ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΑ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Παράλληλα με την χαρούμενη ατμόσφαιρα της εορτής της Μεταμορφώσεως του Χριστού, που συνεχίζεται μέχρι αύριο, ημέρα της αποδόσεως της εορτής, η Εκκλησία διεγείρει την πνευματική μας αίσθηση προς την άλλην πανευφρόσυνη εορτή της Παναγίας, που πλησιάζει.
Από την αρχή της νηστείας του Δεκαπενταύγουστου οι ακολουθίες των δύο παρακλητικών κανόνων πλημμυρίζουν κάθε βράδυ τις ανθρώπινες καρδιές με τη γλυκιά προσμονή της μεγάλης εορτής. Με ένα συνδυασμό δοξολογίας και κατανύξεως, με τη μεταρσίωση του Θαβωρίου φωτός και την ικετευτική προσήλωση στη Θεομήτορα, οι χριστιανοί ετοιμάζονται για το μεγάλο γεγονός. Εορτάζει η Παναγία, η μεγάλη απαντοχή των πιστών!
Όλων τα βλέμματα προσανατολίζονται τώρα προς αυτήν. Είναι η μητέρα μας, γεμάτη τρυφερότητα και στοργή για τον καθένα μας. Ποιός δεν βρέθηκε στην ανάγκη να την αναζητήσει; Ποιά χείλη δεν πρόφεραν το όνομα της ικετευτικά; Ποιά καρδιά δεν ράγισε μπροστά στην αγνή, την άχραντη, την σεμνή Παναγία; Και ποιά μητέρα δε γονάτισε στη χάρη της για το άρρωστο παιδί της και δεν την βρήκε αμέσως βοηθό;
Ο χριστιανός που συμπνίγεται από τις θλίψεις του βίου και χειμάζεται από τα νέφη των συμφορών, αναφωνεί γεμάτος αγωνία αλλά και ελπίδες στην Παναγία : «καί τοῦ λοιπόν ἄλλην εὐρήσω ἀντίληψιν; Ποῦ προσφύγω; Ποῦ δέ καί σωθήσομαι; Τίνα θερμήν ἔξω βοηθόν ,θλίψεσι τοῦ βίου καί ζάλαις οἰμι κλονούμενος; Εἰς σέ μόνην ἐλπίζω καί θαρρῶ καί καυχῶμαι καί προστρέχω τή σκέψη σου σῶσον μέ!»
Με τέτοια κατανυκτικά τροπάρια- προσευχές στην Παναγία οι ακολουθίες των παρακλήσεων, σοφά τοποθετημένες στην προπαρασκευαστική περίοδο της εορτής της Κοιμήσεως πλημμυρίζουν τις καρδιές με την ιλαρότητα του θείου ελέους. Προσηλώνοντας έτσι στη βασίλισσα των αγγέλων το όμμα της ψυχής μας κάθε βράδυ, την ώρα που καταλαγιάζουν οι βιοτικές φροντίδες, ας προδιατεθούμε για να τιμήσουμε την πανένδοξη εορτή της. Διότι είναι εξόχως μεγάλη η μορφή της Θεομήτορος και οι εορτές της δονούν μυστικά τον χριστιανικό κόσμο. Το υπέροχο μεγαλείο της διεισδύει σαν φωτοδόχος λαμπάδα στην ανθρώπινη καρδιά και κανένας, όσο μικρός και αν είναι, δε μένει άγευστος από τη δική της μεγαλοσύνη. Το ύψος της Παρθένου ξεπερνά την ανθρώπινη λογική. Ιλιγγιά ο νους ανθρώπων και αγγέλων μπροστά της, γιατί υψώθηκε, άνθρωπος αυτή, υπεράνω των Χερουβείμ και τον Σεραφείμ.
Και εμείς, υμνολογώντας και μεγαλύνοντας το προσφιλέστατο όνομα της, γνωρίζοντας πόσο δύσκολο για τη δική μας λογική έργο επιχειρούμε, ας λέγουμε μέσα μας με την γεμάτη δέος φωνή του Μελωδού : «Τείχισόν μου τᾶς φρένας Σωτήρ μου ,τό γάρ τεῖχος τοῦ κόσμου ἀνυμνῆσαι τολμῶ ,τήν ἄχραντον Μητέρα σου». Περιφρούρησε μου τα λογικά, Σωτήρ μου, διότι τολμώ να υμνήσω το τείχος που προστατεύει τον κόσμο, την άχραντη δηλαδή Μητέρα σου. Πώς να μην εκπλαγεί πράγματι ο άνθρωπος μπροστά στη θεία δόξα της Αειπαρθένου !
