«Ὁ Ἰησοῦς Χριστός χθές καί σήμερον ὁ αὐτός εἰς τούς αἰῶνας»
(Πρός Ἑβραίους ιγ΄, 8)
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἐμφανίσθηκε σὲ μιὰ δευτερεύουσα ἐπαρχία τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, σὲ ἕνα ἔθνος ποὺ οἱ κατακτητές του τό περιφρονοῦσαν. ᾿Απὸ τὸν λαὸ αὐτὸ δὲν ἐξῆλθε ποτὲ σὲ ὅλη Του τὴ ζωή, οὔτε ποτὲ ἐξέφρασε ἐπιθυμία νὰ γνωρίσει τὸν κόσμο τῶν σοφῶν, τῶν φιλοτέχνων, τῶν πολιτικῶν, τῶν πολεμιστῶν ποὺ κρατοῦσαν στὰ χέρια τους τὴν τότε ἐγχώρια ἀστικὴ κοινωνία. Στὴν χώρα Του πέρασε τουλάχιστο τὰ ἐννέα δέκατα τῆς ζωῆς Του ἀπομονωµένος σὲ ἕνα ταπεινότατο χωριό, παροιμιακῶς γνωστὸ µόνον γιὰ τὴν πενιχρότητά του. Ἐκεῖ δὲν φοίτησε σὲ σχολεῖα. Δὲν χρησιμοποίησε σοφὲς περγαμηνές. Δὲν σχετίσχθηκε μὲ ἔξω τοῦ ἔθνους Του σοφούς. Ἐργάσθηκε µόνο ὡς ξυλουργός. Γιὰ τριάντα χρόνια κανεὶς δὲν ἤξερε ποιὸς εἶναι Αὐτὸς, ἐκτὸς ἀπὸ δυὸ-τρία πρόσωπα, ποὺ σιωποῦν ὅπως κι Αὐτός.
Ξαφνικά, μόλις πέρασε τὰ τριάντα, ἐμφανίσθηκε δημόσια κι ἄρχισε τὴ δράση Του· δὲν διέθετε κανενὸς εἴδους ἀνθρώπινα µέσα. Δὲν εἶχε ὅπλα, οὔτε χρήµατα, οὔτε ἀκαδημαϊκή σοφία, οὔτε φιλοτεχνικὴ δύναμη, οὔτε πολιτικὰ ἐπιχειρήµατα. Τριγυρνοῦσε σχεδὸν πάντα ἀνάμεσα σὲ φτωχὸ κόσμο, ψαράδες καὶ χωρικούς. Ἀναζήτησε μὲ ἰδιαιτέρα φροντίδα τοὺς τελῶνες, τὶς πόρνες καὶ τοὺς ἄλλους ποὺ ἀποδίωχνε ἡ λεγομένη καλὴ κοινωνία. Σὲ τέτοιο κόσμο κάνει θαύματα, πολυάριθµα καὶ πολυειδῆ. Συνεργάσθηκε μιὰ μικρὴ ὁμάδα ψαράδων ποὺ Τὸν ἀκολούθησαν σταθερὰ σὰν ἰδιαίτεροι μαθητές Του. Ἔδρασε λιγώτερο ἀπὸ τρία χρόνια.
Ἡ δράση Του συνίστατο στὸ νὰ κηρύσσει μιὰ διδασκαλία ποὺ δὲν εἶναι οὔτε φιλοσοφικὴ οὔτε πολιτική, ἀλλὰ ἀποκλειστικὰ θρησκευτικὴ καὶ ἠθική. Ἡ διδασκαλία αὐτὴ εἶναι ὅ,τι τὸ πιὸ ἀνήκουστο ἀκούσθηκε στὸν κόσμο. Ἦταν μιὰ διδασκαλία ἀποτελουμένη ἀπὸ τὰ ἄχρηστα ποὺ ἀποστρέφοταν ἐκ συμφώνου ὅλες οἱ φιλοσοφίες, ἀπὸ αὐτά πού ὁλόκληρος ὁ κόσμος ἔχει πάντα σὲ ὅλες τὶς χῶρες ἀπορρίψει, μακριὰ ἀπὸ τὸν ἑαυτό του. Αὐτά πού ἡ ἄρχουσα τάξη καί ἰδεολογία ἀποστρεφόταν ὁ Ἰησοῦς τά ἀποδέχθηκε. Αὐτά πού γιά τούς ἰσχυρούς καί σοφούς θεωροῦντο καλά, ἀπορρίφθηκαν ἀπό τὸν Ἰησοῦ. Ἡ φτώχεια, ἡ ταπείνωση, ἡ ὑπακοή, ἡ σιωπηλὴ ἀνοχὴ τῶν ὕβρεων, ἡ ὑποχώρηση γιὰ τὴν παραχώρηση θέσεως στοὺς ἄλλους, ὅπως εἶναι ὕψιστα κακὰ γιὰ τὸν κόσμο, ἔτσι εἶναι ὕψιστα ἀγαθὰ γιὰ τὸν Ἰησοῦ. Καὶ ἀντιστρόφως, τὰ πλούτη, οἱ τιμές, ἡ κυριαρχία ἐπάνω στοὺς ἄλλους καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ποὺ σχηματίζουν τὴν εὐτυχία γιὰ τὸν κόσμο ἀντιπροσωπεύουν γιὰ τὸν ᾿]ησοῦ μιὰ ζημία ἢ τουλάχιστον ἕνα σοβαρώτατο κίνδυνο. Ὁ Ἰησοῦς εἶναι ἡ ἀντίθεση τῆς νοοτροπίας τοῦ κόσμου, σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο (Πρός Κορινθίους Α΄, α΄, 25-28)
Ὁ κόσμος πράγματι βλέπει µόνο αὐτό πού φαίνεται. Ὁ Ἰησοῦς ἀντιθέτως βεβαιώνει, ὅτι βλέπει ἀκόμα καὶ κεῖνο ποὺ δὲν φαίνεται. Ὁ κόσμος βλέπει ἀποκλειστικὰ τὴ γῆ, καὶ τὴν βλέπει ἀπὸ χαμηλά. Ὁ Ἰησοῦς ἀντιθέτως βλέπει ἰδιαίτερα τὸν οὐρανό, καὶ παρατηρεῖ τὴ γῆ ἀπὸ τὸν οὐρανό. Γιὰ τὸν Ἰησοῦ ἡ γῆ δὲν ἔχει ἔννοια μόνη της, εἶναι ἕνα ὀδυνηρὸ καὶ περαστικὸ ἐπεισόδιο ποὺ δὲν δίνει ἀπὸ τὸν ἑαυτό του μιὰ ἱκανοποιητικὴ λύση. Γι’ Αὐτὸν ἡ γῆ βρίσκει τὴν τελείωσή της στὸν οὐρανὸ καὶ λαμβάνει ἔννοια μόνον ἀπὸ τὸν οὐρανό. Ἡ παροῦσα ζωὴ ἔχει τόση ἀξία, ὅση εἶναι προετοιμασία μιᾶς μελλοντικῆς ζωῆς. Εἶναι μιὰ βασανισμένη καὶ ἄστατη διαμονή, ἀλλὰ ποὺ ἔχει ἀξία ἐπειδή γίνεται ἡ ἀφετηρία ἀπ᾿ ὅπου θὰ γίνει ἡ ἔξοδος γιὰ μιὰ ἔνδοξη καὶ μόνιμη διαμονή στήν αἰώνια πατρίδα. Οἱ ἐνοικιαστὲς τῆς παροδικῆς διαµονῆς ποὺ ἐναποθέτουν ὅλες τους τὶς ἐλπίδες σ᾿ αὐτὴ ἀποτελοῦν τὸ βασίλειο τοῦ κόσμου. Οἱ ἐνοικιαστὲς ἀντιθέτως ποὺ κατοικοῦν σ᾿ αὐτὴ ἀποβλέποντες «στόν τῆς πίστεως ἀρχηγό καί τελειωτή Ἰησοῦ Χριστό» (Πρός Ἑβραίους ιβ΄, 2), ἀλλὰ καὶ στὴ μόνιμη οὐράνια διαμονή καὶ προετοιμάζονται νὰ ἐξυψωθοῦν πρὸς αὐτὴ ἀποτελοῦν τὸ βασίλειο τοῦ Θεοῦ.
******
Ἑκούσιος θάνατος - Ἔξοδος
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός δεχόμενος τίς ἐπευφημίες τῶν Ἰουδαίων στό βάθος τοῦ εἶναι Του βίωνε τήν προδοσία τοῦ μαθητοῦ καί τό «Ἄρον Ἄρον Σταύρωσον αὐτόν» (Ἰωάννου ιθ΄, 15), τοῦ καθοδηγουμένου ὄχλου. Κι ὅμως δέν δείλιασε, δέν ὀπισθοχώρησε, δέν ὀλιγοψύχησε, ἀλλά ἐπέλεξε νά ἀντιμετωπίσει τόν ἐχθρό ἄφωνος, ὅπως παρατήρησε καί ὁ προφήτης Ἡσαΐας (Ἡσαΐου νγ΄, 7) καί πέθανε σταυρωμένος. Οἱ σταυρωτές Του νόμισαν ὅτι φονεύοντάς Τον θά ἠσύχαζαν. Ἀλλά Ἐκεῖνος ἀναστήθηκε καί συνεχίζει νά ζεῖ ζωντανός μέχρι σήμερα.
******
Ὁ Νικητής
Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός συγκρούσθηκε μέ τό πνεῦμα τοῦ κόσμου. Ἡ σύγκρουση διεξάγεται ἀπ’ ἀρχῆς καί ἕως τῆς συντέλειας τῶν αἰώνων μεταξὺ τῶν δυὸ βασιλείων τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ καί τοῦ κοσμοκράτορος τοῦ αἰῶνος τούτου.
******
Πρός τήν δόξα.
Ὁ ἑκούσιος θάνατος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπετέλεσε τήν δόξα Του. Ὁ ἔνδοξος σταυρός Του ἀπεκάλυψε τό μεγαλεῖο τῆς θείας δόξης Του κατά τόν ἀποστολικό λόγο:
«Νά ὑπάρχει μεταξύ σας τό ἴδιο φρόνημα πού εἶχε κι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, ὁ ὁποῖος, ἄν καί ἦταν Θεός, δέ θεώρησε τήν ἰσότητά του μέ τό Θεό ἀποτέλεσμα ἁρπαγῆς, ἀλλά τά ἀπαρνήθηκε ὅλα, πῆρε μορφή δούλου κι ἔγινε ἄνθρωπος καί ὄντας πραγματικόςἄνθρωπος ταπεινώθηκε θεληματικά ὑπακούοντας μέχρι θανάτου καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομα πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα. Κι ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ὅλα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια θά προσκυνήσουν, καί κάθε γλώσσα θά ὁμολογήσει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός, γιά νά δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός Πατέρας» (Πρός Φιλιππησίους β΄, 5-11)
