«Ὅς ἐπικαλέσητε τὸ ὄνομά Του σωθήσεται»
Δημοσιεύθηκε 09 Ὀκτωβρίου 2025
Ὁ Κύριος μᾶς ἔδειξε πῶς νὰ προσευχόμαστε. ῞Οταν τὸν εἶδαν οἱ Μαθητές Του νὰ προσεύχεται ἀμέσως Τὸν παρεκάλεσαν νὰ τοὺς διδάξει πῶς νὰ προσεύχονται. Διαπιστώνουμε ὅτι ἡ ὑποδειγματικὴ προσευχὴ τοῦ Κυρίου μας προκαλεῖ ἐπιθυμία γιὰ προσευχή, εἶναι κάτι ποὺ τὸ μαθαίνουμε· «δίδαξον ἡμᾶς προσεύχεσθαι», πρέπει νὰ εἶναι σύντομη· «προσευχόμενοι μὴ βαττολογήσητε», πρέπει νά προσευχόμεθα μ᾿ ἐγκαρδιότητα, νά προσευχόμαστε σὰν ἀδέλφια «ἡμῶν», νά προσευχόμαστε μὲ σεβασμό «ποὺ εἶσαι στὸν οὐρανό», νά προτάσσουμε αἰτήματα γιὰ τὴν σχέση μας μὲ τὸν Θεό «ἂς ἁγιασθεῖ τὸ ῎Ονομά σου, ἂς ἔλθει ἡ Βασιλεία σου, ἂς γίνει τὸ θέλημά σου». Ἔπειτα ἀκολουθοῦν τὰ αἰτήματα γιὰ τὶς ἀνάγκες μας· «δός μας τὸ ψωμί μας τὸ καθημερινό», «συγχώρεσε τὶς ἁμαρτίες μας», «μὴ μᾶς φέρεις σὲ πειρασμό», «ἐλευθέρωσέ μας ἀπὸ τὸν πονηρό» (βλ. Ματθαίου στ΄, 11-13 καί Λουκᾶ ια, 1-4) καί τέλος ἀφοῦ πρῶτα συμφιλιωθοῦμε μὲ τοὺς ἀδελφούς μας (βλ. Ματθαίου ε΄, 23-24). Ἀπὸ τὴν εὐαγγελικὴ διήγηση τῆς ζωῆς τοῦ Κυρίου μας προκύπτει ἡ θέση καὶ ἡ σημασία ποὺ ἔχει ἡ προσευχὴ στὴν ζωὴ Του. ῾Ο Κύριος συχνὰ προσεύχεται στὸ ὄρος «κατ’ ἰδίαν» (Ματθαίου ιδ΄, 23), «μόνος» (Λουκᾶ θ΄, 18) ἀκόμη καὶ ὅταν ὅλος ὁ κόσμος Τὸν ἀναζητεῖ (Μάρκου α΄, 37). ῾Η προσευχὴ τοῦ Χριστοῦ ἀφορᾶ στὴν ἀποστολή Του ἢ στὴν παιδαγωγία τῶν μαθητῶν, ποὺ καὶ τὰ δύο μνημονεύονται σὲ τέσσερις ἀναφορὲς προσευχῆς ἀπὸ τὸν εὐαγγελιστὴ Λουκᾶ· Στὴν βάπτισή Του (γ´, 21), πρὶν ἀπὸ τὴν ἐκλογὴ τῶν Δώδεκα ᾿Αποστόλων (στ´, 12), στὴν Μεταμόρφωσί Του (θ´, 29), πρὶν ἀπὸ τὴν διδακαλία τοῦ «Πάτερ ἡμῶν» (ια´, 1). Ὁ Χριστός προσευχήθηκε γιὰ τὴν πίστι τῶν δικῶν Του. «᾿Εδεήθην περὶ σοῦ ἵνα μὴ ἐκλίπῃ ἡ πίστις σου» (Λουκᾶ κβ΄, 32), εἶπε στὸν ἀπόστολο Πέτρο στὸ ὑπερῶο τῆς ῾Ιερουσαλήμ, ποὺ ἔγινε ὁ Μυστικὸς Δεῖπνος.
῾Η στενὴ σχέση ἀνάμεσα στὴν προσευχὴ καὶ στὴν ἀποστολή Του γίνεται φανερὴ τὴν περίοδο τῶν σαράντα ἡμερῶν στὴν ἔρημο ποὺ παρέμεινε νηστεύοντας καὶ προσευχόμενος, μὲ τὶς ὁποῖες ἐγκαινίασε τὴν ἀποστολή Του καὶ τὸ ἔργο Του. ῾Η ἀποφασιστικὴ δοκιμασία εἶναι ἡ δοκιμασία τοῦ τέλους, τότε ποὺ ὁ ᾿Ιησοῦς προσευχήθηκε καὶ ζήτησε νὰ προσευχηθοῦν μαζί Του καὶ οἱ μαθητές Του στὸ ὄρος τῶν ᾿Ελαιῶν. ῾Η ὥρα αὐτὴ συνοψίζει ὅλη τὴν χριστιανικὴ προσευχὴ μὲ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά· Εἶναι υἱική, ἀφοῦ ἀρχίζει μὲ τὴν προσφώνησι «ἀββᾶ» δηλαδή «Πάτερ», δείχνει ἐμπιστοσύνη ὅταν λέει «πάντα δυνατά σοι», ἐκφράζει τὴν ὑπακοή Του στὴν δοκιμασία ποὺ δηλώνεται, μὲ τό «ἀλλ’ οὐ τί ἐγὼ θέλω, ἀλλ’ εἴ τι σύ» (Μάρκου ιδ΄, 36). ῾Η προσευχή Του τέλος εἰσακούεται πέρα ἀπὸ κάθε προσδοκία. ῾Η ἐνίσχυση τοῦ ᾿Αγγέλου (Λουκᾶ κβ΄, 34) εἶναι ἡ ἄμεση ἀπάντηση ποὺ δίνει ὁ Πατέρας γιὰ τὴν παροῦσα στιγμή. ῾Η πρὸς ῾Εβραίους ὅμως ἐπιστολὴ μᾶς δείχνει μὲ ριζοσπαστικὸ καὶ τολμηρὸ τρόπο, ὅτι μὲ τὴν ᾿Ανάσταση εἰσακούσθηκε αὐτὴ ἡ τόσο ἀληθινὰ ἀνθρώπινη προσευχὴ τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. «῾Ο Χριστός, κατὰ τὴν διάρκεια τῆς ἐπίγειας ζωῆς Του ἔκανε, μὲ δυνατὲς κραυγὲς καὶ δάκρυα, προσευχὲς καὶ ἱκεσίες στὸν Θεό, ποὺ μποροῦσε νὰ Τὸν σώσει ἀπὸ τὸν θάνατο. Καὶ εἰσακούσθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ τὴν εὐλάβειά του» (Πρός Ἑβραίους ε΄, 7). ῾Η ᾿Ανάσταση τοῦ ᾿Ιησοῦ εἶναι ἡ ἀπάντηση σ᾿ αὐτὴ τὴν προσευχὴ τοῦ Θεανθρώπου ποὺ ἐπαναλαμβάνει ὅλα τὰ ἀνθρώπινα αἰτήματα τῆς ἱστορίας τῆς σωτηρίας, ὅπως διατυπώνονται στὸν 2ο Ψαλμό (στ. 2) μὲ τὴν προτροπή «αἴτησαι παρ᾿ ἐμοῦ καὶ δώσω σοι». Στόν Μυστικό Δεῖπνο ὁ Χριστός, ἀφοῦ εἶπε πῶς πρέπει νὰ προσεύχονται οἱ Μαθητές Του, προσεύχεται καὶ ὁ ῎Ιδιος. Στὴν ἀποχαιρετιστήριο ὁμιλία Του τόνισε πρὸς τοὺς Μαθητές Του τὴν βεβαιότητα ὅτι ὁ προσευχόμενος εἰσακούεται. Μὲ τὸν ὅρο «ἐν τῷ ὀνόματί μου» δίνει νέα διάστασι καὶ προοπτικὴ στὴν προσευχὴ μας. Νὰ προσεύχεται κανείς «ἐν τῷ ὀνόματι» τοῦ Χριστοῦ προϋποθέτει κάτι περισσότερο ἀπὸ μία διατύπωση. Προϋποθέτει ἕνα ἀληθινὸ δεσμὸ μ᾿ αὐτὸν τὸν ἄλλον. Σημαίνει ὅτι θέλει ἐκεῖνο ποὺ θέλει κι ὁ ᾿Ιησοῦς Χριστός. ῾Η θέλησις ὅμως τοῦ ᾿Ιησοῦ Χροστοῦ εἶναι ἡ ἀποστολή Του· Θέλει ἡ ἑνότητά Του μὲ τὸν Πατέρα Του νὰ γίνει τὸ θεμέλιο τῆς ἑνότητος ὅλως ἐκείνων ποὺ κάλεσε «ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν» (Ἰωάννη ιζ΄, 22). Σημαίνει ἐπίσης νὰ ζεῖ κανεὶς σύμφωνα μὲ τὶς ἐντολές Του. ῾Η ἀγάπη λοιπὸν εἶναι τὸ πᾶν στὴν προσευχή, ἡ προϋπόθεσις καὶ τὸ τέλος της. Μ᾿ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις πραγματοποιεῖται καὶ ἐπαληθεύεται ὁ προφητικὸς λόγος «Πᾶς ὃς ἐπικαλέσητε τὸ ὄνομα Κυρίου σωθήσεται» (Ἰωήλ γ΄, 5 καί Πρός Ρωμαίους α΄, 13).
