Ἡ ἐμπιστοσύνη μας στόν Θεό.
(Κυριακής τοῦ Τυφλοῦ 21.05.2023)
Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή, ὑπάρχει, ἀγαπητοί ἀδελφοί, μιά πολύ ἀξιοσημείωτη λεπτομέρεια. Τό ἱερό κείμενο ἀναφέρει τά ἑξῆς γιά τόν τρόπο, μέ τόν ὁποῖο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἔκανε καλά τόν τυφλό ἐκ γενετῆς. Ἔπτυσε κάτω καί κάνοντας λάσπη μέ τό σάλιο του, ἄλειψε μέ αὐτή τή λάσπη τά μάτια τοῦ τυφλοῦ, περνώντας την ἀπό πάνω τους. Καί ὕστερα τοῦ εἶπε· πήγαινε νά πλυθεῖς, στήν δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ. Καί ἀφοῦ πῆγε καί πλύθηκε, γύρισε, βλέποντας.
Ἔρχεται λοιπόν, στή μέση τό ἐρώτημα: γιατί νά χρειαστοῦν ὅλες αὐτές οἱ διατυπώσεις στό Χριστό γιά νά κάνει καλά τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον, πού δέν εἶχε ὅραση;
Γιατί ἀκολούθησε ἕνα τέτοιο δρόμο ἐκεῖνος πού μ' ἕνα λόγο τοῦ εἶχε κάνει καλά τόσους ἄλλους ἄρρωστους, εἶχε σηκώσει νεκρούς καί εἶχε δημιουργήσει ὁλόκληρο τόν κόσμο; Τήν σημασία καί τήν ἀναγκαιότητα μποροῦσαν νά ἔχουν τό φτύσιμο κάτω, τό φτιάξιμο λίγες λάσπης, τό ἄλειμμα τῶν χωρίς φῶς ματιῶν μέ αὐτή τή λάσπη καί τό νίψιμο τους στήν πηγή τοῦ Σιλωάμ;
Ἡ ἀπορία εἶναι δικαιολογημένη. Ἀλλά δέν εἶναι δύσκολο νά ἀπαντήσει κανείς σέ αὐτή. Βέβαια, ὁ Κύριος, ἄν ἤθελε, μποροῦσε εὐθύς νά χαρίσει τό φῶς σέ ἐκεῖνο τό πλάσμα του, πού εἶχε ἔρθει στόν κόσμο χωρίς νά βλέπει. Καί ἀνυπομονοῦσε, μάλιστα, νά δείξει τήν ἀγάπη του καί τήν δύναμή του, περισσότερο ἀπό ὅτι ὁ τυφλός ὁ ἴδιος τίς ποθοῦσε καί τίς περίμενε.
Ἄν δέν τόν εὐεργέτησε εὐθύς, ὁ Κύριος εἶχε κάποιο λόγο πού τό ἔκανε. Καί ὁ λόγος αὐτός ἦταν ὅτι ἤθελε νά δοκιμάσει τήν πίστη τοῦ τυφλοῦ καί νά τῆς δώσει τήν εὐκαιρία νά φανερωθεῖ. Πώς τήν δοκίμασε, λοιπόν; Ὅταν τοῦ ἔχρισε τά μάτια, δέ συνέβηκε τίποτα. Τά μάτια ἐκεῖνα ἐξακολουθοῦσαν νά μήν βλέπουν. Ἄν, λοιπόν, ὁ τυφλός ἦταν ἕνας ἄνθρωπος χωρίς πίστη, θά ἀποκαρδιωνόταν ἀπό αὐτό. Δέν θά ἔλπιζε τίποτε. Καί δέν θά εἶχε διάθεση νά ὑπακούσει στήν ὑπόδειξη τοῦ Ἰησοῦ Καί νά πάει νά τά πλύνει στήν δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ. Ἐκεῖνος, ὅμως, δέν ἀποθαρρύνθηκε, ὅταν ὅλα ὅσα ἔκανε ὁ Ἰησοῦς δέν ἔδωσαν ἀποτέλεσμα. Ἀλλά ὑπάκουσε στό πρόσταγμα του. Χωρίς νά χάσει τήν πίστη, πού εἶχε, πῆγε καί ἐξεπλήρωσε τήν ἐντολή νά νίψει τά μάτια του στήν δεξαμενή. Καί τότε, ἀφοῦ ἀπέδειξε ὅτι τυφλός , ὅτι ἦταν σταθερός στήν ἀπαντοχή του, τό θαῦμα ἔγινε.
Μεγάλο εἶναι τό δίδαγμα πού παίρνεις ἀπό αὐτή τήν λεπτομέρεια ἀγαπητέ μου. Γιατί καί σέ σένα συχνά συμβαίνει κάτι παρόμοιο. Ὁ Θεός θέλει νά σοῦ κάνει ἕνα καλό, γιά τό ὁποῖο τόν παρακαλεῖς. Καί θέλει νά σοῦ κάνει πιό γρήγορα ἀπό ὅτι κι ἐσύ ὁ ἴδιος θά ἤθελες. Ἀλλά δέ γίνεται ἔτσι. Ἀφήνει νά ἀντιμετωπίσεις δυσκολίες, νά δοκιμαστεῖ ἡ πίστη σου. Νά περάσει καιρός χωρίς τό φανέρωμα τῆς ἀγάπης του καί τῆς δυνάμεώς του.
Αὐτός πού εἶπε «Αἰτεῖτε καί δοθήσεται ὑμῖν, κρούετε καί ἀνοιγήσεται» (Μτθ. 7,7). Δέν ἀπαντάει στίς προσευχές, δέν ἀνοίγει τήν πόρτα τοῦ ἐλέους του μονομιᾶς. Μήπως τό κάνει γιά νά εἶναι ἄσπλαχνος; Ὄχι, βέβαια. Μᾶς ἀγαπᾶ ὅσο οἱ ἴδιοι δέν μποροῦμε νά ἀγαπήσουμε τόν ἑαυτό μας. Τό κάνει γιά τό καλό μας. Πρίν ἀπό τήν εὐεργεσία, πού τοῦ ζητᾶμε, θέλει νά μᾶς δώσει μιάν ἄλλη εὐεργεσία. Ποιά; Νά μᾶς προσφέρει τήν εὐκαιρία νά δείξουμε τήν πίστη μας.
Ζητάς κάτι, λέγει σέ κάθε τέκνο του ὁ Θεός. Μή σοῦ περάσει ἀπό τό νοῦ, ὅτι δέ σέ ἀκούω καί δέν θέλω νά σοῦ χαρίσω αὐτό πού μοῦ ζητᾶς. Ἀλλά, σάν πατέρα σου πού εἶμαι, ἔχω τήν ἀπαίτηση νά μοῦ μοιάζεις. Νά εἶσαι σέ ὅλα σου ἄξιο τέκνο μου. Δέ σέ ἀνέχομαι μαλθακό, ἀδρανή, ὄχι γενναῖο. Ὅπως ἕνας βασιλιάς δέν ἀρέσκεται νά ἔχει ἕνα γιό ἄγευστο ἀπό πολέμους καί κακουχίες, ἕνα γιό πού θά περνοῦσε ὅλες τίς μέρες του στήν ἀνάπαυση καί στήν χλιδή, ἔτσι καί ἐγώ θέλω νά εἶναι τά παιδιά μου ἕτοιμα γιά κάθε λογῆς ἀγώνα, σκληραγωγημένα. Ἔτσι καί ἐγώ θέλω τά παιδιά μου νά θεωροῦν ὡς καλύτερη μερίδα τίς εὐκαιρίες, ὅπου θά μοῦ δείξουν πόση ἀγάπη καί ἐμπιστοσύνη μοῦ ἔχουν, παλεύοντας μέ ἀντιξοότητες, ἐμπόδια καί στερήσεις.
Γι’ αὐτό τό λόγο, δηλαδή γιατί ἀκριβῶς σᾶς ἀγαπῶ καί σᾶς ἔχω παιδιά μου, ἀφήνω πολλές φορές ἀναπάντητες τίς προσευχές σας, ἀνεκπλήρωτες τῆς αἴτησής σας. Ἔτσι δοκιμάζεται, ἀναδεικνύεται γνήσια πριγκιποπούλα τῶν οὐρανῶν.
Γι’ αὐτό τό λόγο ἐπίσης ὑπάρχουν καί πράγματα ἀπό ὅσα πού μοῦ ζητᾶτε, τά ὁποῖα δέ σᾶς τά δίνω ποτέ. Γιατί ὑπομονή, ἡ ἐλπίδα, ἡ καρτερία, ἡ σταθερότητα, πού παρουσιάζεται ἐσεῖς μέσα στίς θλίψεις αὐτές, ἀπό τίς ὁποῖες μέ καλεῖτε νά σᾶς ἀπαλλάξω, ἀξίζουν πολύ περισσότερο ἀπό τήν χαρά πού θά παίρνετε ἄν σᾶς ἔβγαζα σέ ἀναψυχή.
Μήν λοιπόν, ἀποκάμει κανένας, ὅταν βλέπει ὅτι ὁ Θεός ὁρισμένες χαρές ἀργεῖ νά τίς δώσει ἤ δέν τίς δίνει καθόλου. Ὅλη ἡ χαρά, ὅλες οἱ ἀπολαύσεις, πού μᾶς ἀνήκουν ἀφοῦ εἴμαστε παιδιά του, θά μᾶς δοθοῦν ὁπωσδήποτε στούς οὐρανούς. Ἐδῶ κάτω, ὅμως, στή γῆ, εἶναι κυρίως παλαίστρα, κονίστρα, εἶναι στάδιο, εἶναι τόπος ἀσκήσεως καί ἀγώνα.
Γι’ αὐτό ὁ χριστιανός πρέπει νά μήν λυγίζει, νά μήν πέφτει σέ ἀπόγνωση, ὅταν ὁ Θεός τόν ἀφήνει σέ δυσκολίες, ὅταν ὁ Θεός δέν τόν ἀναπαύει ἀπό κάποια θλίψη, ὅταν ὁ Θεός δέν ἀπαντᾶ σέ ἕνα αἴτημα. Ἀλλά τί πρέπει νά κάνει; Νά μένει προσηλωμένος στό θεῖο θέλημα, νά ὑπομένει καί νά μή χάνει τήν πίστη του, ἡ ὁποία ἀκριβῶς μέσα στίς θλίψεις καί στόν ἀγώνα δοκιμάζεται, ὅπως καί τό χρυσάφι στό χωνευτήρι.
Ὁ τυφλός τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος, ἀδελφοί ἀγαπημένοι, εἶναι φωτεινό ὑπόδειγμα αὐτῆς τῆς ἐμπιστοσύνης, πού πρέπει νά ἔχουμε στόν Πανάγαθο Θεό. Ὅπως ὁ τυφλός ἐκεῖνος, ἔτσι κι ἐμεῖς ἄς ἀκολουθοῦμε τίς ἐντολές τοῦ Κυρίου, χωρίς νά χάνουμε τό θάρρος τό δικό μας καί τήν υἱϊκή μας ἐμπιστοσύνη, ὅταν ὁ Κύριος δέ μᾶς δίνει εὐθύς αὐτό πού ἐμεῖς τοῦ ζητήσαμε.
