Ἡ Διακονία τοῦ πιστοῦ ὡς ἐθελούσια θυσία τοῦ ἐγωϊσμοῦ.

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

 

 

            Στήν βίωση τῆς εὐαγγελικῆς ζωῆς καί διδασκαλίας ἡ ὑπηρεσία τῶν ἀδελφῶν μας χαρακτηρίζει τήν γνησιότητα τῆς πνευματικότητας τῶν πιστῶν

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός μέ λόγια καί μέ ἔργα ἔδειξε τό μεγαλεῖο τοῦ νά ὑπηρετεῖς τόν ἄλλο. Οἱ μαθητές Του μαρτυροῦν ὅτι:

α΄. Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός στήν ἐπίγεια ζωή Του «διῆλθε εὐεργετῶν καί ἰώμενος» (Πράξεων ι΄ 38) εὐεργέτησε ὄχι μόνο Ἰουδαίους ἀλλά καί εἰδωλολάτρες, ὅπως π.χ. τόν δοῦλο τοῦ Ἑκατόνταρχου, (Ματθαίου η΄ 5 κ.ἕξ) καί τήν θυγατέρα τῆς Χαναναίας, (Ματθαίου ιε΄ 22) ἐξαίροντας καί ἐπαινώντας μάλιστα τήν πίστη Τους, τήν ὁποία ἀποτίμησε ὡς μεγαλύτερη ἀπό τήν πίστη τῶν Ἰουδαίων, πού εἶχαν καλλιεργηθεῖ καί προετοιμασθεῖ γιά τήν ἔλευσή Του.

 «Αὐτός τάς ἀσθενείας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασε» (Ματθαίου η΄ 17).

β΄. Μέ τήν παραβολή τοῦ Καλοῦ Σαμαρείτη (Λουκᾶ ι΄ 33 καί ἑξῆς) ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός ἀναδεικνύει,ὅτι ἡ περιποίηση τοῦ περιπεσοῦντος στούς ληστές ἀπό τόν Σαμαρείτη, πού δέν ἐθεωρεῖτο καί ἀκραιφνής πιστός ἀπό τούς Ἰουδαίους, πού ἔπλυνε τά τραύματα τοῦ πληγωμένου ἀνθρώπου, τόν μετέφερε μέ τό ὑποζύγιό του στό πανδοχεῖο γιά νά συνέλθει καί κατέβαλε τό ἀπαιτούμενο ποσό στόν ἰδιοκτήτη τοῦ πανδοχείου, ἔδειξε ὅτι ἐνήργησε ἀπό ἔλεος πού κατά τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης τό ἔλεος εἶναι ἐπίτασις (κορύφωση) τῆς ἀγάπης (Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος ε΄. Στούς Μακαρισμούς. PG 44, 1252). Γι’ αὐτό κι ὁ Θεός εἶναι ὁ Μόνος Ἐλεήμων.

Ὁ πιστός ὑπηρετεῖ τούς πάντες χωρίς καμμία διάκριση

γ΄. Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός τήν παραμονή τοῦ θανάτου Του στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ ταπεινούμενος ἄκρως ζώσθηκε τό λεντίο (τήν ποδιά) καί βαστάζοντας τήν λεκάνη ἔσκυψε καί ἔπλυνε τά πόδια τῶν Μαθητῶν Του. Ὅταν τελείωσε τό νίψιμο τούς ρώτησε:

«Γινώσκετε τί πεποίηκα ὑμῖν; ὑμεῖς φωνεῖτέ με, ὁ Διδάσκαλος καὶ ὁ Κύριος, καὶ καλῶς λέγετε· εἰμὶ γάρ. εἰ οὖν ἐγὼ ἔνιψα ὑμῶν τοὺς πόδας, ὁ Κύριος καὶ ὁ Διδάσκαλος, καὶ ὑμεῖς ὀφείλετε ἀλλήλων νίπτειν τοὺς πόδας» (Ἰωάννου ιγ΄ 12-14)

Ἔτσι ἀναγνωρίζονται οἱ μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.

δ΄. Ἀνάμεσα στούς λόγους πού ἐξεξώνησε οἱ Μαθητές Του μᾶς διέσωσαν καί κατέγραψαν δύο πολύ χαρακτηριστικούς γιά τό θέμα μας.

 Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς τοποθετεῖ στήν διάρκεια τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου τήν συζήτηση πού ἔγινε μεταξύ τῶν 12 Μαθητῶν γιά τό ποιός εἶναι πρῶτος δηλαδή ἀνώτερος ἀπό τούς ἄλλους.

Στήν συζήτηση παρενέβη καί ὁ Κύριος πού τούς ἐρώτησε, ποιός θεωρεῖτε ὅτι εἶναι ἀνώτερος αὐτός πού κάθεται στό τραπέζι καί τρώγει ἤ αὐτός πού τόν ὑπηρετεῖ; Στήν ρητορική αὐτή ἐρώτησή Του ἀπάντησε ὁ Ἴδιος λέγοντας, ὅτι θεωρῶ ἀνώτερο αὐτόν πού ὑπηρετεῖ ὅπως συμβαίνει μέ Μένα πού ἄν καί εἶμαι ὁ Κύριος καί ὁ Διδάσκαλος εἶμαι ἀνάμεσά σας ὁ ὑπηρέτης (Λουκᾶ κβ΄ 22-27).

Ἕνας ἄλλος εὐαγγελιστής ὁ Ματθαῖος μᾶς παρέδωσε τήν τοποθέτηση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ γιά τό πῶς ἀναδεικνύεται τό μεγαλεῖο καί ἡ ἀνωτερότητα ἑνός ἀνθρώπου, λέγοντας ὅτι τό μεγαλεῖο ἑνός ἀνθρώπου δέν ἐξαρτᾶται ἀπό τήν κοινωνική θέση του, οὔτε ἀπό τά ἀξιώματά του, οὔτε ἀπό τήν ἐξουσία πού διαχειρίζεται καί μάλιστα μέ αὐθαιρεσίες καί τυραννικότητα, ἀλλά ἀπό τήν ὑπηρεσία πού προσφέρει καί τίς θυσίες πού ὑποβάλλεται, ὅπως συμβαίνει μέ τόν Ἴδιο πού «οὐκ ἦλθε διακονηθῆναι, ἀλλὰ διακονῆσαι καὶ δοῦναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ λύτρον ἀντὶ πολλῶν» (Ματθαίου κ΄ 28).

ε΄. Μ’ αὐτό τό πνεῦμα κι αὐτό τό κριτήριο θά κριθοῦν οἱ ἄνθρωποι πού ὑπηρέτησαν τούς ἀδελφούς τους καί μάλιστα αὐτούς πού εἶχαν ἀνάγκη (Ματθαίου κε΄ 31-46).