Ὁ Ζῶν Θεός

Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

Ὁ Θεὸς εἶναι ζωντανός, ὁ Θεὸς μᾶς καλεῖ στὴν αἰώνια ζωή. Ἀπὸ τὴν μιὰ ἄκρη ἕως τὴν ἄλλη τῆς ῾Αγίας Γραφῆς μιὰ βαθειὰ αἴσθηση τῆς ζωῆς σ᾽ ὅλες τὶς μορφές της, καὶ μιὰ αἴσθηση πολὺ καθαρὴ τοῦ Θεοῦ, μᾶς ἀποκαλύπτουν τὴν ζωὴ ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἐκζητεῖ μὲ ἀκατάβλητη ἐλπίδα, ὡς ἕνα δῶρο ἱερό, μὲ τὸ ὁποῖο ὁ Θεὸς ἐκδηλώνει ἐκθαμβωτικὰ τὸ μυστήριο καὶ τὴν γενναιοδωρία Του.

1. ῾Ο «ζῶν» Θεός

Νὰ ἐπικαλεῖται κανεὶς «τὸν ζῶντα Θεόν», (Δευτερονομίου δ´, 33· ᾽Ιησοῦ τοῦ Ναυῆ γ´ 10· Τωβὶτ ιγ´, 1) νὰ ἐμφανίζεται ὡς ὁ «δοῦλος τοῦ ζῶντος Θεοῦ» ὡς ὁ Δανιήλ, (Δανιὴλ στ´ 20) ἢ ὡς ὁ ᾽Ηλίας (Γ΄ Βασιλειῶν ιη΄10,15), ἢ ὡς ὁ Δαυίδ, νὰ ὁρκίζεται κανεὶς «εἰς τὸν ζῶντα Θεόν» (Ματθαίου κστ΄, 63) δὲν σημαίνει ἁπλῶς ὅτι ὁ Θεὸς τῆς Βίβλου εἶναι ἕνας Θεὸς Παντοδύναμος καὶ ἐνεργός, ἀλλὰ σημαίνει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή δίνει σ᾽ Αὐτὸν ἕνα ἀπὸ τὰ ὀνόματα μὲ τὰ ὁποῖα συνδέεται περισσότερο, σημαίνει ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή ἐπικαλεῖται τὴν ἐξαιρετικὴ ζωτικότητά Του καὶ τὴν ἀνεξάντλητη δυναμικότητά Του ποὺ δὲν ἀτονεῖ καὶ δὲν κουράζεται (Ἡσαΐου μ΄, 28), τὸν αἰώνιο Βασιλιὰ μὲ τὴν ἀβάσταχτη ὀργή (Δευτερονομίου κθ´, 22-29· ᾽Αριθμῶν ιδ´, 34· Ματθαίου γ´, 7· ᾽Ιωάννου γ´, 35· πρὸς Ρωμαίους α´, 18). Αὐτὸν τὸν «μένοντα εἰς τοὺς αἰώνας», ποὺ «ἀντιλαμβάνεται καὶ ρύεται καὶ ποιεῖ σημεῖα καὶ τέρατα ἐν τῷ οὐρανῷ

καὶ ἐπὶ τῆς γῆς» (Δανιήλ στ΄, 27). ῾Η μεγάλη σημασία ποὺ δίνει ἡ Ἁγία Γραφή στὸ ὄνομα «ζῶν» μαρτυρεῖ τὴν ἀξία ποὺ ἔχει γιὰ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ ἡ ζωή.

2. ῾Η ἀξία τῆς ζωῆς

Τὴν ἀξία τῆς ζωῆς ἀποδεικνύουν τρεῖς χαρακτηρισμοὶ ποὺ ἀποδίδει σ᾽ αὐτὴ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ:

α´. ῾Η ζωὴ εἶναι πολύτιμη διότι εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ καὶ ἂν καὶ εἶναι πρόσκαιρη, «ὥσπερ μισθίου αὐθημεροῦ» (Ἰώβ ζ΄, 1) ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἕτοιμος νὰ θυσιάσει τὰ πάντα γιὰ νὰ τὴν διατηρήσει (Ἰώβ β΄, 4). Μόνο ὁ Θεὸς κατέχει ζωὴ ἀτελεύτητη χωρὶς διακοπὴ καὶ χωρὶς τέλος. Αὐτὸς χορηγεῖ τὴν ζωὴ σ᾽ ὅλα τὰ δημιουργήματα καὶ σ᾽ αὐτὸν τὸν ἄνθρωπο. Τὰ πρῶτα κεφάλαια τῆς Ἁγίας Γραφῆς (Γενέσεως α´ καὶ β´) κηρύττουν αὐτὴ τὴν βασικὴ ἀλήθεια. ῾Η ζωὴ οὔτε τυχαίως παρήχθη, οὔτε ἀπὸ συνδρομὴ κάποιων φυσικῶν νόμων γιὰ

τοῦτο καὶ δὲν μπορεῖ νὰ παραχθεῖ ζωντανὸς ὀργανισμὸς στὸ ἐργαστήριο.

β´. ῾Η ζωὴ εἶναι εὔθραυστη. ῞Ολες οἱ ζωντανὲς ὑπάρξεις καὶ ὁ ἴδιος ὁ ἄνθρωπος κατέχουν τὴν ζωὴ προσωρινά, διότι ἀπὸ τὴν φύση τους ὑπόκεινται στὸν θάνατο. ῾Η πρόσκαιρη διάρκεια τῆς ζωῆς τὴν καθιστᾶ εὐάλωτη σὲ κινδύνους καὶ σὲ ἀπειλές. Γι᾽ αὐτὸ ὁ Θεὸς διατάσσει τὸν ἄνθρωπο νὰ σέβεται τὴν ζωὴ τὴν δική του καὶ τῶν ἄλλων ζωντανῶν ὀργανισμῶν, νὰ μὴν τὴν ἀφαιρεῖ ἀλλὰ νὰ τὴν προστατεύει.

γ´. ῾Η ζωὴ εἶναι ἱερή. Κάθε ζωὴ προέρχεται ἀπὸ τὸν Θεό, ἀλλὰ ἡ ζωὴ τοῦ ἀνθρώπου προέρχεται ἀπὸ Αὐτὸν μὲ ἐντελῶς ἰδιαίτερο τρόπο. Γιὰ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο «ψυχὴν ζῶσαν» φύσηξε στὸ πρόσωπό του «πνοὴν ζωῆς» (Γενέσεως β΄, 7). Μὲ κανόνες καὶ ἐντολὲς ποὺ νομοθέτησε ὁ Θεὸς ὑπερασπίζεται τὴν ἱερότητα τῆς ζωῆς ἀπὸ τὴν ὥρα τῆς συλλήψεως τοῦ ἀνθρώπου ποὺ καθίσταται ζῶν ὀργανισμὸς καὶ εἰσέρχεται στὴν ζωὴ ἕως τὴν ὥρα τοῦ θανάτου ποὺ ἐξέρχεται. Καὶ τὰ δύο, ἀφετηρία καὶ τέλος τῆς ζωῆς, καθὼς ἐπίσης καὶ ὅλα τὰ ἐκτεταμένως συμβαίνοντα τὰ ἐξουσιάζει ἀπόλυτα ὁ Πανάγαθος Δημιουργὸς Θεός.