Οἱ Ἀνάγκες τῆς κοινωνίας μας

 

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

   Ἡ οἰκονομική κρίση καί οἱ κατά καιρούς κρίσεις πού ἐνσκήπτουν στόν κόσμο εἶναι συνέπεια τῆς πνευματικῆς πτωχείας τῆς κοινωνίας μας, πτωχείας προτύπων, κριτηρίων, συμπεριφορῶν.

   Μέ ὁδηγό μας καί βοηθό μας τόν λόγο τοῦ Θεοῦ ἄς κάνουμε τήν αὐτοκριτική μας ἀναπροσδιορίζοντας τίς ἐπιλογές μας καί τίς ἀποφάσεις μας.

Ἡ κοινωνία μας χρειάζεται :  

Ἡγέτες σάν τόν Μωϋσῆ, πού ἀρνήθηκε νά λέγεται γυιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ τῆς Αἰγύπτου. Προτίμησε νά ὑποφέρει μέ τόν λαό τοῦ Θεοῦ παρά νά ἀπολαμβάνει τήν πρόσκαιρη ἁμαρτωλή ζωή. Θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπό τούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου τόν ἐξευτελισμό σάν ἐκεῖνο πού ὑπέφερε ὁ Χριστός

«Πίστει Μωϋσῆς μέγας γενόμενος ἠρνήσατο λέγεσθαι υἱὸς θυγατρὸς Φαραώ,  μᾶλλον ἑλόμενος συγκακουχεῖσθαι τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ ἢ πρόσκαιρον ἔχειν ἁμαρτίας ἀπόλαυσιν, 26 μείζονα πλοῦτον ἡγησάμενος τῶν Αἰγύπτου θησαυρῶν τὸν ὀνειδισμὸν τοῦ Χριστοῦ, ἀπέβλεπεν γὰρ εἰς τὴν μισθαποδοσίαν » (Πρός Ἑβραίους ια΄ 24-26).

Δηλαδή : «Μέ τήν πίστη ὁ Μωυσῆς, ὅταν πιά μεγάλωσε, ἀρνήθηκε νά ὀνομάζεται γιός τῆς κόρης τοῦ Φαραώ· προτίμησε νά ὑποφέρει μαζί μέ τό λαό τοῦ Θεοῦ, παρά ν’ ἀπολαμβάνει τήν πρόσκαιρη ἁμαρτωλή ζωή. Θεώρησε μεγαλύτερο πλοῦτο ἀπό τούς θησαυρούς τῆς Αἰγύπτου τόν ἐξευτελισμό, σάν ἐκεῖνον πού ὑπέφερε ὁ Χριστός, γιατί ἀπέβλεπε στήν ἀνταπόδοση».

Στρατηγούς σάν τόν Ἰησοῦ τοῦ Ναυή, πού γνώριζε τόν Θεό ἔμεινε πιστός σ’ Αὐτόν καί προσευχόμενος χάριζε τό θρίαμβο στή χώρα του

«Εἰ δὲ μὴ ἀρέσκει ὑμῖν λατρεύειν Κυρίῳ, ἐκλέξασθε ὑμῖν αὐτοῖς σήμερον, τίνι λατρεύσητε, εἴτε τοῖς θεοῖς τῶν πατέρων ὑμῶν, τοῖς ἐν τῷ πέραν τοῦ ποταμοῦ, εἴτε τοῖς θεοῖς τῶν ᾿Αμορραίων, ἐν οἷς ὑμεῖς κατοικεῖτε ἐπὶ τῆς γῆς αὐτῶν· ἐγὼ δὲ καὶ ἡ οἰκία μου λατρεύσομεν Κυρίῳ, ὅτι ἅγιός ἐστι» (Ἰησοῦς Ναυῆ κδ΄ 15).

Ὑπουργούς ἐφοδιασμοῦ σάν τόν Ἰωσήφ, πού γνώριζε τόν Θεό καί φωτίσθηκε νά βρεῖ τήν λύση στό πρόβλημα τῆς πείνας, ἐπειδή ἦταν ἀκέραιος καί ἐνάρετος

Κήρυκες σάν τόν Πέτρο, πού δέν φοβόταν ν’ ἀντικρύσει τόν κόσμο στά μάτια καί νά πεῖ· «Μετανοεῖτε ἡ θ’ ἀπολεσθῆτε» (Β΄ Πέτρου γ΄ 9) καί πού μποροῦσε νά ἐλεγχει τήν ἁμαρτία τῶν ἀνθρώπων καί τοῦ ἔθνους του (Πράξεων δ΄ 19 ).

Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς σάν τόν Ζαχαρία τόν πατέρα τοῦ Προφήτου Ἰώαννου τοῦ Βαπτιστοῦ πού ἡ ζωή του ἦταν ἄμεμπτη σύμφωνη μέ τόν νόμο καί τίς ἐντολέ τοῦ Θεοῦ (Λουκᾶ α΄ 6)

Μητέρες σάν τήν Ἄννα, πού προσευχόταν γιά ν’ ἀπόκτησει παιδί γιά νά τό προσφέρει στόν Θεό καί ὄχι μητέρες πού ἐγκαταλείπουν τά παιδιά τους στήν παιδική ἐγκληματικότητα καί ἀσωτεία (Α’ Βασιλειῶν α΄ 11).

Γονεῖς σάν τήν μητέρα Εὐνίκη καί τήν γιαγιά Λωΐδα τοῦ ἀποστόλου Τιμοθέου πού τόν δίδαξαν τά ἱερά γράμματα καί ἀναδείχθηκε πιστό τέκνο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου (Πράξεων ιστ΄ 1, Πρός Τιμόθεον Β΄ α΄ 5).

 

Παιδιά σάν τόν Σαμουήλ, πού ἐπικοινωνοῦσε μέ τόν Θεό τίς βραδυνές ὧρες (Α΄ Βασιλειῶν γ΄ 9-10).

Νέους σάν τούς τρεῖς παῖδες τῆς Βαβυλώνας πού ἄν καί ἦσαν αἰχμάλωτοι σ’ ἕνα εἰδωλολατρικό περιβάλλον δέν παρασύρθηκαν οὔτε συμβιβάσθηκαν μ’ αὐτό.

Γιατρούς, σάν τόν Λουκᾶ, πού μποροῦσε νά φροντίζει γιά τίς φυσικές ἀνάγκες τῶν ἀσθενῶν του, συνιστώτας τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού εἶναι εἰδικός γιά τήν ἀρρώστεια τῆς ψυχῆς (Λουκᾶ δ’ 18).

Θεό, σάν τόν ἀληθινό καί ζωντανό Θεό τῆς ἀγάπης καί τῆς προσφορᾶς (Ἰωάννου γ΄ 16), τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς ἁγιότητος πού δέχεται τήν μετάνοια τοῦ ἁμαρτωλοῦ, τοῦ ἐλέους καί τῶν οἰκτιρμῶν, τῆς ἀληθείας καί τῆς ἐλευθερίας   καί ὄχι τόν Μαμμωνᾶ τοῦ κέρδους ἤ τήν Ἀφροδίτη τῆς ἀκολασίας καί τόν Βάκχο τοῦ πάθους

Σωτήρα σάν τόν Ἰησοῦ, Νικητή, Ἐλευθερωτή καί Ἔνδοξο πού μπορεῖ νά σώσει ὅλους ἐκείνους πού Τόν ἐπικαλοῦνται (Πράξεων β΄ 17 καί δ΄ 12).