ΕΚΚΛΗΣΙΑ (Μέρος Α΄)
Η ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΤΡΙΑΔΙΚΟΥ ΘΕΟΥ-Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ
Ἄν πολλοί σύγχρονοί μας, ὅταν ἀναφέρονται στήν Ἐκκλησία ἀναφέρονται στόν ἀνθρώπινο χαρακτῆρα της, στήν ἀνθρώπινη διάστασι καί ὄψι της, ὅτι εἶναι μιά παγκόσμιος κοινωνία προσώπων μέ καλή ὀργάνωσι, δομή καί συγκρότησι, ἑνωμένων μεταξύ τους μέ κοινή πίστι καί κοινή λατρεία, ἡ Ἁγία Γραφή, ὅμως, ὅταν ἀπευθύνεται στήν πίστη μας, τήν χαρακτηρίζει ὡς μυστήριο κρυμμένο ἄλλοτε στό Θεό, τό ὁποῖο ὅμως ἐφανερώθη καί ὡς ἕνα σημεῖο ἐπραγματοποιήθη (Ἐφεσίους α΄ 9 καί ἑξῆς καί Ρωμαίους ιστ΄ 25 καί ἑξῆς) “ ἐπ’ ἐσχάτου τῶν ἡμερῶν τούτων ” (Ἑβραίους α΄ 2)
Εἶναι τό μυστήριο ἑνός λαοῦ ἁμαρτωλοῦ ἀκόμη, ὁ ὁποῖος ὅμως κατέχει τήν ἐγγύησι τῆς σωτηρίας διά τοῦ ἀναστάντος Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ πιστός λαός εἶναι ἡ προέκτασι στόν τόπο καί στόν χρόνο τοῦ σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ ἑστία τῆς ἀγάπης.
Εἶναι τό μυστήριο ἑνός θεανθρώπινου θεσμοῦ, στόν ὁποῖο ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νά βρεῖ τό φῶς, τήν ἄφεσι, τήν χάρι “ εἰς ἔπαινον τῆς δόξης τῆς χάριτος αὐτοῦ ” (Ἐφεσίους α΄ 14).
- Πρεοτοιμασία τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Θεός μέ μεγάλη σοφία προετοίμαζε τήν σύναξι τῶν διασκορπισμένων παιδιῶν Του.
Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης αὐτή τήν διάστασι δίδει στήν θυσία, στόν σταυρικό θάνατο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ : “ Καϊάφας, ἀρχιερεύς ὤν τοῦ ἐνιαυτοῦ ἐκείνου…προεφήτευσεν, ὅτι ἔμελλεν ὁ Ἰησοῦς ἀποθνήσκειν ὑπέρ τοῦ ἔθνους, καί οὐχ ὑπέρ τοῦ ἔθνους μόνον, ἀλλ’ ἵνα καί τά τέκνα τοῦ Θεοῦ τά διεσκορπισμένα συναγάγῃ ” (ια΄ 49,51-52).
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ κοινότητα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι ἔχουν τό προνόμιο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας. “ Ὁ δέ Κύριος προσετίθει τούς σωζομένους καθ’ ἡμέραν τῇ Ἐκκλησίᾳ ” (Πράξεις β΄ 47).
Ἡ θεία οἰκονομία τῆς σωτηρίας, ἄν καί ἀποκορυφώνεται μέσα στήν κοινότητα αὐτή, εἶχε συλληφθεῖ “ πρό καταβολῆς κόσμου ” κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται στό θέμα αὐτό στό προοίμιο τῆς πρός Ἐφεσίους ἐπιστολῆς του. “ Ε’yλογημένος νά εἶναι ὁ Θεός, ὁ Πατέρας τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού μᾶς δώρισε μέσω τοῦ Χριστοῦ πλούσιες τίς εὐλογίες του, πνευματικές καί οὐράνιες. Μᾶς διάλεξε πρίν θεμελιώσει τόν κόσμο, νά γίνουμε δικοί του διά τοῦ Χριστοῦ, ἀψεγάδιαστοι στήν τελική του κρίση. Μᾶς προόρισε μέ τήν ἀγάπη του νά γίνουμε παιδιά τοῦ διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, σύμφωνα μέ τό καλόβουλο γιά μᾶς θέλημά Του, ὧστε νά τόν ὑμνοῦμε γιά τήν πλούσια χάρη του, πού μᾶς δώρισε διά τοῦ ἀγαπημένου τοῦ Υἱοῦ. Μᾶς λύτρωσε μέ τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ, συγχώρησε τίς ἁμαρτίες μας μέ τήν πλούσια χάρη πού μᾶς τή σκόρπισε περίσσια, μαζί μέ κάθε λογής φρόνηση καί γνώση. Μᾶς ἔκανε γνωστό τό μυστήριο τοῦ θελήματός Του, πού μέ ἀγαθότητα προσχεδίασε νά πραγματοποιήσει μέ τό ἔργο τοῦ Χριστοῦ στήν καθορισμένη στιγμή, δηλαδή νά ἑνώσει ὅλα, οὐράνια καί ἐπίγεια, στό πρόσωπο Χριστοῦ. Διά τοῦ Χριστοῦ ἀποκτήσαμε μερίδιο στήν κληρονομιά τοῦ Θεοῦ, γιατί αὐτό ἦταν ἀπαρχῆς τό σχέδιό Του, σύμφωνα μέ τό ὁποῖο πραγματοποίησε τό θέλημά Του. Γιά νά εἴμαστε ἐκεῖνοι πού ὑμνοῦμε τή δόξα τοῦ Θεοῦ, ἐμεῖς πού ἀπό πρίν στηρίξαμε τήν ἐλπίδα μας στό Χριστό. Ἔτσι κι ἐσεῖς ἀκούσατε τό λόγο τῆς ἀλήθειας, τό χαρμόσυνο μήνυμα πού σᾶς φέρνει τή σωτηρία. Κι ἀφοῦ πιστέψατε στό Χριστό, σᾶς σφράγισε ὁ Θεός μέ τό Ἅγιο Πνεῦμα πού εἶχε ὑποσχεθεῖ ” (Ἐφεσίους α΄ 3-13).
Ἡ Ἐκκλησία κατά τήν θεόπνευστη Ἁγία Γραφή εἶχε ἀρχίσει νά σκιαγραφεῖται μεταξύ τῶν ἀνθρώπων ἤδη ἀπό τόν καιρό τοῦ Ἀβραάμ καί ἀκόμη παλαιότερον ἀπό τήν δημιουργία τοῦ Ἀδάμ.
Ἀπό τήν πρώτη στιγμή τῆς δημιουργίας καί τῆς ζωῆς του ὁ ἄνθρωπος καλεῖται νά ἀποτελέσει κοινωνία καί νά πολλαπλασιασθεῖ ζώντας μέ οἰκειότητα καί σέ κοινωνία μέ τόν Θεό Πατέρα του.
Ἀλλά ἡ ἁμαρτία ἐστάθη ἐμπόδιο στό θεϊκό σχέδιο. Ὁ Ἀδάμ ἀντί νά μείνει ἡ κεφαλή ἑνός συνηγμένου λαοῦ γιά νά ζήσει μέ τόν Θεό ἔγινε πατέρας μιᾶς ἀνθρωπότητος διῃρημένης ἀπό τό μῖσος, διασκορπισμένης ἀπό τήν ὑπερηφάνεια, ἡ ὁποία ἀποφεύγει τόν Δημιουργό της.
Ἐχρειάζετο λοιπόν ἕνας δεύτερος Ἀδάμ, ὁ ὁποῖος θά ἐνεκαινίαζε μιά νέα δημιουργία, εἰς τήν ὁποία ἡ ζωή φιλίας μέ τόν Θεό θά ἀπεκαθίστατο, ἡ ἀνθρωπότητα θά ἐπανεύρισκε τήν ἑνότητα της καί τά μέλη της θά συνεφιλιόντο μεταξύ τους καί μέ τόν Δημιουργό Θεό Πατέρα.
Ἔτσι ὁ Θεός προετοίμασε στήν περίοδο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης μέ τούς προπάτορες καί δικαίους τήν Ἐκκλησία γιά νά πραγματοποιήσει τόν σκοπό τῆς δημιουργίας τοῦ κόσμου.
- Ἵδρυσι καί θεμελίωσι τῆς Ἐκκλησίας
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀποκαλύπτει μέ τήν διδασκαλία Του καί θεμελιώνει μέ τό ἔργο Του, κυρίως μέ τόν θάνατό Του, τήν ἀνάστασι Του, τήν ἀνάληψι Του καί τήν καθοδο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τήν Ἐκκλησία.
Ἡ Ἐκκλησία ἔρχεται στό φῶς κατά τό Πάσχα τοῦ Χριστοῦ, ὅταν Αὐτός “ μεταβαίνει ” ἀπό τόν κόσμο τοῦτο στόν Πατέρα Του (Ἰωάννου ζ΄ 1). Μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἔχει ἐλευθερωθεῖ ἀπό τόν θάνατο κι ἔχει γίνει “ πνεῦμα ζωοποιοῦν ” (Ἰωάννου στ΄ 23) ἐμφανίζεται μιά καινούρια ἀνθρωπότητα μιά νέα δημιουργία (Β΄ Κορινθίους γ΄ 6).
Οἱ Πατέρες παρομοίασαν τήν Ἐκκλησία μέ τήν Εὔα. Ὅπως ἡ πρώτη, ἡ προμήτωρ Εὔα, ἐπλάσθη ἀπό τήν πλευρά τοῦ ἀποκοιμισμένου Ἀδάμ, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία, ὡς νέα Εὔα, ἐγεννήθη ἀπό τήν πλευρά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ κατά τόν ὕπνο τοῦ θανάτου Του.
Τό σῶμα ὅμως τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή οἱ πιστοί, εἶναι ζωντανό μόνο ἄν εἶναι σῶμα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος χορηγεῖ τό Πνεῦμα. Αὐτή ἡ χορηγία ἄρχισε τήν ἡμέρα τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου, ὅταν “ ἐνεφύσησε ” (Ἰωάννου κ΄ 21) τό ἀναδημιουργό Πνεῦμα πάνω στούς μαθητές, οἱ ὁποῖοι ἐξελέγησαν ἀπό τόν Ἴδιο (Ἰωάννου ιε΄ 16) καί οἱ ὁποῖοι θά ἀποτελέσουν τούς ἡγέτες καί ἀρχηγούς τοῦ νέου λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
3. Εἴσοδος καί παραμονή τοῦ ἀνθρώπου στήν Ἐκκλησία.
Μετά τήν Πεντηκοστή ἡ Ἐκκλησία αὐξάνεται μέ ταχύ ρυθμό. Ἡ εἴσοδος σ’ αὐτή γίνεται πρῶτον μέ τήν ἀποδοχή τοῦ λόγου τῶν Ἀποστόλων, πού γεννᾶ τήν πίστι στόν ἀναστημένο Ἰησοῦ, Κύριο καί Χριστό, Ἀρχηγό καί Σωτῆρα καί δεύτερον μέ τό βάπτισμα τοῦ ὕδατος καί τήν ἐν συνεχείᾳ αὐτοῦ χειροθεσία μέ τήν ὁποία χορηγεῖται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί τά χαρίσματά Του.
Παραμένει κάποιος ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας κατά τόν εὐαγγελιστή Λουκᾶ, ὅταν πληροῖ τίς προϋποθέσεις μιᾶς τετραπλῆς πιστότητος, ὅπως γράφει στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων : “ Ἦσαν δε προσκαρτεροῦντες τῇ διδαχῇ τῶν ἀποστόλων καί τῇ κοινωνίᾳ καί τῇ κλάσει τοῦ ἄρτου καί ταῖς προσευχαῖς ” (Πράξεις β΄ 42). Ἤτοι :
α) στήν διδασκαλία τῶν Ἀποστόλων, ἡ ὁποία στερεώνει καί ἐμβαθύνει τήν πρώτη πίστι, τήν γεννημένη ἀπό τήν διακήρυξι τοῦ μηνύματος τῆς σωτηρίας˙
β) στήν κοινωνία τῶν ἀδελφῶν˙
γ) στήν κλάσι τοῦ ἄρτου, συμμετέχει στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας˙
δ) στίς κοινές προσευχές˙
Κυρίως στήν διάρκεια τῆς κλάσεως τοῦ ἄρτου, δηλαδή τοῦ εὐχαριστιακοῦ δείπνου, σφυρηλατεῖται ἡ “ ὁμόθυμος προσκαρτέρησις ” (Πράξεων α΄ 14), γίνεται ἐμπειρία ἡ παρουσία τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ, ἡ θυσία Του “ καταγγέλλεται ” καί διατηρεῖται ἡ προσδοκία τῆς ἐπιστροφῆς Του “ ἄχρις οὗ ἄν ἔλθῃ ” (Α΄ Κορινθίους ια΄ 26).
