Νόμος καί Χάρις

Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

           

1. «Περιβλεψάμενος δὲ ὧδε καὶ ὧδε οὐχ ὁρᾷ οὐδένα καὶ πατάξας τὸν Αἰγύπτιον, ἔκρυψεν αὐτὸν ἐν τῇ ἄμμῳ» (Ἐξόδου β΄ 12).

Δηλαδή : «Κοίταξε τριγύρω καί ὅταν εἶδε πώς δέν ἦταν κανείς, σκότωσε τόν Αἰγύπτιο καί τόν ἔκρυψε στήν ἄμμο»

«Ἐν αὐτῷ ζωὴ ἦν, καὶ ἡ ζωὴ ἦν τὸ φῶς τῶν ἀνθρώπων» (Ἰωάννου α΄ 4)

Δηλαδή : «Αὐτός ἤτανε ἡ ζωή. Καί ἦταν ἡ ζωή αὐτή τό φῶς γιά τούς ἀνθρώπους »

2. «Ὤφθη δὲ αὐτῷ ἄγγελος Κυρίου ἐν πυρὶ φλογὸς ἐκ τοῦ βάτου, καὶ ὁρᾷ ὅτι ὁ βάτος καίεται πυρί, ὁ δὲ βάτος οὐ κατεκαίετο. εἶπε δὲ Μωυσῆς· παρελθὼν ὄψομαι τὸ ὅραμα τὸ μέγα τοῦτο, ὅτι οὐ κατακαίεται ὁ βάτος. ὡς δὲ εἶδε Κύριος ὅτι προσάγει ἰδεῖν, ἐκάλεσεν αὐτὸν ὁ Κύριος ἐκ τοῦ βάτου λέγων· Μωυσῆ, Μωυσῆ. ὁ δὲ εἶπε· τί ἐστι; ὁ δὲ εἶπε· μή ἐγγίσῃς ὧδε. λῦσαι τὸ ὑπόδημα ἐκ τῶν ποδῶν σου· ὁ γὰρ τόπος, ἐν ᾧ σὺ ἕστηκας, γῆ ἁγία ἐστί» (Ἐξόδου γ΄ 2-5)

Δηλαδή : «Τότε τοῦ φανερώθηκε ὁ ἄγγελος Κυρίου μέσα σέ πύρινη φλόγα πού ἔβγαινε ἀπό μία βάτο. Ὁ Μωϋσῆς εἶδε πώς ἐνῶ ἡ βάτος εἶχε πάρει φωτιά κι ἦταν μέσα στίς φλόγες, δέν καιγόταν νά γίνει στάχτη. Εἶπε λοιπόν: Ἄς πάω νά δῶ αὐτό τό παράδοξο θέαμα: γιατί δέν καίγεται ἡ βάτος; Ὅταν ὁ Κύριος εἶδε ὅτι ὁ Μωϋσῆς πλησίαζε γιά νά παρατηρήσει, τοῦ φώναξε μέσα ἀπό τήν βάτο «Μωϋσῆς, Μωϋσῆ». Αὐτός ἀπάντησε: «Ὁρίστε». Μήν πλησιάζεις ἐδῶ, εἶπε ὁ Κύριος». Βγάλε τά σανδάλια σου ἀπό τά πόδια σου, γιατί ὁ τόπος ὅπου στέκεσαι εἶναι τόπος ἅγιος»

«Καὶ ὁ Λόγος σὰρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν, καὶ ἐθεασάμεθα τὴν δόξαν αὐτοῦ, δόξαν ὡς μονογενοῦς παρὰ πατρός, πλήρης χάριτος καὶ ἀληθείας» (Ἰωάννου α΄ 14)

Δηλαδή : «Κι ὁ Λόγος ἔγινε ἄνθρωπος. Κι ἔστησε τή σκηνή τοῦ ἀνάμεσά μας,  καί εἴδαμε τή θεϊκή του δόξα, τή δόξα πού ὁ μοναχογιός τήν ἔχει ἀπ’ τόν Πατέρα, κι ἦρθε γεμάτος χάρη θεϊκή κι ἀλήθεια γιά μας»

 

3. «Ἀπεκρίθη δὲ Μωυσῆς καὶ εἶπεν· ἐὰν μὴ πιστεύσωσί μοι, μηδὲ εἰσακούσωσι τῆς φωνῆς μου, ἐροῦσι γάρ, ὅτι οὐκ ὦπταί σοι ὁ Θεός, τί ἐρῶ πρὸς αὐτούς; εἶπε δὲ αὐτῷ Κύριος· τί τοῦτό ἐστι τὸ ἐν τῇ χειρί σου; ὁ δὲ εἶπε· ράβδος. καὶ εἶπε· ρίψον αὐτὴν ἐπὶ τὴν γῆν. καὶ ἔρριψεν αὐτὴν ἐπὶ τὴν γῆν, καὶ ἐγένετο ὄφις· καὶ ἔφυγε Μωυσῆς ἀπ᾿ αὐτοῦ» (Ἐξόδου δ΄ 1-3)

Δηλαδή : «Τοῦ ἀποκρίθηκε τότε ὁ Μωϋσῆς: Κι ἄν δέ μέ πιστέψουν καί δέ μέ ὑπακούσουν, κι ἀμφισβητήσουν ὅτι μοῦ παρουσιάστηκε ὁ Κύριος; Τότε ὁ Κύριος τόν ρώτησε. Τί εἶναι αὐτό πού κρατᾶς στό χέρι σου; Αὐτός ἀπάντησε : Ραβδί. Ρίξ’ το στή γῆ, τοῦ εἶπε ὁ Κύριος. Ὁ Μωϋσῆς τό ἔριξε στή γῆ, καί τό ραβδί μεταμορφώθηκε σέ φίδι. Ὁ Μωϋσῆς ἔτρεξε νά φύγει»

«Καὶ ἤγαγεν αὐτὸν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν. ἐμβλέψας αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶπε· σὺ εἶ Σίμων ὁ υἱὸς ᾿Ιωνᾶ, σὺ κληθήσῃ Κηφᾶς, ὃ ἑρμηνεύεται Πέτρος» (Ἰωάννου α΄ 43)

Δηλαδή : «Καί τόν ἔφερε στόν Ἰησοῦ. Ὁ Ἰησοῦς τόν κοίταξε καλά καί εἶπε: «Ἐσύ εἶσαι ὁ Σίμων, ὁ γιός τοῦ Ἰωνά· ἐσύ θά ὀνομαστεῖς Κηφᾶς» — πού σημαίνει Πέτρος»

4. «Εἶπε δὲ αὐτῷ Κύριος πάλιν· εἰσένεγκον τὴν χεῖρά σου εἰς τὸν κόλπον σου. καὶ εἰσήνεγκε τὴν χεῖρα αὐτοῦ εἰς τὸν κόλπον αὐτοῦ· καὶ ἐξήνεγκε τὴν χεῖρα αὐτοῦ ἐκ τοῦ κόλπου αὐτοῦ, καὶ ἐγενήθη ἡ χεὶρ αὐτοῦ ὡσεὶ χιών» (Ἐξόδου δ΄ 6)

Δηλαδή : «Καί συνέχισε ὁ Κύριος. Βάλε τό χέρι σου στή μασχάλη σου. Ἔβαλε τό χέρι του στή μασχάλη του ὁ Μωϋσῆς, ἀλλά ὅταν τό ἔβγαλε τό χέρι του ἦταν ἄσπρο σάν χιόνι»

«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται, ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον» (Ἰωάννου γ΄ 16)

Δηλαδή : «Τόσο πολύ ἀγάπησε ὁ Θεός τόν κόσμο, ὥστε παρέδωσε στό θάνατο τό μονογενῆ του Υἱό γιά νά μή χαθεῖ ὅποιος πιστεύει σ’ αὐτόν ἀλλά νά ἔχει ζωή αἰώνια»

5. «Εἶπε δὲ Κύριος πρὸς Μωυσῆν· εἰπὸν ᾿Ααρὼν τῷ ἀδελφῷ σου· λάβε τὴν ράβδον σου ἐν τῇ χειρί σου καὶ ἔκτεινον τὴν χεῖρά σου ἐπὶ τὰ ὕδατα Αἰγύπτου καὶ ἐπὶ τοὺς ποταμοὺς αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὰς διώρυγας αὐτῶν καὶ ἐπὶ τὰ ἕλη αὐτῶν καὶ ἐπὶ πᾶν συνεστηκὸς ὕδωρ αὐτῶν, καὶ ἔσται αἷμα, καὶ ἐγένετο αἷμα ἐν πάσῃ γῇ Αἰγύπτου ἔν τε τοῖς ξύλοις καὶ ἐν τοῖς λίθοις. καὶ ἐποίησαν οὕτως Μωυσῆς καὶ ᾿Ααρών, καθάπερ ἐνετείλατο αὐτοῖς Κύριος· καὶ ἐπάρας τῇ ράβδῳ αὐτοῦ ἐπάταξε τὸ ὕδωρ τὸ ἐν τῷ ποταμῷ ἐναντίον Φαραὼ καὶ ἐναντίον τῶν θεραπόντων αὐτοῦ καὶ μετέβαλε πᾶν τὸ ὕδωρ τὸ ἐν τῷ ποταμῷ εἰς αἷμα. καὶ οἱ ἰχθύες οἱ ἐν τῷ ποταμῷ ἐτελεύτησαν, καὶ ἐπώζεσεν ὁ ποταμός, καὶ οὐκ ἠδύναντο οἱ Αἰγύπτιοι πιεῖν ὕδωρ ἐκ τοῦ ποταμοῦ, καὶ ἦν τὸ αἷμα ἐν πάσῃ γῇ Αἰγύπτου» (Ἐξόδου ζ΄ 19-21)

Δηλαδή : «Εἶπε ἀκόμα ὁ Κύριος στόν Μωϋσῆ : Πές στόν Ἀαρών νά πάρει τό ραβδί του καί νά ἁπλώσει τό χέρι του πρός τά νερά τῆς Αἰγύπτου, τά ποτάμια, τά κανάλια, καί τίς λίμνες τῆς χώρας, καί πρός κάθε μέρος ὅπου ὑπάρχουν μαζεμένα νερά, ὥστε τά νερά νά γίνουν αἷμα σ’ ὅλη τήν Αἴγυπτο. ἀκόμα καί μέσα στά ξύλινα καί στα πέτρινα δοχεῖα τό νερό θά γίνει αἷμα. Ὁ Μωϋσῆς μέ τόν Ἀαρών ἔκαναν ὅπως ἀκριβῶς τούς εἶχε διατάξει ὁ Κύριος. Σήκωσε τό ραβδί του ὁ Ἀαρών καί χτύπησε τά νερά τοῦ Νείλου, μπροστά στά μάτια τοῦ Φαραώ καί τῶν αὐλικῶν του, κι ὅλο τό νερό τοῦ ποταμοῦ ἔγινε αἷμα. Τά ψάρια ψόφησαν, καί βρώμησε ὁ Νεῖλος , ἔτσι πού οἱ Αἰγύπτιοι δέν μποροῦσαν νά πιοῦν νερό ἀπό αὐτόν. Ὁλόκληρη ἡ χώρα τῆς Αἰγύπτου γέμισε αἷμα».

«Καί τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ γάμος ἐγένετο ἐν Κανᾷ τῆς Γαλιλαίας, καὶ ἦν ἡ μήτηρ τοῦ ᾿Ιησοῦ ἐκεῖ· ἐκλήθη δὲ καὶ ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ εἰς τὸν γάμον.  καὶ ὑστερήσαντος οἴνου λέγει ἡ μήτηρ τοῦ ᾿Ιησοῦ πρὸς αὐτόν· οἶνον οὐκ ἔχουσι.  λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι; οὔπω ἥκει ἡ ὥρα μου.  λέγει ἡ μήτηρ αὐτοῦ τοῖς διακόνοις· ὅ,τι ἂν λέγῃ ὑμῖν, ποιήσατε.  ἦσαν δὲ ἐκεῖ ὑδρίαι λίθιναι ἓξ κείμεναι κατὰ τὸν καθαρισμὸν τῶν ᾿Ιουδαίων, χωροῦσαι ἀνὰ μετρητὰς δύο ἢ τρεῖς.  λέγει αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· γεμίσατε τὰς ὑδρίας ὕδατος. καὶ ἐγέμισαν αὐτὰς ἕως ἄνω. καὶ λέγει αὐτοῖς· ἀντλήσατε νῦν καὶ φέρετε τῷ ἀρχιτρικλίνῳ. καὶ ἤνεγκαν. ὡς δὲ ἐγεύσατο ὁ ἀρχιτρίκλινος τὸ ὕδωρ οἶνον γεγενημένον –καὶ οὐκ ᾔδει πόθεν ἐστίν· οἱ δὲ διάκονοι ᾔδεισαν οἱ ἠντληκότες τὸ ὕδωρ– φωνεῖ τὸν νυμφίον ὁ ἀρχιτρίκλινος καὶ λέγει αὐτῷ· πᾶς ἄνθρωπος πρῶτον τὸν καλὸν οἶνον τίθησι, καὶ ὅταν μεθυσθῶσι, τότε τὸν ἐλάσσω· σὺ τετήρηκας τὸν καλὸν οἶνον ἕως ἄρτι» (Ἰωάννου β΄ 1-10)

Δηλαδή : «Τήν τρίτη μέρα, γινόταν ἕνας γάμος τήν Κανά τῆς Γαλιλαίας. Ἦταν ἐκεῖ καί ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ. Προσκάλεσαν λοιπόν καί τόν Ἰησοῦ καί τούς μαθητές του στό γάμο. Κάποια στιγμή πού τελείωσε τό κρασί, ἡ μητέρα τοῦ Ἰησοῦ τοῦ λέει: «Δέν ἔχουν κρασί». Τῆς λέει ὁ Ἰησοῦς: “Τί ἐπεμβαίνεις ἐσύ στό δικό μου ἔργο, γυναίκα; Δέν ἦρθε ἀκόμα ἡ ὥρα μου». 5Τότε ἡ μητέρα τοῦ λέει στούς ὑπηρέτες: «Ὅ,τι σᾶς πεῖ, νά τό κάνετε». Ἐκεῖ βρίσκονταν ἔξι πέτρινες στάμνες, πού χωροῦσαν ἡ καθεμιά ὀγδόντα ὡς ἑκατόν εἴκοσι λίτρα. Χρειάζονταν γιά τόν καθορισμό πού ἀπαιτοῦσε ὁ ἰουδαϊκός νόμος. Τότε ὁ Ἰησοῦς λέει στούς ὑπηρέτες: «Γεμίστε τίς στάμνες μέ νερό». Καί τίς γέμισαν ὡς ἀπάνω. «Πάρτε τώρα», τούς εἶπε, «καί φέρτε νά δοκιμάσει ὁ ὑπεύθυνος γιά τό τραπέζι». Κι αὐτοί τοῦ ἔφεραν. Μόλις ὅμως ὁ ὑπεύθυνος γιά τό τραπέζι γεύτηκε τό νερό πού εἶχε γίνει κρασί, μήν ξέροντας τήν προέλευσή του, γιατί μόνο οἱ ὑπηρέτες πού εἶχαν βάλει τό νερό ἤξεραν, φωνάζει τό γαμπρό καί τοῦ λέει: «Ὅλος ὁ κόσμος προσφέρει πρῶτα τό καλό κρασί, κι ὅταν μεθύσουν, τότε φέρνει τό πιό δεύτερο ἐσύ ὅμως φύλαξες τό καλό κρασί ὡς αὐτή τήν ὥρα»

6. «Ἐξέτεινε δὲ Μωυσῆς τὴν χεῖρα εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ ἐγένετο σκότος γνόφος, θύελλα ἐπὶ πᾶσαν γῆν Αἰγύπτου τρεῖς ἡμέρας» (Ἐξόδου ι΄ 22)

Δηλαδή : «Ὁ Μωϋσῆς σήκωσε τό χέρι του στόν οὐρανό, κι ἔπεσε βαθύ σκοτάδι σ’ ὁλλόκληρη τήν χώρα γιά τρεῖς μέρες»

«Ὅταν ἐν τῷ κόσμῳ ᾦ, φῶς εἰμι τοῦ κόσμου. ταῦτα εἰπὼν ἔπτυσε χαμαὶ καὶ ἐποίησε πηλὸν ἐκ τοῦ πτύσματος, καὶ ἐπέχρισε τὸν πηλὸν ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς τοῦ τυφλοῦ καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὕπαγε νίψαι εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, ὃ ἑρμηνεύεται ἀπεσταλμένος. ἀπῆλθεν οὖν καὶ ἐνίψατο, καὶ ἦλθε βλέπων. Οἱ οὖν γείτονες καὶ οἱ θεωροῦντες αὐτὸν τὸ πρότερον ὅτι τυφλὸς ἦν, ἔλεγον· οὐχ οὗτός ἐστιν ὁ καθήμενος καὶ προσαιτῶν; ἄλλοι ἔλεγον ὅτι οὗτός ἐστιν· ἄλλοι δὲ ὅτι ὅμοιος αὐτῷ ἐστιν. ἐκεῖνος ἔλεγεν ὅτι ἐγώ εἰμι. ἔλεγον οὖν αὐτῷ· πῶς ἀνεῴχθησάν σου οἱ ὀφθαλμοί;  ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· ἄνθρωπος λεγόμενος ᾿Ιησοῦς πηλὸν ἐποίησε καὶ ἐπέχρισέ μου τοὺς ὀφθαλμοὺς καὶ εἶπέ μοι· ὕπαγε εἰς τὴν κολυμβήθραν τοῦ Σιλωὰμ καὶ νίψαι· ἀπελθὼν δὲ καὶ νιψάμενος ἀνέβλεψα.  εἶπον οὖν αὐτῷ· ποῦ ἐστιν ἐκεῖνος; λέγει· οὐκ οἶδα.῎Αγουσιν αὐτὸν πρὸς τοὺς Φαρισαίους, τόν ποτε τυφλόν. ἦν δὲ σάββατον ὅτε τὸν πηλὸν ἐποίησεν ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἀνέῳξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμούς. πάλιν οὖν ἠρώτων αὐτὸν καὶ οἱ Φαρισαῖοι πῶς ἀνέβλεψεν. ὁ δὲ εἶπεν αὐτοῖς· πηλὸν ἐπέθηκέ μου ἐπὶ τοὺς ὀφθαλμούς, καὶ ἐνιψάμην, καὶ βλέπω. ἔλεγον οὖν ἐκ τῶν Φαρισαίων τινές· οὗτος ὁ ἄνθρωπος οὐκ ἔστι παρὰ τοῦ Θεοῦ, ὅτι τὸ σάββατον οὐ τηρεῖ. ἄλλοι ἔλεγον· πῶς δύναται ἄνθρωπος ἁμαρτωλὸς τοιαῦτα σημεῖα ποιεῖν; καὶ σχίσμα ἦν ἐν αὐτοῖς. λέγουσι τῷ τυφλῷ πάλιν· σὺ τί λέγεις περὶ αὐτοῦ, ὅτι ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ὁ δὲ εἶπεν ὅτι προφήτης ἐστίν. οὐκ ἐπίστευσαν οὖν οἱ ᾿Ιουδαῖοι περὶ αὐτοῦ ὅτι τυφλὸς ἦν καὶ ἀνέβλεψεν, ἕως ὅτου ἐφώνησαν τοὺς γονεῖς αὐτοῦ τοῦ ἀναβλέψαντος καὶ ἠρώτησαν αὐτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ὑμῶν, ὃν ὑμεῖς λέγετε ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη; πῶς οὖν ἄρτι βλέπει; ἀπεκρίθησαν δὲ αὐτοῖς οἱ γονεῖς αὐτοῦ καὶ εἶπον· οἴδαμεν ὅτι οὗτός ἐστιν ὁ υἱὸς ἡμῶν καὶ ὅτι τυφλὸς ἐγεννήθη· πῶς δὲ νῦν βλέπει οὐκ οἴδαμεν, ἢ τίς ἤνοιξεν αὐτοῦ τοὺς ὀφθαλμοὺς ἡμεῖς οὐκ οἴδαμεν· αὐτὸς ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε, αὐτὸς περὶ ἑαυτοῦ λαλήσει. ταῦτα εἶπον οἱ γονεῖς αὐτοῦ, ὅτι ἐφοβοῦντο τοὺς ᾿Ιουδαίους· ἤδη γὰρ συνετέθειντο οἱ ᾿Ιουδαῖοι ἵνα, ἐάν τις αὐτὸν ὁμολογήσῃ Χριστόν, ἀποσυνάγωγος γένηται. διὰ τοῦτο οἱ γονεῖς αὐτοῦ εἶπον ὅτι ἡλικίαν ἔχει, αὐτὸν ἐρωτήσατε. ἐφώνησαν οὖν ἐκ δευτέρου τὸν ἄνθρωπον ὃς ἦν τυφλός, καὶ εἶπον αὐτῷ· δὸς δόξαν τῷ Θεῷ· ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι ὁ ἄνθρωπος οὗτος ἁμαρτωλός ἐστιν. ἀπεκρίθη οὖν ἐκεῖνος καὶ εἶπεν· εἰ ἁμαρτωλός ἐστιν οὐκ οἶδα· ἓν οἶδα, ὅτι τυφλὸς ὢν ἄρτι βλέπω. εἶπον δὲ αὐτῷ πάλιν· τί ἐποίησέ σοι; πῶς ἤνοιξέ σου τοὺς ὀφθαλμούς; ἀπεκρίθη αὐτοῖς· εἶπον ὑμῖν ἤδη, καὶ οὐκ ἠκούσατε· τί πάλιν θέλετε ἀκούειν; μὴ καὶ ὑμεῖς θέλετε αὐτοῦ μαθηταὶ γενέσθαι; ἐλοιδόρησαν αὐτὸν καὶ εἶπον· σὺ εἶ μαθητὴς ἐκείνου· ἡμεῖς δὲ τοῦ Μωϋσέως ἐσμὲν μαθηταί.ἡμεῖς οἴδαμεν ὅτι Μωϋσεῖ λελάληκεν ὁ Θεός· τοῦτον δὲ οὐκ οἴδαμεν πόθεν ἐστίν. ἀπεκρίθη ὁ ἄνθρωπος καὶ εἶπεν αὐτοῖς· ἐν γὰρ τούτῳ θαυμαστόν ἐστιν, ὅτι ὑμεῖς οὐκ οἴδατε πόθεν ἐστί, καὶ ἀνέῳξέ μου τοὺς ὀφθαλμούς. οἴδαμεν δὲ ὅτι ἁμαρτωλῶν ὁ Θεὸς οὐκ ἀκούει, ἀλλ' ἐάν τις θεοσεβὴς ᾖ καὶ τὸ θέλημα αὐτοῦ ποιῇ, τούτου ἀκούει. ἐκ τοῦ αἰῶνος οὐκ ἠκούσθη ὅτι ἤνοιξέ τις ὀφθαλμοὺς τυφλοῦ γεγεννημένου. εἰ μὴ ἦν οὗτος παρὰ Θεοῦ, οὐκ ἠδύνατο ποιεῖν οὐδέν. ἀπεκρίθησαν καὶ εἶπον αὐτῷ· ἐν ἁμαρτίαις σὺ ἐγεννήθης ὅλος, καὶ σὺ διδάσκεις ἡμᾶς; καὶ ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω. ῎Ηκουσεν ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐξέβαλον αὐτὸν ἔξω, καὶ εὑρὼν αὐτὸν εἶπεν αὐτῷ· σὺ πιστεύεις εἰς τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ; ἀπεκρίθη ἐκεῖνος καὶ εἶπε· καὶ τίς ἐστι, Κύριε, ἵνα πιστεύσω εἰς αὐτόν; εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· καὶ ἑώρακας αὐτὸν καὶ ὁ λαλῶν μετὰ σοῦ ἐκεῖνός ἐστιν. ὁ δὲ ἔφη· πιστεύω, Κύριε· καὶ προσεκύνησεν αὐτῷ» (Ἰωάννου θ΄ 5-38)

Δηλαδή : «Ὅσο εἶμαι σ’ αὐτόν τόν κόσμο, εἶμαι τό φῶς γιά τόν κόσμο». Ὅταν τά εἶπε αὐτά ὁ Ἰησοῦς, ἔφτυσε κάτω, ἐφτίαξε πηλό ἀπό τό φτύσμα, ἄλειψε μέ τόν πηλό τά μάτια τοῦ ἀνθρώπου, καί τοῦ εἶπε: «Πήγαινε νά νιφτεῖς στήν «κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ» — πού σημαίνει «ἀπεσταλμένος ἀπό τό Θεό». Ξεκίνησε, λοιπόν, ὁ ἄνθρωπος, πῆγε καί νίφτηκε καί, ὅταν γύρισε πίσω, ἔβλεπε. Τότε οἱ γείτονες κι ὅσοι τόν εἶχαν δεῖ προηγουμένως ὅτι ἦταν τυφλός, ἔλεγαν: «Αὐτός δέν εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού καθόταν ἐδῶ καί ζητιάνευε;” Μερικοί ἔλεγαν: «Αὐτός εἶναι», ἐνῶ ἄλλοι ἔλεγαν: “Ὄχι, εἶναι κάποιος πού τοῦ μοιάζει». Ὁ ἴδιος ὅμως ἔλεγε: «Ἐγώ εἶμαι». Τότε τόν ρωτοῦσαν: «Πῶς, λοιπόν, ἄνοιξαν τά μάτια σου;» Ἐκεῖνος ἀπάντησε: «Ἕνας ἄνθρωπος πού τόν λένε Ἰησοῦ ἔκανε πηλό, μοῦ ἄλειψε τά μάτια καί μοῦ εἶπε: πήγαινε στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ καί νίψου· πῆγα λοιπόν ἐκεῖ, νίφτηκα καί βρῆκα τό φῶς μου». Τόν ρώτησαν: «Ποῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος:», «Δέν ξέρω», τούς ἀπάντησε.Τόν ἔφεραν τότε στούς Φαρισαίους, τόν ἄνθρωπο πού ἦταν ἄλλοτε τυφλός. Ἡ μέρα πού ἐφτίαξε ὁ Ἰησοῦς τόν πηλό καί τοῦ ἄνοιξε τά μάτια ἦταν Σάββατο. Ἄρχισαν λοιπόν καί οἱ Φαρισαῖοι νά τόν ρωτοῦν πάλι πῶς ἀπέκτησε τό φῶς του. Αὐτός τούς ἀπάντησε: «Ἔβαλε πάνω στά μάτια μου πηλό, νίφτηκα καί βλέπω». Μερικοί ἀπό τούς Φαρισαίους ἔλεγαν: «Αὐτός ὁ ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά εἶναι σταλμένος ἀπό τό Θεό, γιατί δέν τηρεῖ τήν ἀργία τοῦ Σαββάτου». Ἄλλοι ὅμως ἔλεγαν: «Πῶς μπορεῖ ἕνας ἁμαρτωλός ἄνθρωπος νά κάνει τέτοια σημεῖα;» Καί ὑπῆρχε διχογνωμία ἀνάμεσά τους. Ρωτούν λοιπόν πάλι τόν τυφλό: «Ἐσύ τί λές γι’ αὐτόν; πῶς ἐξηγεῖς ὅτι σου ἄνοιξε τά μάτια;” Κι ἐκεῖνος τούς ἀπάντησε: «Εἶναι προφήτης». Οἱ Ἰουδαῖοι ὅμως δέν ἐννοοῦσαν νά πιστέψουν πώς αὐτός ἦταν τυφλός κι ἀπέκτησε τό φῶς του, ὥσπου κάλεσαν τούς γονεῖς τοῦ ἀνθρώπου καί τούς ρώτησαν: «Αὐτός εἶναι ὁ γιός σας ποῦ λέτε ὅτι γεννήθηκε τυφλός; Πῶς, λοιπόν, τώρα βλέπει; Οἱ γονεῖς του τότε ἀποκρίθηκαν: «Ξέρουμε πώς αὐτός εἶναι ὁ γιός μας καί πώς γεννήθηκε τυφλός, πώς ὅμως τώρα βλέπει, δέν ξέρουμε, ἤ ποιός τοῦ ἄνοιξε τά μάτια, ἐμεῖς δέν ξέρουμε· ρωτῆστε τόν ἴδιο, ἐνήλικος εἶναι, αὐτός μπορεῖ νά μιλήσει γιά τόν ἑαυτό του». Αὐτά εἶπαν οἱ γονεῖς του, ἀπό φόβο πρός τούς Ἰουδαίους. Γιατί οἱ Ἰουδαῖοι ἄρχοντες εἶχαν κιόλας συμφωνήσει νά ἀφορίζεται ἀπό τή συναγωγή ὅποιος παραδεχτεῖ πώς ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Μεσσίας Γι’ αὐτό εἶπαν οἱ γονεῖς του, «ἐνήλικος εἶναι, ρωτῆστε τόν ἴδιο». Κάλεσαν, λοιπόν, γιά δεύτερη φορά τόν ἄνθρωπο πού ἦταν πρίν τυφλός καί τοῦ εἶπαν: «Πές τήν ἀλήθεια μπροστά στό Θεό ἐμεῖς ξέρουμε ὅτι ὁ ἄνθρωπος αὐτός εἶναι ἁμαρτωλός». Ἐκεῖνος τότε τούς ἀπάντησε: «Ἄν εἶναι ἁμαρτωλός, δέν ξέρω· ἕνα ξέρω, πώς, ἐνῶ ἤμουν τυφλός, τώρα βλέπω». Τόν ρώτησαν τότε: “Τί σοῦ ἔκανε; Πῶς σοῦ ἄνοιξε τά μάτια;» «Σᾶς τό εἶπα κιόλας», τούς ἀποκρίθηκε, «ἀλλά δέν πειστήκατε· γιατί θέλετε νά τό ἀκούσετε πάλι; Μήπως θέλετε κι ἐσεῖς νά γίνετε μαθητές του;» Τόν περιγέλασαν τότε καί τοῦ εἶπαν: «Ἐσύ εἶσαι μαθητής ἐκείνου· ἐμεῖς εἴμαστε μαθητές τοῦ Μωυσῆ· ἐμεῖς ξέρουμε πώς ὁ Θεός μίλησε στό Μωυσῆ, ἐνῶ γι’ αὐτόν δέν ξέρουμε τήν προέλευσή του». Τότε ἀπάντησε ὁ ἄνθρωπος καί τούς εἶπε: «Ἐδῶ εἶναι τό παράξενο, πώς ἐσεῖς δέν ξέρετε ἀπό ποῦ εἶναι ὁ ἄνθρωπος, κι ὅμως αὐτός μοῦ ἄνοιξε τά μάτια. Ξέρουμε πώς ὁ Θεός τούς ἁμαρτωλούς δέν τούς ἀκούει, ἀλλά ἄν κάποιος τόν σέβεται καί κάνει τό θέλημά του, αὐτόν τόν ἀκούει. Ἀπό τότε πού ἔγινε ὁ κόσμος δέν ἀκούστηκε ν’ ἀνοίξει κανείς τά μάτια ἑνός γεννημένου τυφλοῦ. Ἄν αὐτός δέν ἦταν ἀπό τό Θεό δέ θά μποροῦσε νά κάνει τίποτα». «Ἐσύ εἶσαι βουτηγμένος στήν ἁμαρτία ἀπό τότε πού γεννήθηκες», τοῦ ἀποκρίθηκαν, «καί κάνεις ἐσύ τό δάσκαλο σ’ ἐμᾶς;» καί τόν πέταξαν ἔξω. Ὁ Ἰησοῦς ἔμαθε ὅτι τόν πέταξαν ἔξω καί, ὅταν τόν βρῆκε, τοῦ εἶπε: «Ἐσύ πιστεύεις στόν Υἱό τοῦ Θεοῦ;» Ἐκεῖνος ἀποκρίθηκε: «Καί ποιός εἶναι αὐτός, Κύριε, γιά νά πιστέψω σ’ αὐτόν;» «Μά τόν ἔχεις κιόλας δεῖ, τοῦ εἶπε ὁ Ἰησοῦς, «αὐτός πού μιλάει τώρα μαζί σου, αὐτός εἶναι». Κι ἐκεῖνος εἶπε: «Πιστεύω Κύριε», καί τόν προσκύνησε. Τότε ὁ Ἰησοῦς εἶπε: «Ἦρθα γιά νά φέρω σέ κρίση τόν κόσμο, ἔτσι ὥστε αὐτοί πού δέ βλέπουν νά βροῦν τό φῶς τους, κι ἐκεῖνοι πού βλέπουν ν’ ἀποδειχτοῦν τυφλοί»

7. «Καὶ εἶπε Μωυσῆς· τάδε λέγει Κύριος· περὶ μέσας νύκτας ἐγὼ εἰσπορεύομαι εἰς μέσον Αἰγύπτου, καὶ τελευτήσει πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτῳ, ἀπὸ πρωτοτόκου Φαραώ, ὃς κάθηται ἐπὶ τοῦ θρόνου, καὶ ἕως πρωτοτόκου τῆς θεραπαίνης τῆς παρὰ τὸν μύλον καὶ ἕως πρωτοτόκου παντὸς κτήνους, καὶ ἔσται κραυγὴ μεγάλη κατὰ πᾶσαν γῆν Αἰγύπτου, ἥτις τοιαύτη οὐ γέγονε καὶ τοιαύτη οὐκ ἔτι προστεθήσεται» (Ἐξόδου ια΄ 4-6)

Δηλαδή : «Ὁ Μωϋσῆς εἶπε στό Φαραώ: «Ὁ Κύριος λέγει: Ἐγώ θά περάσω τά μεσάνυχτα μέσα ἀπό τήν Αἴγυπτο. Κάθε πρωτότοκος γιός στή χώρα θά πεθάνει. Ἀπό τόν πρωτότοκο τοῦ Φαραώ διάδοχο τοῦ θρόνου, ὡς τόν πρωτότοκο τῆς δούλης πού ἐργάζεται στούς μύλους κι ὡς τά πρωτογέννητα τῶν ζώων. Θά γίνει τόσο μεγάλος θρῆνος σ’ ὁλόκληρη τήν Αἴγυπτο, πού ὅμοιός του δέν ἔγινε ποτέ στό παρελθόν οὔτε καί πρόκειται νά γίνει στό μέλλον»

«Ὁ κλέπτης οὐκ ἔρχεται εἰ μὴ ἵνα κλέψῃ καὶ θύσῃ καὶ ἀπολέσῃ· ἐγὼ ἦλθον ἵνα ζωὴν ἔχωσι καὶ περισσὸν ἔχωσιν...τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει, κἀγὼ γινώσκω αὐτά, καὶ ἀκολουθοῦσί μοι, κἀγὼ ζωὴν αἰώνιον δίδωμι αὐτοῖς, καὶ οὐ μὴ ἀπόλωνται εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ οὐχ ἁρπάσει τις αὐτὰ ἐκ τῆς χειρός μου. ὁ πατήρ μου, ὃς δέδωκέ μοι, μείζων πάντων ἐστί, καὶ οὐδεὶς δύναται ἁρπάζειν ἐκ τῆς χειρὸς τοῦ πατρός μου» (Ἰωάννου ι΄ 10, 27-29)

Δηλαδή : «Ὁ κλέφτης δέν ἔρχεται παρά μόνο γιά νά κλέψει, νά σφάξει καί νά ἐξολοθρέψει· ἐγώ ὅμως ἦρθα γιά νά ἔχουν τά πρόβατά μου ζωή, καί μάλιστα ζωή περίσσια... Τά δικά μου τά πρόβατα ἀναγνωρίζουν τή φωνή μου, κι ἐγώ τά ἀναγνωρίζω καί μέ ἀκολουθοῦν· ἐγώ τούς δίνω αἰώνια ζωή καί δέ θά χαθοῦν ποτέ, γιατί κανείς δέ θά μπορέσει νά τ’ ἁρπάξει ἀπό τήν ἐξουσία μου. Ὁ Πατέρας μου πού μου τά εἶχε δώσει, εἶναι ἰσχυρότερος ἀπ’ ὅλους. Κανείς δέν μπορεῖ ν’ ἁρπάξει, ὅτι βρίσκεται στά χέρια του. 30Εγώ κι ὁ Πατέρας εἴμαστε ἕνα»

8. «Ἐγένετο δὲ τῇ ἡμέρᾳ τῇ τρίτῃ γενηθέντος πρὸς ὄρθρον καὶ ἐγίνοντο φωναὶ καὶ ἀστραπαὶ καὶ νεφέλη γνοφώδης ἐπ᾿ ὄρους Σινά, φωνὴ τῆς σάλπιγγος ἤχει μέγα· καὶ ἐπτοήθη πᾶς ὁ λαὸς ὁ ἐν τῇ παρεμβολῇ. καὶ ἐξήγαγε Μωυσῆς τὸν λαὸν εἰς συνάντησιν τοῦ Θεοῦ ἐκ τῆς παρεμβολῆς, καὶ παρέστησαν ὑπὸ τὸ ὄρος. τὸ ὄρος τὸ Σινὰ ἐκαπνίζετο ὅλον διὰ τὸ καταβεβηκέναι ἐπ᾿ αὐτὸ τὸν Θεὸν ἐν πυρί, καὶ ἀνέβαινεν ὁ καπνὸς ὡσεὶ καπνὸς καμίνου, καὶ ἐξέστη πᾶς ὁ λαὸς σφόδρα· ἐγίνοντο δὲ αἱ φωναὶ τῆς σάλπιγγος προβαίνουσαι ἰσχυρότεραι σφόδρα· Μωυσῆς ἐλάλει, ὁ δὲ Θεὸς ἀπεκρίνατο αὐτῷ φωνῇ· κατέβη δὲ Κύριος ἐπὶ τὸ ὄρος τὸ Σινὰ ἐπὶ τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους· καὶ ἐκάλεσε Κύριος Μωυσῆν ἐπὶ τὴν κορυφὴν τοῦ ὄρους, καὶ ἀνέβη Μωυσῆς. καὶ εἶπεν ὁ Θεὸς πρὸς Μωυσῆν λέγων· καταβὰς διαμάρτυραι τῷ λαῷ, μή ποτε ἐγγίσωσι πρὸς τὸν Θεὸν κατανοῆσαι καὶ πέσωσιν ἐξ αὐτῶν πλῆθος» (Ἐξόδου ιθ΄ 16-21)

Δηλαδή : «Τήν τρίτη μέρα, λοιπόν, ὅταν ξημέρωσε, ἄρχισαν βροντές καί ἀστραπές, κι ἕνα πυκνό σύννεφο ἦρθε καί κάθισε πάνω στό βουνό, ἐνῶ ἡ φωνή τῆς σάλπιγγος ἀντηχοῦσε δυνατά. Φόβος μεγάλος κατέλαβε ὅλο τό λαό πού ἦταν στό στρατόπεδο. Τό ὁ Μωϋσῆς κάλεσε τό λαό νά βγεῖ ἀπό τό στρατόπεδο γιά νά συναντήσει τό Θεό καί στάθηκαν κοντά στούς πρόποδες τοῦ βουνοῦ. Τό ὄρος Σινᾶ εἶχε καλυφθεῖ ὁλόκληρο μέ καπνό, γιατί πάνω του εἶχε κατέβει ὁ Κύριος μέσα σέ φωτιά. Ὁ καπνός ἀνέβαινε σάν ἀπό καμίνι, καί τό βουνό ὁλόκληρο σειόταν δυνατά. Ὁ ἦχος τῆς σάλπιγγος ὁλοένα δυνάμωνε. Ὁ Μωϋσῆς μιλοῦσε καί ὁ Θεός του ἀποκρινόταν μέ βροντές. Ὁ Κύριος πού εἶχε κατέβει στήν κορυφή τοῦ ὄρους Σινᾶ κάλεσε τό Μωϋσῆ στήν κορυφή τοῦ βουνοῦ. Ὁ Μωϋσῆς ἀνέβηκε. Καί ὁ Κύριος τοῦ εἶπε: Κατέβα καί εἰδοποίησε τό λαό νά μήν πλησιάσουν γιά νά μέ δοῦν, γιατί τότε πολλοί ἀπ’ αὐτούς θά χάσουν τή ζωή τους».

«Πρό δὲ τῆς ἑορτῆς τοῦ πάσχα εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι ἐλήλυθεν αὐτοῦ ἡ ὥρα ἵνα μεταβῇ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου πρὸς τὸν πατέρα, ἀγαπήσας τοὺς ἰδίους τοὺς ἐν τῷ κόσμῳ, εἰς τέλος ἠγάπησεν αὐτούς. καὶ δείπνου γενομένου, τοῦ διαβόλου ἤδη βεβληκότος εἰς τὴν καρδίαν ᾿Ιούδα Σίμωνος ᾿Ισκαριώτου ἵνα αὐτὸν παραδῷ, εἰδὼς ὁ ᾿Ιησοῦς ὅτι πάντα δέδωκεν αὐτῷ ὁ πατὴρ εἰς τὰς χεῖρας, καὶ ὅτι ἀπὸ Θεοῦ ἐξῆλθε καὶ πρὸς τὸν Θεὸν ὑπάγει, ἐγείρεται ἐκ τοῦ δείπνου καὶ τίθησι τὰ ἱμάτια, καὶ λαβὼν λέντιον διέζωσεν ἑαυτόν. εἶτα βάλλει ὕδωρ εἰς τὸν νιπτῆρα, καὶ ἤρξατο νίπτειν τοὺς πόδας τῶν μαθητῶν καὶ ἐκμάσσειν τῷ λεντίῳ ᾧ ἦν διεζωσμένος.  ἔρχεται οὖν πρὸς Σίμωνα Πέτρον, καὶ λέγει αὐτῷ ἐκεῖνος· Κύριε, σύ μου νίπτεις τοὺς πόδας; ἀπεκρίθη ᾿Ιησοῦς καὶ εἶπεν αὐτῷ· ὃ ἐγὼ ποιῶ, σὺ οὐκ οἶδας ἄρτι, γνώσῃ δὲ μετὰ ταῦτα. λέγει αὐτῷ Πέτρος· οὐ μὴ νίψῃς τοὺς πόδας μου εἰς τὸν αἰῶνα. ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐὰν μὴ νίψω σε, οὐκ ἔχεις μέρος μετ' ἐμοῦ. λέγει αὐτῷ Σίμων Πέτρος· Κύριε, μὴ τοὺς πόδας μου μόνον, ἀλλὰ καὶ τὰς χεῖρας καὶ τὴν κεφαλήν. λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ὁ λελουμένος οὐ χρείαν ἔχει ἢ τοὺς πόδας νίψασθαι, ἀλλ' ἔστι καθαρὸς ὅλος· καὶ ὑμεῖς καθαροί ἐστε, ἀλλ' οὐχὶ πάντες.» (Ἰωάννου ιγ΄ 1-10)

Δηλαδή : «   Πρίν ἀπό τή γιορτή τοῦ Πάσχα, ξέροντας ὁ Ἰησοῦς πώς ἦρθε ἡ καθορισμένη γι’ αὐτόν ὥρα νά φύγει ἀπό τοῦτον τόν κόσμο καί νά πάει στόν Πατέρα, ἔδειξε τήν ἀγάπη του ὡς τό τέλος σ’ αὐτούς πού, μέσα σ’ αὐτόν τόν κόσμο τοῦ ἀνῆκαν καί τούς ἀγαποῦσε. Βρίσκονταν στό δεῖπνο, κι ὁ διάβολος εἶχε βάλει κιόλας στήν καρδιά τοῦ Ἰούδα τοῦ Ἰσκαριώτη γιοῦ τοῦ Σίμωνα, τή σκέψη νά παραδώσει τόν Ἰησοῦ στούς ἐχθρούς του. Ὁ Ἰησοῦς ἤξερε ὅτι ὁ Πατέρας τοῦ εἶχε δώσει ἀπεριόριστη ἐξουσία, κι ὅτι ἀπό τόν Πατέρα ἦρθε καί στόν Πατέρα ἐπιστρέφει. Σηκώνεται, λοιπόν, ἀπό τό τραπέζι πού δειπνοῦσαν, βγάζει τό ἱμάτιό του, παίρνει μία πετσέτα καί τή ζώνεται· ἔπειτα βάζει νερό στή λεκάνη κι ἀρχίζει νά πλένει τά πόδια τῶν μαθητῶν καί νά τά σκουπίζει μέ τήν πετσέτα πού εἶχε ζωστεῖ. Φτάνει λοιπόν καί στό Σίμωνα Πέτρο· αὐτός τοῦ λέει: «Ἐσύ, Κύριε, θά μοῦ πλύνεις τά πόδια;» 7«Αὐτό πού κάνω ἐγώ», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς, ἐσύ δέν τό καταλαβαίνεις τώρα· θά τό καταλάβεις ἀργότερα». Τοῦ λέει ὁ Πέτρος: «Ποτέ δέ θ’ ἀφήσω νά πλύνεις ἐσύ τά δικά μου τά πόδια». «Ἄν δέν σέ πλύνω», τοῦ ἀποκρίθηκε ὁ Ἰησοῦς, «δέν ἔχεις θέση κοντά μου». Τοῦ λέει τότε ὁ Σίμων Πέτρος: «Ἄν εἶναι ἔτσι, Κύριε, ὄχι μόνο τά πόδια νά μοῦ πλύνεις ἀλλά καί τά χέρια καί τό κεφάλι». Τοῦ λέει ὁ Ἰησοῦς: «Αὐτός πού ἔχει κάνει λουτρό εἶναι ὁλόκληρος καθαρός καί δέν ἔχει ἀνάγκη νά πλύνει παρά μόνο τά πόδια του. Ἐσεῖς εἶστε καθαροί, ὄχι ὅμως ὅλοι»

9. «Οὐκ ἔσονταί σοι θεοὶ ἕτεροι πλὴν ἐμοῦ. οὐ ποιήσεις σεαυτῷ εἴδωλον, οὐδὲ παντὸς ὁμοίωμα, ὅσα ἐν τῷ οὐρανῷ ἄνω καὶ ὅσα ἐν τῇ γῇ κάτω καὶ ὅσα ἐν τοῖς ὕδασιν ὑποκάτω τῆς γῆς. οὐ προσκυνήσεις αὐτοῖς, οὐδὲ μὴ λατρεύσεις αὐτοῖς· ἐγὼ γάρ εἰμι Κύριος ὁ Θεός σου, Θεὸς ζηλωτής, ἀποδιδοὺς ἁμαρτίας πατέρων ἐπὶ τέκνα, ἕως τρίτης καὶ τετάρτης γενεᾶς τοῖς μισοῦσί με καὶ ποιῶν ἔλεος εἰς χιλιάδας τοῖς ἀγαπῶσί με καὶ τοῖς φυλάσσουσι τὰ προστάγματά μου. οὐ λήψει τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου ἐπί ματαίῳ· οὐ γὰρ μὴ καθαρίσῃ Κύριος ὁ Θεός σου τὸν λαμβάνοντα τὸ ὄνομα αὐτοῦ ἐπὶ ματαίῳ. μνήσθητι τὴν ἡμέρα τῶν σαββάτων ἁγιάζειν αὐτήν. ἓξ ἡμέρας ἐργᾷ καὶ ποιήσεις πάντα τὰ ἔργα σου· τῇ δὲ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου· οὐ ποιήσεις ἐν αὐτῇ πᾶν ἔργον, σὺ καὶ ὁ υἱός σου καὶ ἡ θυγάτηρ σου, ὁ παῖς σου καὶ ἡ παιδίσκη σου, ὁβοῦς σου καὶ τὸ ὑποζύγιόν σου καὶ πᾶν κτῆνός σου καὶ ὁ προσήλυτος ὁ παροικῶν ἐν σοί. ἐν γὰρ ἓξ ἡμέραις ἐποίησε Κύριος τὸν οὐρανὸν καὶ τὴν γῆν καὶ τὴν θάλασσαν καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτοῖς καὶ κατέπαυσε τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ· διὰ τοῦτο εὐλόγησε Κύριος τὴν ἡμέραν τὴν ἑβδόμην καὶ ἡγίασεν αὐτήν.  τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἵνα εὖ σοι γένηται, καὶ ἵνα μακροχρόνιος γένῃ ἐπὶ τῆς γῆς τῆς ἀγαθῆς, ἧς Κύριος ὁ Θεός σου δίδωσί σοι. οὐ μοιχεύσεις. 1οὐ κλέψεις. οὐ φονεύσεις.  οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ.  οὐκ ἐπιθυμήσεις τὴν γυναῖκα τοῦ πλησίον σου. οὐκ ἐπιθυμήσεις τὴν οἰκίαν τοῦ πλησίον σου οὔτε τὸν ἀγρὸν αὐτοῦ οὔτε τὸν παῖδα αὐτοῦ οὔτε τὴν παιδίσκην αὐτοῦ οὔτε τοῦ βοὸς αὐτοῦ οὔτε τοῦ ὑποζυγίου αὐτοῦ οὔτε παντὸς κτήνους αὐτοῦ οὔτε ὅσα τῷ πλησίον σου ἐστί» (Ἐξόδου κ΄ 3-17)

Δηλαδή : « «Ἐγώ εἶμαι ὁ Κύριος ὁ Θεός σου, πού σέ ἔβγαλα ἀπό τήν Αἴγυπτο, τόν τόπο τῆς δουλείας.

Δέν θά ὑπάρχουν γιά σένα ἄλλοι Θεοί ἐκτός ἀπό μένα.

Δέν Θά κατασκευάσεις γιά σένα εἴδωλα καί κανενός εἴδους ὁμοίωμα πού νά ἀντιπροσωπεύει ὅτιδήποτε βρίσκεται ψηλά στόν οὐρανό ἤ ἐδῶ κάτω στή γῆ ἤ μέσα στά νερά, κάτω ἀπ’ τή γῆ.

Δέν θά τά προσκυνᾶς οὔτε θά τά λατρεύεις γιατί ἐγώ ὁ Κύριος, ὁ Θεός σου, εἶμαι Θεός πού ἀπαιτῶ ἀποκλειστικότητα. Γιά τήν ἁμαρτία τῶν πατέρων πού μοῦ ἀντιστέκονται, τιμωρῶ τά παιδιά ἀκόμη κι ὡς τήν τρίτη καί τήν τέταρτη γενιά. Δείχνω ὅμως τήν ἀγάπη μου σέ χιλιάδες γενιές αὐτῶν πού μέ ἀγαποῦν καί τηροῦν τίς ἐντολές μου.

Δέν θά προφέρεις καταχρηστικά τό ὄνομα τοῦ Κυρίου, τοῦ Θεοῦ σου. Πράγματι, ἐγώ ὁ Κύριος δέν θ’ ἀθωώσω κανέναν πού προφέρει τό ὄνομά μου καταχρηστικά. Νά θυμᾶσαι τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου, γιά νά τήν ξεχωρίζεις καί νά τήν ἀφιερώνεις στόν Κύριο. Ἕξι μέρες θά ἐργάζεσαι καί θά κάνεις ὅλες τίς ἐργασίες σου. Ἀλλά ἡ ἕβδομη μέρα εἶναι μέρα ἀνάπαυσης, ἀφιερωμένη σ’ ἐμένα, τόν Κύριο τό Θεό σου. Τήν ἡμέρα αὐτή δέν ἐπιτρέπεται νά κάνεις καμιά ἐργασία οὔτε ἐσύ οὔτε ὁ γιός σου οὔτε ἡ θυγατέρα σου οὔτε ὁ δοῦλος σου οὔτε ἡ δούλη σου οὔτε τά ζῶα σου οὔτε ὁ ξένος πού κατοικεῖ στίς πόλεις σου. Σέ ἕξι μέρες ἐγώ, ὁ Κύριος, δημιούργησα τόν οὐρανό, τή γῆ καί τή θάλασσα, καθώς καί ὅλα ὅσα ὑπάρχουν μέσα σ’ αὐτά, καί τήν ἕβδομη μέρα ἀναπαύθηκα. Γι’ αὐτό εὐλόγησα τήν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καί τήν ξεχώρισα γιά τόν ἑαυτό μου.

Νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου, γιά νά ζήσεις πολλά χρόνια στή χώρα πού ἐγώ ὁ Κύριος, ὁ Θεός σου, θά σοῦ δώσω.

Δέν Θά φονεύσεις.

Δέν θά μοιχεύσεις.

Δέν θά κλέψεις.

Δέν θά καταθέσεις ψεύτικη μαρτυρία ἐνάντια στό συνάνθρωπό σου.

Δέν θά ἐπιθυμήσεις τίποτε ἀπ’ ὅ,τι ἀνήκει στό συνάνθρωπό σου: οὔτε τό σπίτι του οὔτε τή γυναίκα του οὔτε τό δοῦλο του οὔτε τή δούλη του οὔτε τό βόδι του οὔτε τό ὑποζύγιό του».

«Λέγει αὐτῷ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ἡ ὁδὸς καὶ ἡ ἀλήθεια καὶ ἡ ζωή· οὐδεὶς ἔρχεται πρὸς τὸν πατέρα εἰ μὴ δι' ἐμοῦ» (Ἰωάννου ιδ΄ 6)

Δηλαδή : «6Του λέει ὁ Ἰησοῦς: «Ἐγώ εἶμαι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή κανείς δέν πάει κοντά στόν Πατέρα παρά μόνο ἄν περάσει ἀπό μένα»

10. «Καὶ ἐποίησαν οἱ υἱοὶ Λευὶ καθὰ ἐλάλησεν αὐτοῖς Μωυσῆς, καὶ ἔπεσαν ἐκ τοῦ λαοῦ ἐν ἐκείνῃ τῇ ἡμέρᾳ εἰς τρισχιλίους ἄνδρας» (Ἐξόδου λβ΄ 28)

Δηλαδή : «Οἱ Λευΐτες ἐκτέλεσαν τή διαταγή τοῦ Μωϋσῆ, καί θανατώθηκαν ἀπό τόν λαό ἐκείνη τή μέρα περίπου τρεῖς χιλιάδες ἄντρες».

«Οἱ μὲν οὖν ἀσμένως ἀποδεξάμενοι τὸν λόγον αὐτοῦ ἐβαπτίσθησαν, καὶ προσετέθησαν τῇ ἡμέρᾳ ἐκείνῃ ψυχαὶ ὡσεὶ τρισχίλιαι» (Πράξεων β΄ 41)

Δηλαδή : «Τότε ὅσοι δέχτηκαν μέ χαρά τό λόγο τοῦ βαφτίστηκαν, καί προστέθηκαν στήν ἐκκλησία τήν ἡμέρα ἐκείνη περίπου τρεῖς χιλιάδες ἄνθρωποι»

11. «᾿Εὰν δέ τινι ᾖ υἱὸς ἀπειθὴς καὶ ἐρεθιστής, οὐχ ὑπακούων φωνὴν πατρὸς καὶ φωνὴν μητρός, καὶ παιδεύωσιν αὐτὸν καὶ μὴ εἰσακούῃ αὐτῶν, καὶ συλλαβόντες αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἡ μήτηρ αὐτοῦ καὶ ἐξάξουσιν αὐτὸν ἐπὶ τὴν γερουσίαν τῆς πόλεως αὐτοῦ καὶ ἐπὶ τὴν πύλην τοῦ τόπου καὶ ἐροῦσι τοῖς ἀνδράσι τῆς πόλεως αὐτῶν· ὁ υἱὸς ἡμῶν οὗτος ἀπειθεῖ καὶ ἐρεθίζει, οὐχ ὑπακούει τῆς φωνῆς ἡμῶν, συμβολοκοπῶν οἰνοφλυγεῖ· καὶ λιθοβολήσουσιν αὐτὸν οἱ ἄνδρες τῆς πόλεως αὐτοῦ ἐν λίθοις, καὶ ἀποθανεῖται· καὶ ἐξαρεῖς τὸν πονηρὸν ἐξ ὑμῶν αὐτῶν, καὶ οἱ ἐπίλοιποι ἀκούσαντες φοβηθήσονται» (Δευτερονομίου κα΄ 18-21)

Δηλαδή : «Ἴσως κάποιος ἔχει ἕνα γιό κακό καί δύστροπο, πού δέν ἀκούει τούς γονεῖς του, παρ’ ὅλες τίς τιμωρίες πού τοῦ ἐπιβάλλουν. Τότε ὁ πατέρας καί ἡ μάνα θά πάρουν τό γιό τους καί θά τόν φέρουν στούς πρεσβυτέρους, στήν πύλη τῆς πόλης τους, καί θά τούς ποῦν: Αὐτός ὁ γιός μας εἶναι δύστροπος καί πεισματάρης, ἄσωτος καί μέθυσος. Ποτέ δέν μᾶς ἀκούει. Τότε ὅλοι οἱ ἄντρες τῆς πόλης θά τό πάρουν καί θά τόν θανατώσουν μέ λιθοβολισμό. Ἔτσι θά ἐξελείψετε τό κακό ἀπό ἀνάμεσά σας, καί ὅλος ὁ λαός τοῦ Ἰσραήλ θ’ ἀκούσει καί θά φοβηθεῖ»

«Εἶπε δέ· ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. καὶ μετ᾿ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισε τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὸς κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους. καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ.εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ἀπόλλυμαι! ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου.  οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα αὐτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν.εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱός· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι» (Λουκᾶ ιε΄ 11-24)

Δηλαδή : «Τούς εἶπε ἐπίσης ὁ Ἰησοῦς: «Κάποιος ἄνθρωπος εἶχε δύο γιούς. Ὁ μικρότερος ἀπ’ αὐτούς εἶπε στόν πατέρα του: “πατέρα, δῶσε μου τό μερίδιο τῆς περιουσίας πού μου ἀναλογεί”· κι ἐκεῖνος τούς μοίρασε τήν περιουσία. Ὕστερα ἀπό λίγες μέρες ὁ μικρότερος γιός τά μάζευε ὅλα κι ἔφυγε σέ χώρα μακρινή. Ἐκεῖ σκόρπισε τήν περιουσία τοῦ κάνοντας ἄσωτη ζωή. Ὅταν τά ξόδεψε ὅλα, ἔτυχε νά πέσει μεγάλη πείνα στή χώρα ἐκείνη, κι ἄρχισε κι αὐτός νά στερεῖται. 15Πήγε κι ἔγινε ἐργάτης σέ ἕναν ἀπό τούς πολίτες ἐκείνης τῆς χώρας, ὁ ὁποῖος τόν ἔστειλε στά χωράφια του νά βόσκει χοίρους. 16Έφτασε στό σημεῖο νά θέλει νά χορτάσει μέ τά ξυλοκέρατα πού ἔτρωγαν οἱ χοῖροι, καί κανένας δέν τοῦ ’δινε. Τελικά συνῆλθε καί εἶπε: “πόσοι ἐργάτες τοῦ πατέρα μου ἔχουν περίσσιο ψωμί, κι ἐγώ ἐδῶ πεθαίνω τῆς πείνας! Θά σηκωθῶ καί θά πάω στόν πατέρα μου καί θά τοῦ πῶ: πατέρα, ἁμάρτησα στό Θεό καί σ’ ἐσένα· δεν εἶμαι ἄξιος πιά νά λέγομαι γιός σου, κᾶνε μέ σάν ἕναν ἀπό τούς ἐργάτες σού”. Σηκώθηκε, λοιπόν, καί ξεκίνησε νά πάει στόν πατέρα του. Ἐνῶ ἦταν ἀκόμη μακριά, τόν εἶδε ὁ πατέρας του, τόν σπλαχνίστηκε, ἔτρεξε, τόν ἀγκαλίασε σφιχτά καί τόν καταφιλοῦσε. Τότε ὁ γιός τοῦ τοῦ εἶπε: “πατέρα, ἁμάρτησα στό Θεό καί σ’ ἐσένα καί δέν ἀξίζω νά λέγομαι παιδί σού”. Ὁ πατέρας ὅμως γύρισε στούς δούλους του καί τούς εἶπε: “βγάλτε γρήγορα τήν καλύτερη στολή καί ντύστε τόν· φορέστε τοῦ δαχτυλίδι στό χέρι καί δῶστε τοῦ ὑποδήματα. Φέρτε τό σιτευτό μοσχάρι καί σφάξτε τό νά φᾶμε καί νά εὐφρανθοῦμε, γιατί αὐτός ὁ γιός μου ἦταν νεκρός καί ἀναστήθηκε, ὅταν χαμένος καί βρέθηκε”. Ἔτσι ἄρχισαν νά εὐφραίνονται»

                       

Νόμος καί Χάρις

Ὁ Νόμος ....Λέει «πλήρωσε ὅλα»

Ἡ Χάρις ....Λέει «ὅλα πληρωμένα»

Ὁ Νόμος εἶναι ἕνα ἔργο πού πρέπει νά γίνει

Ἡ Χάρις εἶναι ἕνα ἔργο πού ἤδη ἔγινε

Ὁ Νόμος ἀναχαιτίζει τήν ἐκδήλωση

Ἡ Χάρις μεταβάλλει τά ἐλατήρια

Ὁ Νόμος δείχνει τίς ἁμαρτίες

Ἡ Χάρις ἀφαιρεῖ τίς ἁμαρτίες

Ὁ Νόμος λέει «Ἐάν δέν συγχωρῆτε δέν θά συγχωρεθεῖ σέ ἐσᾶς» (Μάρκου ια΄ 26)

Ἡ Χάρις λέει «Συγχωρεῖτε καθώς ὁ Θεός σᾶς συνεχώρησεν» (Ἐφεσίους δ΄ 32)

Ὁ Νόμος εἶναι τύπος

Ἡ Χάρις εἶναι οὐσία

Ὁ Νόμος εἶναι ζυγός δουλείας

Ἡ Χάρις εἶναι πνεῦμα ἐλευθερίας

Ὁ Νόμος εἶναι ἁμαρτία καί θάνατος

Ἡ Χάρις εἶναι ἀγάπη καί ζωή.