποφόρησε ἡ ἀσωτία του. Γιατί αὐτή τόν ἔκανε νά μετανοήσει, τοῦ μαλάκωσε τήν καρδιά, τόν ὡρίμασε σέ μιά καινούργια ζωή, τόν ἔφερε στό κατώφλι τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους, τοῦ φωτισμοῦ, τῆς ἀναγεννήσεως.

Τοῦ ἀκινητοποίησε τό σῶμα, ἀλλά τοῦ φτέρωσε τήν ψυχή. Τοῦ παρέλυσε τά πόδια, ἀλλά τόν ἀξίωσε νά περπατήσει στούς δρόμους τῆς ἐπιστροφῆς. Τοῦ ἄφησε ξερά τά χέρια, ἀλλά τοῦ σήκωσε στόν οὐρανό τά ἄλλα ἐκεῖνα τά χέρια τῆς διάνοιάς του, μαθαίνοντας τον νά προσεύχεται καί νά ἀποζητᾶ τούς οἰκτιρμούς τοῦ Θεοῦ. Toῦ μάρανε τίς σάρκες ἀλλά ἀνθοβόλησε μέσα του τήν πίστη καί τήν ἀπαντοχή. Τόν ἔριξε χάμου, ἀλλά τοῦ ἐξασφάλισε τόν οὐρανό.

 Μεγάλο σχολεῖο μετανοίας καί ἀνανήψεως εἶναι ἡ θλίψη τοῦ σώματος. Καί σ’ αὐτό το σχολεῖο ἔκανε μακρόχρονες  σπουδές ὁ παραλυτικός. Ἔτσι βγῆκε ἑτοιμασμένος καθόλα στήν αἰώνια ζωή, ὅπου τόν σήκωσε καί τόν εἰσήγαγε ὁ Σωτήρας.

Δέν εἶναι κάθε ἀρρώστια, πού μπορεῖ κανείς νά πάθει, πάντα ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας του. Οὔτε ἀκόμη εἶναι ὁπωσδήποτε συνέπεια ἁμαρτιῶν τῶν γονέων του ἤ τῶν προγόνων του, κατά τον προφητικό <<οἱ πατέρες ἔφαγαν ἀγουρίδες καί μούδιασαν τά δόντια τῶν παιδιῶν>> (Ἰεζεκιήλ 18, 2). Ὑπάρχουν καί ἀρρώστιες, πού ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά ἔρχονται μοναχά γιά νά δοξαστεῖ τό ὄνομά του. Παράδειγμα, ἕνας ἄλλος εὐεργετημένος ἀπό τόν Ἰησοῦ, ὁ τυφλός ἀπό γέννα, γιά τόν ὁποῖο ρώτησαν τον Κύριον οἱ μαθητές  του << τὶς ἥμαρτεν, οὗτος ἤ οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἵνα τυφλὸς γεννηθῆ>>. Καί ὁ Κύριος τούς ἀπάντησε: << οὔτε οὗτος ἤμαρτεν οὔτε οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ἀλλ' ἵνα φανερωθῇ τά ἔργα τοῦ Θεοῦ ἐν αὐτῷ.>>

 Ὅποια, ὅμως, κι ἄν εἶναι ἡ αἰτία, πού προκαλεῖ μιά ἀρρώστια, ὁ Θεός ξέρει νά χρησιμοποιεῖ αὐτή τήν ἀρρώστια γιά τό καλό τοῦ ἀνθρώπου, βγάζοντας ἀπό τό πικρό γλυκύ, κάνοντας την σχολεῖο μετανοίας, θύρα ἀναγεννήσεως βοηθό, καί συντελέστρια τῆς τελειότητας. Γι’ αὐτόν τόν τελευταῖο λόγο τήν χρειάστηκε ἀκόμη καί σέ μεγάλους Ἁγίους του, γιά νά τούς ἀσφάλισει ἀπό τόν Ἑωσφόρο καί νά τούς κάνει νά γίνονται καλύτεροι ὁλοένα. Παράδειγμα ὁ μεγάλος Παῦλος, πού καθώς ὁ ἴδιος ἀναφέρει, τοῦ εἶχε δοθεῖ σκόλοπας στήν σάρκα καί πού κατά πᾶσα πιθανότητα δέν ἦταν παρά μιά ἀρρώστια.

Ἄν λοιπόν, ἕνας Παῦλος εἶχε ἀνάγκη ἀπό τέτοιο τρόπο σωτηρίας, πόσο πιό μεγάλη ἔχουν οἱ ἁμαρτωλοί, πού ἀλλιῶς δέν θά μετανοήσουν ἤ οἱ χλιαροί πιστοί, πού ἀλλιῶς δέν θά ἀνένηφαν καί δέν θά γινόταν θερμοί.

 Ὁ Θεός, ἀγαπητοί ἀδελφοί, δέν εἶναι τιμωρός, εἶναι πατέρας πού θέλει τό καλό μας. Καί λοιπόν, οἱ θλίψεις  πού ἐπιτρέπει νά μᾶς βρίσκουν, καί ἀνάμεσα τους οἱ ἀρρώστιες, δέν χρησιμοποιοῦνται ἀπό τήν σοφία του παρά γιά τήν σωτηρία μας, γιά τό αἰώνιο καλό μας.

Λέγει κάπου ὁ ὅσιος Μακάριος ὁ Αἰγύπτιος: <<οἱ σπόροι ὅταν πέσουν στή γῆ, τραβοῦν χίλια  πάθη κατά τή διάρκεια τοῦ χειμώνα, ὥσπου νά φυτρώσουν τήν ἄνοιξη. Ὑποφέρουν κρύο, βροχές καί ἕνα σωρό ἄλλα. Τό ἴδιο συμβαίνει καί μέ τόν ἄνθρωπο σέ αὐτόν τόν κόσμο. Εἶναι ἕνας θαμμένος καί ταλαιπωρημένος σπόρος πού πρόκειται νά φυτρώσει στήν αἰώνια ἄνοιξη τῆς ἄλλης ζωῆς. Τότε μονάχα θά ἀπαλλαγοῦμε ὁριστικά ἀπό τά πάθη ἀπό κάθε θλίψη καί πειρασμό.>>

Ὁ παραλυτικός, ἀδελφοί μου, σάν δέχτηκε τήν εὐεργεσία τοῦ  Κυρίου ἀπέδειξε μέ δύο πράγματα, πού ἀναφέρει ὁ Εὐαγγελιστής, ὅτι ἀναγεννήθηκε, ὅτι εἶχε πραγματικά γίνει καί στήν ψυχή καί ὄχι μόνο στό σῶμα καλά.

Πῆγε πρῶτα στό Ναό, γιά νά εὐχαριστήσει τό Θεό. Καί ὅταν ὁ Ἰησοῦς τόν βρῆκε ἐκεῖ καί τοῦ φανερώθηκε, δέν ἀποσιώπησε τόν εὐεργέτη του, ἀλλά << ἀπῆλθεν ὁ ἄνθρωπος καὶ ἀνήγγειλε τοῖς ᾿Ιουδαίοις ὅτι ᾿Ιησοῦς ἐστιν ὁ ποιήσας αὐτὸν ὑγιῆ >>

Ἀγκάλιασε δηλαδή τίς δύο μεγάλες καί πρῶτες ἐντολές καί βάλθηκε νά τίς πραγματοποιεῖ: τήν ἀγάπη πρός τόν Θεόν, ἡ ὁποία δείχνετε μέ τόν ἐκκλησιασμό. Καί τήν ἀγάπη πρός τόν πλησίον, πού δείχνετε μέ τό νά τοῦ προσφέρουμε ὄχι μόνο ὑλική βοήθεια, ἀλλά προπαντός τόν ἴδιο τόν Κύριο.

Εἴθε καί σέ ἐμᾶς, ἀγαπητοί ἀδελφοί, κάθε θλίψη νά προκαλεῖ τό ἀγκάλιασμα αὐτῶν τῶν δύο ἐντολῶν καί νά τό κάνει πιό σφοδρό καί πιό θερμό.