Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ (Α)

Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἀποκαλύφθηκε τελείως μέ τό μυστήριο τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας τοῦ Υἱοῦ καί Λόγου τοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός παρουσιάζεται στούς σύγχρονούς Του, ὅτι εἶναι ὁ δάσκαλος τῆς Σοφίας. Αὐτό φανερώνεται ἀπό τόν τρόπο τῆς διαδασκαλίας Του καί τῶν ἐνέργειῶν Του. Κατέχει ἕνα μυστικό πού τό φανερώνει σ’ ὅλους τούς ἀνθρώπους. Εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ  “γι’ αὐτούς ὅμως πού τούς κάλεσε ὁ Θεός, Ἰουδαίους καί ἐθνικούς, ὁ Χριστός πού κηρύττουμε εἶναι τοῦ Θεοῦ ἡ δύναμη καί τοῦ Θεοῦ ἡ σοφία”, “Χάρη σ’ αὐτόν ὅμως ἐσεῖς βρίσκεστε μέσα στήν πίστη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐκείνου πού ἔγινε ἀπό τό Θεό σοφία δική μας καί δικαίωση καί ἐξαγιασμός καί ἀπολύτρωση” (Α΄ Κορινθίους α΄ 24,30). Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μεταδίδει τήν σοφία στούς ἀνθρώπους, ἐπειδή εἶναι ὁ Ἴδιος ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ. Ὁ Υἱός εἶναι ἡ Σοφία τοῦ Θεοῦ Πατέρα, ὅπως εἶναι ἐπίσης καί ὁ Λόγος Του. Αὐτή ἡ Σοφία ἦταν κατά τό παρελθόν κρυμμένη μέσα στό Θεό, ἄν καί κυβερνοῦσε τόν σύμπαν, κατεύθηνε τήν ἱστορία, ἐκδηλωνόταν ἔμμεσα στό Νόμο καί στήν διδασκαλία τῶν κατά Θεό σοφῶν. Τώρα ὅμως ἀποκαλύφθηκε στό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἔτσι ὅλα τά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης πού ἀναφέρονται σ’ αὐτή ἔλαβαν τήν ὁριστική σημασία τους. Ἡ ἀποκάλυψι τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ στό πρόσωπο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ καί Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐπραγματοποιήθη δι’ ὁλοκλήρου τοῦ μυστηρίου τῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του, στό ὁποῖο ἀποκαλύφθηκε ἡ ἄκρα σοφία τοῦ Θεοῦ κατά τόν θεοφόρο Μάξιμο τόν Ὁμολογητή τόν μέγιστο κατά τό ὄνομα κατά τήν χάρι (Κεφάλαια μ΄ καί μα΄ τῆς στ΄ ἑκατοντάδος τῶν θεολογικῶν) καί τόν ἅγιο Γρηγόριο Νύσσης (Κεφάλαιον κγ΄ τοῦ Μεγάλου Κατηχητικοῦ Λόγου).

Κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο ἡ ἀποκάλυψι τῆς σοφίας τοῦ Θεοῦ ἐκορυφώθη στήν σταύρωσι τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό κηρύττει στήν πρός Κορινθίους Α΄:  “Ο”i Ἰουδαῖοι ζητοῦν ὡς ἀποδείξεις θαύματα καί οἱ ἐθνικοί φιλοσοφικές ἀλήθειες. Ἐμεῖς ὅμως κηρύττουμε τό σωτήρα Χριστό, καί μάλιστα σταυρωμένο — κήρυγμα ἀπαράδεκτο γιά τίς μεσσιανικές προσδοκίες τῶν Ἰουδαίων καί ἀνόητο γιά τίς ἀναζητήσεις τῶν ἐθνικῶν· γι’ αὐτούς ὅμως πού τούς κάλεσε ὁ Θεός, Ἰουδαίους καί ἐθνικούς, ὁ Χριστός πού κηρύττουμε εἶναι τοῦ Θεοῦ ἡ δύναμη καί τοῦ Θεοῦ ἡ σοφία”  (α΄ 22-24 πρβλ καί β΄, 6-8). Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος διακρίνει τήν σοφία τῶν ἀρχόντων τοῦ αἰῶνος τούτου ἀπό τήν σοφία τοῦ Θεοῦ. Ἡ σοφία τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου τούτου εἶναι καταδικασμένη νά καταργηθεῖ ἀφοῦ παραφρόνησε ἀπό τότε πού περιφρόνησε τόν ζωντανό Θεό : “ Γιατί ἐνῶ γνώρισαν τό Θεό μέσα ἀπό τή δημιουργία, οὔτε τόν δόξασαν οὔτε τόν εὐχαρίστησαν ὡς Θεό. Ἀντίθετα, ἡ σκέψη τούς ἀκολούθησε λαθεμένο δρόμο, καί ἡ ἀσύνετη καρδιά τους βυθίστηκε στό σκοτάδι τῆς πλάνης. Ἔτσι, ἐνῶ θριαμβολογοῦσαν γιά τή σοφία τους, κατάντησαν ἀνόητοι, ὡς τό σημεῖο, ἀντί γιά τό δημιουργό ἀθάνατο Θεό, νά προσκυνοῦν εἴδωλα πού παρασταίνουν θνητούς ἀνθρώπους, πουλιά, τετράποδα ζῶα κι ἑρπετά»”  (Ρωμαίους α΄ 21-24. Πρβλ. Πρός Κορινθίους Α΄ α΄ 21). Ἡ σοφία τῶν ἀρχόντων τοῦ κόσμου ἔφθασε στό ἀπώγειο τῆς μωρίας της, ὅταν οἱ ἄνθρωποι “τόν Κύριον τῆς δόξης ἐσταύρωσαν” (Πρός Κορινθίους Α΄ β΄ 8). Γι’ αὐτό ὁ Θεός κατεδίκασε αὐτή τήν σοφία τῶν σοφῶν : “Το κήρυγμα γιά τό σταυρικό θάνατο τοῦ Χριστοῦ εἶναι μωρία γι’ αὐτούς πού πᾶνε πρός τό χαμό τους· γιά μᾶς ὅμως πού εἴμαστε στό δρόμο τῆς σωτηρίας εἶναι ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ. Πράγματι, ὁ Θεός διακηρύττει στή Γραφή: Θά ἀφανίσω τή σοφία τῶν σοφῶν. καί τῶν ἔξυπνων τήν ἐξυπνάδα θά τήν καταπατήσω. Ποῦ, λοιπόν, νά βρεθεῖ σοφός; Ποῦ νά βρεθεῖ ἔμπειρος στίς Γραφές: ποῦ νά βρεθεῖ ἀπολογητής αὐτοῦ ἐδῶ του αἰώνα; Δέν ἀπέδειξε ὁ Θεός μωρία τή σοφία τοῦ κόσμου; ” (Πρός Κορινθίους α΄ 19-20 καί Πρός Κορινθίους γ΄ 19 καί ἑξῆς ). Καταδικάσθηκε, λοιπόν, ἐπειδή εἶναι “ἐπίγειος ψυχική, δαιμονιώδης” (Ἰακώβου γ΄ 15). Ἡ ἀποκάλυψη τῆς ἀληθινῆς σοφίας γίνεται μέ παράδοξο τρόπο. Δέν ἀπευθύνεται στούς σοφούς καί στούς ἐπιδέξιους, ἀλλά στούς μικρούς (Ματθαίου ια΄ 25). Γιά νά συγχύσει τούς ὑπερφίαλους σοφούς, ὁ Θεός διάλεξε ὅ, τι μωρό ὑπῆρχε στόν κόσμο κατά τόν ἀπόστολο Παῦλο (Πρός Κορινθίους Α΄ α΄ 27). Γιά νά ἀποκτήσει ὁ ἄνθρωπος αὐτή τήν σοφία, πρέπει νά ταπεινωθεῖ καί νά θεωρηθεῖ μωρός γιά τόν κόσμο. Γι’ αὐτό ἡ χριστιανική καί ἀληθινή σοφία δέν κατακτᾶται μέ τήν δύναμι τῆς λογικῆς, ἀλλά μέ τήν δύναμι τῆς θυσίας τοῦ ἐγωϊσμοῦ. Ὁ ἐγωϊσμός τοῦ ἀνθρώπου θυσιάζεται στό θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων πού εἶναι ἡ ταπείνωσι. Αὐτή ἡ θυσία εἶναι εὐάρεστη καί εὐπρόσδεκτη ἀπό τόν Ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα.  Αὐτή ἡ σοφία εἶναι θεϊκή, ἀνεξιχνίαστη καί κρυφή. Εἶναι ἀδύνατο νά ἐρευνηθεῖ ἀπό τήν ἀνθρώπινη διάνοια (Πρός Κορινθίους Α΄ β΄ 7 καί ἑξῆς καί Πρός Κολοσσαεῖς β΄ 3). Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώθηκε μέ τήν ἱστορική ἐκπλήρωσι τῆς σωτηρίας :       “ ἵνα γνωρισθῇ νῦν ταῖς ἀρχαῖς καὶ ταῖς ἐξουσίαις ἐν τοῖς ἐπουρανίοις διὰ τῆς ἐκκλησίας ἡ πολυποίκιλος σοφία τοῦ Θεοῦ ” (Ἐφεσίους γ΄ 10) μεταδίδεται μόνο μέ τό Πνεῦμα Θεοῦ, τό “Πνεῦμα τῆς Σοφίας” στούς ἀνθρώπους πού τήν ἀποδέχεται. (Βλ. Πρός Κορινθίους Α΄ β΄ 10-16 )