Ὁ Ξένος
Τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
Λ. 594
Στήν Ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος ἔχουν καταγραφεῖ κατά καιρούς περίοδοι μεταναστεύσεων ἄλλοτε εἰρηνικές καί ἄλλοτε ἀναγκαστικές.
Μία τέτοια περίοδος μεταναστευτικῆς κρίσεως διανύουμε στίς ἡμέρες μας. Δέν θά μᾶς ἀπασχολήσουν τά αἴτια πού ὠθοῦν τούς ἀνθρώπους νά μεταναστεύσουν, νά μετοικήσουν σ’ ἄλλη γῆ καί σ’ ἄλλα μέρη ἀπό ἐκεῖνα πού γεννήθηκαν. Θά φωτίσουμε τό θέμα αὐτό μέ τά δεδομένα τῆς Βίβλου, ὥστε νά καθοδηγηθοῦμε ἀπό τήν σοφία τοῦ Θεοῦ στόν τρόπο πού θά κατανοήσουμε τό φαινόμενο.
1.Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν ἀδιαφορεῖ γιά τόν ξένο, τόν μέτοικο, τόν μετανάστη, τόν ἀλλοδαπό. Μάλιστα τονίζεται ὅτι τό ἀνθρώπινο γένος ζεῖ ἐξόριστο στή γῆ, στήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, στήν χώρα τοῦ θανάτου μακριά ἀπό τόν Οἶκο τοῦ Πατρός καί τήν οὐράνια Πατρίδα.
Ὁ γενάρχης τῶν πιστῶν ὁ Ἀβραάμ εἶναι ἕνας μέτοικος πού ἐξῆλθε ἀπό τήν πατρίδα του καί τήν συγγένειά του γιά νά κατοικήσει σ’ ἕνα τόπο πού τοῦ ὑπέδειξε ὁ Θεός. Ἡ οἰκογένεια τοῦ πατριάρχου Ἰακώβ, ἐγγονοῦ τοῦ Ἀβραάμ, ἀναγκάστηκε νά μετοικήσει στήν Αἴγυπτο νά ζήσει ἐκεῖ καταπιεζομένη καί χωρίς δικαιώματα. Οἱ Ἰουδαῖοι αἰχμαλωτισθέντες ἀπό τόν Ναβουχοδονόσορα- βασιλέα τῶν Βαβυλωνίων –μετοίκεισαν στήν Βαβυλώνα. Οἱ Ἰσραηλῖτες μετά τήν καταστροφή τῆς Ἰερουσαλήμ ἀπό τόν Ρωμαῖο στρατηγό Τῖτο διεσπάρησαν σ’ ὅλο τόν κόσμο. Οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μετά τόν λιθοβολισμό τοῦ Ἀρχιδιακόνου Στεφάνου διεσπάρησαν ἀνά τήν οἰκουμένη γιά νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο.
- Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός κατά τήν ἀνθρώπινη ζωή Του ἔζησε παντελῶς ξένος. «Εἰς τά ἴδια ἦλθε καί οἱ ἴδιοι οὐ παρέλαβον» (Ἰωάννου α΄ 11)
Δέν Τόν δέχθηκαν ὡς ὁμοεθνεῖς Του ὡς δικό τους. Τόν ἀπέρριψαν καί καί Τόν θανάτωσαν ὡς μή ἀνήκοντα στόν περιούσιο λαό, «ὡς ἄνομο». Ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος γεννήθηκε ὡς ξένος σέ μία σπηλιά τῆς Βηθλεέμ ὅπου σταυλίζονταν ζῶα. Δέν ἀπέκτησε οἰκία καί περιουσία, ὅπως δήλωσε δέν εἶχε «ποῦ τήν κεφαλήν κλίνῃ» (Ματθαίου η΄ 20) πέθανε καί τάφηκε σέ ξένο τάφο. Τήν ξενιτεία τοῦ Κυρίου ὑμνεῖ τό τροπάριο τῆς λιτανείας τοῦ Ἐπιταφίου τήν Μεγάλη Παρασκευή «Δός μοι τοῦτον τόν ξένον».
- Στήν ἁγία Γραφή εὑρίσκουμε διατάξεις πού προβλέπουν γιά τούς ξένους. Ὁ ξένος προστατεύεται ἀπό τόν Δημιουργό πού ἀξιώνει νά τοῦ συμπεριφέρονται μέ σεβασμό καί δικαιοσύνη νά τοῦ ἀναγνωρίζουν τά δικαιώματά του, νά μην τόν καταπιέζουν καί νά τοῦ στεροῦν τά ἀναγκαῖα. Ἀκόμη οἱ ξένοι θεωροῦνται μέτοχοι τῶν ἐπαγγελιῶν τοῦ Θεοῦ.
- Ὁ παλαιός (ὁ ἱστορικός λαός) ἀλλά καί ὁ νέος Ἰσραήλ (ὁ πνευματικός δηλαδή ἡ Ἐκκλησία) θεωροῦνται πάροικοι ἐπί τῆς γῆς, πού ἀνήκει στόν Θεό καί δικαιοῦνται μόνο νά τήν ἐπικαρποῦνται. Ὁ Ἴδιος ὁ Θεός διακηρύσσει τήν κυριότητά Του ἐπί τῆς γῆς «ἐμή γάρ ἐστίν ἡ γῆ διότι προσήλυτοι καί πάροικοι ὑμεῖς ἐστέ ἐνώπιόν μου» (Λευϊτικοῦ κε΄ 23).
Ὁ Χριστιανός ἐνῶ εἶναι ξένος ἐπί τῆς γῆς ἔχει μόνιμη πατρίδα αἰώνιο στήν ὁποία δέν εἶναι φιλοξενούμενος ἤ ξένος ἀλλά συμπολίτης τῶν ἁγίων καί οἰκεῖος τοῦ Θεοῦ (Πρός Κορινθίους Β΄ ε΄ 31, Πρός Ἐφεσίους β΄ 19).
5.Ἄν ὅμως ὁ Χριστιανός δέν ἀνήκει σ’ αὐτό τόν κόσμο (ὅπως δήλωσε ὁ Κύριος στούς Μαθητές Του «ὑμεῖς οὖν ἐστέ ἐκ τοῦ κόσμου» (Ἰωάννου ιε΄ 19) γνωρίζει ὅπως καί ὁ Χριστός ἀπό ποῦ ἔρχεται καί ποῦ πηγαίνει, ἀκολουθεῖ τόν Ἰησοῦ Χριστό, ὁ Ὁποῖος «ἐσκήνωσε ἐν ἡμῖν» (Ἰωάννου α΄ 14) καί ἀφοῦ ἐπέστρεψε στόν Πατέρα προετοιμάζει τόπον γιά τούς δικούς Του (Ἰωάννου ιδ΄ 2-3, ιβ΄ 26)
Αὐτό τό φρόνημα διεμόρφωσε τό ἦθος τῶν μεγάλων τῆς Ἐκκλησίας στήν καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολή καί βιώθηκε ἀπό τούς Ἀσκητές πού ἀπέταξαν ἐκ τοῦ κόσμου πατρίδα, οἰκογένεια, ἀξιώματα, περιουσία γιά νά ζήσουν μόνοι ὡς «μηδέν ἔχοντες καί τά πάντα κατέχοντες» (Πρός Κορινθίους Β΄ στ΄ 10).
Δημοσιεύθηκε στήν Ἐφημερίδα Δημοκρατία 10 Ὀκτωβρίου 2015
