«Ἐπί τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν»
Δημοσιεύθηκε 21.12.2023
Ὁδεύουμε πρός τήν ἑορτή τῆς κατά σάρκα γεννήσεως τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πρός τήν γενέθλια ἡμέρα τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτῆρος μας, καί κατευθυνόμαστε νοερῶς πρός τήν Βηθλεέμ γιά νά προσκυνήσουμε τό μυστήριο τῆς σαρκώσεως τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ, ὅπως ἔπραξαν οἱ Ποιμένες μετά τήν προτροπή τοῦ Ἀγγέλου[1]
Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου Λυτρωτοῦ, τήν ὁποία μετά ἀπό λίγες μέρες θά ἑορτάσει σύμπας ὁ Χριστιανικός κόσμος, εἶναι ἀληθῶς ὁ ἄξονας, γύρω ἀπό τόν ὁποῖο στρέφεται ἡ παγκόσµια ἱστορία. Ἔταμε τήν ἱστορία σέ δυό περιόδους τήν πρό Χριστοῦ καί τήν μετά Χριστόν ἐποχή. Τό γεγονός αὐτό ἐξηγεῖ γιατί ὁ Χριστός ἦταν, εἶναι καί θά εἶναι «προσδοκία ἐθνῶν[2] καί γιατί «ἐπί τῷ ὀνόματι Αὐτοῦ ἔθνη ἐλπιοῦσιν»[3] ἤ θά Τόν ἀναζητοῦν, ἐάν ἤδη δέν Τόν ἔχουν γνωρίσει.
Τό Πρωτευαγγέλιο πού δόθηκε στούς Πρωτοπλάστους περί τοῦ Λυτρωτοῦ, «Ὅστις θά συντρίψῃ τήν κεφαλήν τοῦ ὄφεως»[4], μετεδιδόταν ἀπό στόμα σέ στόμα σέ ὅλους τούς λαούς καί ἀνεζωπυρεῖτο τόσο ἀπό τό φῶς τῆς εἰδικῆς ὑπερφυσικῆς θείας ἀποκαλύψεως στήν Παλαιά Διαθήκη, ἡ ὁποία καθοδηγοῦσε τόν Ἰουδαϊκό λαό στήν ὁδό τῆς ἀληθοῦς θεογνωσίας. Ἔτσι ἡ πτώση ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας δέν ἐσήμαινε καί πλήρη πνευματική νέκρωση τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἄνθρωπος δύναται στό φῶς αὐτό νά βλέπει στόν κόσμο τά ἀόρατα τοῦ Θεοῦ, τήν ἀΐδιον αὐτοῦ δύναμη καί θειότητα[5] καί νά συμμορφώνει τήν ζωή του πρός τίς οὐσιώδεις διατάξεις τοῦ φυσικοῦ ἠθικοῦ νόμου[6] καί νά προσδοκᾶ τήν ἔλευση τοῦ Σωτῆρος.
Ἀνακαίνιση τῆς φθαρείσης ἀνθρωπότητος
Ἡ Παλαιά Διαθήκη, δέν ὁμιλεῖ μόνο περί τοῦ Μεσσία, ἀλλά τονίζει ὅτι ἀπό Αὐτόν θά συνδεθεῖ ἡ ἐσχατολογία μετά τοῦ παγκοσμίου σωτηριολογικοῦ σκοποῦ τῆς ἱστορίας. Νέα διαθήκη μέ ὅλους τούς λαούς θά συναφθεῖ[7], νέα καρδία θά ἀναπλασθεῖ[8] καινός οὐρανός καί καινή γῆ θά συντελεσθεῖ[9] πάνω στούς ὁποίους ἡ ἀπόλυτη βασιλεία τοῦ Θεοῦ θά δεσπόζει[10] «εἷς ποιμὴν ἐπὶ μιᾶς ποίμνης» κατά τήν ἔκφραση τοῦ ’Ιεζεκιήλ[11]. Θά ἐπανέλθουν τά χαρακτηριστικά τῆς ἐποχῆς τοῦ Παραδείσου. Εὐφορία τῆς γῆς θά ἐπακολουθήσει, συνδιαλλαγή τοῦ ἀνθρώπου μετά τῶν φοβερῶν στοιχείων τῆς φύσεως[12]. Ὁ λύκος θά βόσκει μετά τοῦ προβάτου, ὁ μόσχος μετά τοῦ λέοντος, ὁ βοῦς μετά τῆς ἄρκτου, ἡ πάρδαλις μετά τῆς ἐρίφου καί ὁ παῖς ἀκινδύνως θά παίζει μετά τῶν ὄφεων[13]. Ἀλλά καί συνδιαλλαγή θά ἐπέλθει καί μεταξύ τῶν ἀνθρώπων. Πόλεμοι δέν θά ὑπάρχουν. Ὅπλα, τόξα καί βέλη θά μεταστραφοῦν, κατά τίς ἐκφράσεις τῶν προφητῶν, σέ ἄροτρα καί γεωργικά ἐργαλεῖα[14]. Η εἰρήνη τοῦ παραδείσου θά ἔλθει ἐκ νέου[15].
«Εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν» (Ἰωάννου α΄, 41)
Ἀλλ’ ἐάν γιά πολλούς ὁ Σωτήρας ἐξακολουθεῖ νά εἶναι ὁ Προσδοκώμενος καί ὁ Ἀναζητούμενος, γιά τά πιστά τέκνα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Εὑρισκόμενος. Οἱ πιστοί Χριστιανοί ἐπαναλαμβάνουν τό «εὑρήκαμεν τόν Μεσσίαν»[16], ψάλλουν ὅτι «ἐπεσκέψατο ἡμᾶς ἐξ ὕψους ὁ Σωτήρ» καί ὅτι ἡ Γέννηση Αὐτοῦ «ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως» καί ἔχουν τό εὐφρόσυνο βίωμα, ὅτι ἰσχύουν καί γιά τήν προσωπική τους ὕπαρξη οἱ λόγοι, τούς ὁποίους ὁ Κύριος εἶπε κάποτε εἰς τούς μαθητές Του: «Μακάριοι οἱ ὀφθαλμοὶ οἱ βλέποντες ἅ βλέπετε. Λέγω γὰρ ὑμῖν, ὅτι πολλοὶ προφῆται καὶ βασιλεῖς ἠθέλησαν ἰδεῖν ἅ ὑμεῖς βλέπετε, καὶ οὐκ εἶδον, καὶ ἀκοῦσαι ἅ ἀκούετε, καὶ οὐκ ἤκουσαν».[17]
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἀναφέρει καί τό ἀποτέλεσμα αὐτῆς τῆς εὐεργεσίας τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ: «Ἐπεφάνη γὰρ ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τὴν ἀσέβειαν καὶ τὰς κοσμικὰς ἐπιθυμίας σωφρόνως καὶ δικαίως καὶ εὐσεβῶς ζήσωμεν ἐν τῷ νῦν αἰῶνι» .
Ὁ ἀπόστολος συναισθανόταν ὅτι ὅσα εἶχαν ἀποκαλυφθεῖ σ’ αὐτόν δέν ἦσαν µόνο γιά τόν ἑαυτό του, ἀλλά γιά ὅλους. Γι’ αὐτό, θεωροῦσε πάντοτε τόν ἑαυτό τοῦ ὡς οἰκονόµο τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ . Αὐτό σηµαίνει καί ἡ δήλωσή του ὅτι ἦταν χρεώστης σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους γιά χάρη τοῦ Χριστοῦ. Ἐκεῖνο πού τοῦ δόθηκε ἦταν ὡς παρακαταθήκη γιά ὅλους τούς ἄλλους. Αὐτή εἶναι καί ἡ δική μας ἀποστολή καί εὐθύνη. Φρόντισε νά µή λογαριάζεις τίποτε ἀπ’ ὅσα κατέχεις ἤ ξέρεις, ὡς δικά σου, νά τά θεωρεῖς ὅλα σάν ἱερή παρακαταθήκη.
Ἡ ἐξάσκηση τῆς οἰκονοµίας του ἦταν «Νά κηρύξω στούς Ἐθνικούς τόν ἀνεξιχνίαστο πλοῦτο τοῦ Χριστοῦ, καί νά κάνω ὅλους τους ἀνθρώπους νά Τόν γνωρίσουν».
Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο ὁ Ποιμένας ἐργάζεται γιά νά γεννηθεῖ ὁ Χριστός στήν καρδιά τοῦ πιστοῦ μέ τά μυστήρια: «Ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν » (Πρός Γαλάτας δ΄, 19).
Ἡ περίοδος τῶν ἑορτῶν τοῦ ἁγίου Δωδεκαημέρου ἀποτελεῖ περίοδο ἐντονωτέρας πνευματικῆς καλλιέργειας. Ἡ Ἐκκλησία γεννᾶ τά τέκνα τοῦ Θεοῦ πού θά ἀποκτήσουν τήν ἐσωτερική μόρφωση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γιά νά ἀποκαλεῖ ὁ ἀπόστολος τήν φροντίδα γιά τήν πρόοδο τῶν μαθητῶν του «ὠδῖνες» σημαίνει ὅτι αὐτή δέν πραγματοποιεῖται χωρίς κόπο καί μόχθο. Τό ἀποτέλεσμα τοῦ κόπου μας εἶναι νά ἀναδειχθοῦν ἀπό τήν ποιμαντική μας ψυχές μέ τόν χαρακτῆρα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Παραπομπές
[1] Ματθαίου β΄, 13-20
[2] Γενέσεως µθ΄, 10.
[3] Ἡσαΐου µβ΄, 4.
[4] Γενέσεως γ΄, 14-15.
[5] Πρός Ρωμαίουτς α΄ , 19-20.
[6] Πρός Ρωµαίους β΄, 14-15.
[7] Ἱερεμίου ιστ΄ , 19· Ἡσαΐου μβ΄, 1-4.
[8] Ἱερεμίου κδ΄, 7· λα΄ , 33- λβ΄, 39.
[9] Ἡσαΐου ξε΄ , 17· ξστ΄, 22· Ψαλµοῦ ρα΄, 27.
[10] Ἰεζεκιήλ λστ΄, 23 ἑξ.
[11] Ἰεζεκιήλ λδ΄, 23 ἑξῆς· λζ΄, 24.
[12] Ὠσηέ β΄ , 20 ἑξ.· Ἡσαΐου λβ΄, 15 ἑξ.· Ἱερεμίου λα΄, 12 ἑξ. κ.λπ. Ἡσαΐου ια΄, 6 ἑξ.· Ἰεζεκιήλ λδ΄, 25.
[13] Ἡσαΐου ια΄, 6 ἑξ.
[14] Ὠσηέ β΄, 20· Ἡσαΐου β΄, 4· Μιχαίου δ΄, 3.
[15] Βασιλείου Βέλλα, Θεός καί Ἱστορία ἐν τῇ Ἰσραηλιτική Θρησκεία, Ἀθῆναι 1934, σ. 26-28
[16] Ἰωάννου α΄ , 42.
[17] Λουκᾶ ι΄, 23-24.
