Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας

«εἰς εὔκαιρον βοήθειαν»

Τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Καισαριανῆς Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

Δημοσιεύθηκε 16.9.2021

Τό μῆνα αὐτό ὅλοι οἱ πιστοί ζοῦμε μέσα στό λειτουργικό χῶρο καί χρόνο τῆς Ἐκκλησίας μας μιά ἰδιαίτερη εὐκαιρία γιά νά ἀντλήσουμε εὐλογία καί χάρη. Καί μᾶς προσφέρεται μέ τήν ὕψωση καί σεβάσμια προσκύνηση τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τοῦ Κυρίου μας. Προερχόμενοι «οὖν μετὰ παρρησίας τῷ θρόνῳ τῆς χάριτος, ἵνα λάβωμεν ἔλεον καὶ χάριν εὕρωμεν εἰς εὔκαιρον βοήθειαν» (Πρός Ἑβραίους δ΄ 16). Δηλαδή : «Μέ θάρρος τό θρόνο τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, γιά νά μᾶς σπλαχνιστεῖ καί νά μᾶς δωρίσει τή χάρη του, τήν ὥρα πού τή χρειαζόμαστε».

πρέπει νά γνωρίζουμε καί νά βιώνουμε τό θεῖο καί ὑπερφυές μυστήριο μέσα ἀπό τό ὁποῖο ἐξεπήγασε ἡ σωτηρίας μας.

Τί σημαίνει γιά μᾶς ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ ;

Αὐτό τό Πανσεβάσμιο Ξῦλο, «ὅ περιέπουσι τάξεις Ἀγγέλων γηθόμεναι», ἔγινε τό μέσο, ὁ τρόπος μέ τό ὁποῖο μᾶς φανερώθηκε ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ γιά μᾶς. Δι’ αὐτοῦ μᾶς δόθηκε ἡ δυνατότητα νά ἀπολαμβάνουμε τή λύτρωσή μας. Κι αὐτό ἀποτελεῖ μιά χάρη καί δωρεά τοῦ Σταυρωθέντος Σωτῆρος Χριστοῦ, πού ἐκδηλώθηκε ἡ ἄφατη θεία ἀγάπη.

Κανένας μας δέν μπορεῖ νά συλλάβει πλήρως μέ τό μυαλό του, πῶς ἦταν ὁ Ἰησοῦς, ὅταν κρεμόταν στόν Σταυρό…Ἤ μᾶλλον, ὅσο γίνεται κάθε πιστός πού συσταυρώνεται μέ τόν Χριστό ἀρχίζει νά βιώνει αὐτό τό μυστήριο, τό «ἀπό τῆς ἔκτης ὥρας ἕως ὥρας ἐννάτης» τῆς Παρασκευῆς ἐκείνης. Στό Πάθος ὁ Ἰησοῦς σταμάτησε κάθε ἐνέργεια, κάθε δράση, κάθε προσπάθεια, δέν παρουσίασε οὔτε μιά κίνηση γιά νά τό ἀποφύγει, οὔτε μιά ἐπιφύλαξη, ἀλλά ὅλα σῶμα καί ψυχή, καρδιά καί νοῦ, τά παρέδωσε στίς φλόγες τοῦ ἀπύθμενου Πάθους, πού πλημμύριζε τά πάντα. Ὅλα τά ἔδωσε ὁ Ἰησοῦς γιά νά μᾶς ἐλευθερώσει ἀπό μιά ἐνοχή, πού ἦταν δική μας, καί πού τήν ἔκανε δική Του, πού ἐτελείωσε μέ τό θάνατό Του, χωρίς ἄλλη διέξοδο. Μέ τό Πάθος ἔφθασε ὁ Κύριος ὡς ἐκεῖνα τά βάθη, ἀπό ὅπου ἡ παντοδυναμία τῆς Ἀγάπης δημιουργεῖ τήν Καινή Κτίση.

 Ὁ Σταυρός τοῦ Κυρίου μας ὡς ἔκφραση τῆς ἀγάπης Του γιά μᾶς εἶναι μιά πραγματικότητα. Κι ἡ πραγματικότητα αὐτή ἄλλαξε τό πᾶν. Μέ αὐτή τήν πραγματικότητα ζοῦμε, ἐφ’ ὅσον ζοῦμε «κατενώπιον Θεοῦ». Κι αὐτό σημαίνει ὅτι ἡ ἀγάπη αὐτή τοῦ Σταυρωθέντος Χριστοῦ γιά μᾶς εἶναι τό μοναδικό καί βέβαιο στήριγμα στή ζωή μας. Τόσο βέβαιο πού νά μπορεῖ κανείς ὄχι μόνο νά στηρίζει σ’ αὐτό τήν ζωή του, ἀλλά καί νά πεθαίνει γι’ αὐτό.

Ἡ ζωή μας μέσα στήν Ἐκκλησία μᾶς μαθαίνει, πώς αὐτό τό ἀπόλυτα βέβαιο στήριγμά μας δέν μπορεῖ νά εἶναι οἱ ἄνθρωποι, ἔστω κι ἄν αὐτοί εἶναι οἱ πιό καλοί, οἱ πιό ἀγαπητοί κι οἱ πιό δυνατοί. Οὔτε ἡ ἐπιστήμη, οὔτε ἡ φιλοσοφία, οὔτε ἡ τέχνη, οὔτε ἄλλο τίποτε ἀπό ὅσα μπορεῖ νά κάνει ὁ ἄνθρωπος. Οὔτε ἡ φύσις ἤ ὁ χρόνος ἤ …Ἀκόμα οὔτε γενικά «τό θεῖον» ἤ καί ἡ Θεότης, γιατί ὅταν ἀνάψει ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἁμαρτία μας, πῶς μποροῦμε νά ξέρουμε τί μᾶς πρειμένει ἄν δέν ἔχουμε τό Χριστό; Βέβαιο στήριγμά μας εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, γιατί κι αὐτή μᾶς ἔγινε γνωστή μόνο μέ τήν μεσολάβηση τῆς θυσίας τοῦ Χριστοῦ. Ἀλλά καί ἄν ἀκόμα ὑποτεθεῖ, ὅτι ἦταν δυνατόν νά γνωρίζουμε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ χωρίς τήν μεσολάβηση τοῦ Χριστοῦ, καί πάλι δέν θά ἦταν αὐτό πού ξέρουμε καί ζοῦμε τώρα ἐπειδή ἡ ἀγάπη μπορεῖ νά εἶναι ἀμείλικτη καί σκληρή. Καί μπορεῖ νά εἶναι τόσο πιό σκληρή, ὅσο εἶναι εὐγενέστερη. Μόνο ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ μαθαίνουμε, πώς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ συγχωρεῖ καί δέχεται τούς ἁμαρτωλούς.

Ἤ μᾶλλον τά ἀπόλυτα βέβαιο στήριγμά μας εἶναι, αὐτό πού ἀποκαλύφθηκε μέ λόγια ἀπό τόν Κύριό μας καί βεβαιώθηκε μέ τήν σταυρική Του θυσία: «καί ὑπέρ αὐτῶν ἐγώ ἁγιάζω ἐμαυτόν, ἵνα ὦσι καί αὐτοί ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ» (Ἰωάννου ιζ΄ 19).