Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ

καί ἡ ἑκούσια ἀποδοχή τοῦ θελήματός Του

Ὁ πιστός καθοδηγεῖται στή ζωή του ἀπό τόν Θεό γιά νά ἀποκτήσει ἐπίγνωση τοῦ θελήματός Του καί τῆς ἀληθείας Του προφυλάσσοντάς τον ἀπό τήν κακία ὥστε ἀποκτώντας τίς ἀρετές νά γίνει «κοινωνός θείας φύσεως» (Β΄ Πέτρου α΄, 4) . Αὐτή τήν βοήθεια ὁ πάνσοφος Δημιουργός τήν προσφέρει μέ τήν Ἁγία Γραφή.

 Ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τοῦ θελήματος Του

καί τῶν ἔργων Του στήν Ἁγία Γραφή

Στήν Ἁγία Γραφή ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός, ἡ φύση Του, τό θέλημά Του καί τά ἔργα Του. Δέν ἦταν δυνατό νά γνωρίσει ὁ ἄνθρωπος τόν Θεό, ἄν ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν φανερωνόταν σ’ αὐτόν.  Ἀλλά ὁ Θεός θέλησε ν’ ἀποκαλυφθεῖ ὁ Ἴδιος στόν ἄνθρωπο καί, ὅπως παραστατικώτατα ἀναφέρεται στήν Γένεση τοῦ Μωϋσέως ἀμέσως μετά τήν δημιουργία τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἐγκατάστασή του στόν Παράδεισο τῆς Ἐδέμ, ὁ Θεός ἐπεσκεπτόταν τό ζεῦγος τῶν Πρωτοπλάστων καθημερινῶς κατά τό δειλινό (Γενέσεως γ΄, 8).

Στόν Μωϋσῆ ἀποκαλύφθηκε μ’ ἕνα μοναδικό τρόπο ὁ Θεός στόν ὁποῖο δόθηκε γραπτά ὁ θεῖος νόμος (Δεκάλογος) στό ὄρος  Σινᾶ (Γενέσεως γ΄, 8). Ὁ Μωυσῆς ἔγραψε τήν ἱστορία τῆς ἐπιδόσεως σ’ αὐτόν τοῦ γραπτοῦ νόμου, μαζί καί μέ ὅσα ἄλλα φανέρωσε σ’ αὐτόν ὁ Θεός, καθώς καί ἐκεῖνα πού μέχρι τῆς ἐποχῆς του εἶχαν διασωθεῖ ἀπό τήν προφορική παράδοση τῶν προγόνων του. Καί μέ τόν τρόπο αὐτό προέκυψαν τά πρῶτα ἱερά βιβλία τοῦ Ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ, γνωστά μέχρι σήμερα μέ τό κοινό ὄνομα «Πεντάτευχος τοῦ Μωυσέως».

Ἡ  Παλαιά Διαθήκη περιέχει τήν πρώτη γραπτή  ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θέλήματός Του. Ἐπειδή ὅμως ὁ ἄνθρωπος εἶχε καταπέσει, ἕνεκα τῆς ἁμαρτίας, καί δέν  ἦταν σέ θέση ν’ ἀντιληφθεῖ ἀκόμη περισσότερα πράγματα περί τοῦ Θεοῦ, οὔτε καί ὁλόκληρο τό θέλημά Του, ὁ Ἴδιος ὁ Θεός θέλησε ν’ ἀποκαλυφθεῖ τότε ἐν μέρει μόνον, δηλ. ὅσον ἦταν δυνατόν νά γίνει τήν ἐποχή ἐκείνη ἀντιληπτό ἀπό τούς ἀνθρώπους «καθώς ἠδύναντο» καί δέν ζήτησε περισσότερα πράγματα ἀπ’ αὐτούς, παρά μόνον ὅσα ἦταν ἀπαραίτητα γιά νά κάμουν τά πρῶτα καλά βήματα στό δρόμο τοῦ Θεοῦ, ἀπό τόν ὁποῖο τόσο πολύ εἶχαν ἀπομακρυνθεῖ.

Αὐτή ἡ ἀποκάλυψη δέν ἔγινε πρός ὅλους γενικά τούς ἀνθρώπους, διότι στούς περισσοτέρους ἀπ’ αὐτούς οὔτε αὐτή δέν ἦταν δυνατό νά γίνει ἀντιληπτή. Ἀλλά μέ μεγάλη σοφία ὁ Θεός προετοίμασε τό κατάλληλο ἔδαφος μέ ἕνα λαό, τό λαό τοῦ Ἰσραήλ, ὁ ὁποῖος γι’ αὐτό ὀνομάσθηκε στήν ἱστορία «ἐκλεκτός» λαός τοῦ Θεοῦ δηλ. ἐκλεγμένος λαός ἀπό τόν Θεό γιά νά ἐκπληρώσει ἕνα συγκεκριμένο σκοπό στά σχέδια τοῦ Θεοῦ. Γιά τόν καταρτισμό  αὐτοῦ τοῦ λαοῦ ἐργάσθηκε μέ πολλή ὑπομονή καί μακροθυμία γιά πολλούς αἰῶνες. Μεταξύ  αὐτοῦ του λαοῦ ἀνεδείχθηκαν ἄνθρωποι ἱκανοί νά τοῦ μεταδώσουν ὅσα ὁ Θεός τούς φανέρωνε. Αὐτοί οἱ ἄνθρωποι εἶναι οἱ Πατριάρχες, οἱ Προφῆτες καί οἱ Δίκαιοι τοῦ Ἰσραήλ. Καί σ’ αὐτούς ὀφείλεται  καί ἡ συγγραφή τῶν ἱερῶν βιβλίων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, στά ὁποῖα περιέχονται καί ὅσα ὁ Θεός θέλησε τότε νά φανερώσει γιά χάρη τοῦ λαοῦ Του καί ὅσα ἔπραξε, ἐπίσης χάρη τοῦ ἰδίου λαοῦ, γιά νά τόν καταρτίσει καί νά τόν καταστήσει ἱκανό νά χρησιμεύσει ὡς κέντρο καί πυρήνας τῆς θρησκευτικῆς καί ἠθικῆς ἀναμορφώσεως τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτό ἀκριβῶς ἀργότερα τό ἀντιλήφθηκε καί θαυμάσια τό καθόρισε ὁ δίκαιος Συμεών στήν περίφημη εὐχαριστήριο προσευχή του, ὅταν ἀξιώθηκε νά δεχθεῖ στίς ἀγκάλες του τόν Σωτήρα ὡς βρέφος 40 ἡμερῶν (Λουκᾶ β΄, 26-35) .

 «Ὅτε ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου», γεννήθηκε ἐκ τῆς Παρθένου Μαρίας ὁ Θεάνθρωπος Λυτρωτής, ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ. Τότε  συμπληρώθηκε καί  ὁλοκληρώθηκε ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θελήματός Του.  Ὁ τρόπος, μέ τόν ὁποῖο ἔγινε αὐτή ἡ συμπλήρωση καί ἡ ὁλοκλήρωση τῆς θείας ἀποκαλύψεως διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δηλαδή τά γεγονότα τῆς ζωῆς καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐκτέθηκε ἀπό τούς αὐτόπτες καί αὐτήκοους μάρτυρές Του δηλαδή ἀπό ἐκείνους πού αὐτοπροσώπως Τόν γνώρισαν καί Τόν ἄκουσαν καί ἀπό ἐκείνους πού τά πληροφορήθηκαν ἀπ’ αὐτούς στά τέσσαρα Εὐαγγέλια (Κατά Ματθαῖον, Κατά Μᾶρκον, Κατά Λουκᾶν, Κατά Ἰωάννην). Οἱ δύο «Διαθῆκες» ἡ Παλαιά πού γράφτηκε πρό Χριστοῦ καί ἡ Καινή πού γράφτηκε μετά Χριστόν ἀποτελοῦν τήν Ἁγία Γραφή (ἤ τίς Ἁγίες Γραφές ἤ τήν Βίβλο) πού περιέχεται ὁ γραπτός λόγος τοῦ Θεοῦ, ἡ γραπτή ἀποκάλυψη περί τοῦ Θεοῦ καί τοῦ θελήματός Του, καί ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τήν μία ἀπό τίς δύο ἱερές πηγές τῆς ὀρθοδόξου πίστεως τῆς «Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας». Ἡ δεύτερη πηγή τῆς Ὀρθοδόξου πίστεώς μας εἶναι ἡ «Ἱερά Παράδοσις».

                            

Ἐλατήρια  πού μᾶς ὠθοῦν ἀπό τήν ἀποκάλυψή Του

 στήν ἑκούσια ἀποδοχή καί τήν ὑπακοή μας στό θέλημά Του.

α) Ἡ μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ

Ἡ ἁγία Γραφή περιγράφει μέ ζωηρές εἰκόνες καί ἐξυμνεῖ τήν μεγαλειότητα τοῦ Θεοῦ :  

“ Μεγάλο καί θαυμαστά τά ἔργα σου, Κύριε, Θεέ παντοκράτορα! Δίκαιες κι ἀληθινές οἱ ἐνέργειές σου, βασιλιά τῶν ἐθνῶν! Ποιος δέ θά φοβηθεῖ. Κύριε, καί ποιός δέ θά δοξάσει τό ὄνομά σου; Ἐσύ μονάχα εἶσαι ἅγιος κι ὅλα τά ἔθνη θά ἔρθουν γιά νά σέ προσκυνήσουν, γιατί φανερώθηκαν οἱ βουλές σου»” (Ἀποκάλυψεως ιε΄ 3-4 Πρβλ. Ψαλμοῦ με΄ (μστ΄) 45 9-11).

β) Ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ

Τό μέγεθος τῆς ἀσύγκριτης ἀγάπης τοῦ Θεοῦ γιά τούς ἀνθρώπους ἀναφέρει ὁ εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης ὁ Ἰωάννης στό Εὐαγγέλιο του μέ τήν φράση “ Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον”  (Ἰωάννου γ΄ 16). Αὐτή τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ὑμνεῖ καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Βλ. Πρός Ἐφεσίους β΄ 4-10).

γ) Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ

Τήν δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἐξυμνοῦν οἱ μάρτυρες τῆς πίστεως καί τοῦ εὐαγγελίου στό οὐράνιο θυσιαστήριο “ Καὶ ἤκουσα τοῦ θυσιαστηρίου λέγοντος· Ναί, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ἀληθιναὶ καὶ δίκαιαι αἱ κρίσεις σου ”  (Ἀποκάλυψεως ιγ΄ 7).

δ) Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ

Ὅλες οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ φανερώνουν τήν σοφία Του κατά τούς λόγους τοῦ ἀποστόλου Παύλου: “ Ὁ Θεός δηλαδή, τούς ἄφησε ὅλους νά πέσουν στήν ἀνυπακοή, γιά νά δείξει σ’ ὅλους τό ἔλεός του. Πόσο ἀπέραντος εἶναι ὁ πλοῦτος,  ἡ σοφία κι ἡ γνώση τοῦ Θεοῦ! Πόσο ἀνεξερεύνητες εἶναι οἱ ἀποφάσεις του. Κι ἀνεξιχνίαστο τά σχέδιά του!” (Ρωμαίους ια΄ 32,33).

          Μόνο μέ τό πνεῦμα τῆς σοφίας Του πού Ἐκεῖνος μᾶς δίδει μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τίς σωστικές ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ  (Βλ. Πρός Ἐφεσίους α΄ 17-23)

ε) Ἡ πίστη μας στό Θεό

Ἀκόμη κι ὅσοι ὑποφέρουν ὀφείλουν νά ὑπακούσουν μέ ἐμπιστοσύνη στό Θεό Πατέρα (βλ. Α΄ Πέτρου δ΄ 19).

στ) Ἡ δική μας ἁμαρτωλότητα

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος ἀναγνωρίζει τήν ἁμαρτωλότητα του τότε κινεῖται πρός ὑπακοή τοῦ Θεοῦ (βλ. Ἱερεμίου  γ΄ 39 καί Μιχαίου ζ΄ 9).