«Καταλλαγέντες σωθησόμεθα»

Τό ρῆμα συμφιλιώνω σημαίνει ἀποκαθιστῶ σέ μία σωστή σχέση ἤ σωστό ἐπίπεδο ἤ ἀποκαθιστῶ τήν εἰρήνη ἐκεῖ πού προηγουμένως ὑπῆρχε ἐχθρότητα. Ἡ Ἁγία Γραφή ποτέ δέν ἀναφέρει ὅτι ὁ Θεός χρειαζόταν νά συμφιλιωθεῖ μέ τόν ἄνθρωπο, ἀλλά πάντοτε πώς ὁ ἄνθρωπος ἔπρεπε νά συμφιλιωθεῖ μέ τό Θεό. Ὁ σαρκικός νοῦς ἀποτελεῖ ἔχθρα πρός τόν Θεό (Πρός Ρωμαίους 8,7) καί ἐξαιτίας αὐτοῦ ὁ ἄνθρωπος ἔχει ἀνάγκη νά συμφιλιωθεῖ μέ τό Θεό. Ὅταν ἡ ἁμαρτία εἰσῆλθε στόν κόσμο, ὁ ἄνθρωπος ἀποξενώθηκε ἀπό τόν Θεό. Υἱοθέτησε μία ἐχθρική στάση ἀπέναντι στό Θεό. Συνεπῶς, χρειαζόταν τή συμφιλίωση. Ἡ ἁμαρτία ὅμως ἐπηρέασε ὁλόκληρη τή

δημιουργία, ὄχι μονάχα τό ἀνθρώπινο γένος.

Ὁρισμένοι ἀπό τούς ἀγγέλους ἁμάρτησαν κάποτε στό παρελθόν. (Ὡστόσο, δέν ὑπάρχει καμία ἔνδειξη στό λόγο τοῦ Θεοῦ ὅτι αὐτοί οἱ ἄγγελοι κάποτε θά συμφιλιωθοῦν μέ τόν Θεό). «Ὁ Κύριος τούς ἔχει φυλακίσει στό σκοτάδι μέ αἰώνια δεσμά γιά νά δικαστοῦν τή μεγάλη μέρα τῆς κρίσεως (Ἰούδα 6). Στό Ἰώβ 4,18 ὁ Ἐλιφάζ δηλώνει ὅτι ὁ Θεός κατηγόρησέ τούς ἀγγέλους του γιά ἀνοησία.

 Ἡ ζωϊκή δημιουργία ἐπηρεάστηκε μέ τήν εἴσοδο τῆς ἁμαρτίας στή φύση ὅλη ἡ κτίση προσμένει μέ λαχτάρα πότε θά φανερωθεῖ ἡ δόξα τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ. Βέβαια, καί ἡ κτίση ὑποτάχθηκε καί αὐτή στή φθορά…Ξέρουμε καλά ὅτι ὡς τώρα ὅλη ἡ κτίση στενάζει καί κραυγάζει ἀπό πόνο, σάν τήν ἑτοιμόγεννη γυναίκα (Πρός Ρωμαίους 8, 19-22).

Ὁ Θεός καταράστηκε τό ἔδαφος μετά τήν ἁμαρτία τοῦ Ἀδάμ (Γενέσεως 3,17). Αὐτό φαίνεται ἀπό τά ἀγριόχορτα, τά ἀγκάθια καί τά τριβόλια πού φυτρώνουν σέ αὐτό

Στό βιβλίο τοῦ Ἰώβ, ὁ Βιλδάδ μᾶς λέει πώς ἀκόμη καί τά ἀστέρια δέν εἶναι καθαρά στά μάτια τοῦ Θεοῦ (Ἰώβ 25,5). Ἔτσι, φαίνεται πώς ἡ ἁμαρτία ἐπηρέασε καί τόν ἀστρικό κόσμο

 Στό χωρίο τῆς Πρός Ἑβραίους 9,23 λέει ἀκόμη ὅτι καί τά ἴδια τά ἐπουράνια πράγματα (πού συμβολίζουν μέ τά ἐπίγεια σκεύη τῆς σκηνῆς τοῦ Μαρτυρίου εἶχαν ἀνάγκη ἀπό καθαρισμό. Δέν γνωρίζουμε τί ἐννοεῖται μ’ αὐτή τή φράση, ἀλλά ἴσως νά ὑπονοεῖται ὅτι τά ἐπουράνια πράγματα ἔχουν μολυνθεῖ μέσω τῆς παρουσίας τοῦ σατανᾶ ὁ ὁποῖος ἔχει πρόσβαση στόν Θεό ὡς ὁ κατήγορος τῶν ἀδελφῶν (Ἰώβ 1,6-7. Ἀποκάλυψη 12,10). Ὁρισμένοι πιστεύουν ὅτι αὐτό τό χωρίο ἀναφέρεται στήν κατοικία τοῦ Θεοῦ. Ἄλλοι στόν ἔναστρο οὐρανό.

Ἕνας ἀπό τούς σκοπούς τοῦ θανάτου τοῦ Χριστοῦ ἦταν νά κάνει ἐφικτή τή συμφιλίωση προσώπων καί πραγμάτων μέ τό Θεό. Γιά νά τό πραγματοποιήσει αὐτό ἔπρεπε νά ἀφαιρέσει τήν αἰτία τῆς ἐχθρότητας καί τῆς ἀποξένωσης. Αὐτό τό ἔκανε ἀποτελεσματικά μέ τήν τακτοποίηση τοῦ ζητήματος τῆς ἁμαρτίας πρός πλήρη ἱκανοποίηση τοῦ Θεοῦ.

Τό εὖρος τῆς συμφιλίωσης φαίνεται στό κεφάλαιο τῆς Πρός Κολοσσαεῖς 1 ὡς ἑξῆς : (1) Ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό εἶναι ἤδη συμφιλιωμένη μέ τό Θεό (21). Μολονότι τό συμφιλιωτικό ἔργο τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾶ ὁλόκληρη τήν ἀνθρωπότητα, ἡ συμφιλίωση ἐνεργεῖται μονάχα σ’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι οἰκειοποιοῦνται αὐτό τό ἔργο. (2) Τελικά ὅλα τά πράγματα θά συμφιλιωθοῦν, εἴτε πρόκειται γιά ἐπίγεια εἴτε γιά ἐπουράνια (20). Αὐτό ἀναφέρεται στή ζωϊκή δημιουργία καί στά ἄψυχα πράγματα πού ἔχουν μολυνθεῖ ἀπό τήν ἁμαρτία. Ὡστόσο δέν ἀναφέρεται στόν σατανᾶ ἤ στούς ἀνθρώπους πού δέν πιστεύουν. Ἡ αἰώνια καταδίκη τους ἔχει ἀπαγγελθεῖ μέ σαφήνεια μέσα ἀπό τίς Γραφές.

Δέν ἀναφέρεται στή Γραφή ὅτι ἡ συμφιλίωση ἐκτείνεται σέ «πράγματα κάτω ἀπό τή γῆ». Ὑπάρχει διαφορά ἀνάμεσα στή συμφιλίωση καί στήν ὑποταγή. Ἡ τελευταία περιγράφεται στό χωρίο τῆς Πρός Φιλήμονα 2,10 : «Κι ἔτσι στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ὅλα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια θά προσκυνήσουν». Ὅλα τά δημιουργημένα ὄντα, ἀκόμη καί οἱ ξεπεσμένοι ἄγγελοι θά ὑποχρεωθοῦν τελικά νά προσκυνήσουν τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.  Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι θά συμφιλιωθοῦν μέ τό Θεό. Τό τονίζουμε αὐτό ἐπειδή τό Πρός Κολοσσαεῖς 1,20 ἔχει χρησιμοποιηθεῖ γιά τή διδασκαλία τοῦ πλανεμένου δόγματος τῆς παγκόσμιας σωτηρίας -ὅτι δηλαδή, ὁ ἴδιος ὁ σατανᾶς, ἤ ξεπεσμένοι ἄγγελοι καί οἱ ἄνθρωποι πού παρέμειναν ἄπιστοι θά συμφιλιωθοῦν τελικά ὅλοι μέ τό Θεό. Τό χωρίο μᾶς περιορίζει τό εὖρος τῆς συμφιλίωσης μέ τή φράση «ὅσα στή γῆ καί ὅσα στόν οὐρανό».  Πράγματα κάτω ἀπό τή γῆ ἤ καταχθόνια δέν περιλαμβάνονται.

Ἐπειδή ὁ Θεός Πατέρας γνωρίζει τήν ἀσθένεια καί ἀδυναμία τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως νά πολεμήσει κατά τῆς ἁμαρτίας καί νά νικήσει, γιά νά λάβει ὡς στέφανο τήν υἱοθεσία ἀπό τόν Θεό Πατέρ, χορηγεῖ σέ κάθε ἄνθρωπο τό Ἅγιο Πνεῦμα γιά νά τόν θεραπεύσει, νά τόν ἐνισχύσει, νά τόν φωτίσει καί νά τόν στηρίξει σ’ αὐτή τήν πάλη, ὥστε νά ἀναδειχθεῖ νικητής καί ὡς ἐκ τούτου νά λάβει δικαιωματικά τόν στέφανο τῆς δικαιοσύνης.

Ἡ συμφιλίωσή μας μέ τόν Θεό Πατέρα μ’ αὐτό τόν φιλάνθρωπο σχέδιο μᾶς διεγείρει σέ εὐχαριστία καί καύχηση:

«Παρ’ ὅ,τι ἤμασταν ἐχθροί μέ τό Θεό, μᾶς συμφιλίωσε μαζί του ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Υἱοῦ του· πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε, ἡ ζωή του θά μᾶς χαρίσει τή σωτηρία. Κι ὄχι μόνο συμφιλιωθήκαμε, ἀλλά καί καυχόμαστε γιά τό Θεό, πού μᾶς ἔδωσε τώρα αὐτή τή συμφιλίωση μέσω τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Πρός Ρωμαίους  ε΄, 10-11)