Τό καύχημα τοῦ Σταυροῦ

Τό γεγονός τῆς Ὑψώσεως

Δημοσιεύθηκε 15.9.2022

            Τὸ ἔτος 628 μ.Χ. ὁ αὐτοκράτορας τῆς Κωνσταντινουπόλεως Ἡράκλειος, ἀφοῦ κατατρόπωσε τοὺς Πέρσες, οἱ ὁποῖοι πρὶν ἀπὸ δεκατέσσερα ἔτη τὸ 614 μ.Χ., ἀφοῦ κατέλαβαν μὲ ἐχθρικὴ καὶ καταστροφικὴ ἐπιδρομὴ τὴν Παλαιστίνη, εἶχαν ἀφαρπάσει τὸ εὑρισκόμενο στὰ  Ἱεροσόλυμα μέρος τοῦ Τιμίου Σταυροῦ, ἐπανέκτησε αὐτὸ καὶ τὴν 14η Σεπτεμβρίου ἀνυπόδητος καὶ πενιχρὰ ντυμένος καὶ φέροντας στὸν ὤμο τὸ Τίμιο Ξύλο ἀνῆλθε λιτανευτικῶς στὸν Ναὸ τῆς Ἀναστάσεως. Παραλαβών τὸν Τίμιο Σταυρὸ ὁ Πατριάρχης Ζαχαρίας ὕψωσε αὐτὸν πανηγυρικῶς, Κλήρου καὶ Λαοῦ ψάλλοντος «Σῶσον Κύριε τὸν λαόν Σου καὶ εὐλόγησον τὴν κληρονομίαν Σου……..».

            Ἀπὸ τῆς ἐποχῆς αὐτῆς ἡ Ὕψωση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ κατέστη ἐπισημότατη ἑορτὴ σ’ ὅλη τὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ ὡς τὴ Δύση ποὺ εἰσήχθη ἀπὸ τὸν Ρώμης Ὀνώριο, φέρουσα τὰ ἴσα πρὸς τὴν Ἁγία καὶ Μεγάλη Παρασκευὴ τιμωμένη δ’ αὐστηρᾶς νηστείας (ξηροφαγίας δηλαδὴ ὠμὰ λαχανικὰ καὶ φροῦτα)  καὶ ἀργίας.

Σταυρός: Τό καύχημα τῆς Ἐκκλησίας.

Ἐπισημαίνουμε ὅτι ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ εἶναι τό καύχημα τῆς Ἐκκλησίας, τό καύχημα τῶν πιστῶν, ὅπως πανηγυρικά κηρύττει ὁ ἀπόστολος Παῦλος : «Ὅσο γιά μένα, δέ θέλω ἄλλη ἀφορμή γιά καύχηση ἐκτός ἀπό τό σταυρό τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, τό σταυρό πού πάνω του πέθανε ὁ κόσμος γιά μένα κι ἐγώ γιά τόν κόσμο». (Πρός Γαλάτας στ΄ 14).

 Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τό θάνατό Του ὑπάκουσε στό θέλημα τοῦ Ἐπουρανίου Πατέρα Του, ὅπως μαρτυρεῖται ἀπό τά ἱερά εὐαγγέλια: «Γιά δεύτερη φορά ἀπομακρύνθηκε καί προσευχήθηκε μέ τοῦτα τά λόγια: “Πατέρα μου, ἄν δέν μπορῶ ν’ ἀποφύγω αὐτό τό ποτήριἀλλά πρέπει νά τό πιῶ, ἄς γίνει τό θέλημά σου”» (Ματθαίου κστ΄ 42).

Ὁ Κύριος μέ τήν θέλησή Του ὑπάκουσε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατέρα νά θυσιασθεῖ μέ σταυρικό θάνατο, πού θανατώνονταν οἱ κακοποιοί γιά νά ζήσει ὁ κόσμος: «Ταπεινώθηκε θεληματικά ὑπακούοντας μέχρι θανάτου καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ» (Πρός Φιλιππησίους β΄ 8).

Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ὑπέμεινε ἀγόγγυστα, ἀδιαμαρτύρητα καί καρτερικά ὅλη τήν ἐχθρότητα, τήν περιφρόνηση, τόν ἐξευτελισμό, τήν ἐξουθένωση πού Τοῦ ἔγινε, ὅπως προφήτευσε ὁ προφήτης Ἡσαΐας: «Σάν ἄφωνο πρόβατο ὁδηγήθηκε στήν σφαγή. Σάν ἀμνός ἄφωνος ἐνώπιον ἐκείνου, πού τόν κουρεύει, ἔτσι πορεύεται χωρίς νά ἀνοίγει τό στόμα του». (Ἡσαΐουν γ΄ 7).

 Δέν ὑπερασπίσθηκε τόν ἑαυτό Του. Δέν ἀμύνθηκε γιά νά μή συλληφθεῖ. Δέν ἀπείλησε. Δέν ζήτησε βοήθεια καί συμπαράσταση ἀκόμη κι ἀπό τούς δικούς Του μαθητές. Ἐπιτίμησε καί τόν ἀπόστολο Πέτρο, πού προσπάθησε νά ἐμποδίσει τήν σύλληψή Του στόν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ κτυπώντας μέ τό μαχαίρι τουτόν δοῦλο τοῦ Ἀρχιερέως λέγοντάς του: «Ἤ θαρρεῖς πώς δέν μπορῶ νά παρακαλέσω τόν Πατέρα μου καί αὐτός νά μοῦ στείλει γιά συμπαράσταση πάνω ἀπό δώδεκα λεγεῶνες ἀγγέλους;» (Ματθαίου κστ΄ 53).

Ὁ κορυφαῖος τῶν Ἀποστόλων Πέτρος προβάλλει τόν Πάσχοντα Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό ὡς ὑπόδειγμα ὑπομονῆς, μακροθυμίας καί ἀνεξικακίας, γράφοντας:«Σ’ αὐτό σᾶς κάλεσε ὁ Θεός. Γιατί ὁ Χριστός πέθανε γιά μᾶς, ἀφήνοντάς σας τό ὑπόδειγμα γιά νά βαδίσετε στ’ ἀχνάρια του. Αὐτός ἁμαρτία δέν ἔκανε, καί δόλος στό στόμα Του δέν βρέθηκε. Τίς λοιδορίες δέν τίς ἀνταπέδιδε, κι ὅταν ἔπασχε δέν ἀπειλοῦσε ·ἐμπιστευόταν στό δίκαιο Κριτή» (Α΄ Πέτρου β΄ 21-23).

 Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν ἐπειδή ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός καταδικάσθηκε καί πέθανε ὡς κακοῦργος ἐνῶ ἦταν ἀθῶος. Τήν ἀθωώτητά του ἀναγνώρισε καί ὁ συσταυρωθείς ἐκ δεξιῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ληστής, πού ἐπέπληξε τόν στα ἀριστερά Του συσταυρωμένο ληστή λέγοντάς του: «Οὔτε τό Θεό δέ φοβᾶσαι ἐσύ; Δέν εἶσαι ὅπως κι ἐκεῖνος καταδικασμένος; Αὐτός ὅμως δέν ἔκανε κανένα κακό» (Λουκᾶ κγ΄ 40-41).

 Ὁ θάνατός Του ἦταν ἄδικη τιμωρία ἑνός Δικαίου, ὅπως διαμήνυσε καί ἡ σύζυγος τοῦ Ρωμαίου Διοικητοῦ τῆς Ἰουδαίας Πιλάτου, συστήνοντας σ’αὐτόν νά ἀποφύγει νά ἀναμιχθεῖ στήν καταδίκη Του :«Μὴν κάνεις τίποτα ἐναντίον αὐτοῦ τοῦ ἀθώου» (Ματθαίου κζ΄ 19).

Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση, τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τόν θάνατό Του θριάμβευσε, ταπείνωσε τίς πονηρές δυνάμεις τίς Ἀρχές καί Ἐξουσίες τοῦ κόσμου τοῦ αἰῶνος τούτου, καθώς διδάσκει ὁ ἀπόστολος Παῦλος: «Κατάργησε τό χρεόγραφο μέ τίς διατάξεις του, πού ἦταν ἐναντίον μας, καί τό ἔβγαλε ἀπό τη μέση καρφώνοντάς το στό σταυρό. Ἀφαίρεσε τη δύναμη πού εἶχαν οἱ δαιμονικές ἀρχές καί ἐξουσίες καί τίς διαπόμπεψε, σέρνοντάς τες νικημένες στό θρίαμβο τοῦ σταυροῦ τοῦ Χριστοῦ». (Πρός Κολοσσαεῖς β΄ 14-15) βλ. καί Πρός Ἐφεσίους δ΄ 8).

 Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ἐνῶ Ἐκεῖνος ἀνέβηκε περιφρονημένος πάνω σ’αὐτόν, δοξάσθηκε ἀπό τόν Ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα: «Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομα πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα» (Πρός Φιλιππησίους β΄ 9).

Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ὁ ὑψωθείς σ’ αὐτόν προσείλκυσε ἀνά τούς αἰῶνες τίς ἐκλεκτές ψυχές τῶν μαθητῶν Του, Πατέρων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Ἐγκρατευτῶν, Διδασκάλων, Ὁσίων, ὅπως προφήτευσε ὁ Ἴδιος :«Ἐγώ, ὅταν θά ὑψωθῶ ἀπό τη γῆ, ὅλους τούς ἀνθρώπους θά τούς τραβήξω κοντά μου» (Ἰωάννου ιβ΄ 32).

 Μέ τήν θυσία Του ἐπλάτυνε τήν υἱότητά Του.Ἔκαμε δηλαδή καί πολλούς ἄλλους ἀνθρώπους, υἱούς Θεοῦ, ὁδηγώντας τους στήν αἰώνια δόξα «Βλέπουμε ὅμως ὅτι ὁ Ἰησοῦς, πού ἔγινε γιά ἕνα χρονικό διάστημα «κατώτερος ἀπ’ τούς ἀγγέλους», στεφανώθηκε «μέ δόξα καί τιμή» ἐξαιτίας τοῦ θανάτου του. Γιατί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ θέλησε νά γευτεῖ ὁ Ἰησοῦς τό θάνατο γιά τό καλό ὅλων. Ὁ Θεός, λοιπόν, ἡ ἀρχή καί ὁ σκοπός τῶν πάντων, ἐνῶ ὁδήγησε πολλούς υἱούς στή δόξα, ἔπρεπε νά ὁδηγήσει τόν αἴτιο τῆς σωτηρίας τους στήν ὁλοκλήρωση τοῦ ἔργου του μέ τό πάθος» (Πρός Ἑβραίους β΄ 9-10).

 ζ΄ Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή ἀποτελεῖ τήν ὕψιστη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά μᾶς καθώς διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής Ἰωάννης :«Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στό θάνατο τό μονογενῆ του Υἱό γιά νά μή χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτόν ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια» (Ἰωάννου γ΄).

Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἡ σταυρική θυσία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ βεβαία καί ἀναμφισβήτητη ἀπόδειξη τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά  μᾶς τούς ἁμαρτωλούς πού προκαλεῖ θαυμασμό καί εὐγνωμοσύνη στίς ψυχές μας :«Ὁ Θεός ὅμως ξεπερνώντας αὐτά τά ὅρια ἔδειξε τήν ἀγάπη του γιά μᾶς, γιατί ἐνῶ ἐμεῖς ζούσαμε ἀκόμα στήν ἁμαρτία, ὁ Χριστός ἔδωσε τη ζωή του γιά μᾶς» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 8).

Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή εἶναι σύμβολο εἰρηνεύσεως, καταλλαγῆς τῶν ἁμαρτωλῶν ἀνθρώπων μέ τόν ἅγιο καί δίκαιο ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα. Σ’ αὐτή τήν ὑπηρεσία τῆς συμφιλιώσεως μας μέ τό Θεό Πατέρα ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος :«Παρ’ ὅ,τι ἤμασταν ἐχθροί μέ τό Θεό, μᾶς συμφιλίωσε μαζί του ὁ σταυρικός θάνατος τοῦ Υἱοῦ του· πολύ περισσότερο τώρα πού συμφιλιωθήκαμε, ἡ ζωή του θά μᾶς χαρίσει τη σωτηρία» (Πρός Ρωμαίους ε΄ 10) (βλ. καί Πρός Κορινθίους Β, ε΄ 18-19).  Ὁ σταυρός τοῦ Κυρίου ἔγινε καύχηση τῶν πιστῶν, ἐπειδή μέ τήν θυσία Του μᾶς χάρισε τήν πνευματική ἐλευθερία μας: «Ὁ Χριστός μᾶς ἐξαγόρασε ἀπό τήν κατάρα τοῦ νόμου». (Πρός Γαλάτες γ΄ 13).

«Τόν σταυρόν σου προσκυνοῦμεν Δέσποτα καί τήν ἁγίαν σου ἀνάστασιν ὑμνοῦμεν καί δοξάζομεν»