ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
«Ὁ βέβαιων ἠμας σύν ὑμιν εἰς Χριστόν καί χρισας ἠμας Θεός,ὁ καί σφραγισαμενος ἠμας καί δούς τόν ἀρραβώνα τοῦ Πνεύματος ἐν ταίς καρδιαις ἠμων»
Στα απόρρητα βάθη της πνευματικής ζωής μας οδηγούν οι δύο στίχοι της Αποστολικής περικοπής, που πρόκειται να μας απασχολήσουν.
Αυτός, γράφει προς τους Κορινθίους ο Απόστολος Παύλος, που στηρίζει στην πίστη του Χριστού εμάς μαζί με σας και μας έχρισε σαν Βασιλείς με τη χάρη του, είναι ο ίδιος ο Θεός, ο οποίος και μας εσφράγισε σαν δικούς του και έδωσε μέσα στις καρδιές μας τον αρραβώνα του Αγίου πνεύματος.
Τον αρραβώνα του Αγίου πνεύματος! Με ποια όμως έννοια το Άγιο Πνεύμα είναι αρραβώνας μεταξύ ημών και του Θεού, και τι υποχρεώσεις συνεπάγεται αυτό για τον καθένα μας;
Να τα δύο καίρια ερωτήματα, γύρω από τα οποία θα περιστραφεί η ομιλία μας.
Η κορυφαία και αποφασιστική στιγμή, κατά την οποία το Άγιο Πνεύμα, το τρίτο πρόσωπο του εν Τριάδι Θεού, μας προσφέρεται σαν ιερός αρραβώνας της αιώνιου Ενώσεως μας μαζί του, είναι ασφαλώς όταν λαμβάνουμε το μυστήριο του Αγίου βαπτίσματος και του αγίου χρίσματος. Από τότε, από την ευλογημένη ημέρα της εισόδου μας στην Αγία Εκκλησία, ή ιερή φλόγα της χάριτος του Αγίου πνεύματος αρχίζει να καίει για πάντα μέσα στα βάθη των καρδιών μας και, καθόσον αγωνιζόμαστε, όχι μόνο κατακαίει κάθε τι το ακάθαρτο και αμαρτωλό μέσα μας, αλλά και μας φωτίζει, και μας ενδυναμώνει, και μας αγιάζει, ανάλογα βέβαια πάντοτε με την προθυμία μας.
Κατ αυτήν ακριβώς την περίοδο, καθώς μας καθαρίζει και μας αγιάζει , το Άγιο πνεύμα τελεσιουργεί μέσα μας το άρρητο μυστήριο του θείου αρραβώνος πολύ κόπο της Ενώσεως μαζί με τον εν Τριάδι Θεόν, με τον πατέρα δηλαδή και τον Υιόν, τον Κύριον μας Ιησούν Χριστόν, και με τον ίδιο βέβαια τον εαυτόν του. Μάλιστα παρέχοντας μας ως εγγύηση για το βέβαιο αυτής της μυστικής Ενώσεως τον αρραβώνα του, ο αγαθός παράκλητος πλημμυρίζει τις καρδιές μας με τη γλυκύτατη, την Ουρανία αγάπη του και μας χαρίζει χαρά βαθιά και πρωτόγνωρη, την υπερκόσμια και αναφαίρετον ειρήνη του. Αυτό βεβαιώνουν τα θεία και Ιερά σκιρτήματα, που αισθανόμαστε κατά την προσευχή και την ώρα της λατρείας ή όταν μελετούμε το θείο λόγια του Κυρίου και όταν αγωνιζόμαστε να εφαρμόσουμε τις εντολές του.
Αγάπη, χαρά, ειρήνη! Πρόγευση των αγαθών της θείας βασιλείας. Η επιβεβαίωση του αρραβώνα του Αγίου πνεύματος, για τον οποίο ομιλεί ο Απόστολος. Γιατί, όπως ο αρραβώνας είναι μια επίσημη υπόσχεση, ότι θα επακολουθήσει μεγάλη χαρά του γάμου και η Ένωση των αρραβωνιασμένων, έτσι και η παρουσία του Αγίου πνεύματος στις καρδιές μας είναι ο Ουράνιος αρραβώνας του Θεού με τον καθένα μας. Είναι η αψευδής υπόσχεση του, ότι θα επακολουθήσει ο πνευματικός γάμος , η πλήρης Ένωση του μαζί μας στην Βασιλεία Του. Οι δε δωρεές, που το Άγιο πνεύμα τώρα μας χαρίζει, είναι η θεική εγγύηση, η προκαταβολή, που μας παρέχεται από Εκείνον, για να βεβαιωθούμε ότι έχουμε κληθεί να απολαύσουμε και εμείς το απρόσιτο κάλλος του προσώπου του.
Ναι! Εφόσον βέβαια φανούμε συνεπείς προς τις υποχρεώσεις, που συνεπάγεται για μας ο θείος αρραβώνας μάς.
Λοιπόν, η ίδια έννοια του γνωστού μας αρραβώνα μας υποδεικνύει και ποιές υποχρεώσεις συνεπάγεται ο αρραβώνας του Αγίου πνεύματος για τον καθένα μας. Υποχρεώσεις! Ναι, διότι ο αρραβώνας αποτελεί και ένα στάδιο δοκιμασίας, όπου οι αρραβωνιασμένοι καλούνται να δείξουν την πιστότητα τους. Όσον αφορά εμάς, είναι φανερό ότι καλείται ο καθένας μας να δείξει την αφοσίωση του προς τον Κύριον. Εάν δηλαδή και κατά πόσον εφαρμόζει την εντολή της αγάπης προς αυτόν, ή οποία λέγει : «ἀγαπήσεις Κύριον τόν Θεόν σου ἐξ ὅλης της καρδίας του καί ἐξ ὅλης της ψυχῆς σου καί ἐξ ὅλης της διανοίας σου καί ἐξ ὅλης της ἰσχύος σου»(Μαρκ.ιβ΄30), που ουσιαστικά σημαίνει να αγαπά κανείς τον Θεό με όλη την ύπαρξη του.
Και βέβαια, το γνωρίζουμε πως η αληθινή αγάπη προς το Θεό δεν είναι απλώς λόγια κούφια και επιπόλαια συναισθήματα. Η αληθινή αγάπη φανερώνεται πάνω στον αγώνα για την εφαρμογή των εντολών του : «ὁ ἔχων τᾶς ἐντολᾶς μου καί τηρῶν αὐτας, ἐκεῖνος ἐστι ὁ ἀγαπῶν μέ»(Ιωαν.ιδ΄21), λέει ο ίδιος ο Κύριος. Εκείνος δηλαδή , που έχει αποδεχθεί τις εντολές μου και τις εφαρμόζει, εκείνος μόνο με αγαπά. Εφαρμογή δε των εντολών σημαίνει να χύνει κανείς αίμα. Μόνο έτσι μπορεί να νικήσει π.χ. την αντιπάθεια, που αισθάνεται για κάποιο πρόσωπο, ή να αγαπήσει τους εχθρούς του, ή να αποφύγει τους σαρκικούς πειρασμούς και να διατηρήσει έτσι την καθαρότητα της ψυχής, στην οποία τόσο ευαρεστείται ο Θεός.
Παραλλήλως όμως προς αυτόν τον αγώνα, η ψυχή, που έχει λάβει τον αρραβώνα του πνεύματος, οφείλει να ζει με τη διαρκή προσδοκία της μεγάλης χαράς του πνευματικού γάμου. Πρέπει να αισθάνεται ξένη προς αυτόν τον κόσμο, και γήινη χάρα να μην της ελκύει το ενδιαφέρον, και άλλο πρόσωπο ή πράγμα να μην παρεμβάλλεται μεταξύ αυτής και του Κυρίου της.
Ξένη! Όλη η αγάπη της, όλη η προσοχή της, όλες οι σκέψεις και τα αισθήματα της να είναι στραμμένα προς τα εκεί, προς τον ουράνιο Νυμφίο της, τον εκλεκτό των εκλεκτών, αυτόν που είναι «ἐκλελοχισμενος ἀπό μυριάδων»(Ασμα ασμ.ε΄10), ο διαλεχτός ανάμεσα στις μυριάδες των ανθρώπων.
Τώρα, καθώς συντονίζεται πλέον η ψυχή με τους παλμούς του πνεύματος, ολόκληρη η ύπαρξη της γίνεται μία και μοναδική ικεσία και αναπέμπει μία και μοναδική κραυγή. Αυτήν, που επαναλαμβάνει μέσα της ασταμάτητα το Πνεύμα : Έρχου !έλα ,Κύριε! Γιατί: «καί τό πνεῦμα καί ἡ νύμφη λέγουσιν · ἔρχου».Έλα,Νυμφίε Χριστέ! «καί ὁ ἀκούων εἰπάτω · ἔρχου»! «Ἀμήν ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ»(Αποκ.κβ΄17-20)!
