Χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν
Δημοσιεύθηκε 25 Ἰανουαρίου 2024
Ὁ χριστιανός ὅπως πρέπει νά ξέρει νά ζεῖ εὐαγγελικά πρέπει νά ξέρει νά ἀντιμεπωπίζει καί τό γεγονός τοῦ θανάτου του εὐαγγελικά. Θά παραθέσουμε παραδείγματα ἀνθρώπων πού μᾶς διδάσκουν νά ἀντιμετωπίζουμε τόν θάνατο μέ πίστη καί ἐλπίδα κατά τό ψαλμικό «τίμιος ἐναντίον Κυρίου ὁ θάνατος τῶν ὁσίων αὐτοῦ» (Ψαλμοῦ ριε΄ (ριστ΄) 115, 6) καί ἄλλα παραδείγματα ἀνθρώπων πού εἶχαν κακό θάνατο κατά τό Ψαλμικό «θάνατος ἁμαρτωλῶν πονηρός» (λγ΄ (λδ΄) 33, 22). Πρῶτο παράδειγμα ὁ Ἰακώβ πού ἀντιμετώπισε τόν ἀδελφό του μέ ἡρεμία. (βλ. Γεν. κε΄ 26). Ὁ Ἰακώβ ἦταν ἥμερος καί εἰρηνικός, ἀλλά πονηρός καί φίλαυτος. Διῆγε βίο ποιμενικό στήν πατρίδα του. Ἀντίθετα ὁ Ἠσαῦ ἦταν χαρακτῆρος σφοδροῦ καί ὁρμητικοῦ, καί ἀγαποῦσε στό κυνήγι. Ὁ πατέρας Ἰσαάκ ἐχαρίζετο περισσότερο στόν Ἠσαῦ. Ἀντίθετα ἡ μήτηρ του Ρεββέκα στόν Ἰακώβ. Ἀπό τήν ἱστορία αὐτή τοῦ Ἰακώβ τρία πράγματα διδασκόμεθα, · πρῶτα μέν, ὅτι ἦταν ἀνυπόμονος καί ἔσπευδε στήν ἐπίτευξη τῆς ἀπόκτησης τῶν προνομίων μέ διάφορους ἀθέμιτους τρόπους, πεποισμένος γιά τήν ἀλάνθαστη τοῦ Θεοῦ Πρόνοια. Αὐτό τόν ὤθησε σέ πολλά ἁμαρτήματα. Δεύτερον δέ, τήν καταστολή τῆς ἀνυπομονησίας αὐτῆς ἀπό τήν θεία Προνοία πού τόν τιμώρησε. Τρίτον «τήν στερεάν αὐτοῦ ἐπίδοσιν ἐν τῇ χάριτι» (βλ. Γεν, κε΄, -ν). Ὅταν αἰσθάνθηκε ὅτι πλησίαζε στό τέλος ἡ ζωή του κάλεσε τούς δώδεκα γιούς του καί τούς εὐλόγησε μέ ξεχωριστή εὐλογία τόν καθένα προφητεύοντας γιά τόν μέλλον τους. Στήν συνέχεια ἔδωσε ἐντολές γιά τήν ταφή του καί ὅταν ὁ Ἰακώβ τελείωσε τίς ἐντολές πρός τούς γιούς του μάζεψε τά πόδια του στό κρεβάτι καί ξεψύχησε, πηγαίνοντας μαζί μέ τούς προγόνους του (Γενέσεως μθ΄ 33)
Ὅταν Ὁ Ἰωσήφ ὁ πάγκαλος ἐπρόκειτο νά πεθάνει κάλεσε τά ἀδέλφια του. Τούς ἀνέγγειλε ὅτι θά πεθάνει ἀλλά ὁ Θεός δέν θά τούς ἐγκαταλείψει καί θά τούς προστατέψει καί θά πραγματοποιήσει τήν ὑπόσχεση πού ἔδωσε στόν Ἀβραάμ τόν Ἰσαάκ, τόν Ἰακώβ ὅτι θά τούς δώσει τήν Χώρα, τήν γῆ τῶν πατέρων τους (Γενέσεως ν΄ 24-26 καί Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ κδ΄ 32).
Ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος χωρίς φόβο καί δειλία ἔδωσε μαρτυρία γιά τήν πίστη του ἐνώπιον τῶν πνευματικῶν ἡγετῶν τῶν Ἰουδαίων στό δικαστήριο πού τόν ἐδίκαζε. Ἡ ἀτρόμητη καί μέ παρησσία ὁμολογία τῆς θεότητος τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ὁ δρυμής ἔλεγχος τῶν σταυρωτῶν τοῦ Κυρίου τοῦ κόστισε τήν ζωή καθώς ἀποφάσισαν ὅτι πρέπει νά θανατωθεῖ διά λιθοβολισμοῦ (Πράξεων ζ΄ 59-60). Ὁ Κύριος μας Ἰησοῦς Χριστός μέ ἀποφασιστικότητα δέχθηκε νά πιεῖ τό ποτήρι μέχρι τρυγός τοῦ μαρτυρίου τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Του γιά τήν σωτηρία πολλῶν (Ματθαίου κστ΄ 39, 42). Ὁ Δεσμοφύλακας τῆς φυλακῆς πού ἦσαν φυλακισμένοι ὁ Παῦλος καί ὁ Σίλας στούς Φιλίππους πού ἤθελε νά αὐτοκτονήσει ἀπό τρόμο ἐπειδή εἶδε τήν πόρτα τῆς φυλακῆς ἀνοικτή καί νόμιζε ὅτι εἶχαν φύγει οἱ φυλακισμένοι.
Ἄς ἐνθυμεῖται ὁ πιστός, ὅταν ἡ θλίψη καί ἡ δοκιμασία τόν γονατίζει, ἤ ὅταν τό ἔργο στόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου του τόν περιλούει μ’ ἄφθονο ἱδρῶτα καί μόχθο ὅτι πλησιάζει ἡ μεγάλη μέρα γι’ αὐτόν. Ἡ ἁπλωσιά τ’ οὐρανοῦ μέ τόν τόπο πού ὁ Κύριος του τοῦ ἑτοίμασε ἐκεῖ, τό «εὔγε δοῦλε» (Ματθαίου κε΄ 21), πού ἀπ’ τά χείλη τοῦ Κυρίου του θ’ ἀκούσει, ἀποτελοῦν τήν εὐλογητή κληρονομιά του.
Ἐάν τό πλησίασμα τοῦ θανάτου μᾶς ξυπνάει μέσα μας φόβο, ἄς δοῦμε τόν θάνατο μαζί μέ τόν Χριστό καί ὁ θάνατος, ὅπως ὁ Ἰορδάνης μπροστά στήν Κιβωτό, θά παραμερίσει, γιά ν’ ἀνοιχθεῖ μπροστά μας μία ἐλεύθερη διάβαση πρός τήν αἰώνια ζωή. Ἄς κρύψουμε ἀληθινά μέσα μας τόν Χριστό, διότι μιά ἁπλῆ ἐπίκληση «Κύριε, Κύριε», δέν θά σέ βοηθήσει διόλου. Οἱ δαίμονες θά πηδήσουν ἐπάνω μας καί θά μᾶς καταβάλουν, ἐάν ὁ Χριστός εἶναι μόνον στά χείλη μας καί ὄχι παρών διά τοῦ Ἁγίου Του Πνεύματος στήν ψυχή μας. Ἐάν αὐτός εἶναι μέσα μας, τό φῶς τῆς Ζωῆς, τό ἀληθινό φῶς καί ἡ ἀληθινή Ζωή, τότε ὅταν τό φῶς τοῦ κεριοῦ του σώματός μας λιγοστέψει καί σβύσει, τό φῶς ἀπό τόν ἥλιο τῆς ψυχῆς μας θά φωτίσει καί θ’ ἀκτινοβολήσει γύρω μας. Ὁ ἀντίδικος, γνωρίζοντας τήν σημασία καί ἔννοια τοῦ Γραφικοῦ «ἐν ᾧ εὕρω σε καί κρινῶ σε» (=τήν θέσιν σου στήν μέλλουσα ζωή θά τήν κανονίσει ἡ κατάστασή μας, ἡ τῆς ἐσχάτης στιγμῆς), πάντοτε ἀγωνίζεται νά μᾶς ὑποσκελίσει, ἐξαιρέτως δέ τίς τελευταῖες ὥρες καί στιγμές. Μέ ἄλλες λέξεις: πρωτίστως καί κυρίως προσπαθεῖ νά μᾶς κλονίσει τήν πίστη μας μέ πλείστους περισπασμούς.
Μέ τήν δέηση «χριστιανά τά τέλη τῆς ζωῆς ἡμῶν, ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα...» παρακαλοῦμε καί ἱκετεύομε ὁ Κύριος νά μᾶς χαρίσει τέλος ἀγαθό, τέλος εἰρηνικό γιά νά μπορέσουμε, παρουσιαζόμενοι πρό τοῦ βήματος τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ νά δώσουμε «καλήν ἀπολογίαν»..
Μετά τήν δέηση αὐτή ἐπαναλαμβάνομεν τήν τελευταία δέηση τῶν εἰρηνικῶν τῆς μεγάλης Συναπτῆς, τό: «τῆς Π α ν α γ ί α ς ἀ χ ρ ά ν τ ο υ, ὑπερευλογημένης, Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου....» καί διά τῆς ὁποίας ζητοῦμεν τήν ἐνίσχυση καί τίς εὐχές τῶν ἁγίων τοῦ Θεοῦ, ἐξαιρέτως δέ τῆς ἁγίας Θεοτόκου.
