Κυριακή Γ΄ Λουκᾶ (08.10.2023)

 

 

Ἡ Ναΐν, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ὅπου ὁ Κύριος ἐτέλεσε τό μεγάλο θαῦμα, γιά τό ὁποῖο μᾶς μιλάει σήμερα τό ἱερό εὐαγγέλιο, ἦταν μιά πόλη τῆς Γαλιλαίας, χτισμένη στήν ποδιά κάποιου λόφου, πού λεγόταν μικρό Ἐρμών. Σέ αὐτή, λοιπόν, τήν κωμόπολη, πήγαινε μιά μέρα ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἀκολουθούμενος ἀπό τούς Μαθητές του καί ἀρκετό κόσμο, ὅταν ἀντίκρισε νά βγαίνει ἕνα νεκρικό ξόδι .

Πήγαιναν νά θάψουν τό μονάκριβο παιδί μιᾶς χήρας γυναίκας.

Ἄλλος ἕνας κάτοικος ἐκείνης τῆς μικρῆς πόλεως, καί μάλιστα νέος, σάν πρόωρα θερισμένο τρυφερό στάχυ, παρατοῦσε τά σπίτια, τούς δρόμους, τά τείχη της καί πήγαινε νά ἐγκατασταθεῖ ἀνάμεσα στούς προγόνους του, στό κοιμητήριο, πού βρισκόταν κοντά στήν Ναΐν. Τίποτε τό πιό φυσικό, ἀλλά καί τό πιό ὀδυνηρό ἀπό ἕνα τέτοιο θέαμα. Κάθε πόλη δέν εἶναι στήν πραγματικότητα παρά μιά πρόχειρη κατασκήνωση τῶν κατοίκων της μπροστά στό νεκροταφεῖο της. Μονάχα αὐτό εἶναι τόπος μονίμου διαμονῆς.

Ὁ Κύριος εἶχε ἔρθει στόν κόσμο γιά νά νικήσει τόν θάνατο. Καί σέ ἐκείνη τήν περίσταση θεώρησε πώς τοῦ δόθηκε μιά καλή εὐκαιρία γιά νά δείξει τήν δύναμη του καί νά προοιμιάσει τήν νίκη του, εὐκαιρία καλή γιά δύο λόγους. Ὁ νεκρός, πού συνάντησε, δέν ἦταν παρά ἕνα ἄγουρο παιδί, πού ὁ θάνατος τό εἶχε ἁρπάξει πρίν καλά καλά προφτάσει νά χαρεῖ τό φῶς τοῦ κόσμου αὐτοῦ. Πάντα, ὁ θάνατος μιᾶς νέας ὑπάρξεως εἶναι κάτι πού σφίγγει πολύ τήν καρδιά, γιατί ὁ χωρισμός εἶναι πικρός γιά ὅσους μένουν.

Ὁ δεύτερος λόγος ἦταν ἡ μητέρα ἐκείνη, πού χωρίς ἄντρα χωρίς ἄλλο στήριγμα στό σπίτι της, χωρίς ἄλλη ἡ παρηγοριά, ἀνῆκε στήν πιό ἀξιολύπητη χορεία  μητέρων, σέ ἐκείνη πού ὁ θάνατος παίρνει ἕνα μονάκριβο παιδί, ὀρφανό ἀπό πατέρα.

Γι’ αὐτό καί ὁ Εὐαγγελιστής ἀναφέρει ρητά: «καί σάν τήν εἶδε ὁ Κύριος, τήν σπλαγχνίστηκε καί τῆς εἶπε· μήν κλαῖς».

Προσέξτε, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό νόημα αὐτῆς τῆς Κυριακῆς προσταγῆς. Ὁ Χριστός δέν εἶπε στήν μητέρα ἐκείνη νά πάψει τά δάκρυα της, ἐπειδή τάχα δέν θά πρέπει νά κλαίει κανείς, ὅταν ξεπροβοδίζει γιά τόν ἄλλο κόσμο κάποιο ἀγαπημένο του πλάσμα. Ὁ ἴδιος δάκρυσε ὅταν βρέθηκε μπροστά στό μνημεῖο, ὅπου ἦταν θαμμένος ὁ φίλος του Λάζαρος, καθώς ἀναφέρει τό κατά Ἰωάννην ἅγιο εὐαγγέλιο.

Ἡ πίστης μας δέν ἀπαγορεύει τά δάκρυα καί τό κλάμα μπροστά στούς κεκοιμημένους. Ὅπως, ὅταν κάποιο ἀγαπημένο μας πρόσωπο φεύγει γιά μακρινό ταξίδι καί δέν ξέρουμε ἄν θά συναντηθοῦμε μαζί του γρήγορα ἤ ἀργά, εἶναι τότε φυσική καί δικαιολογημένη ἡ λύπη γιά ἕνα τέτοιο χωρισμό, ἔτσι καί στόν θάνατο. Χωρισμός πρόσκαιρος, ἀλλά φοβερός εἶναι καί αὐτός. Ἐμεῖς οἱ χριστιανοί πιστεύουμε πώς θά ξανασυναντηθοῦμε ὅλοι ἐκεῖ ψηλά. Δέν εἴμαστε σάν τούς ἄλλους, πού δέν ἔχουν ἐλπίδα. Ἀλλά αὐτό δέ σημαίνει, ὅτι ὁ χωρισμός δέν εἶναι χωρισμός, ἔστω καί προσωρινός. Εἶναι, λοιπόν, φυσικό νά ρέει τό δάκρυ καί νά σφίγγεται ἡ καρδιά τοῦ χριστιανοῦ στόν θάνατο. Μέ τή διαφορά ὅμως, ὅτι τό κλάμα του δέν εἶναι κοπετός ἀπογνώσεως, ἄμετρος θρῆνος, ὅπως συμβαίνει γιά ὅποιον δέν πιστεύει στήν μέλλουσα ζωή.

Ἄν, λοιπόν, δέν ἐπακολουθοῦσε τό θαῦμα τῆς ἀναστάσεως τοῦ νεανισκοῦ καί τῆς ἀποδόσεώς του στήν μητέρα του, ὁ Χριστός δέν θά τῆς ἀπηύθυνε καθόλου ἐκείνη τήν ἀπαγόρευση, ἐκεῖνο τό «μή κλαῖς». Θά τήν ἄφηνε νά κλάψει καί κανείς μάλιστα ὅσο αὐτός δέν θά εἶχε τόση κατανόηση σέ αὐτό τό κλάμα.

 Ὁ Κύριός μας τῆς εἶπε νά πάψει νά κλαίει ἁπλούστατα γιατί, ὕστερα ἀπό λίγο δέν θά ὑπῆρχε κανείς λόγος νά κλαίει, γιατί τόν πόνο της θά τόν ἀλλάζει ἡ θαυματουργός καί παντοδύναμη ἀγάπη του σέ χαρά μεγάλη.

 Καί πραγματικά, ὅπως διηγεῖται ὁ ἱερός Λουκᾶς, μετά ἀπό ἐκείνη τήν προσταγή, ὁ Κύριος πλησίασε, ἄγγιξε τό νεκρικό κρεβάτι καί καθώς αὐτοί πού τόν ὑποβάσταζαν στάθηκαν, εἶπε στόν νεκρό :

Παιδί μου, σοῦ λέω νά σηκωθεῖς !

Καί τό πεθαμένο παιδί ἀνακάθισε τότε καί ἄρχισε νά ὁμιλεῖ. Καί ὁ Χριστός τό ἔδωσε στήν μητέρα του.

Τό ἔδωσε στήν μητέρα του. Τί βαθύ νόημα, τί γλυκιά καί συγκλονιστική εἶναι ἡ ἀλήθεια, πού κρύβει μέσα της αὐτή ἡ φράση, ἀδελφοί  μου! «Καί ἔδωκεν αὐτόν τῇ μητρί αὐτοῦ».

Ἀπό ὅλα τά ἀγαθά πού παρέχει ὁ χορηγός παντός ἀγαθοῦ στόν ἄνθρωπο, τίποτε ἴσως δέν εἶναι πιό πολύτιμο, πιό ἀγαπητό, ἀπό τό παιδί πού ἀποκτοῦν οἱ γονεῖς. Ὁ Θεός τό δίνει. Ἀλλά ὄχι γιά μιά φορά, ὅταν γεννιέται νήπιο στόν κόσμο. Κι ἄλλες φορές ἀκόμη οἱ γονεῖς πρέπει νά παραλάβουν τό παιδί τούς ἀπό τά χέρια τοῦ Κυρίου. Ὅταν ἀρρωστήσει καί γλιτώσει, ὁ Κύριος τούς τό ξαναδίνει. Ὅταν ἀναγεννηθεῖ ἀπό τήν κολυμβήθρα προορισμένο γιά τήν ἀθανασία, ὁ Θεός τούς τό ξαναδίνει. Ὅταν μορφωθεῖ ψυχικά καί γίνει καλός χριστιανός, ὁ Θεός τούς τό ξαναδίνει. Καί ὅταν τό συναντήσουν στόν Παράδεισο, ἔχοντας πάει ἐκεῖ πρίν ἤ μετά ἀπό αὐτό, πάλι ὁ Κύριος τούς τό ξαναδίνει. Ὑπάρχει τέλος, καί μιά περίπτωση πού ὁ Θεός ξανά δίνει τό παιδί στούς γονεῖς, πού μοιάζει πολύ μέ αὐτό πού ἀναφέρεται στό σημερινό εὐαγγελικό περιστατικό. Ὅταν ἕνα παιδί πάρει τόν δρόμο τῆς ἁμαρτίας, πού ὁδηγεῖ στόν αἰώνιο θάνατο, καί μετανοήσει γιατί οἱ γονεῖς του ἔκλαψαν καί  προσευχήθηκαν γι’ αὐτό, βλέποντας τό κατάντημά του, τότε ὁ Κύριος μέ τή χάρη του τούς τό ξαναδίνει. Καί εἶναι αὐτή ἡ παράδοση τό μεγαλύτερο δῶρο γιά τούς πιστούς γονεῖς. Γιά τούς γονεῖς πού ἔχουν τήν ἐλπίδα τους στόν Θεό καί τήν πίστη τούς σέ αὐτόν,  Ἀμήν.