Ἀνεξερεύνητα τά κρίματα Αὐτοῦ
Οἱ ἄνθρωποι ὅλων τῶν ἐποχῶν ἐναγωνίως ἀναζήτησαν τὴν αἰτία τῆς ἀσθένειας καί τῶν πειρασμῶν, τὴν σημασία καὶ τοὺς τρόπους ὑπερβάσεώς τους δίδοντας ἀναλόγως διάφορες ἀπαντήσεις.
῎Αλλοτε ἐξήγησαν ὅτι ἡ ταλαιπωρία τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὶς ἀσθένειες καί τούς πειρασμούς ὀφείλετο σὲ πονηρὲς καὶ κακοποιὲς δυνάμεις, τὶς ὁποῖες ἔπρεπε ὁπωσδήποτε νὰ ἐξευμενίσουν μὲ προσφορὲς καὶ θυσίες γιὰ νὰ ἐξορκίσουν τὸ κακό, νὰ ἀπομακρύνουν τὸ κακὸ ἀπὸ τὴν ζωή τους. Εἶναι ἡ ἀντίληψις τῆς μαγείας. ῎Αλλοτε ὑποστήριξαν ὅτι τὰ αἴτια τῶν ἀσθενειῶν καί τῶν πειρασμῶν ἐξηγοῦνται ἐπιστημονικὰ καὶ ἑπομένως ἡ ἴασις καὶ ἡ θεραπεία τους εἶναι θέμα τῆς ἐπιστήμης καὶ μόνο. Εἶναι ἡ ἀντίληψις τῶν φυσιοκρατῶν καὶ ὀρθολογιστῶν. Οἱ θεωρίες αὐτὲς δὲν ἀπαντοῦν πλήρως στὰ ἐρωτήματα γιὰ τὴν αἰτία τῆς ἀσθένειας καί τῶν πειρασμῶν, τὴν σημασία τους καὶ πῶς ἐπιτυγχάνεται ἡ θεραπεία τους. ῾Η ῾Αγία Γραφή, χωρὶς νὰ ἀγνοεῖ ὅλες αὐτὲς τὶς ἑρμηνεῖες καὶ θεωρήσεις, στρέφει τὴν προσοχή της στὴν σημασία τῆς ἀρρώστιας, τῶν πειρασμῶν καὶ τῆς θεραπείας τους στὰ πλαίσια τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ἀφοῦ μὲ τὴν ἀσθένεια καί τούς πειρασμούς ἐκδηλώνεται ἡ τυραννικὴ ἐξουσία τοῦ θανάτου στὸν ἄνθρωπο. Ἐνῶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ φωτίζει ἀρκετὰ τὸ θέμα, ὅμως δὲν ἀπαντᾶ σὲ ὅλα τὰ ἐρωτήματα τοῦ ἀνθρώπου καὶ μάλιστα ὅταν εἶναι προσωπικά. Συμβουλεύει καὶ ὑποδεικνύει στὸν πιστὸ νὰ συμπαρίσταται στὸν ἀσθενῆ καί πάσχοντα καὶ νὰ ὑπομένει μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεὸ τὴν δοκιμασία τῆς ἀσθένειάς του καί τοῦ πειρασμοῦ του. Τὸ κορυφαῖο ἐρώτημα μπροστὰ στὸ ὁποῖο συντρίβεται ἡ ἀνθρώπινη λογικὴ εἶναι πῶς μέσα σ᾿ ἕνα κόσμο, ὅπου ὅλα ἐξαρτῶνται ἀπὸ τὸν Θεό, Αὐτός ἐπιτρέπει ὅλη αὐτὴ τὴν δυστυχία, ποὺ πλήττει τὴν ἀνθρώπινη ὕπαρξι, τὴν ἐξευτελίζει καὶ τελικὰ τὴν ἐξουθενώνει ὁδηγώντας την στὸν θάνατο. Κορυφαία παραμένει ἡ ὁμολογία· «Πόσο ἀπέραντος εἶναι ὁ πλοῦτος τοῦ Θεοῦ! Πόσο ἀνεξερεύνητες εἶναι οἱ ἀποφάσεις Του καὶ ἀνεξιχνίαστα τὰ σχέδια Του! Ποιός γνώρισε τὴν σκέψι τοῦ Κυρίου; Ποιός μπόρεσε νὰ γίνει σύμβουλός Του; ῍Η ποιός τοῦ ἔδωσε πρῶτος κάτι καὶ μπορεῖ ν᾿ ἀπαιτήσει ἀνταπόδοσι; ῞Ολα ὑπάρχουν ἀπὸ αὐτὸν καὶ μέσῳ αὐτοῦ, καὶ αὐτὸν ἔχουν σκοπό τους» (Ρωμαίους ια΄, 33-36). Τὸ νόημα τῶν λόγων αὐτῶν εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος ὀφείλει νὰ γνωρίσει τὰ ὅριά του, ὡς δημιούργημα, δηλαδὴ ὅτι εἶναι ὕπαρξις μὲ περιωρισμένες δυνατότητες σὲ σχέσι μὲ τὸν Θεὸ καὶ νὰ ἀναγνωρίσει τὴν παντοδυναμία τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ῾Οποῖο πρέπει νὰ προσβλέπει μὲ ἐμπιστοσύνη.
῾Η ῾Αγία Γραφὴ ἀναφέρει καὶ περιγράφει τὶς παρεμβάσεις Του στὴν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. ῾Ο Θεὸς παρεμβαίνει μὲ σκοπὸ τὴν σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, ποὺ σημαίνει ὅτι ἔρχεται νὰ τοὺς βοηθήσει νὰ ὑπερβοῦν τὶς συνέπειες τῆς ὑποταγῆς τους στοὺς νόμους τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου καὶ νὰ ἐπανέλθουν κοντά Του. ῾Ο Θεὸς ἀποκαλύπτεται στὸν χρόνο καὶ κατὰ τὴν δεκτικότητα τοῦ ἀνθρώπου φανερώνει τὸ σχέδιό Του καὶ τὴν σοφία Του.
῾Η ἀσθένεια καί ὁ πειρασμός θεωροῦνται ὡς καταστάσεις ἀδυναμίας καὶ ἐξουθενώσεως τοῦ ἀνθρώπου καὶ περιγράφονται παραστατικὰ στό ψαλμικὸ : «Κύριε, ἡ καρδιά μου ταράχθηκε. Οἱ σωματικές μου δυνάμεις μὲ ἐγκατέλειψαν, καθὼς ἐπίσης καὶ τὸ φῶς τῶν ὀφθαλμῶν μου δὲν ὑπάρχει πλέον, σβύνει» (Ψαλμοῦ 37, 11). Σὲ αὐτὴ τὴν ὁμολογία ἐκφράζεται ἡ ὑπαρξιακὴ ὀδύνη τοῦ ἀνθρώπου, ποὺ τὸν συντρίβει ἡ ἀσθένεια καί ὁ πειρασμός. Σὲ ὡρισμένες περιπτώσεις ἡ ἀσθένεια καί ὁ πειρασμός θεωροῦνται ὅτι ἀποτελοῦν πλῆγμα τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. ῞Οταν ὁ Θεὸς κάλεσε τὸν Μωυσῆ καὶ τοῦ ἀνάθεσε νὰ ἐλευθερώσει τοὺς ῾Εβραίους ἀπὸ τὴν τυραννία τῶν Αἰγυπτίων, γιὰ νὰ πείσει τὸν Μωυσῆ, πραγματοποίησε διάφορα σημεῖα, γεγονότα θαυμαστά, μὲ τὰ ὁποῖα τοῦ εἶπε ὅτι μὲ αὐτὰ θὰ πείσει καὶ ὁ ἴδιος τοὺς συμπατριῶτες του καὶ θὰ τοὺς ἀποδείξει ὅτι φανερώθηκε ὁ Θεὸς σ᾿ αὐτὸν καὶ τοῦ ἔδωσε αὐτὴ τὴν ἐντολή. ῾Ο Θεὸς παρεμβαίνει καὶ πείθει τὸν Μωυσῆ δίδοντάς του μία ἀσθένεια καὶ ἐν συνεχείᾳ τόν θεραπεύει (Ἐξόδου δ΄, 6-7). Μὲ αὐτὴ τὴν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος καλλιεργεῖται στὴν ἰδέα ὅτι ἡ ζωή του ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸν Θεό.
Στὸν δεύτερο κύκλο τῶν συζητήσεων τοῦ ᾿Ιὼβ καὶ τῶν τριῶν φίλων αὐτοῦ (᾿Ελιφάζ, Βαλδὰδ καὶ Σωφάρ) μὲ θέμα τήν ἐρώτησι «γιατί ὑποφέρει καὶ δυστυχεῖ ὁ δίκαιος ἄνθρωπος» ὁ ᾿Ιὼβ ἀπαντᾶ στὸν ᾿Ελιφὰζ, ὅτι ὅλα ὅσα ὑποφέρει καὶ ἡ ἀσθένειά του εἶναι κτύπημα, πλῆγμα, ποὺ τοῦ προκάλεσε ὁ Θεός (Ἰώβ ιστ΄, 12-14, ιθ΄, 20-22). ᾿Απὸ τὰ περιστατικὰ αὐτά, τὸ συμπέρασμα εἶναι ἕνα καὶ κοινὸ ὅτι Κύριος τῆς ζωῆς μας εἶναι ἕνας, ὁ Κύριός μας καὶ Θεός μας.
