ΠΑΡΑΔΟΞΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ
Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ
Δανιήλ
Ἔτυχε ποτέ νά πᾶς κάπου κι ὅταν κάποιοι δικοί ἤ φίλοι σέ ρώτησαν τί εἶδες καί πῶς τά πέρασες, ν᾿ ἀπάντησες «τί νά σᾶς πῶ, παράξενα πράγματα ἄκουσα καί εἶδα»; Κάτι τέτοιο συνέβηκε καί μέ τ᾽ ἀκροατήριο τοῦ Χριστοῦ μιά φορά.
Στό τέλος ἀπ’ ὅσα εἶδαν καί ἄκουσαν, εἶπαν: «εἴδομεν παράδοξα σήμερον» (Λουκᾶ ε΄, 26). Ἂς δοῦμε λοιπόν, κάποια ἀπ’ αὐτά τά παράδοξα κι ἐμεῖς, στό περιστατικό πού ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς μᾶς περιγράφει στήν περικοπή του ε΄, 17-26:
«Μιά μέρα πού ὁ Ἰησοῦς δίδασκε, κοντά τοῦ κάθονταν Φαρισαῖοι καί δάσκαλοι τοῦ νόμου οἱ ὁποῖοι εἶχαν ἔρθει ἀπό κάθε χωριό τῆς Γαλιλαίας καί τῆς Ἰουδαίας, καθώς κι ἀπό τήν Ἱερουσαλήμ. Ὁ Θεός τοῦ εἶχε δώσει τή δύναμη γιά νά θεραπεύει τούς ἀρρώστους. Τήν ὥρα ἐκείνη κάποιοι ἄντρες ἔφεραν πάνω σ’ ἕνα κρεβάτι ἕναν παράλυτο. Καί προσπαθοῦσαν νά τόν βάλουν μέσα στό σπίτι καί νά τόν ἀποθέσουν μπροστά του. Ἐπειδή δέν βρῆκαν τρόπο νά τόν περάσουν μέσα ἐξαιτίας τοῦ πλήθους, ἀνέβηκαν στή στέγη καί ἀνάμεσα ἀπό τά κεραμίδια τόν κατέβασαν μαζί μέ τό κρεβάτι στή μέση, μπροστά στόν Ἰησοῦ, πού ὅταν εἶδε τήν πίστη τους, τοῦ εἶπε: «Ἄνθρωπε. Σοῦ ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες σου». Οἱ γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι ἄρχισαν νά λένε ἀπό μέσα τους: «Ποιός εἶναι αὐτός, ποῦ μέ τά λόγια του προσβάλλει τό Θεό; Ποιός μπορεῖ νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες, ἐκτός ἀπό τό Θεό;» Ὁ Ἰησοῦς κατάλαβε τίς σκέψεις τους καί τούς ἀποκρίθηκε: «τί σκέφτεστε μέσα σας; Τί εἶναι εὐκολότερο; νά πῶ “σου ἔχουν συγχωρηθεῖ οἱ ἁμαρτίες” ἤ νά πῶ. “σήκω καί περπάτα;” Γιά νά μάθετε, λοιπόν, ὅτι ὁ Υἱός τοῦ Ἀνθρώπου ἔχει τήν ἐξουσία νά συγχωρεῖ ἁμαρτίες πάνω στή γῆ» — εἶπε στόν παράλυτο: «Σ’ ἐσένα τό λέω: σήκω, πάρε τό κρεβάτι σου καί πήγαινε στό σπίτι σου». Ἀμέσως σηκώθηκε μπροστά τους, πῆρε τό κρεβάτι στό ὁποῖο ἦταν κατάκοιτος καί πῆγε στό σπίτι τοῦ δοξάζοντας τό Θεό. Ὅλοι ἔμειναν κατάπληκτοι καί δόξαζαν τό Θεό. Γεμάτοι δέος ἔλεγαν: «Σήμερα εἴδαμε παράδοξα πράγματα!»
- Ἕνας ἀγράμματος διδάσκει
Ὁ Ματθαῖος μᾶς πληροφορεῖ ὅτι κι ἄλλη φορά οἱ ἄνθρωποι σκανδαλίστηκαν, ρωτώντας «πόθεν εἰς τοῦτον ἡ σοφία αὕτη» (ιγ΄ 54) κι ἀποροῦσαν «πῶς οὗτος ἐξεύρει γράμματα ἐνῶ δέν ἔμαθεν;» (Ἰωάννης ζ΄, 15). Κι ἔμοιασαν μέ κεῖνο τόν πεινασµένο πού ἀρνήθηκε τό πιάτο τ΄ ὠραῖο φαγητό, γιατί... δέν ἤξερε ἄν αὐτός πού τοῦ τό πρόσφερε εἶχε δίπλωμα σερβιτόρου. Παράδοξο, ὅταν ἀγνοεῖς τήν «ἄνωθεν σοφία» καί βαθμολογεῖς μέ µόνο σου κριτήριο τήν «ἐπίγεια» (Ἰακώβου γ΄, 19).
- Ἕνας ἄρρωστος κατεβαίνει ἀπό τήν ὀροφή
Μία ξένη παροιμία λέει, πώς: «ὅπου ὑπάρχει θέληση, ὑπάρχει τρόπος». Καί θά προσθέταμε, πώς ἐκεῖ πού ὑπάρχει πίστη κι ἄν οἱ πόρτες κλείσουν καί τά παράθυρα διπλομανταλώσουν, θά βρεθεῖ κάποια τρύπα στήν ὀροφή. Ἡ πίστη - ὅπου ὑπάρχει - ὄχι μόνο ἐφευρίσκει δρόμους καί τρόπους, ἀλλά ταυτόχρονα δέν ξιππάζεται κι οὔτε ὑποδουλώνεται σ’ ὅποιον τυποποιηµένο καθωσπρεπισμό. Βρίσκει τό δρόµο της πρός τόν Σωτήρα. (βλ. Λουκᾶ ε΄, 17-26)
- Ἕνας (ἄνθρωπος) συγχωρεῖ ἁμαρτίες
Κανένας μέ σωστή θρησκευτική ἀγωγή, δὲν μποροῦσε νά μή διαμαρτυρήθηκε. Ὁ Θεός ὅμως διεκήρυξε: «᾿Εγώ, ἐγώ εἶμαι, ὅστις ἐξαλείφω τάς παραβάσεις σου» (Ἡσαΐου μγ΄, 25). Σπάνια μία διαμαρτυρία ἦταν ταυτόχρονα τόσο δίκαιη καί τόσο ἄδικη. Δίκαιη, γιατί ἀλήθεια μόνον ὁ Θεός συγχωρεῖ ἁμαρτίες καί ἄδικη γιατί αὐτός πού μιλάει στό ἐδ. 20, εἶναι Θεός. «Θεός φανερωθείς ἐν σαρκί» (Πρός Τιμόθεον Α΄, γ΄, 16).
- Ἕνας, σώζεται μέ μόνη τήν πίστη
Τό «ἰδών τήν πίστιν αὐτῶν» (Λουκᾶ ε΄, 20), ἀναμφίβολα δέν σημαίνει μόνο τῶν τεσσάρων, ἀλλά καί τοῦ ἄρρωστου. Αὐτοῦ πρῶτα, πού παρακάλεσε, πού δέχτηκε τόν ὅποιο τρόπο μεταφορᾶς του ἀρκεῖ νά πλησιάσει τόν Χριστό. Παράδοξος στ’ ἀνθρώπινα μέτρα, τρόπος ἀφοῦ ἡ σωτηρία προσφέρεται ἀπό τόν Θεό ἐλεύθερα σ’ ὅποιον πιστεύει. Εἶδε τήν πίστη τους. Βλέπει τή δική σου, σήμερα!..
- Κάποιος, διαβάζει τούς διαλογισμούς τῶν ἄλλων
Οἱ συνάνθρωποί μας γύρω μας, διαβάζουν μόνο τά γράμματά μας κι ἀκοῦνε τά λόγια μας. Ὅμως, ὁ Κύριος «νοεῖ τούς διαλογισμούς μας» (Λουκᾶ ε΄, 22). «Δέν εἶναι οὐδέν κτίσμα ἀφανές ἐνώπιον αὐτοῦ, τά πάντα εἶναι γυμνά καί τετραχηλισμένα εἰς τούς ὀφθαλμούς αὐτοῦ» (Πρός Ἑβραίους δ΄, 13). «Τά διαβούλια τοῦ πνεύματός σας, ἐγώ ἐξεύρω» (Ἰεζεκιήλ ια΄, 5). Πόσο σηµαντικό τοῦτο γιά τή ζωή τοῦ πιστοῦ, πού πρέπει νά βιώνεται ἐνώπιον ᾿Εκείνου, πού «νοεῖ τούς διαλογισμούς» μας, ἐκεῖ πού ὁ συνάνθρωπος δέν ὑποπτεύεται καί δέν συλλαμβάνει τίποτα.
- Ἕνας ἄνθρωπος θεραπεύεται ἀμέσως
Ἡ ἀνθρώπινη θεραπευτική, εἶναι μακρόχρονη. Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει, μέ ἀποτελέσματα ἄμεσα καί τέλεια. Ὁ παραλυτικός σηκώθηκε, σήκωσε, περπάτησε, δοξολόγησε. Αὐτές οἱ τέσσερεις ἐκδηλώσεις, εἶναι καί τά στάδια τῆς πνευµατικῆς θεραπείας. Σηκώνεται ὁ ἄνθρωπος λευτερωμµένος ἀπό τό ζυγό τῆς ἁμαρτίας. Σηκώνει φορτία ἀγάπης καί ἔργου. Περπατεῖ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου. Δοξολογεῖ, ὅλη τήν ἡμέρα. Κι ὅλο τοῦτο, μιά ἀλλαγή, πού ὁ Κύριος ἐπιφέρει µέσα µας.
- Κάποιοι ἐδόξαζαν, κάποιοι φοβήθηκαν
Ἕνα κήρυγμα, μπορεῖ νά λαχταράει ν᾿ ἀγκαλιάσει ὅλους, ὅμως συνήθως τό ἀκροατήριο θά διχαστεῖ. Συνέβαινε στήν πρώτη ᾽Αποστολική Ἐκκλησία, συμβαίνει µέχρι σήµερα. Κάποιοι φεύγουν, δοξάζοντας. Ἡ ψυχή ὑπερχειλίζει ἀπό τίς πλούσιες δωρεές τοῦ Θεοῦ. Ἄλλους, τούς συντροφεύει ὁ φόβος. «Ἐάν ὁ Κύριος νοεῖ τούς διαλογισμούς μου, τότε...». Καί μένουν ἐκεῖ. Ἤ δέν ξανακάνουν τό «σφάλμα» νά πᾶνε ἐκεῖ πού λένε τόσο «παράδοξα» πράγματα.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
Τά ἀνθρωπίνως «παράδοξα» εἶναι ἡ μοναδικότητα καί ἡ δόξα τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ δόξα τῶν θείων ἐνεργειῶν, ἡ δόξα τῆς σωτηρίας.
