Ἐμπειρία ἀναστάσεως
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ.
«Χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται, τῆς ἀναστάσεως τήν πεῖραν εἰληφότα» (Ἀναστάσιμο Στιχηρό τῶν Αἴνων τῆς Κυριακῆς τοῦ τρίτου ἤχου)
Στόν ἀναστάσιμο ὕμνο πού τέθηκε ἐπί κεφαλής τῶν σχολίων πού ἀκολουθοῦν ἡ Ἐκκλησία διακηρύσσει πανηγυρικά, ὅτι ὁ σύμπας κόσμος γέμισε χαρά, ὅταν βεβαιώθηκε καί ἀπέκτησε πείρα τῆς ἀναστάσεως μέ τήν ἀνάσταση τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί πολλοί ἄλλοι ἀπό τούς μαθητές τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἄνδρες καί γυναῖκες Τόν εἶδαν καί Τόν συναναστράφηκαν ἀναστάντα.
Ἄς δοῦμε πώς ἀποκτᾶται ἡ ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως ἀπό τούς πιστούς.
α΄ Ἡ ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως ἀποκτᾶται μέ τήν νέκρωση τῶν παθῶν.
Οἱ ἱεροί Εὐαγγελιστές μαρτυροῦν, ὅτι ὁ Κύριος ἐλευθερώνει τούς μαθητές Του ἀπό τήν ἁμαρτία κατά τήν διακήρυξή Του:
«Ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν ὅτι πᾶς ὁ ποιῶν τὴν ἁμαρτίαν δοῦλός ἐστι τῆς ἁμαρτίας. ὁ δὲ δοῦλος οὐ μένει ἐν τῇ οἰκίᾳ εἰς τὸν αἰῶνα· ὁ υἱὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα. ἐὰν οὖν ὁ υἱὸς ὑμᾶς ἐλευθερώσῃ ὄντως ἐλεύθεροι ἔσεσθε » (Ἰωάννου η΄ 34-36).
Δηλαδή : «Κι ὁ Ἰησοῦς τούς ἀποκρίθηκε: «Σᾶς βεβαιώνω ὅτι ὅποιος ἁμαρτάνει γίνεται δοῦλος τῆς ἁμαρτίας. Ὁ δοῦλος ὅμως δέν ἀνήκει γιά πάντα σέ μία οἰκογένεια, ἐνῶ ὁ γιός ἀνήκει σ’ αὐτήν γιά πάντα. Ἄν, λοιπόν, σᾶς ἐλευθερώσει ὁ Υἱός τότε θά εἶστε πραγματικά ἐλεύθεροι».
Τήν ἐμπειρία τῆς πνευματικῆς ἐλευθερίας καί ἀναστάσεως ἀποκτοῦν ὅσοι ὑποτάσσονται στό νόμο τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ κατά τήν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου:
«Ὁ γὰρ νόμος τοῦ πνεύματος τῆς ζωῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ ἠλευθέρωσέ με ἀπὸ τοῦ νόμου τῆς ἁμαρτίας καὶ τοῦ θανάτου » (Πρός Ρωμαίους η΄ 2).
Δηλαδή : «Γιατί ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς ὁδήγησε στό χῶρο ὅπου κυριαρχεῖ τό ζωοποιό Πνεῦμα καί μᾶς ἀπελευθέρωσε ἀπό τήν κυριαρχία τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου».
Σ’ αὐτή τήν πνευματική ἐλευθερία ἀναφέρεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος προτρέποντας τούς Γαλάτες καί ὅλους τούς πιστούς νά παραμείνουν στήν ἐλευθερία πού χαρίζει ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός., λέγοντας:
«Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Πρός Γαλάτας ε΄ 1)
Δηλαδή : «Ὁ Χριστός μᾶς ἀπελευθέρωσε γιά νά εἴμαστε ἐλεύθεροι. Παραμένετε, λοιπόν, σταθεροί στήν ἐλευθερία καί μήν ξαναμπαίνετε κάτω ἀπό ζυγό δουλείας».
* * * * *
β΄ Ἐμπειρία ἀναστάσεως ἀποκτᾶται μέ τήν καινή ἐν Χριστῷ ζωή, ὅπως αὐτή βιώνεται ἀπό τούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μέ τόν προσωπικό ἀγῶνα τους κατά τῶν παθῶν τῆς ἁμαρτίας καί τήν συμμετοχή τους στά ἁγιαστικά μυστήρια, κατά τήν διδασκαλία τοῦ ἀποστόλου Παύλου:
«Ἤ ἀγνοεῖτε ὅτι ὅσοι ἐβαπτίσθημεν εἰς Χριστὸν Ἰησοῦν, εἰς τὸν θάνατον αὐτοῦ ἐβαπτίσθημεν; συνετάφημεν οὖν αὐτῷ διὰ τοῦ βαπτίσματος εἰς τὸν θάνατον, ἵνα ὥσπερ ἠγέρθη Χριστὸς ἐκ νεκρῶν διὰ τῆς δόξης τοῦ πατρός, οὕτω καὶ ἡμεῖς ἐν καινότητι ζωῆς περιπατήσωμεν. εἰ γὰρ σύμφυτοι γεγόναμεν τῷ ὁμοιώματι τοῦ θανάτου αὐτοῦ, ἀλλὰ καὶ τῆς ἀναστάσεως ἐσόμεθα, τοῦτο γινώσκοντες, ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ » (Πρός Ρωμαίους στ΄ 3-6)
Δηλαδή: «Ἤ μήπως λησμονεῖτε πώς τό βάπτισμα στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ σημαίνει συμμετοχή στό θάνατό του; Πραγματικά, τό βάπτισμά μας σημαίνει πώς συμμετέχουμε στό θάνατο καί στήν ταφή τοῦ Χριστοῦ. Κι ὅπως ὁ Πατέρας Θεός μέ τή δύναμή του ἀνάστησε τό Χριστό ἀπό τούς νεκρούς, τό ἴδιο κι ἐμεῖς μποροῦμε νά ζήσουμε μία νέα ζωή. Ὅπως δηλαδή ἐνταχτήκαμε ὀργανικά στό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ μία πράξη πού συμβολίζει συμμετοχή στό θάνατό του, ἔτσι θά συμμετάσχουμε πραγματικά καί στήν ἀνάστασή του. Ξέρουμε ἄλλωστε μέ βεβαιότητα τοῦτο: Ὁ παλιός ἁμαρτωλός ἑαυτός μας πέθανε στό σταυρό μαζί μέ τό Χριστό. Ἔτσι, ἔπαψε νά ζεῖ ὁ ἁμαρτωλός ἄνθρωπος καί δέν εἴμαστε πιά ὑπόδουλοι στό ζυγό τῆς ἁμαρτίας».
«Εἰδότες ὅτι Χριστὸς ἐγερθεὶς ἐκ νεκρῶν οὐκέτι ἀποθνῄσκει, θάνατος αὐτοῦ οὐκέτι κυριεύει. ὃ γὰρ ἀπέθανε, τῇ ἁμαρτίᾳ ἀπέθανεν ἐφάπαξ, ὃ δὲ ζῇ, ζῇ τῷ Θεῷ. οὕτω καὶ ὑμεῖς λογίζεσθε ἑαυτοὺς νεκροὺς μὲν εἶναι τῇ ἁμαρτίᾳ, ζῶντας δὲ τῷ Θεῷ ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίῳ ἡμῶν. Μὴ οὖν βασιλευέτω ἡ ἁμαρτία ἐν τῷ θνητῷ ὑμῶν σώματι εἰς τὸ ὑπακούειν αὐτῇ ἐν ταῖς ἐπιθυμίαις αὐτοῦ, μηδὲ παριστάνετε τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα ἀδικίας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἀλλὰ παραστήσατε ἑαυτοὺς τῷ Θεῷ ὡς ἐκ νεκρῶν ζῶντας καὶ τὰ μέλη ὑμῶν ὅπλα δικαιοσύνης τῷ Θεῷ » (Πρός Ρωμαίους στ΄ 9-13).
Δηλαδή : « Ξέρουμε ἄλλωστε καλά πώς ὁ ἀναστημένος Χριστός δέν εἶναι πιά ὑπόδουλος στό θάνατο, γιατί ὁ θάνατος δέν τόν ἐξουσιάζει πιά. Πέθανε γιά νά νεκρώσει μία γιά πάντα τήν ἁμαρτία μέ τό σταυρικό του θάνατο, κι ἡ τωρινή του ζωή εἶναι ζωή κοντά στό Θεό. Ἔτσι νά σκέφτεστε κι ἐσεῖς γιά τόν ἑαυτό σας: Ἔχετε πεθάνει γιά τήν ἁμαρτία, κι ἡ ζωή σας εἶναι πιά κοντά στό Θεό χάρη στήν ἕνωσή σας μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό τόν Κύριό μας. Μήν ἀφήνετε, λοιπόν, τήν ἁμαρτία νά κυριαρχεῖ στό φθαρτό σας σῶμα. Καί μήν ὑπακούετε σ’ αὐτήν ὑποκύπτοντας στίς ἐπιθυμίες του. Κι ἀκόμα, μήν ἀφήνετε τίποτε ἀπό τόν ἑαυτό σας στή διάθεση τῆς ἁμαρτίας γιά νά τά χρησιμοποιήσει αὐτή ἐναντίον του σάν ὄργανο γιά τό κακό. Ἀντίθετα, νά προσφέρετε τόν ἑαυτό σας στό Θεό, ὅπως ταιριάζει σέ ἀνθρώπους πού πέθαναν κι ἀναστήθηκαν γιά μία νέα ζωή. Νά κάνετε κάθε μέλος σας ὅπλο στά χέρια τοῦ Θεοῦ γιά τό καλό».
* * * * *
γ΄ Ἐμπειρία ἀναστάσεως ἀποκτᾶται μέ τήν κοινωνία στά παθήματα καί τόν θάνατο τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Ὁ Κύριος μακάρισε ὅσους διώκονται γιά τό ὄνομά Του, γιά τήν διδασκαλία Του, γιά τό Εὐαγγέλιό Του, μέ τήν πίστη τους :
«Μακάριοί ἐστε ὅταν ὀνειδίσωσιν ὑμᾶς καὶ διώξωσιν καὶ εἴπωσιν πᾶν πονηρὸν καθ' ὑμῶν ψευδόμενοι ἕνεκεν ἐμοῦ» (Ματθαίου ε΄ 11)
Δηλαδή : «Μακάριοι εἶστε ὅταν σᾶς χλευάσουν καί σᾶς καταδιώξουν καί σᾶς κακολογήσουν μέ κάθε ψεύτικη κατηγορία ἐξαιτίας μου».
Προειδοποίησε γιά τό μῖσος τοῦ κόσμου πρός τούς Μαθητές Του :
«Εἰ ὁ κόσμος ὑμᾶς μισεῖ, γινώσκετε ὅτι ἐμὲ πρῶτον ὑμῶν μεμίσηκεν. εἰ ἐκ τοῦ κόσμου ἦτε, ὁ κόσμος ἂν τὸ ἴδιον ἐφίλει· ὅτι δὲ ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ ἐστέ, ἀλλ' ἐγὼ ἐξελεξάμην ὑμᾶς ἐκ τοῦ κόσμου, διὰ τοῦτο μισεῖ ὑμᾶς ὁ κόσμος. μνημονεύετε τοῦ λόγου οὗ ἐγὼ εἶπον ὑμῖν· οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με. εἰ μὴ ἦλθον καὶ ἐλάλησα αὐτοῖς, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲ πρόφασιν οὐκ ἔχουσι περὶ τῆς ἁμαρτίας αὐτῶν. ὁ ἐμὲ μισῶν καὶ τὸν πατέρα μου μισεῖ. εἰ τὰ ἔργα μὴ ἐποίησα ἐν αὐτοῖς ἃ οὐδεὶς ἄλλος πεποίηκεν, ἁμαρτίαν οὐκ εἴχον· νῦν δὲ καὶ ἑωράκασι καὶ μεμισήκασι καὶ ἐμὲ καὶ τὸν πατέρα μου. ἀλλ' ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὁ γεγραμμένος ἐν τῷ νόμῳ αὐτῶν, ὅτι ἐμίσησάν με δωρεάν » (Ἰωάννου ιε΄ 18-25)
Δηλαδή : «Ἄν σᾶς μισεῖ ὁ κόσμος, νά ξέρετε πώς πρίν ἀπό σᾶς ἐμένα ἔχει μισήσει. Ἄν ἀνήκατε στόν κόσμο, τότε ὁ κόσμος θά σᾶς ἀγαποῦσε σάν κάτι δικό του. Ἐπειδή ὅμως δέν ἀνήκετε στόν κόσμο, ἀφοῦ ἐγώ σᾶς διάλεξα καί σᾶς ξεχώρισα ἀπό τόν κόσμο, γι’ αὐτό σᾶς μισεῖ ὁ κόσμος. Νά θυμᾶστε τό λόγο πού σᾶς εἶπα: δέν ὑπάρχει δοῦλος ἀνώτερος ἀπό τόν κύριό του. Ἄν ἐμένα καταδίωξαν, θά καταδιώξουν κι ἐσᾶς, ἄν ἐφάρμοσαν τά λόγιά μου, θά ἐφαρμόσουν καί τά δικά σας. Ἀλλά θά σᾶς τά κάνουν ὅλα αὐτά ἐξαιτίας μου, γιατί δέν ξέρουν αὐτόν πού μέ ἔστειλε. Ἄν δέν εἶχα ἔρθει καί δέν τούς εἶχα κηρύξει, δέ θά εἶχαν ἁμαρτία. Τώρα ὅμως δέν ἔχουν καμιά δικαιολογία γιά τήν ἁμαρτία πού διαπράττουν. Ὅποιος μισεῖ ἐμένα, μισεῖ καί τόν Πατέρα μου. Ἄν δέν εἶχα κάνει ἀνάμεσά τους τά ἔργα πού κανείς ἄλλος δέν ἔκανε, δέ θά εἶχαν ἁμαρτία. Τώρα ὅμως καί τά ἔργα ἔχουν δεῖ καί μᾶς ἔχουν μισήσει κι ἐμένα καί τόν Πατέρα μου. Ἀλλά αὐτό γίνεται γιά νά ἐκπληρωθεῖ ὁ λόγος πού εἶναι γραμμένος στό νόμο τους: μέ μίσησαν χωρίς καμιά αἰτία»
Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι ἐβίωναν τό διωγμό τους γι αὐτό γράφουν :
«Πρεσβυτέρους τοὺς ἐν ὑμῖν παρακαλῶ ὁ συμπρεσβύτερος καὶ μάρτυς τῶν τοῦ Χριστοῦ παθημάτων, ὁ καὶ τῆς μελλούσης ἀποκαλύπτεσθαι δόξης κοινωνός » (Α΄ Πέτρου ε΄ 1).
Δηλαδή : « Στούς πρεσβυτέρους σας ἔχω νά δώσω μερικές συμβουλές ὡς πρεσβύτερος κι ἐγώ, μάρτυρας τῶν παθημάτων τοῦ Χριστοῦ καί μέτοχος στή δόξα του, πού θ’ ἀποκαλυφθεῖ μελλοντικά ».
«Τοῦ λοιποῦ κόπους μοι μηδεὶς παρεχέτω· ἐγὼ γὰρ τὰ στίγματα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματί μου βαστάζω » (Πρός Γαλάτας στ΄ 17 )
Δηλαδή : «Στό ἑξῆς ἄς μή μοῦ δημιουργεῖ κανένας προβλήματα. Ἀρκετά ἔχω πάθει γιά τόν Ἰησοῦ, ὅπως δείχνουν τά σημάδια στό σῶμα μου»
Ὁ ἀπόστολος Παῦλος δίδει μία ἐνδιαφέρουσα διάσταση τῶν παθημάτων τῶν ἀποστόλων καί γενικῶς τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι αὐτά τά παθήματα δείχνουν τήν δύναμη τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ. Ὅπως οἱ διῶκτ Του πίστευαν ὅτι μέ τό θάνατο θά Τόν ἐξοντώσουν ὁριστικῶς, ἀλλά Ἐκεῖνος ἀνέστη. Ἔτσι καί οἱ ποιμένες ἐνῷ διώκονται καί οἱ διῶκτες τους πιστεύουν ὅτι θά τούς ἐξοντώσουν ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ τούς καθιστᾶ δυνατώτερους γιά τό ἔργο τους καί τήν ἀποστολή τους.
«Πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι περιφέροντες, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ ἐν τῷ σώματι ἡμῶν φανερωθῇ. ἀεὶ γὰρ ἡμεῖς οἱ ζῶντες εἰς θάνατον παραδιδόμεθα διὰ Ἰησοῦν, ἵνα καὶ ἡ ζωὴ τοῦ Ἰησοῦ φανερωθῇ ἐν τῇ θνητῇ σαρκὶ ἡμῶν» (Πρός Κορινθίους Β΄ δ΄ 10-11).
Δηλαδή : «Συνεχῶς ὑποφέρουμε σωματικά μετέχοντας ἔτσι στό θάνατο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, γιά νά φανερωθεῖ στό πρόσωπό μας ἡ ζωή τοῦ ἀναστημένου Ἰησοῦ. Δηλαδή εἴμαστε ζωντανοί, ἀλλά ἐκθέτουμε συνεχῶς τόν ἑαυτό μας στό θάνατο γιά χάρη τοῦ Ἰησοῦ, ὥστε νά φανερωθεῖ στό θνητό μας σῶμα ἡ ζωή τοῦ Ἰησοῦ».
Ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἐνθαρρύνει τούς πιστούς νά δείχνουν καρτερία κάι ὑπομονή ὅταν ὑποφέρουν γιά χάρη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ :
«Ἀγαπητοί, μὴ ξενίζεσθε τῇ ἐν ὑμῖν πυρώσει πρὸς πειρασμὸν ὑμῖν γινομένῃ, ὡς ξένου ὑμῖν συμβαίνοντος, ἀλλὰ καθὸ κοινωνεῖτε τοῖς τοῦ Χριστοῦ παθήμασι, χαίρετε, ἵνα καὶ ἐν τῇ ἀποκαλύψει τῆς δόξης αὐτοῦ χαρῆτε ἀγαλλιώμενοι. Εἰ ὀνειδίζεσθε ἐν ὀνόματι Χριστοῦ, μακάριοι, ὅτι τὸ τῆς δόξης καὶ δυνάμεως καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ Πνεῦμα ἐφ' ὑμᾶς ἀναπαύεται· κατὰ μὲν αὐτοὺς βλασφημεῖται, κατὰ δὲ ὑμᾶς δοξάζεται. μὴ γάρ τις ὑμῶν πασχέτω ὡς φονεὺς ἢ κλέπτης ἢ κακοποιὸς ἢ ὡς ἀλλοτριοεπίσκοπος· εἰ δὲ ὡς Χριστιανός, μὴ αἰσχυνέσθω, δοξαζέτω δὲ τὸν Θεὸν ἐν τῷ μέρει τούτῳ. ὅτι ὁ καιρὸς τοῦ ἄρξασθαι τὸ κρίμα ἀπὸ τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ· εἰ δὲ πρῶτον ἀφ' ἡμῶν, τί τὸ τέλος τῶν ἀπειθούντων τῷ τοῦ Θεοῦ εὐαγγελίῳ; καὶ εἰ ὁ δίκαιος μόλις σῴζεται, ὁ ἀσεβὴς καὶ ἁμαρτωλὸς ποῦ φανεῖται; Ὥστε καὶ οἱ πάσχοντες κατὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὡς πιστῷ κτίστῃ παρατιθέσθωσαν τὰς ψυχὰς αὐτῶν ἐν ἀγαθοποιΐᾳ » (Α΄ Πέτρου δ΄ 12-19)
Δηλαδή : «Ἀγαπητοί μου, μήν παραξενεύεστε γιά τή φοβερή δοκιμασία μέ τήν ὁποία δοκιμάζεστε, σάν νά ἦταν κάτι παράξενο. Ἀντίθετα, νά χαίρεστε πού συμμετέχετε στά παθήματα τοῦ Χριστοῦ, γιατί ἔτσι θά γεμίσετε χαρά κι ἀγαλλίαση, ὅταν ἀποκαλυφθεῖ ἡ δόξα του. Εὐτυχισμένοι εἶστε ἄν σᾶς ντροπιάζουν γιά τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ. Γιατί τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ σ’ ὅλη του τή μεγαλοπρέπεια καί δύναμη ἀναπαύεται σ’ ἐσᾶς· αὐτό τό ὄνομα ἀπ’ αὐτούς βλασφημεῖται, ἀπό σᾶς ὅμως δοξάζεται. Προσέχετε νά μή φτάνει κανένας ἀπό σᾶς νά ὑποφέρει τιμωρίες ἐπειδή σκότωσε ἤ ἔκλεψε ἤ ἔκανε κακό ἤ ἀναμείχθηκε σέ ξένες ὑποθέσεις. Ἄν ὅμως ὑποφέρει γιατί εἶναι χριστιανός, νά μήν ντρέπεται ἀλλά νά δοξάζει τό Θεό γι’ αὐτό. Εἶναι καιρός πιά ν’ ἀρχίσει ἡ κρίση ἀπ’ τό λαό τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν ἡ κρίση ἀρχίσει πρῶτα ἀπό μᾶς, σκεφτεῖτε τί ἔχει νά γίνει μέ ὅσους δέ δέχονται τό εὐαγγέλιο τοῦ Θεοῦ. Κι ἄν μόλις καί μετά βίας σώζονται οἱ δίκαιοι ἄνθρωποι, τί θά συμβεῖ μέ τούς ἁμαρτωλούς καί ἀπίστους; Ἐκεῖνοι, λοιπόν, πού ὑποφέρουν, γιατί ἔτσι τό θέλησε ὁ Θεός, ἄς ἐμπιστεύονται τόν ἑαυτό τους μέ τίς καλές τους πράξεις στό Θεό, πού κρατάει τίς ὑποσχέσεις του »
* * * * *
Ἔτσι οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου γίνονται μιμητές τῶν παθημάτων τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί κοινωνοί τῆς δόξης πού θά φανερωθεῖ κατά τήν δευτέρα παρουσία Του, ὅταν ἔλθη «ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ (Ματθαίου κε΄ 31)
Ὅσοι ἀποκτήσουν τήν ἐμπειρία τῆς ἀναστάσεως εἶναι κατά τόν χαρακτηρισμό τοῦ Κυρίου υἱοί τῆς ἀναστάσεως πού διεκήρυξε ὅτι «οὔτε γὰρ ἀποθανεῖν ἔτι δύνανται· ἰσάγγελοι γάρ εἰσι, καὶ υἱοί εἰσι τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀναστάσεως υἱοὶ ὄντες » (Λουκᾶ κ΄ 36)
Δηλαδή : «Κι αὐτό, γιατί δέ θά ὑπάρχει γι’ αὐτούς θάνατος σάν ἀναστημένοι ἄνθρωποι πού θά εἶναι, θά εἶναι ἴσοι μέ τούς ἀγγέλους καί παιδιά τοῦ Θεοῦ».
Αὐτή κατά τόν Εὐαγγελιστή Ἰωάννη εἶναι ἡ πρώτη ἀνάσταση (πνευματική). Σ’ ὅσους μετέχουν σ’ αὐτή δέν ἔχει ἐξουσία ὁ δεύτερος θάνατος (πνευματικός).
«Καὶ οἱ λοιποὶ τῶν νεκρῶν οὐκ ἔζησαν ἕως τελεσθῇ τὰ χίλια ἔτη. αὕτη ἡ ἀνάστασις ἡ πρώτη. μακάριος καὶ ἅγιος ὁ ἔχων μέρος ἐν τῇ ἀναστάσει τῇ πρώτῃ· ἐπὶ τούτων ὁ δεύτερος θάνατος οὐκ ἔχει ἐξουσίαν, ἀλλ' ἔσονται ἱερεῖς Θεοῦ καὶ τοῦ Χριστοῦ, καὶ βασιλεύσουσι μετ' αὐτοῦ χίλια ἔτη» (Ἀποκαλύψεως κ΄ 5-6).
Δηλαδή : «Οἱ ὑπόλοιποι ἀπό τούς νεκρούς δέν ξαναγύρισαν στή ζωή ὥσπου νά συμπληρωθοῦν τά χίλια χρόνια. Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἀνάσταση. Μακάριοι καί ἅγιοι αὐτοί πού θά πάρουν μέρος στήν πρώτη ἀνάσταση· σ’ αὐτούς ὁ δεύτερος θάνατος δέν ἔχει καμιά ἐξουσία. Αὐτοί θ’ ἀποτελέσουν τό ἱερατεῖο τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Χριστοῦ καί θά βασιλέψουν μαζί του χίλια χρόνια».
* * * * *
«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι
προσκυνήσωμεν Ἅγιον Κύριον Ἰησοῦν τόν μόνον ἀναμάρτητον »
