Πνευματοφόροι πιστοί

Ἀπό τούς θείους λόγους τοῦ Ἀποστόλου Παύλου ἐμπνεόμεθα καί σημειώνουμε στήν συνέχεια τίς ἄριστες προστροπές μέ  τίς ὁποῖες ὀφείλουν νά πορεύονται ὅσοι θέλουν νά ζοῦν ὡς πνευματοφόροι πιστοί τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά ζοῦν :

«Ἐν πνεύματι»

Πού σημαίνει « ἐν τῇ ζωῇ, ἥν θὰ ζῇς ἐμπνεόμενος ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος». Ἡ πνευματική ζωή, τήν ὁποία ἐμπνέει πάντοτε στόν ἄνθρωπο ἡ ἐντός αὐτοῦ παρουσία τοῦ ἁγίου Πνεύματος, μέ τούς θείους καί οὐρανίους καρπούς της (Γαλάτες  ε΄, 22) μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ πραγματικό φῶς, σέ ἅλας, πού νοστιμίζει καί συντηρεῖ τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη σέ πηγή ἁγιασμοῦ. Πνευματοφόροι καί πνευματοκίνητοι ἄνθρωποι ἀποτελοῦν πάντοτε τό ἄριστο παράδειγμα γιά τήν ζωή ὅλων. Τέτοιοι καλούμαστε νά γίνουμε ὅλοι ἀνεξαιρέτως.

«Ἐν πίστει»

Ἡ θερμή, ὀρθή καί ἀδίστακτη πίστη, πού γνωρίζει τί καί γιατί πιστεύει καί  ἀποτελεῖ γιά τόν κάτοχό της πηγή χαρᾶς καί πνευματικῆς ἀγαλλιάσεως, ἡ ὁποία μέ τήν δύναμή της μετέβαλε τά ἤθη, ἔφερε δέ καί διατηρεῖ τήν ἀναγέννηση καί τόν ἁγιασμό στήν ψυχή του, ἡ ὁποία κάνει τόν πιστό θαρραλέο ὁμολογητή καί μάρτυρα, διά βίου ἁγίου καί δι’  αἷματος, αὐτή ἡ πίστη μεταβάλλει τόν πιστό σέ ζωντανό παράδειγμα τοῦ πλησίον καί κάνει τούς πιστούς νά ἐμπιστεύωονται καί νά κατευθύνονται ἀπό αὐτόν.

«Ἐν ἁγνείᾳ»

Πού σημαίνει ὅτι ὀφείλει νά ζεῖ  « Ἐν σωφροσύνη, ἐν καθαρότητι» χωρίς τό μολυσμό τῆς ἁμαρτίας. Ὅλως ἰδιαιτέρως ἡ πνευματική καί σωματική ἁγνότητα δίνουν τό ἀποτελεσματικώτερο καλό παράδειγμα στούς πιστούς. Ἀντίθετα «φανερὰ δέ ἐστι τὰ ἔργα τῆς σαρκός, ἅτινά ἐστι μοιχεία, πορνεία, ἀκαθαρσία, ἀσέλγεια, εἰδωλολατρία, φαρμακεία, ἔχθραι, ἔρεις, ζῆλοι, θυμοί, ἐριθεῖαι, διχοστασίαι, αἱρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κῶμοι καὶ τὰ ὅμοια τούτοις» (Γαλάτες ε΄, 19-21) πάντοτε μισοῦνταν ἀπό τούς λογικούς καί ἠθικούς ἀνθρώπους καί θεωροῦνταν ὡς κατάπτωση καί καταστροφή τῆς ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας. Καί οἱ πράττοντες τέτοια ἔργα δίκαια καί μέχρι σήμερα χαρακτηρίζονται ὡς τά χείριστα παραδείγματα γιά τήν καλή ἀνατροφή τῶν παιδιῶν καί τήν καθοδήγηση τῶν ἀνθρωπίνων κοινωνιῶν. Ὅλως ἰδιαιτέρως ὀφείλουμε νά προσέξουμεν τήν συμβουλή αὐτή τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «τύπος ἐν ἁγνεία».

«Πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ»

«Πρόσεχε τῇ ἀναγνώσει, τῇ παρακλήσει, τῇ διδασκαλίᾳ». Στήν μικρή αὐτή φράση καί συμβουλή βρίσκουμε καί ἕνα ἀκόμη γνώρισμα τοῦ καλοῦ παραδείγματος. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος συνιστᾶ στόν ἀπόστολο Τιμόθεο νά ἔχει συγκεντρωμένη τήν προσοχή του στήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, στίς συμβουλές καί στήν διδασκαλία. Ἡ πείνα καί ἡ δίψα τοῦ θείου λόγου, ἡ πρόθυμη καί μετά προσοχῆς καί προσευχῆς ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, ἐκτός τῆς προσωπικῆς πνευματικῆς ὠφέλειας, προκαλεῖ ἄριστη ἐντύπωση στόν πλησίον, ὅπως καί ἡ ἀδιαφορία στήν ἀνάγνωση τῶν Γραφῶν, ἐκτός τοῦ ὅτι στήν οὐσία ἀποτελεῖ περιφρόνησή τους, δημιουργεῖ καί ἀλγεινή ἐντύπωση στούς συνανθρώπους μας. Εἶναι δέ πραγματικά θλιβερό τό παρουσιαζόμενο φαινόμενο σέ πολλούς πιστούς, νά μελετοῦν ὅλα τά εἴδη τῶν βιβλίων καί περιοδικῶν καί νά μή διαθέτουν οὔτε ἐλάχιστα λεπτά γιά τήν μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Πῶς εἶναι δυνατό νά ὁμιλεῖ κανείς γιά καλό παράδειγμα; Ὅπως φαίνεται ἡ ποιότητα ἑνός ἀνθρώπου ἀπό τούς φίλους καί τούς ἀνθρώπους πού συναναστρέφεται, ἔτσι φαίνεται καί ὁ πνευματικός ἄνθρωπος ἀπό τά βιβλία καί τά περιοδικά πού εὐχαρίστως μελετᾶ.

Σήμερα οἱ συνθῆκες ἐπιβάλλουν ὄχι τόν ἐπανευαγγελισμό τῶν ἀνθρώπων ἀλλά τόν εὐαγγελισμό. Ἡ ἀμέλεια τῶν γονέων γιά τήν θρησκευτική ἀγωγή τῶν τέκνων τους, ἡ πολύμορφη διάδοση θρησκευτικῶν ἀλλοτρίων ἀρχῶν καί παραδόσεων πρός τό εὐαγγέλιο, ἡ σύγχυση καί οἱ πλάνες ἐπιτάσσουν τήν συστηματική διδασκαλία τῆς ὀρθόδοξης πίστης, τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας (Β΄ Πρός Τιμόθεον, δ΄, 3), τῆς σώζουσας ἀλήθειας.

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος σχολιάζει τόν λόγο τοῦ ἀποστόλου Παύλου λέγοντας ὅτι : «… γίνε πρότυπο τῶν πιστῶν στό λόγο, στή συναναστροφή, στήν ἀγάπη, στή πίστη, στήν ἁγνότητα,» παρέχοντας τόν ἑαυτό σου πρότυπο καλῶν ἔργων σέ ὅλα. Δηλαδή, τό παράδειγμα τῆς ζωῆς γίνε ἐσύ, στεκόμενος μπροστά σάν μιά εἰκόνα, σάν νόμος ἔμψυχος, σάν κανόνας καί ὑπόδειγμα καλοῦ βίου» (Ὁμιλία ΙΓ΄, Στήν Α΄ Πρός Τιμόθεον Ἐπιστολήν, ΕΠΕ 23, σ. 331). Ἐπισημαίνει πόσο βλάπτει τό κακό παράδειγμα καί ἡ συμπεριφορά πού καταδικάζει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού δέν ἑλκύει τούς ἀνθρώπους πρός τόν Χριστό, τήν πίστη καί τήν Ἐκκλησία.

Ἐάν σ’ ὅλα αὐτά προστεθεῖ καί ἡ συνεχής προσπάθεια γιά τήν ἀνανέωση καί ἀναζωπύρηση τῶν θείων χαρισμάτων, τά ὁποία μᾶς δόθηκαν ἀπό τό ἅγιο Πνεῦμα, μέ τήν προσευχή καί γενικά μέ τήν μυστηριακή ζωή μας, θά ἔχουμε μία ὁλοκληρωμενη εἰκόνα τοῦ καλοῦ παραδείγματος, ὅπως τήν ἀντιλαμβάνεται καί τήν ζητεῖ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.