Ὁ Εὐαγγελισμός τῆς Παναγίας
Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
Ἄς μεταφερθοῦμε νοερὰ στὴ Ναζαρέτ, στὸ ἀπέριττο σπίτι τῆς Παρθένου Μαρίας καὶ ἐκεῖ μὲ ταπεινοφροσύνη καὶ πίστι ἂς µελετήσωμε τὴ µεγάλη συγκατάβασι τοῦ Παντοδυνάµου νὰ εὐαγγελίση τὴν Παρθένο. Μὲ ἀχώριστα ἐφόδια τὶς δύο αὐτὲς ἀρετές: τὴν πίστι καὶ τὴν ταπεινοφροσύνη ἂς µελετήσωµε τὸ ἱερὸ κείµενο τοῦ Εὐαγγελίου, ποὺ ἀναφέρει τὴν ἐξαιρετικὴ διήγησι τοῦ θαυμαστοῦ γεγονότος, ποὺ εἶναι «τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον»,
Τῷ ἕκτω µηνί. Ἕξι μῆνες μετὰ ποὺ συνέλαβε ἡ Ἑλισάβετ, ἡ σύζυγος τοῦ Ζαχαρία καὶ ἐξαδέλφη τῆς Παρθένου Μαρίας καὶ ἡ µελλοντικὴ μητέρα τοῦ προφήτου προδρόµου καὶ βαπτιστοῦ ᾿Ιωάννου.
Ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς στέλλει ἕνα ἀπὸ τὰ ἐκλεκτότερα λειτουργικά του πνεύματα γιὰ νὰ φέρη στὴ γῆ τὸ χαρμόσυνο ἄγγελμα. Ὅ,τι ἀνέμεναν οἱ Πατριάρχαι καὶ ὅ,τι προανήγγειλαν οἱ Προφῆται ἐκπληρώνεται σήµερα.
Ὁ ἄγγελος Γαβριὴλ ὁ ἴδιος ἄγγελος ποὺ χρόνια πρὶν φανερώθηκε στὸν προφήτη Δανιὴλ γιὰ νὰ τοῦ ἐξαγγείλη σ᾿ ἕνα ὅραμα τὸν «ὡς Υἱὸν ἀνθρώπου ἐρχόμενον» (ζ΄, 13), ὁ ἴδιος ἄγγελος ποὺ λίγους µῆνας πρὶν εἶχε ἐμφανισθῆ στὸν προφήτη Ζαχαρία γιὰ νὰ τοῦ πῆ ὅτι ἡ γυναίκα του θὰ ἔφερε στὸν κόσµο ἐκεῖνον, ποὺ θά ἦταν «μέγας ἐνώπιον Κυρίου» (Λουκ. α΄, 15).
Ὑπὸ τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεὸς θέλει νὰ σώση τὸ ἀνθρώπινον γένος καὶ νὰ συμφιλιώση τὸν ἄνθρωπον μὲ τὸν Θεό. Ἡ Ἁγία Τριὰς δὲν λέγει ὅπως ἄλλοτε «ποιήσωµεν ἄνθρωπον καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ», ἀλλά λέγει: «ποιήσωμεν τὸν Θεὸν καθ᾽ ὁμοίωσιν ἀνθρώπου». Ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ ἔλαμψε στὴν ἐπανάστασι τῶν ἀγγέλων, ἂς λάμψη τώρα ἡ φιλευσπλαγχνία του στὸ παραστράτηµα τοῦ ἀνθρώπου.
Ποῦ ἀπεστάλη ὁ ἄγγελος; Μήπως στὴν θριαμβεύουσα καὶ πανίσχυρη Ρώμη; Μήπως στὴν ᾿Αθήνα, τὴν πόλι τῶν σοφῶν καὶ τῶν ρητόρων; Μήπως στὴν ὑπερήφανο Βαβυλωνία; Μήπως στὴν ἁγία πόλι τῆς Ἱερουσαλήμ; Ὄχι. Σὲ καμιὰ ἀπ᾿ αὐτὲς τὶς πόλεις, ἀλλὰ σ᾿ ἕνα ἀσήμαντο χωριό. Ποῦ ἀπεστάλη;
Εἰς πόλιν τῆς Γαλιλαίας ἀπεστάλη σὲ μιὰ φτωχικὴ καὶ µικρὴ πόλι τῆς Γαλιλαίας, σὲ μιὰ πόλι ἢ μᾶλλον σ’ ἕνα ἀσήμαντο χωριό, ποὺ ζήτημα νὰ εἶχε τότε χίλιους κατοίκους. Σὲ μιά πόλι, γνωστὴ µόνο στὴν περιφρόνησι τοῦ λαοῦ, γιατὶ «ἐκ Ναζαρὲτ οὐ δύναταί τι ἀγαθὸν εἶναι».
Σέ ποιά ἀποστέλλεται ὁ ἄγγελος; Μήπως σὲ καμιὰ φηµισµενη κόρη γιὰ τὴ σοφία της, γιὰ τὰ πλούτη της, γιὰ τὰ στολίδια της; Τίποτε ἀπ᾿ αὐτά. Στέλλεται :
Πρὸς Παρθένον ἐμνηστευμένη ἀνδρὶ ὧ ὄνομα Ἰωσήφ, ἐξ οἴκου Δαυὶδ καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παρθένου Μαριάμ. Σὲ μιὰ παρθένο, ποὺ ἔχει γιὰ μοναδικὸ στολίδι τὴν παρθενία της καὶ ζῆ στὴν ἀφάνεια καὶ τὴν ταπείνωσι καὶ εἶναι ἀρρεβωνιασμένη μὲ ἕνα ἄνδρα δίκαιο, ὀνομαζόμενο ᾽Ιωσήφ, ἀπὸ τὸ γένος τοῦ Δαυίδ, καὶ τὸ ὄνομα τῆς Παρθένου Μαριάμ. Ἡ Μαρία ἂν καὶ ἐμνηστευμένη καὶ μπορεῖ νὰ θεωρηθῆ σύζυγος κατὰ τὸν Ἰουδαϊκὸ νόµο, εἶναι παρθένος, ὅπως θὰ εἶναι παρθένος καὶ μετὰ ποὺ θὰ γίνη µητέρα, καθὼς ὁ Υἱός της καὶ ὡς ἄνθρωπος δὲ θὰ παύση νὰ εἶναι Θεός.
Καί ἀφοῦ εἰσῆλθε στὸ σπίτι τῆς Παρθένου ὁ ἄγγελος τῆς εἶπε :
Χαῖρε κεχαριτωμένη. Μὲ αὐτὲς τὶς λέξεις ὁ οὐράνιος ἀγγελιαφόρος χαιρετᾶ τὴν Παρθένον.
Κάθε φορὰ ποὺ ἡ Ἱερὰ Γραφὴ ἀναφέρει ἐμφανίσεις ἀγγέλων ὡς ἀπεσταλμένων τοῦ Θεοῦ τοὺς παρουσιάζει πάντα ὡς ἀνωτέρους πρὸς κατωτέρους, ὄχι γιὰ νὰ τιμήσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ τιμηθοῦν, ὅπως ἀναφέραμε προηγουμένως τὴν ἐμφάνισι τοῦ Γαβριὴλ στὸν Δανιὴλ καὶ στὸν Ζαχαρία, ποὺ τοῦ εἶπε καθαρά: «Ἐγώ εἰμι... ὁ παρεστηκὼς ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ, καὶ ἀπεστάλην λαλῆσαι πρός σε καὶ εὐαγγελίσασθαί σοι τοῦτα: καὶ ἰδοὺ ἔσῃ σιωπῶν καὶ μὴ δυνάµενος λαλῆσαι» (Λουκ. α΄, 18). Αὐτὴ εἶναι ἡ γλώσσα τοῦ ἀπεσταλμένου τοῦ Θεοῦ πρὸς ἄνθρωπον, ἂν καὶ περιβεβληµένον τὸ ἀξίωμα τῆς ἱερωσύνης.
Καὶ τώρα ὁ ἴδιος ἄγγελος σταλµένος σὲ μιὰ ἁπλῆ κόρη, μνηστευμένη, πλησιάζει, συνεσταλµένος καὶ δειλὰ θὰ λέγαμε, τὴν προσφωνεῖ μὲ τὶς λέξεις «Χαῖρε κεχαριτωµένη».
Κεχαριτωμένη. Ἡ χάρις, ὑπερφυσικὸ δῶρον τοῦ Θεοῦ, ποὺ καθιστᾶ κάθε ἄνθρωπο, ποὺ εἶναι μὲ αὐτή προικισµένος, φίλο τοῦ Θεοῦ καὶ µέτοχο τῶν τελειοτήτων τοῦ Θεοῦ, αὐτὴ ἡ χάρις ποὺ κάνει τοὺς ἁγίους καὶ ποὺ ἔκανε τὰ πνεύματα ἀγγέλους φωτός, βρισκόταν ἔτσι ἄφθονα στὴν Παρθένο, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ τὴν προσφωνήση διαφορετικά παρὰ σὰν «κεχαριτωμένη» γεμάτη ἀπὸ χάρι. Ὅ,τι οἱ ἄλλοι θὰ ἔχουν μὲ μέτρο, αὐτὴ τὸ ἔχει ἀπεριόριστα καὶ ἄφθονα. Εἶναι γεμάτη ἀπὸ χάρι γιὰ νὰ τὴν µεταδώση σὲ κείνους ποὺ θὰ πιστεύσουν στὸν Υἱόν της.
Ὁ Κύριος μετὰ σοῦ. Ὁ Κύριος εὑρίσκεται παντοῦ, ἰδιαίτερα ὅμως στὴν καρδιὰ τῶν ἐκλεκτῶν του καὶ μὲ ξεχωριστὸ τρόπο στὴν Μαρία. «Ὁ Πατὴρ εἶναι µαζί σου, Παρθένε, κάνοντας καὶ δικό σου τὸν Υἱό Του. Ὁ Υἱὸς εἶναι μαζί σου στὰ σπλάγχνα σου. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι µαζί σου ἁγιάζοντας μὲ τὸν Πατέρα τὸν καρπὸ τῆς κοιλίας σου».
Εὐλογημένη σὺ ἐν γυναιξί. Θαυμαστὸς ἔπαινος ποὺ ἁρμόζει µόνον στὴν Παρθένο Μαρία. Ἡ κατάρα ἔπληξε κάθε γυναίκα, γιατὶ ἀπὸ τὴ γυναίκα ἦλθε τὸ κακό, ἀλλὰ ἡ εὐλογία δόθηκε στὴ Μαρία, γιατὶ ἀπ᾿ Αὐτὴ μὲ τὸν Ἰησοῦ ἦλθε ἡ ἐπανόρθωσις.
Τί κάνει ἡ Παρθένος ἀκούοντας αὐτά; Ταράττεται, ὄχι γιὰ τὴ θέα τοῦ ἀγγέλου, ἀλλὰ γιὰ τὰ λόγια του, γιατὶ αὐτὴ ταπεινὴ κι ἄγνωστη κόρη ἀκούει τέτοιο παράξενο χαιρετισμό.
«Ἡ δὲ ἐπὶ τῷ λόγῳ αὐτοῦ διεταράχθη». Τί διαφορὰ μεταξὺ τῆς Εὔας καὶ τῆς Μαρίας! Ὅταν ὁ διάβολος εἶπε στὴν Εὔα: Ἄν φάγετε ἀπὸ τὸν ἀπηγορευμένο καρπὸ θὰ εἶσθε σὰν θεοί, παρευθὺς ὠνειρεύθηκε τέτοια δόξα, ἐνῶ ὅταν ἡ Μαρία ἄκουσε ὅτι εἶναι εὐλογημένη ἐν γυναιξί, ἐταράχθη. Ἡ Παρθένος Μαρία ταράττεται ἐπειδὴ τὴν ἐπαινοῦν. Μεῖς ταραττόµεθα ὅταν μᾶς ἀρνοῦνται ἐπαίνους, γιὰ τοὺς ὁποίους εἴμεθα τόσο πιὸ ἀνάξιοι, ὅσο νοµίζουµε ὅτι τοὺς ἀξίζομε.
Ἄν ὁ ἄγγελος τῆς μίλησε μὲ αὐτὸ τὸν τρόπο εἶναι γιὰ νά ἐπισύρη τὴν προσοχή της στὸ πρωτάκουστο γεγονὸς ποὺ εἶχε νὰ τῆς ἀναγγείλη.
Μιὰ πάλη «συνάπτεται µέσα στὸ πνεῦμα τῆς Παρθένου. Ἡ Παρθένος βλέπει ὅτι ἐκεῖνος ποὺ τῆς μιλεῖ εἶναι ἕνας Ἄγγελος σταλµένος ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πῆ ψεύματα, ἀλλὰ καὶ δὲν μπορεῖ νὰ πιστεύση στὰ λόγια του γιατὶ δὲν λέγει παρὰ ἐγκώμια. Σὲ τέτοια µεγάλη ἀπορία ποὺ εὑρίσκεται δὲν ξεύρη τὶ νὰ κάνη. Ταπεινώνεται, σιωπᾶ.
Ὁ Ἄγγελος προλαμβάνει, συνεχίζει: «Μή φοβοῦ εὗρες γὰρ χάριν παρὰ τῷ Θεῷ». Μάλιστα ἡ Παρθένος Μαρία εὑρῆκε χάρι, εὐνοήθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ μὲ τὸ νὰ τὴν ἐκλέξη μεταξὺ ὅλων τῶν γυναικῶν καὶ νὰ τὴν προορίση σὲ τέτοια ὑψηλὴ ἀποστολὴ νὰ τὴν κάνη µητερα του.
Καὶ γιὰ νὰ τῆς ἐξηγήση κάπως τὸ μυστήριο ὁ πολίτης τοῦ οὐρανοῦ, προσθέτει:
«Καὶ ἰδοὺ συλλήψῃ ἐν γαστρὶ καὶ τέξῃ Υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἰησοῦν, οὗτος ἔσται µέγας καὶ υἱός ὑψίστου κληθήσεται» Ἔτσι θὰ γίνη ἡ ἐνσάρκωσις τοῦ Λόγου. Ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ θὰ λάβη σάρκα στὰ σπλάγχνα τῆς Μαρίας, θὰ γεννηθῆ ἀπ᾿ αὐτή, θὰ εἶναι ταυτοχρόνως καὶ υἱός της καὶ υἱὸς τοῦ Θεοῦ. Θὰ τὸν ὀνομάση Ἰησοῦν, δηλαδή Σωτήρα, γιατὶ θὰ σώση τὸν ἄνθρωπον.
Ὁ Ἄγγελος συνεχίζει τὶς ἀποκαλύψεις του καὶ διαλευκαίνοντας τὸ μεγαλεῖο τοῦ µυστηρίου προσθέτει: «Καὶ δώση αὐτῷ Κύριος ὁ Θεὸς τὸν θρόνον Δαυΐδ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ βασιλεύσῃ ἐπὶ οἶκον Ἰακὼβ εἰς τοὺς αἰῶνας καὶ τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Αὐτὸ εἶναι τὸ μεγαλεῖο καὶ ἡ δόξα τοῦ ᾿Ιησοῦ. Χριστὸς νικᾶ, Χριστὸς βασιλεύει, Χριστὸς κυριαρχεῖ θὰ ἀπαντοῦν οἱ αἰῶνες στὴν προφητεία τοῦ ᾽Αγγέλου. Ὁ Ἰησοῦς θὰ εἶναι τὸ κέντρον τῆς ἱστορίας τῆς ἀνθρωπότητος. Θὰ νικᾶ μὲ τὴν ἀγάπη Του, θὰ βασιλεύη μὲ τὶς ἀρχές Του, θὰ κυριαρχῆ μὲ τὴ δικαιοσύνη Του.
Ἡ Παρθένος Μαρία ταράχθηκε ἀπὸ τοὺς ἐπαίνους κι ὄχι ἀπὸ τὴν ἀποκάλυψι τῶν σχεδίων τοῦ Θεοῦ. Πιστεύει στὰ λόγια τοῦ ᾿Αγγέλου, ἀφοῦ εἶναι σταλµένος ἀπὸ τὸν Θεό. ᾽Αλλὰ ὁ Ἄγγελος τονίζει ὅτι θὰ εἶναι µητέρα κι αὐτὴ ὑποσχέσθηκε στὸν Θεὸ νὰ µείνη πάντα παρθένος. Πῶς θὰ γίνη; Ζητεῖ ἐξηγήσεις γιατὶ πρόκειται γιὰ κάτι ποὺ τὴν ἀφορᾶ, πρόκειται γιὰ τὸ πρόσωπό της. «Πῶς ἔσται τοῦτο ἐπὶ ἄνδρα οὐ γιγνώσκω;» Δὲν ἀμφιβάλλει γιὰ τὴ δυνατότητα τοῦ γεγονότος, ἀλλὰ νομίζει ὀρθῶς ὅτι ἔχει δικαίωµα νὰ ζητήση ἐξηγήσεις πρὶν δώση τὴ συγκατάθεσί της γιὰ νὰ µπορέση νὰ συνεργασθῆ ἐλεύθερα καὶ συνειδητά. Μὲ αὐτὴ τὴ στάσι της ἡ Παρθένος Μαρία δεικνύει τὴν ἀγάπη της καὶ τὴν πίστι της. Ἡ Παρθένος γνωρίζει ὅτι ἡ χάρις ποὺ μᾶς ἐξαγιάζει καὶ μᾶς καθιστᾶ φίλους τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνωτέρα ἀπό ὅλα τὰ προνόμια. Ἡ Παρθένος γιὰ νὰ µείνη παρθένος εἶναι πρόθυμος νὰ ἀρνηθῆ τὴν τιμὴ νὰ γίνη µητέρα τοῦ Χριστοῦ. Ὁποία εὐγένεια αἰσθημάτων. Ἡ Παρθένος Μαρία θὰ εἶναι ἡ παρθένος τῶν παρθένων. Ἡ ἀρετή της, ἡ στάσις της, ἡ πίστις της θὰ ἑλκύσουν στὰ σπλάγχνα της τὸν Υἱὸν τοῦ Θεοῦ.
Ἡ ἀπάντησις τοῦ ᾽Αγγέλου στὸ ἐρώτημα τῆς Παρθένου: «Πῶς ἔσται τοῦτο, ἐπεὶ ἄνδρα οὐ γιγνώσκω;» ἐξηγεῖ τὸ µυστήριο
«Πνεῦμα ἅγιον ἐπελεύσεται ἐπὶ σὲ καὶ δύναµις Ὑψίστου ἐπισκιάσει σοι» Ἐκεῖνο ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἐνεργεῖ στὴν κοινή σύλληψι, ὦ Μαρία, ποὺ δὲν γνωρίζεις ἄνδρα θὰ γίνη μὲ θαυματουργικὸ τρόπο ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, ποὺ μὲ τὴ δύναμί του θὰ σὲ περιβάλλη. Καὶ ὁ Ἄγγελος συνέχισε: «διὸ καὶ τὸ γεννημένον ἅγιον κληθήσεται υἱός Θεοῦ». ᾽Απὸ τὸν Θεὸ Πατέρα θὰ ἔχη τὴ θεϊκὴ φύσι καὶ θὰ εἶναι τέλειος Θεὸς καὶ ἀπὸ σέ, Παρθένε, τὴν ἀνθρωπίνη φύσι καὶ θά εἶναι τέλειος ἄνθρωπος. Ἡ Μαρία ζητεῖ πῶς θὰ γινόταν µητέρα καὶ ὁ Ἄγγελος μὲ οὐράνια λεπτότητα τῆς δίδει τὴν ἐξήγησι.
Γιὰ ἐπιβεβαίωσι τῶν ἁποκαλύψεών του, ὁ Ἄγγελος ἀναφέρει στὴν Μαρία τὸ σχετικὸ παράδειγµα τῆς ἐξαδέλφης της, Ἑλισάβετ: «Καὶ ἰδοὺ Ἐλισάβετ ἡ συγγενής σου καὶ αὐτὴ συνείληφεν υἱόν ἐν γήρει αὐτῆς καὶ οὗτος μὴν ἕκτος αὐτῇ τῇ καλουμένη στείρᾳ». Σὰν νὰ τῆς ἔλεγε: «Ἐκεῖνος ποὺ κατέκτησε γόνιμο τὴν ἐκ φύσεως καὶ τὴν ἐξ ἡλικίας στείρα θὰ κάνη γόνιμο ἐσὲ ποὺ θὲς νὰ μείνης παρθένος ἀπὸ ἐκλογὴ καὶ ἀρετή. «Ὅτι οὐκ ἀδυνατήσει παρά τοῦ Θεοῦ πᾶν ρῆμα». Αὐτὸς εἶναι παντοδύναµος καὶ μπορεῖ νὰ κάνη ὅ,τι θέλει. Σ’ Αὐτὸν ἡ θέλησις εἶναι ἐνέργεια καὶ ἡ ἐνέργεια ἀκολουθεῖ τὴν θέλησι.
Τὸ ἄφατο μυστήριο ἔχει ἤδη ἀποκαλυφθῆ. Ἡ ἀποστολὴ τοῦ ἀγγέλου τελείωσε. ᾽Απεκάλυψε ὅ,τι εἶχε νὰ ἁποκαλύψη ὡς ἀπεσταλμένος ἀπὸ τὸν Θεό. Ἡ Παρθένος Μαρία δέχεται τὴν ἀποκάλυψι. Εἶναι ἡ γυναίκα γιὰ τὴν ὁποία ὁ Θεὸς εἶπε στὸν ὄφι τοῦ ἐπιγείου Παραδείσου: «Ἔχθραν θήσω ἀνάμεσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον αὐτῆς» καὶ διὰ τὴν ὁποία ὁ Ἡσαΐας προφήτευσε: «Ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱὸν καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ».
Τὸ μυστήριο δὲν ἐτελείωσε ἀκόμα. Χρειάζεται ἡ συγκατάθεσις τῆς Μαρίας. Ὁ Ἄγγελος σιωπᾶ, γιατὶ ἐξεπλήρωσε τὴν ἀποστολή του. Στὴν Παρθένο ἀνήκει ἡ τελευταία λέξις. Ἡ Εὔα ἐλεύθερα ἡμάρτησε καὶ ἡ Μαρία ἐλεύθερα θὰ δώση τὴν συγκατάθεσί της. Ἡ Παρθένος συλλογίζεται... προβλέπει τὸ μυστήριο τῆς θείας µητρότητος, τὸ μεγαλεῖο καὶ τὴ δύσκολη ἀποστολή της. Θὰ πρέπη νὰ γίνη συλλυτρώτρια, ἀλλὰ για νὰ γίνη αὐτὸ θὰ πρέπη νὰ συσταυρωθῆ μὲ τὸν Υἱόν της, νὰ θυσιάση τὴν ἡσυχία της καὶ τὴν ἀνάπαυσί της καὶ νὰ μπῆ σὲ ἀγωνίες καὶ στερήσεις, νὰ συμμερισθῆ τὸ πάθος τοῦ Υἱοῦ της. Ὁ Θεὸς καὶ ἡ οἰκουμένη ἀναμένουν τὴν ἁπάντησί της.
Ὁ ἱερὸς Αὐγουστῖνος γιὰ νὰ ἐξάρη τὴν ἐπίσημο αὐτὴ σκηνὴ φαντάζεται ὅτι εὑρίσκεται κοντὰ στὴν Παρθένο Μαρία καὶ στρεφόµενος σ᾿ Αὐτὴ τῆς λέγει: « Ὦ ἁγία Παρθένε, γιατί ἀργεῖς νὰ ἀπαντήσης; Γιατί κρατᾶς σὲ ἀγωνία ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος, Ὁ Ἄγγελος περιμένει γιὰ νὰ ἐπιστρέψη, στὸν Θεό, ποὺ τὸν ἔστειλε. Ὦ µητέρα τοῦ ἐλέους καὶ μεῖς περιµένομε, μεῖς ποὺ εἴμεθα κάτω ἀπὸ τὸ βάρος τῆς κατάρας. Θὰ σωθοῦμε ἂν ἀπαντήσης τὸ «γένοιτο». Ἀπὸ σένα ἐξαρτᾶται ἡ παρηγοριὰ τῶν δυστυχισµένων, ἡ ἀπολύτρωσις τῶν δούλων, ἡ ἀπελευθέρωσις τῶν καταδίκων, ἡ σωτηρία τῶν τέκνων τῆς Εὔας. Εἰπὲ τὴν τόσον ἐπιθυμητὴ καὶ τόσο ἀναμενοµένη ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ ἀπὸ τὴ γῆ λέξι. Ὅλος ὁ κόσμος εἶναι στὰ πόδια σου. Ὁ οὐρανὸς σὲ ἀναμένει. Εἰπὲ μιὰ λέξι καὶ θὰ περικλείσης στοὺς κόλπους σου τὸν Λόγο. Δῶσε τὴν συναίνεσί σου καὶ θὰ αἰσθανθῆς τὴν δύναμι τοῦ Ὑψίστου. Μὲ τὴν ἀπάντησί σου θὰ κλείση ἢ θὰ ἀνοίξη ὁ οὐρανὸς» (Sermo I, Ιn Natali Domini).
Ἡ Παρθένος Μαρία βλέπει σὲ κείνη τὴ στιγμὴ τὴν ἀρχὴ ἑνὸς νέου κόσμου, τὴν ἀπολύτρωσι τῆς ἀνθρωπότητος, τὴν νίκη τοῦ Οὐρανοῦ, τὴν ἧττα τῆς Κολάσεως, τὴ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Τότε κλίνει τὴν κεφαλή στὴ θέλησι τοῦ Θεοῦ καὶ συγκατατίθεται καὶ μὲ τὰ λόγια ἀκόμα δηλώνει τὴν συγκατάθεσί της.
Καὶ ὅπως ἥρμοζε σὲ τέτοια ὑπέροχο στιγμὴ λέγει τὸ «ναὶ» μὲ ἀπερίγραπτο ἁπλότητα. «Καὶ εἶπε Μαριάμ. Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου γένοιτό µοι κατὰ τὸ ρῆμά σου». Μὲ αὐτὰ τὰ λόγια ἀναγγέλλει ἡ Παρθένος στὸν οὐρανό, στὴ γη καὶ στὸν Ἄδη τὴν ἐπίσηµή της συγκατάθεσοι. «Γένοιτο» ἁπλῆ καὶ ταπεινὴ λέξις τῆς Παρθένου ποὺ ἔγινε πιὸ παντοδύναµη ἀπὸ τὸ γένοιτο ποὺ εἶπε ὁ Πλάστης τὴν ἡμέρα τῆς δημιουργίας. Ἐκεῖ ἔκαμε νὰ γίνη ἕνας κόσμος ποὺ δὲν ὑπῆρχε, ἐδῶ κατεβάζει στὰ σπλάγχνα τῆς Παρθένου τὸν ἴδιο τὸ Δημιουργό. «Ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο».
Ἐδῶ συντελεῖται τὸ µεγάλο μυστήριο τοῦ Εὐαγγελισμοῦ. Ὁ θεῖος Λόγος, γίνεται ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἦταν, δηλαδὴ ἄνθρωπος καὶ γινόμενος ἄνθρωπος, μένει πάλι καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἦταν δηλαδὴ Θεός. ᾽Αλλὰ καὶ ἡ Παναγία ἔγινε ἐκεῖνο ποὺ δὲν ἦταν
δηλαδὴ Μητέρα, καὶ ἔμεινε καὶ ἐκεῖνο ποὺ ἦταν πρῶτα δηλαδὴ Παρθένος! Μυστήρια, ποὺ ἂν δὲν πιστεύει ὁ ἄνθρωπος στὴν ἀγάπη καὶ τὴν παντοδυναµία τοῦ Θεοῦ, ὅσο καὶ ἂν βασανίζη τὸ λογικό του δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ τὰ κατανοήση. Μπρὸς σὲ ἕνα τέτοιο μυστήριο ἄς κλίνωµε τὸ γόνυ τῆς καρδίας καὶ τῆς διανοίας καὶ ἄς λατρεύσωμε τὸν καρπό τῆς ἐπισκιάσεως τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἃς εὐχαριστήσωμε τὴν Παρθένο γιὰ τὴ συµβολή της στὸ ἔργο τῆς σωτηρίας µας.
Ἄχραντε Δέσποινα, Παρθένε Μαρία, Μητέρα τοῦ Θεοῦ καὶ Μητέρα δική µου, καύχηµα καὶ δόξα τῆς ἀνθρωπότητος, βοήθεια καὶ παρηγοριά δική µου, δέξου τὴν εὐγνωμοσύνη µου γιὰ τὸ «γένοιτό» σου καὶ ἀξίωσέ µε κατὰ τὸ παράδειγμά σου νὰ μὴ διστάζω ποτὲ νὰ ἐκπληρῶ τὸ θέληµα τοῦ Κυρίου, ἀλλὰ γενναῖα καὶ ἀποφασιστικὰ νὰ λέγω κι ἐγὼ τὸ δικό μου «γένοιτο». ᾽Αμήν.
