ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ

Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

 

  

«Ὅπου ἐπλεόνασε ἡ ἁμαρτία, ὑπερπερίσσευσε ἡ χάρις» (Πρός Ρωμαίους ε΄, 20)

Στήν περίπτωση τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας ἀναφέρεται ὁ λόγος τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ὅτι «οὗ δέ ἐπλεόνασεν ἡ ἁμαρτία, ὑπερπερίσσευσε ἡ χάρις» (Πρός Ρωμαίους ε΄, 20).

Τό νόημα αὐτοῦ τοῦ ἀποστολικοῦ λόγου εἶναι τοῦτο, ὅτι ἐπειδή ἐπερίσσευσε ἡ ἁμαρτία αὐξήθηκε καί πολλαπλασιάσθηκε, διά τοῦτο ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐπερίσσευσε ὑπέρ τήν ἁμαρτίαν δηλαδή ἡ χάρις του Θεοῦ αὐξήθηκε καί πολλαπλασιάσθηκε περισσότερο ἀπό τήν ἁμαρτία διά μέσου τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐφ’ ὅσον κατά τόν εὐαγγελιστήν Ἰωάννην «ἡ χάρις καί ἡ ἀλήθεια διά Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο καί ἐδόθη χάρις ἀντί χάριτος» (Ἰωάννου α΄, 17). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν ἐλευθέρωσε τούς ἀνθρώπους μόνον ἀπό τίς ἁμαρτίες τους, ἀλλά καί τούς ἐδικαίωσε, τούς ἀποκατέστησε καί τούς ἐδόξασε κάνοντάς τους ἀπό γήϊνους καί φθαρτούς οὐράνιους καί ἀθανάτους καί ἀπό δούλους τῆς ἁμαρτίας σέ Υἱούς καί κληρονόμους τοῦ Οὐρανίου Πατρός. Τό «ὑπερεπερίσσευσεν» δηλώνει τό πλῆθος τῆς χάριτος καί τήν ἀφθονίαν, ὅπως λέγει ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι ὁ Θεός μέ τήν ἐνέργειά Του καί τό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας θέλει νά φανερώσει αἰωνίως «τόν ὑπερβάλλοντα πλοῦτο τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος» (Πρός Ἐφεσίους β΄, 7) 

* * * * *

 Κατά τήν πέμπτην Κυριακή τῶν Νηστειῶν λάμπει στό πνευματικό στερέωμα τῆς Ἐκκλησίας ἡ μορφή τῆς Ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Διαβάζουμε γι’ αὐτή στό Συναξάριο ὅτι κατήγετο ἀπό τήν Αἴγυπτο ζοῦσε στήν πρότερη νεανική ἡλικία της, βίο ἀκόλαστο μέ πορνεῖες καί κάθε ἡδονική ἐκτροπή. Κατέστρεψε πολλές ψυχές μέ τήν αἰσχρότητα τοῦ βίου της. Αὐτό τό βίο τῆς ἀσωτείας διῆγε μέχρι τήν ἡλικία τῶν δεκαεπτά ἐτῶν, ἀφοῦ ἀπό τῆς παιδικῆς ἡλικίας ἐξωθήθηκε πρός τήν πονηρά πράξη. Μετά τήν ζωή τῆς πορνείας ἀκολούθησε ζωή ἐγκρατείας καί ὑψώθηκε σέ τόσο ὕψος μέ τήν νέκρωση τῶν παθῶν, πού δέν ἐνεργοῦσαν πλέον στήν ψυχή της, ὥστε  νά βαδίζει ἀνάλαφρα στά νερά τοῦ Ἰοδράνου ποταμοῦ καί ὅταν προσηύχετο νά ὑψώνεται ἀπό τήν γῆν σάν νά κρέμμεται ἀπό ἀπό τόν οὐρανό.

* * * * *

Ἡ μεταβολή αὐτή συνέβη ὡς ἑξῆς: Κατά τήν ἑορτή τῆς προσκυνήσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ (Γ΄ Νηστειῶν) πού πολλοί ἀπό ὅλους τούς τόπους ἔτρεχαν στά Ἱεροσόλυμα μετέβη κι αὐτή μέ ὁμάδα ἀκολάστων νέων στήν Ἁγία Πόλη. Ὅταν ἔφθασε στό Ναό τῶν Ἱεροσολύμων ἀοράτως ἐμποδιζόταν νά εἰσέλθει στόν Ἱερό Ναό. Τότε ἦλθε εἰς ἑαυτόν ἀναλογιζόμενη τήν αἰτία τοῦ ἐμποδίου, ὅτι αὐτή ὠφείλετο στήν ἁμαρτωλότητά της καί τότε προσευχήθηκε στήν Θεομήτορα, τήν Παρθένο Μαρία, ὑποσχόμενη ὅτι ἐάν τῆς ἐπιτραπεῖ νά εἰσέλθει καί νά προσκυνήσει θά ζήσει μέ σωφροσύνη καί δέν θά ὑπακούει στίς πονηρές ἐπιθυμίες καί τίς σαρκικές ἡδονές. Λαβοῦσα ὅσα μέ τήν προσευχή της ἐζήτησε κατευθύνθηκε πρός τόν Ἰορδάνη ποταμό ἐκεῖ πού ἦταν ὁ τόπος τῆς ζωῆς τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου καί Βαπτιστοῦ καί τῆς ἀσκήσεως πολλῶν ἄλλων Ἁγίων καί θεοφόρων πατέρων. Ἔζησε σ’ αὐτή τήν ἔρημο (δηλαδή τοῦ Ἰορδάνου) καί ἀγωνίσθηκε ἐπί τεσσαράκοντα καί ἑπτά (47) ἔτη γιά νά σιγάσουν οἱ ἐπιθυμίες τῆς πορνείας καί τά ρυπαρά πάθη. Χωρίς νά τήν βλέπει ἄνθρωπος παρά μόνο τόν Θεό εἶχε θεατή. Ἕνεκα τῆς μεγάλης ἀσκήσεως νίκησε τήν ἀνθρωπίνη φύση καί ἔζησε ἀγγελική ζωή στήν γῆ.

Πλησίον τοῦ τέλους τῆς ζωῆς της συνήντησε ἕνα ἐρημίτη ὀνομαζόμενο Ζωσιμᾶ πού εἶχε μεταβεῖ στήν ἔρημο πρός μείζονα ἄσκηση τήν Μεγάλη Τεσσαρακοστή, ὅπως συνηθιζόταν στά  Κοινόβια τῆς Παλαιστίνης. Σ’ αὐτόν διηγήθηκε τήν ζωήν της, ἐξομολογήθηκε μέ δάκρυα μετανοίας καί τόν παρακάλεσε νά τῆς φέρει τά ἄχραντα Μυστήρια, νά κοινωνήσει δηλαδή τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τήν ἐπιθυμία της τήν ἱκανοποίησε τήν Μεγάλη Πέμπτη τοῦ ἑπομένου ἔτους πού συναντήθηκε με΄τήν Ὁσία. Τό ἀκολουθοῦν ἔτος ἐπανῆλθε ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς καί βρῆκε αὐτή νεκρά ἐπί τῆς γῆς ἁπλωμένην καί πλησίον αὐτῆς ἦτο γραμμένα αὐτά: «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θᾶψον ὧδε τό σῶμα τῆς ἀθλίας Μαρίας. Ἀπέθανον τήν αὐτήν ἡμέραν, καθ' ἥν ἐκοινώνησα τῶν ἀχράντων Μυστηρίων. Εὔχου ὑπέρ ἐμοῦ».

Ὁ θάνατός της τάσσεται τό ἔτος τοη΄ (378 μ.Χ.)

Τά μηνύματα ἀπό τόν βίο τῆς Ὁσίας.

1) Τά πάθη τῆς ἁμαρτίας καί μεταξύ αὐτῶν τά ρυπαρά πάθη τῆς πορνείας ἐμποδίζουν τήν κοινωνία μας μέ τό πανάγιο Θεό.

2)  Ἡ κοινωνία ἀποκαθίσταται μέ τήν μετάνοια, τήν θεληματική ἄρνηση καί ἀπόρριψη τῆς ἁμαρτίας. Αὐτή εἶναι ἐσωτερική ἐργασία.

3) Ἡ μετάνοια φανερώνεται, ἐκδηλώνεται ἐξωτερικά μέ τήν διακοπή τῆς πράξεως τῆς ἁμαρτίας.

 4) Ὁ Θεός δίδει χάρη, εὐλογία καί ἐνίσχυση στόν μετανοοῦντα ἀξιώνοντάς του νά δέχεται ποικίλες δωρεές πού τόν ἐνισχύουν ἀκόμη περισσότερο στή ζωή, στήν θεοφιλῆ ζωή.