Κήρυγμα για Κυριακή 10.4.2016
Κυριακή (Δ Νηστειῶν) (Μάρκου θ 17-31)
Ένα δυστυχισμένο παιδί στέκει αιχμάλωτο μιας σκληρής κυριαρχίας : της εξουσίας του δαίμονος. Ψυχικά και σωματικά το έχει τσακίσει. Όσο βρίσκονται γύρω του και παρακολουθούν την τραγωδία αποδεικνύονται ανίκανοι να τον βοηθήσουν. Κάτι χειρότερο: Με την απιστία τους ορθώνονται εμπόδιο στην λύτρωσή του. Σ’ αυτό το δύσπιστο κόσμο ανήκουν όχι μόνο οι εχθροί του Ιησού, οι γραμματείς και φαρισαίοι αλλά ακόμη και οι μαθητές του και οι άμεσοι ενδιαφερόμενοι για το βασανισμένο παιδί, όπως ο πατέρας του. Την διάχυτη δυσπιστία στην αποτελεσματικότητα της δυνάμεως του Χριστού έναντι του δαιμονικού καταστημμένου εκφράζει παραστατικά ο διάλογος με τον πατέρα του παιδιού.
«Πόσος καιρός εἶναι ἀπό τότε πού τοῦ συνέβει αὐτό;» ρωτάει ο Ιησούς καθώς το παιδί κυλιόταν κάτω κι άφριζε, εξουθενωμένο από τον δαίμονα. «Από τα παιδικά του χρόνια», ήταν η απάντηση. «Πολλές φορές καί στήν φωτιά τόν ἔρριξε καί στά νερά, γιά νά τόν ἐξολοθρεύσει». Αλλά αν μπορείς να κάνεις κάτι, βοήθησέ μας, σπλαγχνίσου μας». Μαζί με την απόγνωση που τυραννούσε την καρδιά του, η αμφιβολία την δάγκωνε και την μάτωνε.
Η σκια της αμφιβολίας δεν έπαψε να πέφτει βαριά στην σκέψη και στην καρδιά των ανθρώπων. Σήμερα μάλιστα μοιάζει να είναι πιο πυκνή και θολή. Τουλάχιστον, ο δύστυχος εκείνος πατέρας στην φοβερή του θλίψη έτρεξε να ζητήσει βοήθεια κοντά στον Χριστό. Ενώ στην εποχή μας πολλοί δεν σκέπτονται να απευθυνθούν σ’ Εκείνον στις δυσκολίες, στην αρρώστια, στον πόνο τους. Ο πατέρας του σημερινού Ευαγγελίου μετά την αδυναμία των μαθητών να θεραπεύσουν το παιδί του δεν έφυγε, δεν απογοητεύθηκε οριστικά, αλλά προχώρησε και ζήτησε την προσωπική επέμβαση του Σωτήρος. Ενώ πολλοί από εμάς μόλις δούμε κάποιο μαθητή του Χριστού, κάποιο λειτουργό του να αδυνατεί να μας βοηθήσει η με την στάση του να μας σκανδαλίσει σπεύδουμε να απομακρυνθούμε γενικά από το περιβάλλον της Εκκλησίας Του. Η αμφιβολία σκοτίζει την σκέψη, της κλείνει τον ορίζοντα νεκρώνει την ελπίδα, την τυλίγει στο σκοτάδι.
Το πρώτο βήμα για την υπερνίκηση το υποδεικνύει ο Χριστός. Το δεύτερο το καθορίζει η συμπεριφορά του Πατέρα. «Ὁ δέ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτῶ τό εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι». Το θέμα δεν είναι αν εγώ μπορώ να θεραπεύσω το παιδί σου. Το πρόβλημα είναι αν εσύ μπορείς να πιστέψεις. Σ’ αυτήν την κατεύθυνση αναζήτησε την λύση του δράματός σου. Στην καρδιά σου. Εκεί βρίσκεται το εμπόδιο. Αν πιστέψεις, όχι απλώς μπορεί να γίνει «κάτι» αλλά το παν μπορεί να κατορθωθεί. Το κλειδί για ν’ ανοίξουμε βαριά κλεισμένες πόρτες μην το ζητάμε αλλού. Εμείς το έχουμε. Το πετάξαμε στην σκοτεινή γωνιά των δισταγμών και της αμφιβολίας μας. Από εκεί θα πρέπει το συντομώτερο να το ανασύρουμε. Το κλειδί αυτό είναι η εμπιστοσύνη - η δική μας συνειδητή, προσωπική πίστη- στην παντοδυναμία του Θεού. Αυτή πρέπει να ισχυροποιηθεί και να πάρει στην ζωή μας την κεντρική θέση που της αρμόζει.
Η καρδιά του πατέρα αναταράζεται, καθώς συναισθάνεται ότι ο ίδιος στέκει με την απιστία του εμπόδιο στην θεραπεία του παιδιού του. Και με μία ύστατη προσπάθεια απελευθερώνεται από τα δεσμά της δυσπιστίας. Φωνάζει : «Πιστεύω, Κύριε, βοήθει μοί τή ἀπιστία». Και η κραυγή του μουσκεύει από δάκρυα.
Μία ανάλογη διάθεση ας κραυγάζουμε και εμείς στο Θεό, όταν παλεύουμε με την αμφιβολία στις διάφορες περιστάσεις της καθημερινής μας ζωής. Στην αποτυχία, στις θλίψεις, στις απογοητεύσεις μας. «Βλέπεις, Χριστέ μου, ἡ πίστη μου εἶναι τόσο σκελετωμένη, πού μόλις διαφέρει ἀπό τήν ἀπιστία. Γι’ αὐτό καί κάμπτωμαι καί ἀποκαρδιώνομαι. Θέλω ὅμως νά πιστέψω. Πιστεύω Κύριε, βοήθει μοί τή ἀπιστία μου».
Οι άνθρωποι είμαστε συχνά περίεργα μείγματα πίστεως και δυσπιστίας. Έτσι αυτού του είδους η προσευχή αποτελεί μία από τις αυθεντικόντερες δεήσεις της ανθρώπινης αδυναμίας.
Ο Θεός κι όταν ακόμη δεν το καταλαβαίνουμε είναι κοντά μας. Κι όταν κραυγάζουμε «ποῦ εἶσαι Κύριε;» εκείνος ψιθυρίζει την απάντηση στο βάθος της ψυχής μας. «Νά! Εἶμαι παρών. Μέσα στήν ἴδια τήν κραυγή σου».
Το ρεύμα της ευεργετικής και πανίσχυρης δυνάμεως του Θεού, αδελφοί μου, είναι μία πραγματικότητα. Η γραμμή όμως για να φθάσει στην δική μας ζωή δεν είναι πάντοτε ανοικτή. Ο δικαιοδότης βρίσκεται στην καρδιά μας συχνά κλειστός ! Γυρισμένος στο ΑΝ «Χριστέ μου ἄν μπορεῖς ...! » ψυθιρίζουμε δύσπιστα. Η απάντηση παραμένει σταθερή, φορτωμένη τώρα με το κύρος μυριάδων θαυμάτων: «Εἰ δύνασαι πιστεῦσαι, πάντα δυνατά τῷ πιστεύοντι».
