«Πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ οἱ ἐκλεκτοί»
(Ματθαίου κ´ 16)
Ἐπισημάνσεις περί τοῦ ἐκκλησιασμοῦ τῶν πιστῶν.
Ἕνα ἀπό τά σημαντικότερα θέματα ποὺ ἀπασχολοῦν συνήθως περισσότερο καὶ συχνότερα τὴν ποιμαντική μας ὡς κληρικούς καί ποιμένες εἶναι μεταξύ ἄλλων πολλῶν καί ὁ ἐκκλησιασμός, ἡ συμμετοχή στήν εὐχαριστιακή σύναξη δηλαδή τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.
Ἐπισημαίνουμε στήν συνέχεια μερικές σκέψεις μας καί καταθέτουμε τούς προβληματισμούς μας γιά τό σημαντικό αὐτό θέμα πού οἱ τρέχουσες συνθῆκες ἰδιαίτερα ἕνεκα τῆς πανδημίας τῶν δύο τελευταίων ἐτῶν τό καθιστοῦν ἔντονο καί λίαν ἐνδιαφέρον.
῾Η ἀπόρριψη τῆς κλήσεως ἀπὸ τὸν Θεὸ νὰ συμμετάσχουν οἱ πιστοὶ στὴν εὐχαριστιακὴ σύναξη
῾Ως ἐκκλησιασμὸ ἐννοοῦμε τὴν συμμετοχὴ τῶν πιστῶν στὶς εὐχαριστιακὲς καὶ λοιπὲς λατρευτικὲς συνάξεις, τὴν συγκρότηση δηλαδὴ τῆς ᾿Εκκλησίας. Στήν Ἐκκλησία μας τελοῦνται καθημερινῶς λατρευτικές συνάξεις στίς ὁποῖες καλοῦνται οἱ πιστοί μας πρός προσευχή καί συμμετοχή σ’ αὐτές, ἔχοντας ὅμως ὁπλισθεῖ πνευματικά γιά τό γεγονός αυτό.
Μὲ τὴν θεία Λατρεία, κατὰ τὴν διδασκαλία τῆς ᾿Εκκλησίας μας, οἱ πιστοὶ ἐκφράζουν τὴν εὐχαριστία τους γιὰ τὴν ἔνσαρκη φανέρωση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ στόν κόσμο, γιὰ τὸ μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας καὶ τὴν χαρά τους γιὰ τὴν προσδοκωμένη δευτέρα ἔνδοξη φανέρωσή Του καὶ τὴν συμμετοχή τους στὴν δόξα ποὺ θὰ ἀποκαλυφθεῖ.
Πέραν τούτων ἡ θεία Λατρεία εἶναι:
Πρόσκληση στὸ δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ (Ματθαίου κβ´ 1-14· Λουκᾶ ιδ´ 15-24).
Συμμετοχὴ στὴν σύναξη τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ (Ματθαίου ιη´ 20),
῎Αθλημα ἀναβάσεως στὴν ἐμπειρία τῆς θεοπτίας (πρὸς Κολοσσαεῖς γ´ 1-2).
Οἱ πιστοὶ συνεχῶς προσκαλοῦνται κατὰ τὰ γεγραμμένα·
Νὰ συμμετάσχουν στὴν ζωὴ τοῦ Θεοῦ ἑνωμένοι μὲ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό (᾿Ιωάννου στ´ 56, ιζ´ 23).
Νὰ γίνουν «συμπολίται τῶν ἁγίων καὶ οἰκεῖοι τοῦ Θεοῦ» (πρὸς ᾿Εφεσίους β´ 19).
Νὰ γίνουν «κοινωνοὶ θείας φύσεως» (Πέτρου Β´ α´ 4).
Νὰ εἰσέλθουν στὰ ῞Αγια «ἐν τͺῷ αἵματι τοῦ ᾿Ιησοῦ» (πρὸς ῾Εβραίους ι´ 14).
Νὰ προσέλθουν μὲ παρρησία στὸ θρόνο τῆς Χάριτος (πρὸς ῾Εβραίους γ´ 16).
Νὰ ὑψωθοῦν ἀπὸ τὰ γήινα στὰ οὐράνια, ἀπὸ τὰ μάταια στὰ ἀληθινά, ἀπὸ τὰ πρόσκαιρα στὰ αἰώνια, ἀπὸ τὰ φθαρτὰ στὰ ἄφθαρτα (πρὸς Κολοσσαεῖς γ´ 1).
᾿Ενῶ καλοῦνται πάντες, λίγοι ὅμως εἶναι ἐξησκημένοι στὴν ἀληθινὴ αὐτὴ πρόσκληση, κατὰ τό «πολλοὶ γάρ εἰσι κλητοί, ὀλίγοι δὲ οἱ ἐκλεκτοί» (Ματθαίου κ´ 16).
Οἱ περισσότεροι προσέρχονται ὑποδουλουμένοι στὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου (πρὸς Γαλάτας δ´ 3). ᾿Αδυνατοῦντες νὰ ἀνανήψουν ἀπὸ τὴν μέθη τῶν βιοτικῶν μεριμνῶν (Λουκᾶ κα´ 34), νὰ ἐγερθοῦν ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ραθυμίας, νὰ γρηγορήσουν, νὰ συναναβοῦν μὲ τὸν Κύριο ᾿Ιησοῦ Χριστό (πρὸς ῾Εβραίους β´ 6).
῞Οσων οἱ ὀφθαλμοὶ εἶναι βεβαρημένοι «ὕπνῳ» καὶ δὲν δυνηθοῦν νὰ γρηγορήσουν, τελικά, θὰ ἐγκαταλειφθοῦν ἀπὸ τὸν Κύριο (Ματθαίου κστ´ 39-40).
Ὁ ἀποστολικὸς λόγος ἀντιδιαστέλλει τὴν παλαιὰ λατρεία τῶν ᾿Ιουδαίων ποὺ στηριζόταν στὸ φόβο, ἀπὸ τὴν λατρεία τῆς ᾿Εκκλησίας, ποὺ (ἐξ) οἰκειώνει τὸν πιστὸ μὲ τὸν Τριαδικό Θεό. «Δέν προσήλθατε στό ὅρος Σινά, πού μπορεῖ κανείς νά τό ψηλαφίσει, καί πού κάηκε μέ φωτιά καί καλύφθηκε μέ ὁμίχλη, σκοτάδι καί θύελλα, καί στό ὁποῖο ἀκούστηκε ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγας κι ἡ τρομερή ἐκείνη φωνή, πού ὅσοι τήν ἄκουσαν παρακάλεσαν νά μήν ἀκούσουν ἄλλη λέξη. Γιατί δέν μποροῦσαν ν’ ἀντέξουν τή διαταγή: Καί θηρίο ἀκόμη ἄν ἀγγίξει τό βουνό, θά λιθοβοληθεῖ. Κι ἦταν τόσο φοβερό τό φαινόμενο, ὥστε ὁ Μωυσῆς εἶπε: Εἶμαι γεμάτος φόβο καί τρόμο. Ἀντίθετα, ἐσεῖς προσήλθατε στό ὅρος Σιῶν, στήν πόλη τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ, στήν ἐπουράνια Ἱερουσαλήμ, σέ μυριάδες ἀγγέλους, σέ πανηγύρι, καί σέ σύναξη τῶν πρωτοτόκων υἱῶν τοῦ Θεοῦ, πού τά ὀνόματά τους ἔχουν καταγραφεῖ στούς οὐρανούς. Προσήλθατε στό Θεό, πού εἶναι κριτής τῶν πάντων, καί σέ πνεύματα ἀνθρώπων δίκαιων, πού ἔχουν φτάσει στήν τελείωση· καί στόν Ἰησοῦ, μεσίτη νέας διαθήκης, καί σέ αἷμα ἐξαγνισμοῦ, πού ὁ Θεός τό εἰσακούει καλύτερα ἀπό τό αἷμα τοῦ Ἄβελ. Προσέχετε νά μήν ἀρνηθεῖτε τή φωνή αὐτοῦ πού σᾶς μιλάει. Γιατί, ἄν ἐκεῖνοι δέν ξέφυγαν τήν τιμωρία, ὅταν ἀρνήθηκαν ν’ ἀκούσουν ἐκεῖνον πού τούς δίδαξε πάνω στή γῆ, πολύ περισσότερο δέ θά ξεφύγουμε ἐμεῖς, ἄν ἀπαρνηθοῦμε ἐκεῖνον πού εἶναι ἀπό τούς οὐρανούς. Ἡ φωνή τοῦ σάλεψε τότε τή γῆ· μά τώρα ἔδωσε τούτη ‘δῶ τήν ὑπόσχεση: «θά σαλέψω ἀκόμα μία φορά ὄχι μόνο τή γῆ ἀλλά καί τόν οὐρανό». Τό «ἀκόμα μία φορά» σημαίνει πώς ἐκεῖνα πού σαλεύονται, ἐπειδή εἶναι δημιουργήματα, θά παραμεριστοῦν, γιά νά παραμείνουν ὅσα δέν εἶναι δυνατό νά σαλευτοῦν. Γι’ αὐτό ἄς εἴμαστε εὐγνώμονες πού μᾶς προσφέρεται ἀσάλευτη βασιλεία, κι ἄς λατρεύουμε τό Θεό μέ τρόπο εὐάρεστο, μέ σεβασμό καί μέ εὐλάβεια, γιατί ὁ Θεός μας εἶναι φωτιά πού κατακαίει» (πρὸς ῾Εβραίους ιβ´ 18-29).
Παρὰ ταῦτα παρατηροῦμε, ὅτι πολλοὶ δὲν βιώνουν γνήσια καί αὐθεντικά τὴν συμμετοχή τους στὴν λατρεία τοῦ Θεοῦ κατὰ τὴν παράδοση τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Επηρεασμένοι ἀπὸ στρεβλὲς ἀπόψεις καὶ τὴν ἐκκοσμίκευση παραλείπουν νὰ ἐκκλησιασθοῦν ἢ καὶ ἂν ἐκκλησιασθοῦν παραμένουν πτωχοί, πεινῶντες καὶ διψῶντες πνευματικά.
῾Ο προφητικὸς λόγος ἐπεσήμανε τὴν ἔλλειψη τῆς γνήσιας καὶ ἀληθινῆς κοινωνίας τοῦ ἀνθρώπου μὲ τὸν Θεό· «᾿Εγγίζει μοι ὁ λαὸς οὗτος ἐν τῷ στόματι αὐτοῦ και ἐν τοῖς χείλεσιν αὐτῶν τιμῶσι με, ἡ δὲ καρδία αὐτῶν πόρρω ἀπέχει ἀπ᾿ ἐμοῦ· μάτην δὲ σέβονταί με διδάσκοντες ἐντάλματα ἀνθρώπων καὶ διδασκαλίας» (῾Ησαΐου κθ´ 13).
Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὑποδεικνυόταν ἡ σωστὴ εὐάρεστη στὸν Θεὸ Λατρεία.
᾿Οφείλουμε νὰ μελετήσουμε τὶς αἰτίες ποὺ ἀποτρέπουν τοὺς πιστοὺς ἢ τοὺς ἐμποδίζουν νὰ συμμετέχουν στὶς ῾Ιερὲς ᾿Ακολουθίες καὶ νὰ λάβουμε τὰ ἀπαραίτητα μέτρα, διευκολύνοντας τοὺς πιστοὺς νὰ ἐννοήσουν τὴν σημασία καὶ τὴν ἀξία τοῦ γεγονότος τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, νὰ συνέρχονται στὴν ᾿Εκκλησία, ὡς μέλη τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ.
Βέβαια τὰ μέτρα ποὺ θὰ ληφθοῦν πρέπει νὰ ἔχουν τὴν σφραγίδα τοῦ αὐθεντικοῦ ἤθους καὶ τῆς γνήσιας παραδόσεως τῆς ᾿Εκκλησίας. Ἐπίσης μποροῦν νά ποικίλουν κατὰ τίς ἰδιαίτερες συνθῆκες τῶν περιοχῶν καὶ τὶς ἀνάγκες τῶν πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας μας.
