«Ἡ ἐπαγγελία ἐκ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ»
(Πρός Γαλάτας γ΄, 22)
Ἡ ὁριστική «ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ» πού ἀναγγέλλεται στήν Παλαιά Διαθήκη πραγµατοποιήθηκε µέ τήν σάρκωση τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ µέ σκοπό τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου.
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀποκαλύπτει τόν Θεό πού σώζει, τόν Θεό πού ἐξαγοράζει, τόν Θεό πού χαρίζει. Οἱ κύριες ὄψεις τῆς σωτηρίας πού πραγµατοποιήθηκε ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό δείχνονται στά Χωρία.
«Ὁ Ἰησοῦς περιόδευε ὅλη τήν Γαλιλαία. Δίδασκε στίς συναγωγές τους, κήρυττε τό χαρµόσυνο µήνυµα τόν ἐρχοµό τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί θεράπευε τούς ἀνθρώπους ἀπό κάθε ἀσθένεια καί κάθε ἀδυναµία» (Ματθαίου δ΄, 23, θ΄, 35).
«Μάθετε γιά τόν Ἰησοῦ ἀπό τήν Ναζαρέτ, πού τόν ἔχρισε ὁ Θεός µέ Ἅγιο πνεῦµα καί µέ δύναµη. Παντοῦ ὅπου πέρασε εὐεργετοῦσε καί θεράπευε ὅσους κατατυραννοῦσε ὁ διάβολος γιατί ὁ Θεός ἦταν µαζί του» (Πράξεων ι΄, 38).
Θαύµατα καί λόγια εἶναι τά µέσα µέ τά ὁποῖα ὁ Ἰησοῦς ἔρχεται σέ ἐπαφή µέ τόν ἄνθρωπο γιά νά τόν σώσει. Μέ τήν σάρκωσή Του ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκπληρώνει καί τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ νά σώσει τόν ἄνθρωπο πού διαποτίζει τήν διδασκαλία καί τήν ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό ἐκπληρώνεται ἡ «ἐπαγγελία» δηλ. ἡ ὑπόσχεση πού δόθηκε ἀπό τόν Θεό στούς Πατριάρχες.
«Ὁ πατέρας σας ὁ Ἀβραάµ ἀναγάλλιασε στήν σκέψη πώς µπορεῖ νά δεῖ τίς δικές µου τίς µέρες, τίς εἶδε καί χάρηκε» (Ἰωάννου η΄, 56).
«Μετά τήν σύλληψη τοῦ Ἰωάννη, ὁ Ἰησοῦς ἦλθε στήν Γαλιλαία καί κήρυττε τό χαρµόσυνο µήνυµα γιά τήν βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Συµπληρώθηκε, ἔλεγε, ὁ καθορισµένος καιρός καί ἔφθασε ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, µετανοεῖτε καί πιστεύετε στό χαρµόσυνο αὐτό µήνυµα» (Μάρκου α΄ κεφ. 15).
Ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἡ κυβέρνηση τοῦ κόσµου ἀπό τόν Θεό πού ἀναγγέλθηκε µέ τούς Προφῆτες, ἐκπληρώθηκε µέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός διακηρύσσει τήν ἔλευσή της (Μάρκου α΄ 15), διαγράφει τά χαρακτηριστικά της καί τίς ὄψεις της στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁµιλία, στίς παραβολές καί στόν ἐσχατολογικό λόγο Του καί τήν ἐγκαινιάζει µέ τήν ζωή Του ἐκδιώκοντας τόν ἀνταγωνιστή, τόν ἄρχοντα τοῦ κόσµου τούτου (Ἰωάννου ιστ΄, 11).
Ὁ Ἰησοῦς πραγµατοποιεῖ τήν ἀπελευθέρωση - ἀναστάτωση πού εἶχε προαναγγελθεῖ στήν ἱστορία τοῦ περιουσίου λαοῦ, µέ τά θαύµατα πού ἐπιτελεῖ, πού ὡς ὑλικά γεγονότα ἀποτελοῦν µία ἀπελευθέρωση ἀπό τούς πνευµατικούς ἐχθρούς τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ ἀπελευθέρωση τοῦ δαιµονιζοµένου εἶναι µία ἀπελευθέρωση ἀπό τό πονηρό πνεῦµα. Ἡ ἴαση τῶν ἀσθενειῶν καί ἡ ἔγερση ἀπό τούς νεκρούς εἶναι µία ἐξαρπαγή τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν δύναµη τοῦ θανάτου καί τῆς ἁµαρτίας πού τόν ὁδηγοῦν σ’ αὐτόν. Ἐπιπλέον τά θαύµατα ἔχουν ἕνα χαρακτῆρα συµβολικόν - παραβολικόν δηλώνουν τήν πνευµατικήν σωτηρίαν.
Αὐτός ὁ συµβολισµός σηµειώνεται καθαρά στό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου. Ἡ θεραπεία τοῦ παραλυτικοῦ βρισκόταν κατάκοιτος στήν κολυµβήθρα τῆς Βηθεσδᾶ προαναγγέλλει τήν ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ νά δίδει τήν ζωή (Ἰωάννου ε΄, 19-30). Ἡ ἔγερση τοῦ Λαζάρου κηρύττει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἀνάσταση καί ἡ ζωή γιά ὅσους πιστεύουν σ' Αὐτόν (Ἰωάννου ια΄, 35). Ἡ θεραπεία τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ φανερώνει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι τό φῶς τοῦ κόσµου (Ἰωάννου θ΄, 4-5). Ἀκόµα καί ὅταν τοῦτο δέν δηλώνεται στόν λόγο, τό νόηµα τῶν µηνυµάτων τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου, ὑπάρχει σ' ὅλα τά θαύµατα. Ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου ἐνεργεῖται στήν ψυχή καί στό σῶµα. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός σώζει τόν ὅλον ἄνθρωπο (Μάρκου β΄, 1-12, Ἰωάννου ε΄, 1-15).
Ἡ ἀπελευθέρωση καί ἡ ἀπόκτηση τοῦ νέου λαοῦ, τῆς Ἐκκλησίας, πού ὁ Ἰησοῦς ἐνήργησε ἐπισφραγίσθηκε µέ τήν θυσία τῆς ζωῆς Του µέ τήν προσφορά τοῦ αἵµατος, πού ἦταν ἀναγκαία στήν παλαιά Διαθήκη γιά νά πραγµατοποιηθεῖ ἡ νέα διαθήκη µεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου (πρός Ἑβραίους θ΄, 15-22).
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός στόν δηµόσιο βίο Του εἶχε ἀρχίσει νά διαµορφώνει τόν λαό Του, τούς µαθητές Του, µέ νέους νόµους καί νέο πνεῦµα στήν ἐπί τοῦ ὄρους ὁµιλία καί κατέστρωσε µέ τήν διδασκαλία Του τούς ὅρους καί τήν συµµετοχή στήν προσφερόµενη σωτηρία καί τήν ἐνσωµάτωση στόν νέο λαό. Παρέχει τήν σωτηρία µόνον σ' ὅσους γεννῶνται ἄνωθεν ἐξ ὕδατος καί πνεύµατος Ἁγίου (Ἰωάννου γ΄, 3,5), σ' ὅσους τρώγουν τήν σάρκα τοῦ Υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί πίνουν τό αἷµα Του (Ἰωάννου στ΄, 5).
Ἀλλ' ἐκτός µιᾶς µυστηριακῆς ζωῆς (ἡ περί ζωῆς διδασκαλία στά κεφάλαια Ἰωάννου γ-στ΄ συνδέεται µέ τά µυστήρια τῆς Ἐκκλησίας) ὁ Ἰησοῦς Χριστός ζητεῖ καί ἠθική διάθεση πού συνυφαίνεται µέ αὐτή. Τό πρῶτο στοιχεῖο τῆς διαθέσεως αὐτῆς εἶναι νά εἰσέλθει ὁ ἄνθρωπος στήν θεία οἰκονοµία µέ τήν πίστη. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀπαιτεῖ ὡς ἀπόλυτο ὅρο τῆς σωτηρίας τήν πίστη σ' Αὐτόν καί τόν Πατέρα (Ἰωάννου ε΄, 24, στ΄, 29) «Πιστεύετε στόν Θεό καί σέ µένα» εἶπε στούς Μαθητές Του.
Ἡ πίστη πού ἀπαιτεῖ ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι ἡ προσχώρηση τῆς διανοίας µόνο ἀλλά τοῦ ὅλου ἀνθρώπου. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ὁµιλώντας γιά τήν πίστη χρησιµοποίησε τήν ἔκφραση «πιστεύω εἰς» ὅπως καί µεῖς ὁµολογοῦµε πού εἶναι ἰσχυροτέρα τῆς ἔκφρασης «πιστεύω τινί», µέ τήν ὁποία καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά ἐγκαταλείψει τήν σωτηρία του στά χέρια τοῦ Θεοῦ καί ἀποδέχεται τίς ὁδούς τοῦ Θεοῦ ἀφήνοντας κατά µέρος τίς δικές του προσπάθειες. Ἀποδέχεται τήν βασιλείαν µέ τήν ταπεινοφροσύνην καί τήν ἐµπιστοσύνη ἑνός νηπίου.
Ἡ ἄλλη ἠθική προϋπόθεση, πού ἀπαιτεῖται καί συνυφαίνεται µέ τήν πίστη εἶναι τό ἀκολουθεῖν τόν Ἰησοῦν. Αὐτό κρίνεται ἀναγκαῖο γιά νά εἶναι κάποιος µαθητής Του καί γιά νά µή ἀπολέσει ἑαυτόν (Ματθαίου ι΄, 38-39, Μάρκου η΄ 33-34). Ἀπό τήν στάση τοῦ ἀνθρώπου ἀπέναντι στόν Ἰησοῦ ἐξαρτᾶται ἡ σωτηρία. Οὗτος γνωρίζει ὅτι εἶναι ὁ µοναδικός µεσίτης σωτηρίας µεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου (Ματθαίου ια΄ 27, Ἰωάννου ιδ΄ 6). Οὐδείς ἔρχεται πρός τόν Πατέρα εἰ µή δι' αὐτοῦ ὁ Ὁποῖος µόνος δύναται νά ἀποκαλύψει τόν Πατέρα. Γι' αὐτό γνωρίζει ὅτι Τόν ἔχουν ἀνάγκη, Τόν χρειάζονται. Τό νά ἀπορρίψει κάποιος Αὐτόν σηµαίνει ὅτι ἀπορρίπτει τόν Πατέρα (Ματθαίου ι΄, 32-40, Λουκᾶ ι΄, 16).
Εἶναι ἀνάγκη γιά χάρη Του νά ἀπολέσει κάποιος τόν ἑαυτό του, νά ἐγκαταλείψει τά πάντα καί νά Τόν µιµηθεῖ. Γιά νά εἶναι κάποιος µαθητής ἑνός διδασκάλου σηµαίνει τήν προσπάθεια νά πράττει στή ζωή του τά πάντα ὅπως ὁ διδάσκαλός του, ἄρα νά τόν ἀκολουθεῖ σέ ὅλες τίς καταστάσεις καί τίς συνθῆκες τῆς ζωῆς.
