Ὁ Ζωοδότης Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός

 

 

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ πηγή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς. Ἡ χριστιανική ζωή ἔχει ἀπαιτήσεις, δυσκολίες, κινδύνους καί εὐθύνες. Σ’ αὐτή τή ζωή πού ὁ Κύριός μας χαρακτήρισε ὡς «στενή καί τεθλιμμένη ὁδό» (Ματθαίου ζ΄ 14) καί προειδοποίησε τούς μαθητές Του ὅπως ὁ Ἴδιος διεκήρυξε «ἐγώ εἰμί ἡ ζωή» (Ἰωάννου ια΄ 25) ὅτι «ἐν τῷ κόσμῳ θλίψιν ἕξετε» (Ἰωάννου ιστ΄ 33) ὁ πιστός ἀντλεῖ ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό:

θάρρος κατά τήν προτροπή Του «θαρσεῖτε, ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμο» (Ἰωάννου ιστ΄ 33)

δύναμη ὅπως καί ὁμολογοῦσε μέ αὐτοπεποίθηση ὁ ἀπόστολος Παῦλος «πάντα ἰσχύω ἐν τῷ ἐνδυναμοῦντι μέ Χριστῷ» (Φιλιππησίους δ΄ 13) καί

ἔμπνευση κατά τήν προτροπή τοῦ ἀποστόλου Παύλου «ἀφορῶντες εἰς τόν τῆς πίστεως ἀρχηγόν καί τελειωτήν Ἰησοῦν» (Πρός Ἑβραίους ιβ΄ 2),

ὑπομονή στούς πειρασμούς ἐπειδή κατά τόν ἀπόστολο Ἰάκωβο «τό δοκίμιον ὑμῶν τῆς πίστεως κατεργάζεται ὑπομονή» (Ἰακώβου α΄ 3)

καρτερία, ὅπως ὁ Μωϋσῆς πού «πίστει κατέλιπεν Αἴγυπτον μὴ φοβηθεὶς τὸν θυμὸν τοῦ βασιλέως· τὸν γὰρ ἀόρατον ὡς ὁρῶν ἐκαρτέρησε» (Πρός Ἑβραίους ια΄ 27). Μερικά παραδείγματα βεβαιώνουν τοῦ λόγου τό ἀληθές:

α΄. Τοῦ ἀποστόλου Πέτρου.

Πού ὅσο κοίταζε πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό αἰσθανόταν ἀσφαλής καί σίγουρος καί περιπατοῦσε πάνω στά κύματα τῆς λίμνης Γεννησαρέτ. Μόλις ὅμως ἀπέσπασε τήν ματιά του ἀπ’ Αὐτόν βλέποντας τήν δύναμη τοῦ ἀνέμου κυριεύθηκε ἀπό φόβο καί ἀμφιβολία. Τότε «ἄρχισε νά καταποντίζεται».

 «Βλέποντας ὅμως τόν ἰσχυρό ἄνεμο φοβήθηκε, κι ἄρχισε νά καταποντίζεται· ἔβαλε τότε τίς φωνές: «Κύριε, σῶσε μέ!» (Ματθαίου ιδ΄ 30)

Συνεπῶς ἄς ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό παρά τόν ἔντονο πόλεμο πού γίνεται ἐναντίον μας, τήν ἀστάθεια καί ρευστότητα τῶν συνθηκῶν πού ἐπικρατοῦν γύρω μας. Μή ὀλιγοπιστοῦμε. Μή διστάζουμε. Μήν ἀμφιβάλλουμε ὅτι ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός εἶναι δίπλα μας, μᾶς παρακολουθεῖ, μᾶς ἐνσχύει, θά σπεύσει νά μᾶς βοηθήσει, ὅταν ἀπειλούμαστε ἀπό τούς πειρασμούς.

β΄. Τοῦ Λώτ.

Πού ἀτένιζε ἐνῶ ἐγκατέλειπε τά Σόδομα κατευθυνόμενος, πρός τήν Σηγώρ, τήν πόλη πού τοῦ ὑπέδειξε ὁ Κύριος νά μετοικίσει φεύγοντας ἀπό τά φλεγόμενα Σόδομα στά ὁποῖα κατοικοῦσε ἐκεῖ καί ὁλοκλήρωσε τήν σωτηρία του. Ἀντίθετα, ἔπραξε ἡ γυναίκα του.

Ὅταν γύρω μας ὁ κόσμος χάνεται ἄς ἀκολουθήσουμε τίς ἐντολές πού μᾶς δίδει ὁ Χριστός γιά νά διασωθοῦμε. Ἀλλιῶς καί μεῖς δέν θά ἔχουμε καμμία, προοπτική καμμία ἐλπίδα ὅταν ὁ Θεός θά κατακαύσει «πυρί ἀσβέστῳ» τήν ἁμαρτία, τήν ἀσέβεια, τήν σκλήρυνση τῶν καρδιῶν καί τήν ἀμετανοησία. Μόνο ὁ Χριστός θά μᾶς ὁδηγήσει μέ ἀσφάλεια στήν σωτηρία «Καθώς τούς ἔβγαζαν ἔξω, είπε ἕνας : φύγε, γιά νά σώσεις τήν ζωή σου ! Μήν κοιτάξεις πίσω σου καί μη σταθεῖς πουθενά σέ ὅλη τήν περιοχή. Τρέξε νά σωθεῖς στά βουνά, γιά νά μήν καταστραφεῖς...ἡ γυναίκα ὅμως τοῦ Λώτ κοίταξε πίσω καί ἔγινε στήλη ἅλατος». (Γενέσεως ιθ΄ 17, 26)

γ΄.Τοῦ ἀποστόλου Παύλου.

Πού ἄλλοτε τόν κατέκριναν γιά τήν σκληρότητα πού ἐπιδείκνυε κατά τῶν μαθητῶν τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ (Πράξεων θ΄ 1) καί ἄλλοτε τόν ἐπευφημοῦσαν ἐπειδή κήρυττε τό Εὐαγγέλιο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, (Πράξεων ιδ΄ 18, ιστ΄ 17), ἀλλά αὐτό  «ἐλάχιστα» τόν ἐνδιέφερε, τό ὑπελόγιζε καί τό λογάριαζε. Ἡ ζωή του ἦταν πρός τόν Κύριο, πού ἦταν «ὁ ἀνακρίνων».

Ἔτσι κι ἐμεῖς δέν πρέπει νά ἐπηρεαζόμαστε εἴτε ἀπό τά ἀρνητικά σχόλια τοῦ περιβάλλοντός μας, ὅταν ἀγωνιζόμαστε κατά τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας, τηροῦντες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ εἴτε ἀπό τούς ἐπαίνους ὅταν ἐπιτελοῦμε τό καθῆκον μας. Νά ὑπολογίζουμε μόνο τήν γνώμη καί τήν κρίση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πού εἶναι ὁ Κριτής ὅλων μας.  «Ὅσο γιά μένα, ἔχει μικρή σημασία ἄν μου ζητηθεῖ νά ἀποδώσω λογαριασμό ὡς διαχειριστής σ’ ἐσᾶς ἤ σ’ ὁποιοδήποτε ἀνθρώπινο δικαστήριο, ἀφοῦ οὔτε ὁ ἴδιος δέν μπορῶ νά δικάσω τόν ἑαυτό μου» (Α΄ Κορινθίους δ΄ 3)

2. Μέ τήν ἴδια ἐμπιστοσύνη πρέπει καί μεῖς νά στρεφόμαστε πρός τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἐπειδή: 

α΄. Αὐτός εἶναι τό θεῖο πρότυπό μας. Ἔζησε χωρίς νά ἁμαρτήσει, γι’ αὐτό μέ παρρησία διακήρυξε : «τίς μέ ἐλέγχει περί ἁμαρτίας;» (Ἰωάννου η΄ 46). Ἄς εἴμαστε μιμητές Του «ἀποστυγοῦντες τό πονηρό» (Πρός Ρωμαίους ιβ΄ 9), ἀποφεύγοντες τήν ἁμαρτία καί τήν κοσμική νοοτροπία, ὅπως ὁ ἀπόστολος Παῦλος διεκήρυττε «ἐμοί κόσμος ἐσταύρωται κἀγώ τῷ κόσμῳ» (Πρός Γαλάτας στ΄ 14).

β΄. Ἀπό τούς ἀνθρώπους μπορεῖ ν’ ἀποκαρδιωθοῦμε ἀφοῦ ἐνδέχεται νά ἀστοχήσουν στήν κρίση τους, νά δείξουν μεροληψία, νά κινηθοῦν ἀπό σκοπιμότητα. Βλέπουμε τόν «παροξυσμό» μεταξύ Παύλου καί Βαρνάβα (Πράξεων ιε΄ 39). Ἀπό τόν Κύριο μας Ἰησοῦ Χριστό ὅμως δέν θά ἐγκαταλειφθοῦμε, δέν θά προδοθοῦμε ποτέ, διότι εἶναι «ὁ μάρτυς ὁ πιστὸς καὶ ἀληθινός» (Ἀποκαλύψεως γ΄ 14) δηλαδή : «Ὁ ἀξιόπιστος κι ἀληθινός μάρτυρας, αὐτός»

γ΄. Ἀγωνιζόμαστε ἀποβλέποντες στόν Ἰησοῦ, «τόν Ἀρχηγόν καί τελειωτήν τῆς πίστεως» : «Ἄς ἔχουμε τά μάτια μᾶς προσηλωμένα στόν Ἰησοῦ, πού μᾶς ἔδωσε τήν πίστη, τήν ὁποία καί τελειοποιεῖ. Αὐτόν πού, ἀντί γιά τή χαρά πού θά μποροῦσε νά ἔχει, ὑπέμεινε τό σταυρικό θάνατο περιφρονώντας τήν ἀτίμωση, καί κάθισε στά δεξιά τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ» (Ἑβραίους ιβ΄ 2)

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός προπορεύεται στήν χριστιανική ζωή, ἐμεῖς ἀκολουθοῦμε τό παράδειγμά Του, ζοῦμε ὅπως ζοῦσε Ἐκεῖνος, σκεφτόμαστε ὅπως ἐσκέπτετο Ἐκεῖνος, μιλᾶμε ὅπως μιλοῦσε Ἐκεῖνος, συμπεριφερόμαστε, ὅπως συμπεριφερόταν Ἐκεῖνος.  

Οἱ θυσίες καί οἱ κόποι πού κάνουμε γιά νά ζήσουμε ἐφαρμόζοντες τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ δέν θά χαθοῦν, θά ἀνταμοιφθοῦν μέ δόξα πνευματική.