Ενορία Αγίων Αποστόλων Πέτρου και Πάυλου

https://www.facebook.com/petrou.kai.pavlou.imittou

Ἀγαπητέ μας ἐνορίτη, ἀγαπητή μας ἐνορίτισσα

  

Σύμφωνα μέ τήν χριστιανική διδασκαλία, ἡ Ἐκκλησία εἶναι τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ζωντανή παρουσία τοῦ Λυτρωτοῦ στόν κόσμο. Τό Σῶμα αὐτό τό συναποτελοῦν ὅσοι εἶναι βαπτισμένοι στό ὄνομα τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἀπευθυνόμενος στούς πιστούς γράφει· «ὑμεῖς ἐστε σῶμα Χριστοῦ καί μέλη ἐκ μέρους» (Α´ Κορ. 12, 27).

Κατά τήν διδασκαλία τῆς ᾿Ορθοδόξου Ἐκκλησίας μας τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας συγκροτεῖται ἀπό τούς ποιμένες (Ἐπισκόπους - Πρεσβυτέρους - Διακόνους) καί τό λαό. Ἐκεῖνο πού διακρίνει τίς δύο τάξεις εἶναι οἱ διακονίες καί οἱ ἁρμοδιότητες στήν Ἐκκλησία.

Οἱ κληρικοί μέ τήν χειροτονία τους καθίστανται «διάκονοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 4, 1). ῾Η διακονία τους εἶναι δοσμένη ἀπό τόν Θεό. Γράφει σχετικά ἡ ῾Αγία Γραφή· «καί οὕς μέν ἔθετο ὁ Θεός ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις, εἶτα χαρίσματα ἰαμάτων, ἀντιλήψεις, κυβερνήσεις, γένη γλωσσῶν» (Α´ Κορ. 12,28) καί «αὐτός ἔδωκε τούς μέν ἀποστόλους, τούς δέ προφήτας, τούς δέ εὐαγγελιστάς, τούς δέ ποιμένας καί διδασκάλους, πρός καταρτισμόν τῶν ἁγίων εἰς ἔργον διακονίας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ» (Ἐφ. 4, 11-12).

Οἱ λαϊκοί ἐπίσης δέν εἶναι παθητικά στοιχεῖα στήν ἐκκλησιαστική ζωή, ἀλλά ἐνεργά μέλη, ἰσότιμα μέ τόν ἱερό κλῆρο. Εἶναι σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Πέτρο οἱ «λίθοι οἱ ζῶντες» πού οἰκοδομοῦν τό οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας (Α´ Πέτρ. 2, 5). Οἱ πάντες μετέχουν στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας γιά νά ἁγιοποιηθοῦν, νά φωτιστοῦν καί νά θεωθοῦν. Αὐτό σημαίνει ὅτι καί οἱ λαϊκοί ἔχουν δικαιώματα καί ὑποχρεώσεις γιά τά ὁποῖα θά πρέπει νά εἶναι ἐνημερωμένοι, καθώς καί γιά τήν ὅλη ἐνοριακή καί ἐκκλησιαστική ζωή.

Γι’ αὐτό τό λόγο ἀποφασίσαμε νά ἐπικοινωνήσουμε μαζί σου μέ αὐτό τό φυλλάδιο, νά ἐνημερωθεῖς γιά τήν τοπική μας ἐκκλησία καί τήν ἐνοριακή ζωή καί νά κληθεῖς καί σύ νά γίνεις ἐνεργό μέλος τῆς ἐνορίας μας καί νά συμβάλλεις, στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων σου, στή διακονική ὑποχρέωση πού ἀπορρέει ἀπό τήν ὑποχρέωσή μας ὡς συνειδητῶν χριστιανῶν.

1. ῾Η ταυτότητα τῆς Μητροπόλεώς μας.

Κατ’ ἀρχήν θά θέλαμε νά σέ ἐνημερώσουμε γιά τήν ἀρχή τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας, τήν Ἱερά μας Μητρόπολη καί τόν σεπτό μας ποιμενάρχη.

Θά πρέπει νά γνωρίζεις ὅτι ὁ ρόλος τοῦ ἐπισκόπου στήν ᾿Ορθόδοξη Ἐκκλησία μας εἶναι πολύ σημαντικός. Ὁ ἐπίσκοπος, σύμφωνα μέ τόν ἀπόστολο Παῦλο, εἶναι «οἰκονόμος Θεοῦ» (Τίτ. 1, 7), «στρατιώτης Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Β´ Τιμ. 2, 3), «Θεοῦ διάκονος» (Β´ Κορ. 6, 4), ἡ ὁρατή κεφαλή καί τό κέντρο τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. «Τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν ἐκκλησίαν τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ» (Πράξ. 20, 28). Ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος ὁ Θεοφόρος (¶107) εἶχε γράψει πώς ὁ ἐπίσκοπος εἶναι «προκαθήμενος εἰς τύπον Θεοῦ» καί «ὅπου ἄν φανῇ ὁ ἐπίσκοπος ἐκεῖ καί τό πλῆθος ἔστω, ὥσπερ ἄν ᾖ Ἰησοῦς Χριστός, ἐκεῖ καί ἡ Καθολική Ἐκκλησία» (Ρ.ὒ. 5, 713). Χωρίς τόν ἐπίσκοπο καί τήν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ἡ ὁποία τελεῖται ἀπό αὐτόν καί τούς πρεσβυτέρους κατόπιν ἐντολῆς του, δέν ὑφίσταται Ἐκκλησία! Αὐτό τό τονίζουμε γιά νά γίνει κατανοητή ἡ ἐπισκοποκεντρική ὀργανωτική δομή τῆς ᾿Ορθοδόξου Ἐκκλησίας μας καί συνείδηση ὅλων μας ὁ ἀναντικατάστατος ρόλος τοῦ ἐπισκόπου σέ Αὐτή.

῾Η Ἱερά μας Μητρόπολη ἱδρύθηκε μέ τό Ν.Δ. 411/16-5-1974 καί περιλαμβάνει τούς Δήμους Καισαριανῆς, Βύρωνος καί ῾Υμηττοῦ. Πρῶτος Μητροπολίτης διετέλεσε ὁ μακαριστός κυρός Γεώργιος Προκόπης (22-5-1974 μέχρι 20-11-1999), τοῦ ὁποίου ἡ ἀρχιερατεία διακρίθηκε γιά τήν ὀργανωτική καί φιλανθρωπική δραστηριότητα. Σημερινός ποιμενάρχης μας εἶναι ὁ κ. Δανιήλ ὁ ὁποῖος ἐξελέγη ἐπίσκοπος τῆς τοπικῆς μας ἐκκλησίας στίς 21-1-2000.

2. ῾Η ταυτότητα τῆς ἐνορίας μας

Σύμφωνα μέ τήν ὀρθόδοξη θεολογία, ἡ ἐνορία ἀποτελεῖ τό πρωτογενές κύτταρο τῆς ὀργανωτικῆς δομῆς τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέ πυρήνα τόν ἱερό Ναό, στόν ὁποῖο συνάγεται ἡ Ἐκκλησία καί τελοῦνται ὅλα τά μυστήρια καί οἱ ἁγιαστικές πράξεις, μέ κορύφωμα τή Θεία Εὐχαριστία, ἡ ἐνορία ἀποτελεῖ τό κέντρο τῆς τοπικῆς ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς.

Σκοπός τῆς ἐνορίας, ὅπως καί τῆς Ἐκκλησίας γενικότερα, εἶναι ἡ καθολική διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. ῾Η ἐνορία ἀποτελεῖ κατά τρόπο μυστήριο, τό μέρος καί τό ὅλο τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Μέσα σ’ αὐτή τελεσιουργεῖται ἡ σωτηρία τῶν πιστῶν διά τῆς συσσωματώσεώς τους στό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ (Φιλ. 1, 18). Αὐτό συνεπάγεται ὅτι ὅλοι οἱ πιστοί εἶναι καί μεταξύ τους ἑνωμένοι, ἀποτελῶντας ἕνα ἑνιαῖο ὀργανικό σύνδεσμο, ἕνα σῶμα! ῾Η μετοχή μας στό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας στό Κοινό Ποτήριο δημιουργεῖ τήν ἐν Χριστῷ ἀδελφότητα τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας. Πάνω σ’ αὐτή τήν ἀρχή λειτουργεῖ ἡ ἐνορία.

Μέσα σέ αὐτή οἱ κληρικοί, πρεσβύτεροι καί διάκονοι, ὑπηρετοῦν τό ἐκκλησιαστικό σῶμα κατ’ ἐντολήν καί ἐποπτεία τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου. Αὐτοί εἶναι οἱ «ὑπηρέτες Χριστοῦ καί οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων τοῦ Θεοῦ» (Α´ Κορ. 4, 1), οἱ ἱερουργοί τῶν ἁγιαστικῶν πράξεων, οἱ πνευματικοί καθοδηγητές τῶν πιστῶν, οἱ μεριμνῶντες γιά τούς ἀναξιοπαθοῦντες ἀνθρώπους τῆς ἐνορίας. Ὁ ρόλος τους δέ, εἶναι πραγματικά ἀναντικατάστατος.

Τό ἔργο τῶν κληρικῶν πλαισιώνεται ἀπό πρόσωπα καί ὁμάδες λαϊκῶν, τῶν ὁποίων καί αὐτῶν εἶναι πολύ σημαντικός ὁ ρόλος στήν ἐνοριακή ζωή καί δράση. Σέ μιά ὀργανωμένη ἐνορία ὑπάρχει ἀντικείμενο δράσης γιά ὅλους τούς πιστούς, στά Ἐνοριακά Συμβούλια, στό φιλανθρωπικό καί κοινωνικό τομέα, στόν τομέα νεότητας, στά «Σπίτια Γαλήνης Χριστοῦ» καί ἀλλοῦ.

Κέντρο τῆς ἐνορίας μας εἶναι ὁ ναός τῶν ῾Αγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου ὁ ὁποίος κτίστηκε τό ἔτος 1930. Πρόκειται γιά ἕναν περικαλλή ναό, βυζαντινοῦ ρυθμοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ ἐσωτερικός ἁγιογραφικός διάκοσμος, βυζαντινῆς τεχνοτροπίας, ἡ τάξη καί ἡ εὐπρέπεια δημιουργοῦν μιά εὐχάριστη αἴσθηση. Οἱ καλλίφωνοι ψάλτες μας κάνουν ὅ,τι μποροῦν γιά νά δημιουργήσουν ἱεροπρεπή ἀτμόσφαιρα. Οἱ ἐπίτροποι, ὁ (ἡ) νεωκόρος μας καί τό ἄλλο προσωπικό τῶν διαφόρων ἐνοριακῶν τομέων διακονίας, εἶναι ἄνθρωποι πρόθυμοι, καλοσυνάτοι καί εὐγενεῖς.

Γνωριμία μέ τούς ἱερεῖς μας καί τό ἔργο τους

Στήν ἐνορία μας ὑπηρετεῖ ἕνα σπουδαῖο ἐπιτελεῖο μορφωμένων, ἔμπειρων καί προπαντός ἔνθερμων ἱερέων, οἱ ὁποῖοι διακονοῦν τό ἱερό Θυσιαστήριο καί τό λαό τοῦ Θεοῦ «συνεργοῦντες (τοῦ Χριστοῦ)... ὡς Θεοῦ διάκονοι, ἐν ὑπομονῇ πολλῇ» (Β´ Κορ. 6, 4), φλεγόμενοι ἀπό θεῖο ζῆλο καί αὐταπάρνηση. ῞Οσοι βρίσκονται κοντά τους γνωρίζουν τό πολυποίκιλο καί σπουδαῖο ἔργο πού ἐπιτελοῦν.

Οἱ ἱερεῖς πού διακονοῦν σήμερα στό ναό μας εἶναι·

 Ἐφημέριοι:

Αρχιμανδρίτης κ. Πρόδρομος Τζωρτζάτος

Πρωτοπρεσβύτερος κ. Γεώργιος Καραούλης

Πρωτοπρεσβύτερος κ. Βασίλειος Νικολακόπουλος

Πρεσβύτερος κ. Κωνσταντῖνος Κομνηνὸς

3. ῾Η ἱστορία τῆς ἐνορίας μας

῾Η ἐνορία μας βρίσκεται στό Δῆμο ῾Υμηττοῦ, σέ μιά ἀπό τίς μαγευτικότερες περιοχές τῆς Ἀττικῆς, λουσμένη κυριολεκτικά στό φῶς. ῞Οπως εἶναι γνωστό ἡ εὐρύτερη περιοχή ὡς τά μέσα τοῦ προηγούμενου αἰώνα, ὅσο καί ἄν αὐτό φαίνεται παράδοξο σέ μᾶς τούς νεώτερους, ἦταν ἀγροτική περιοχή, γεμάτη ἀμπελῶνες καί στάνες! ῞Ομως μετά τόν φοβερό ξεριζωμό τῶν ἀδελφῶν μας προσφύγων ἀπό τήν Μικρά Ἀσία καί τόν Πόντο, ὁλόκληρη ἡ περιοχή στίς παρυφές τοῦ ῾Υμηττοῦ ἔγινε τόπος ἐγκατάστασής τους. Οἱ φίλεργοι ἐκεῖνοι ἄνθρωποι σέ πολύ λίγο χρόνο μεταμόρφωσαν τούς ἀγρούς σέ πολυπληθῆ ὀργανωμένη συνοικία.

Οἱ ἀδελφοί μας πρόσφυγες μαζί μέ τόν πόνο τοῦ ξεριζωμοῦ τους ἔφεραν καί τήν γνήσια καί ἔνθερμη ὀρθόδοξη πίστη τους, ὅπως τή βίωναν στίς ἀλησμόνητες πατρίδες τῆς Ἀνατολῆς. Αὐτή ἦταν πού τούς στήριζε καί τούς ἔδινε κουράγιο γιά νά συνεχίσουν νά ζοῦν καί νά δημιουργοῦν! Γι αὐτό πρῶτο μέλημά τους ἦταν ἠ ἀνέγερση Ναῶν. ῞Ομως χρήματα δέν ὑπῆρχαν, γι αὐτό ἡ εὐσεβής κάτοικος Ἐριφύλη Μάρδα δώρισε μιά σκηνή, ἡ ὁποία στήθηκε στό σημεῖο πού βρίσκεται σήμερα ὁ Ναός μας. Ἐκεῖ γινόταν οἱ ἱερές ἀκολουθίες καί οἱ λοιπές ἱεροπραξίες. Λίγο ἀργότερα στήθηκε μιά παράγκα.

Ἐκκλησιαστικά ἡ περιοχή ὑπαγόταν στήν Ἀρχιεπισκοπή Ἀθηνῶν. Ὁ τότε μακαριστός ἀρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος εἶχε προσφέρει ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες στούς πρόσφυγες τῆς Ἀττικῆς, ἀποφάσισε, ὕστερα ἀπό αἴτημα τῶν κατοίκων, τήν ἵδρυση ἐνορίας. Μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 2248/26-5-1930 Π.Διάταγμα ἱδρύθηκε ἡ ἐνορία μας ἀφιερωμένη στούς ῾Αγίους Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους Πέτρο καί Παῦλο. ῾Υπάρχει ἡ παράδοση ὅτι ἡ ἀφιέρωση τῆς ἐνορίας μας στούς ῾Αγίους Ἀποστόλους ἔγινε ὕστερα ἀπό θαῦμα. Τό Κράτος εἶχε κτίσει στήν περιοχή ὡραία ἰσόγεια σπίτια, γιά τήν στέγαση τῶν κατοίκων. ῞Ομως γιά λόγους γραφειοκρατίας αὐτά παρέμειναν ἀδιάθετα καί κλειστά. Μάταια οἱ κάτοικοι ἐκλιπαροῦσαν γιά νά τούς δοθοῦν τά κλειδιά. Τότε συγκεντρώθηκαν καί παρακάλεσαν τόν ῞Αγιο Πέτρο, ὁ ὁποῖος κατέχει τά «κλειδιά τοῦ παραδείσου», σύμφωνα μέ τήν λαϊκή χριστιανική ἀντίληψη, νά φωτίσει τούς κυβερνῶντες καί νά ἱκανοποιηθεῖ τό αἴτημά τους. Πράγματι τούς δόθηκαν τά κλειδιά τῶν σπιτιῶν καί οἱ κάτοικοι ἀφιέρωσαν τό Ναό τῆς ἐνορίας τους σέ Αὐτόν καί τόν Ἀπόστολο Παῦλο. ῏Ηταν 14 Σεπτεμβρίου 1930, ὅταν τελέσθηκε γιά πρώτη φορά ἡ Θεία Λειτουργία, καί ὁ εὐχαριστήριος αἶνος στό Θεό γιά τό μεγάλο γεγονός τῆς στεγάσεώς τους!

Ὁ σημερινός περικαλλής Ναός ἄρχισε νά κτίζεται τό 1948, δίπλα στήν παράγκα καί πάνω στό λόφο, ὁ ὁποῖος δεσπόζει στήν περιοχή. Τά σχέδια καί ἡ ἐπίβλεψη ἦταν τοῦ μεγάλου ἀρχιτέκτονα Σόλωνος Κυδωνιάτη. Τά πρῶτα χρήματα προσέφερε ὁ ἀείμνηστος ἐνορίτης Παναγιώτης Παπάζογλου, ὁ ὁποῖος καί πρωτοστάτησε στήν ἀνέγερση. Οἱ ὑπόλοιπες δαπάνες καλύφτηκαν ἀπό γενναῖες προσφορές ἀπό τό ὑστέρημα τῶν εὐσεβῶν ἐνοριτῶν καί ἀπό τήν προσωπική ἐθελοντική ἐργασία των.

Οἱ ἱερεῖς πού ὑπηρέτησαν στήν ἐνορία μας·

π. Σάββας Παπαγρηγορόπουλος

π. Αὐγερινός, (ἀγνώστου ἐπωνύμου)

π. Ἀλέξανδρος, (ἀγνώστου ἐπωνύμου)

π. Νικόλαος Κουλουριώτης

π. Ἀνδρόνικος Τζανακάκης

π. Δαμασκηνός Ἀσημακόπουλος

π. Θεόδωρος Γκριτζάλης

π. Θωμᾶς, (ἀγνώστου ἐπωνύμου)

π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος 

(ὁ γνωστός ἱεραπόστολος τῆς Ἀφρικῆς)

π. Εὐγένιος Μαρτικάκης

π. Νεῖλος Καλάγκας

π. Χρυσόστομος Μενέγρης

π. Εὐσέβιος Γιαννακάκης 

π. Παναγιώτης Ραθώσης

π. Σταῦρος Σερέτης

π. Πλωτῖνος Ἀγριτέλλης 

π. Πέτρος Παπουτσάκης

π. Βασίλειος Παπαβασιλείου

4. Τό ἐνοριακό μας ἔργο

Α) Πνευματική διακονία

Οἱ ἱερεῖς μας δείχνουν ἰδιαίτερη φροντίδα στήν πνευματική, λειτουργική καί ἁγιαστική διακονία τῶν ἐνοριτῶν μας. ῾Η τέλεση τῶν ἱερῶν ἀκολουθιῶν, οἱ Θεῖες Λειτουργίες, τά Ἱερά Μυστήρια, ἡ Ἐξομολόγηση τῶν πιστῶν, οἱ προσωπικές καί οἰκογενειακές ἁγιαστικές τελετές, βρίσκονται σέ ἄμεση προτεραιότητα. Ἐπίσης οἱ ἱερές ἀκολουθίες τῆς ἡμέρας (῾Εσπερινός, ῎Ορθρος) τελοῦνται ἀνελλιπῶς. Οἱ ἱερεῖς μας πρόθυμα ἀνταποκρίνονται στίς κλήσεις τῶν ἐνοριτῶν γιά κατ’ οἶκον ἁγιαστικές τελετές, κοινωνία κατάκοιτων πιστῶν, κλπ. Πολύ σημαντική εἶναι ἡ διακονία τῶν ἱερέων μας στό κοιμητήριο Βύρωνος, ὅπου τελοῦν τίς ἱερές τελετές τῶν κηδειῶν καί τῶν ἐπιταφίων δεήσεων γιά τήν ἀνάπαυση τῶν ψυχῶν τῶν κεκοιμημένων ἀδελφῶν μας καί ταυτόχρονα στηρίζουν ἠθικά τούς πονεμένους συγγενεῖς των.

Β) Ποιμαντική διακονία

Σημαντική εἶναι ἐπίσης ἡ ποιμαντική δράση τῆς ἐνορίας μας. Οἱ μορφωμένοι ἱερεῖς μας κηρύσσουν τό θεῖο λόγο, τόσο κατά τίς διάφορες ἀκολουθίες, ὅσο καί ἐκτάκτως στό ναό καί τίς αἴθουσες τῆς ἐνορίας μας, «κοπιῶντες ἐν λόγῳ καί διδασκαλίᾳ» (Α´ Τιμ. 4, 11). Μέ κάθε εὐκαιρία διαφωτίζουν καί ἐνημερώνουν τούς ἐνορῖτες σέ θέματα πίστεως καί ἀντιαιρετικῆς προστασίας. Δέν εἶναι τυχαῖο ὅτι στήν περιοχή μας δέν ὑπάρχει καμιά ὀργανωμένη ὁμάδα αἱρετικῶν. Μεριμνοῦν ἀκούραστα γιά τήν πνευματική προκοπή τῶν ἐνοριτῶν. Ἀκοῦν μέ προσοχή καί ὑπομονή τά προβλήματά τους καί προσπαθοῦν νά τούς παρηγορήσουν καί νά τούς δώσουν λύσεις καί διεξόδους. ῾Η μέριμνα γιά τή νεότητα ἀποτελεῖ κύριο μέλημα ὅλων μας. Στήν ἐνορία μας λειτουργοῦν Κατηχητικά Σχολεῖα, τά ὁποῖα καθοδηγοῦν τά παιδιά μας στό Χριστό καί τούς μαθαίνουν τήν ἐνάρετη ζωή. Στούς ἑπόμενους στόχους μας εἶναι ἡ λειτουργία ὁμάδων μελέτης τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ἡ καθιέρωση ἀνοιχτοῦ σεμιναρίου ὀρθοδόξου οἰκοδομῆς καί ἀντιαιρετικῆς προστασίας.

Γ) Κοινωνική διακονία

῾Η ἄσκηση τῆς φιλανθρωπίας καί τῆς κοινωνικῆς μέριμνας εἶναι μία ἄλλη σοβαρή διακονία τῆς ἐνορίας μας, κάνοντας πράξη τήν προτροπή τοῦ Ἀπ. Παύλου· «περί τῆς φιλαδελφίας οὐ χρείαν ἔχετε γράφειν ὑμῖν, αὐτοί γάρ ὑμεῖς θεοδίδακτοί ἐστε εἰς τό ἀγαπᾶν ἀλλήλους» (Α´ Θεσ. 4, 9). ῾Η κοινωνία μας εἶναι δυστυχῶς γεμάτη ἀπό ἀναξιοπαθοῦντες συνανθρώπους μας, γιά τούς ὁποίους ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία πονᾶ καί νοιάζεται. Στήν ἐνορία μας λειτουργεῖ φιλανθρωπικό ταμεῖο, τό ὁποῖο βοηθᾶ τούς φτωχούς μας ἀδελφούς. Πληρώνει τά φάρμακα τῶν ἀπόρων, δίνει τακτική καί ἔκτακτη χρηματική βοήθεια σέ ἡλικιωμένους, ἀναπήρους, χρόνια πάσχοντες καί χωρίς σύνταξη ἐνορῖτες μας, φροντίζει τούς τοξικομανεῖς καί τούς ἐγκαταλειμμένους. Ὁμάδα κυριῶν τῆς ἐνορίας μας, ἐντοπίζει παρόμοιες περιπτώσεις καί προσπαθεῖ νά ἁπαλύνει τόν πόνο τους. Πολύ σημαντική φιλανθρωπική προσφορά τῆς ἐνορίας μας εἶναι καί ἡ λειτουργία «Σπιτιοῦ Γαλήνης Χριστοῦ», στό ὁποῖο βρίσκουν ζεστό καί ὑγιεινό φαγητό καθημερινά δεκάδες ἄποροι καί ἀπροστάτευτοι ἐνορῖτες μας.

Ἀδελφέ μας - ἀδελφή μας

῞Υστερα ἀπό αὐτή τή σύντομη ἐνημέρωση γιά τήν ἐνορία μας καί ἐφόσον θεωρεῖς ὅτι τό ἔργο πού ἐπιτελοῦμε εἶναι σημαντικό, καλοῦμε καί σένα νά γίνεις ἐνεργό μέλος τῆς ἐνοριακῆς μας ζωῆς. Νά θέσεις ὡς κύρια προτεραιότητα τή μυστηριακή καί πνευματική ζωή πού βιώνεται μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία μας. Σέ προτρέπουμε να ἐμπιστευθεῖς τούς κληρικούς καί τούς ἄλλους ὑπευθύνους τῆς ἐνορίας μας καί νά ἀποβάλεις κάποιους δισταγμούς πού ἴσως ὑπάρχουν σέ σένα. Μέσα στήν Ἐκκλησία θά βρεῖς τή γαλήνη καί θά αἰσθανθεῖς τήν οὐράνια χαρά πού ἀπορρέει ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ.

Σέ καλοῦμε ἐπίσης νά δραστηριοποιηθεῖς σέ ὅποιον τομέα ἐπιθυμεῖς καί νομίζεις ὅτι μπορεῖς νά προσφέρεις καί τή δική σου διακονία. Νά γίνεις καί σύ «συνεργός Θεοῦ» (Β´ Κορ. 6,1). Μή θεωρήσεις ὅτι αὐτή ἡ διακονία μπορεῖ νά εἶναι ἀσήμαντη. Κανενός εἴδους διακονία δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ μικρή καί ἀσήμαντη. ῞Ολοι μας, στό μέτρο τῶν δυνατοτήτων μας, μποροῦμε νά προσφέρουμε. Θυμήσου ὅτι ὁ Κύριος θά μᾶς κρίνει στή Μεγάλη Κρίση μέ βάση τήν κοινωνική μας προσφορά (Ματθ. 25, 31-46). Μήν ξεχνᾶς πώς ὁποιαδήποτε προσφορά στήν Ἐκκλησία μας εἶναι οὐσιαστικά προσφορά πρός τόν Χριστό μας, ἀφοῦ ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ζωντανή εἰκόνα δική Του. «Ἐφ’ ὅσον ἐποιήσατε ἑνί τούτων τῶν ἐλαχίστων, ἐμοί ἐποιήσατε» (Ματθ. 25, 40).

Σέ διαβεβαιώνουμε ὅτι θά αἰσθανθοῦμε μεγάλη χαρά ἄν προστεθεῖς καί σύ ἐνεργά στή μεγάλη πνευματική μας οἰκογένεια, τήν ἐνορία μας, καί συμμετάσχεις στήν κοινή προσπάθεια τῆς διακονίας τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.

Σέ περιμένουμε νά σέ γνωρίσουμε. 

Τό Ἐκκλησιαστικό Συμβούλιο

Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΠΕΤΡΟΥ ΚΑΙ ΠΑΥΛΟΥ

Ἐμεῖς οἱ ἐνορίτες τῶν ῾Αγίων Ἀποστόλων ῾Υμηττοῦ ἔχουμε τήν ξεχωριστή εὐλογία νά εἶναι ἀφιερωμένος ὁ ναός μας στούς δυό Πρωτοκορυφαίους Ἀποστόλους, Πέτρο καί Παῦλο. Στούς δυό αὐτούς μεγάλους στυλοβάτες τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν τή δική τους σφραγίδα στήν ἑδραίωσή Της στήν οἰκουμένη. Μέ μεγάλη εὐλάβεια τούς τιμοῦμε καί τούς παρακαλοῦμε νά μᾶς εὐλογοῦν καί νά πρεσβεύουν στόν Κύριο γιά μᾶς.

Μέ τήν εὐκαιρία τῆς ἱερᾶς τους πανηγύρεως, θεωρήσαμε σκόπιμο νά παραθέσουμε λίγα στοιχεῖα ἀπό τό βίο καί τήν ἐκκλησιαστική προσφορά τους, διότι εἶναι ἀνάγκη νά γνωρίζουμε τά στοιχειώδη γιά τή ζωή αὐτῶν τῶν δυό μεγάλων ἀνδρῶν. ῎Αλλωστε, ὅπως ἀναφέραμε καί παραπάνω, ὡς συνειδητοί χριστιανοί, πρέπει νά εἴμαστε πληροφορημένοι γιά τήν πίστη μας καί γιά τά ἱερά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος

Ὁ κορυφαῖος αὐτός Ἀπόστολος τοῦ Χριστοῦ ἦταν Ἰουδαῖος καί ὀνομαζόταν Σίμων. Γεννήθηκε στήν μικρή καί ἄσημη πόλη τή Βησθαϊδᾶ. Ὁ πατέρας του ὀνομαζόταν Ἰωνᾶς. ῎Εζησε σέ ἀφάνταστη φτώχεια καί στερήσεις. ῞Ομως μεγάλωσε σέ περιβάλλον εὐσέβειας. Οἱ γονεῖς του ἀνῆκαν στούς λιγοστούς πιστούς εὐσεβεῖς Ἰουδαίους τῆς ἐποχῆς τους, οἱ ὁποῖοι περίμεναν ἐναγώνια τόν Μεσσία καί τήν μεσσιανική ἐποχή κατά τήν ὁποία θά τερματίζονταν ἡ κακοδαιμονία τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτή τήν πίστη καί τήν εὐσέβεια μετέδωσαν στά παιδιά τους. Γράμματα ἔμαθε ἐλάχιστα, προφανῶς γνώριζε μόνο γραφή καί ἀνάγνωση. Ἀδελφός του ὑπῆρξε ὁ πρωτόκλητος Ἀνδρέας.

Μετά τό θάνατο τοῦ πατέρα του, ὁ Πέτρος νυμφεύτηκε τήν κόρη τοῦ Ἀριστοβούλου, ἀνεψιά τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, σέ ἀντίθεση μέ τόν Ἀνδρέα, ὁ ὁποῖος δέν νυμφεύτηκε ποτέ. ῎Εκαμε δυό παιδιά, ἕνα γιό καί μιά κόρη, τῶν ὁποίων ἀγνοοῦμε τά ὀνόματα. Ἀγνοοῦμε ἐπίσης καί τό ὄνομα τῆς συζύγου του. Ἐγκαταστάθηκε στό σπίτι τοῦ πεθεροῦ του στήν Καπερναούμ καί ἀσκοῦσε μαζί μέ τόν ἀδελφό του Ἀνδρέα, τό ἐπάγγελμα τοῦ ψαρᾶ στήν παρακείμενη λίμνη τῆς Γενησαρέτ.

Μετά τήν σύλληψη τοῦ Ἰωάννου τοῦ Βαπτιστοῦ, ὁ Κύριος πῆγε στά μέρη τῆς Γαλιλαίας, στίς περιοχές γύρω ἀπό τήν μαγευτική λίμνη, γιά νά κηρύξει τό εὐαγγέλιο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Ἐκεῖ συνάντησε τούς περισσότερους ἀπό τούς μαθητές του, ψαράδες τό ἐπάγγελμα, τούς ὁποίους κάλεσε νά γίνουν στό ἐξῆς «ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Ματθ. 4· 20), συνεργοί Του στό ἔργο τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου.

Ὁ ἐνθουσιώδης καί εὐσεβής Πέτρος πέταξε τά δίχτυα ἀπό τούς πρώτους καί Τόν ἀκολούθησε πιστά. Λόγω τοῦ δυναμικοῦ χαρακτήρα του καί τῆς ἰδιαίτερης ἀφοσίωσής του στόν Κύριο, ἀξιώθηκε νά ἔχει τό προβάδισμα ἔναντι τῶν ἄλλων ἀποστόλων καί νά ὁμιλεῖ συχνά ἐκ μέρους αὐτῶν. Ὁμολόγησε πρῶτος ὅτι ὁ Χριστός εἶναι «ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Ματθ.16· 17). Ὁ Κύριος ἐξετίμησε αὐτή τήν ὁμολογία, καί τόν διαβεβαίωσε πώς πάνω σέ αὐτή τήν ὁμολογία πίστεως «οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν» (Ματθ. 16·18).

Ἀκολούθησε τόν Χριστό πιστά σέ ὅλη τήν τριετή δράση Του. Τήν ὥρα τῆς σύλληψής Του ἀντέδρασε βίαια. Τόν ἀκολούθησε ἐπίσης γεμᾶτος ἀγωνία καί θλίψη στό ἀνίερο δικαστήριο τοῦ ἰουδαϊκοῦ ἱερατείου, παρ’ ὅλο ὅτι σέ μιά στιγμή ἀδυναμίας καί φόβου Τόν ἀρνήθηκε, ἔστω καί λεκτικά, καί γι’ αὐτό μετάνιωσε πικρά καί ἔκλαιγε σέ ὅλη του τή ζωή (Ματθ. 26· 75).

Ἀξιώθηκε νά δεῖ ἀπό τούς πρώτους τό κενό μνημεῖο καί νά διαπιστώσει τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τό συγκλονιστικό αὐτό γεγονός τόν μεταμόρφωσε κυριολεκτικά. Τό φλογερό του κήρυγμα τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔκαμε νά πιστέψουν τρεῖς χιλιάδες ψυχές, νά βαπτιστοῦν καί νά ἱδρυθεῖ ἔτσι ἡ ἱστορική ἐπίγεια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ.

Κατόπιν ἡ ζωή καί ἡ δράση του ὑπῆρξε θαυμαστή. Κήρυξε μέ ζῆλο καί θάρρος στήν Παλαιστίνη καί ἑδραίωσε τήν Ἐκκλησία. ῎Απειρα ἐπίσης θαύματα ἔκανε γιά τή δόξα τοῦ Χριστοῦ. Γιά τήν ὅλη δράση του διώχτηκε σκληρά ἀπό τούς ὁμοφύλους του. Κατόπιν πῆγε στή Ἀντιόχεια καί ἵδρυσε ἐκεῖ τήν τοπική Ἐκκλησία, μιά ἀπό τίς σημαντικότερες πρωτοχριστιανικές κοινότητες. ῞Υστερα περιόδευσε τήν Γαλατία, τήν Καππαδοκία, τήν Βιθυνία, τόν Πόντο, τήν ῾Ελλάδα. ῾Υπάρχουν πληροφορίες ὅτι ἔμεινε γιά πολύ στήν Κόρινθο, κηρύττοντας καί νουθετώντας.

Στήν ὀρθόδοξη παράδοσή μας δέν ὑπάρχουν πληροφορίες γιά τό τέλος τοῦ μεγάλου αὐτοῦ Ἀποστόλου. Κάποιοι ὑποστηρίζουν ὅτι γέρος καί κατάκοπος βρῆκε μαρτυρικό θάνατο στήν Ἀντιόχεια.

῾Υπάρχει βέβαια καί ἡ παράδοση τῶν Ρωμαιοκαθολικῶν περί μεταβάσεως τοῦ Πέτρου στή Ρώμη. Τήν παράδοση αὐτή πολλοί ὀρθόδοξοι μελετητές τήν ἀμφισβητοῦν, διότι στηρίζεται σέ μεταγενέστερα ψευδεπίγραφα κείμενα, τίς λεγόμενες «Ψευδοϊσιδώρειες Διατάξεις», τίς ὁποῖες ἐφεῦραν οἱ παπικοί προκειμένου νά στηρίξουν τό παπικό πρωτεῖο ἐξουσίας σέ ὁλόκληρη τήν Ἐκκλησία.

Σύμφωνα μέ αὐτή τήν παράδοση ὁ Πέτρος κατέληξε στήν πολυάριθμη πρωτεύουσα τῆς ἀπέραντης Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τήν Ρώμη. ῞Ιδρυσε τήν τοπική ἐκκλησία καί ἔγινε ὁ πρῶτος ἐπίσκοπός της. Κήρυττε νυχθημερόν στή μεγάλη πόλη καί κατόρθωσε νά μεταστρέψει πλῆθος κατοίκων στόν Χριστιανισμό. Τήν ἴδια ἐποχή βρισκόταν στή Ρώμη καί ὁ διαβόητος Σίμων ὁ μάγος, γνωστός ἀπό τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (κεφ. 8· 9). Ἐκεῖ μέ τίς διάφορες μαγγανεῖες καί τά μαγικά κόλπα προκαλοῦσε τόν θαυμασμό τοῦ πλήθους καί γι’ αὐτό ἀπέκτησε πολλούς ὀπαδούς. ῞Ομως βρῆκε μπροστά του τόν ἀληθινό ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ, τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ὁ ὁποῖος μέ σειρά θαυμάτων ξεσκέπασε τόν ἀπατεώνα μάγο, τόν ἀπέδειξε ὡς συνεργό τῶν δαιμόνων καί φανέρωσε τήν ἀνίκητη δύναμη τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ.

Στά χρόνια ἐκεῖνα βασίλευε στή Ρώμη ὁ παράφρονας Νέρων, ἕνας ἀπό τούς πιό μισητούς καί αἱμοδιψεῖς δικτάτορες τῆς ἱστορίας. Προκειμένου νά ἀποποιηθεῖ ἀπό τό προσωπικό του ἔγκλημα γιά τήν πυρπόληση τῆς Ρώμης, τό ἀπέδωσε στούς Χριστιανούς. Γιά νά γίνει πιστευτός, κήρυξε σκληρό διωγμό κατά τῆς νέας πίστεως. Χιλιάδες Χριστιανοί συνελήφθησαν καί ὁδηγήθηκαν σέ φρικτά μαρτύρια καί στό θάνατο.

Ὁ Πέτρος, ἕνα ἀπό τά κορυφαῖα μέλη τῆς Ἐκκλησίας πού παρεπιδημοῦσε στή Ρώμη, ἔγινε ὁ κυριότερος στόχος τῶν διωκτῶν. Γι’ αὐτό καί ἔκρινε σκόπιμο νά φύγει κρυφά ἀπό τήν πόλη καί νά γλιτώσει. Καθώς βάδιζε βιαστικά τήν περίφημη Ἀπία ὁδό εἶδε μπροστά του τόν Κύριο, ὁ Ὁποῖος τόν ρώτησε «ποῦ πηγαίνεις;». Τότε ὁ ἔνθερμος Ἀπόστολος κατάλαβε πώς ἡ φυγή του αὐτή ἰσοδυναμοῦσε μέ νέα ἄρνηση τοῦ Χριστοῦ. Γι αὐτό μέ δάκρυα στά μάτια γύρισε πίσω καί συνελήφθη καί καταδικάστηκε σέ σταυρικό θάνατο. ῞Οταν ὁδηγήθηκε στό μαρτύριο, παρακάλεσε τούς δημίους του νά τόν σταυρώσουν ἀνάποδα, μέ τό κεφάλι πρός τά κάτω, διότι, ὅπως εἶπε, δέν θεωροῦσε τόν ἑαυτό του ἄξιο νά σταυρωθεῖ σάν τόν ἀγαπημένο Δάσκαλο καί Θεό του! ῎Ετσι παρέδωσε τήν ἁγία του ψυχή στόν Χριστό, τό δέ ἁγιασμένο λείψανό του τό περιμάζεψαν οἱ πιστοί καί τό ἔθαψαν σέ τόπο ἔξω ἀπό τήν πόλη.

Ὁ Ἀπόστολος Πέτρος ἔγραψε δυό Καθολικές Ἐπιστολές. Ἀπ’ αὐτές, ἡ μέν πρώτη ἀπευθύνονταν στούς Χριστιανούς τοῦ Πόντου, τῆς Γαλατίας, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Ἀσίας καί τῆς Βιθυνίας, ἡ δέ δεύτερη σέ ὅλους τούς Χριστιανούς. Μέσα ἀπό αὐτές προσπαθεῖ νά στηρίξει τούς πιστούς στίς θλίψεις πού ὑφίστανται ἐξ αἰτίας τῆς πίστης τους στόν Ἰησοῦ Χριστό.

Ὁ Ἀπόστολος Παῦλος

῾Η Ἐκκλησία μας χαρακτήρισε τόν Ἀπόστολο Παῦλο ὡς τόν «πρῶτον μετά τόν ῞Ενα», δηλαδή τόν σημαντικότερο ἄνδρα ἐπί γῆς μετά τόν Χριστό καί ὡς τό «πολύτιμο σκεῦος Χριστοῦ». Δίκαια, διότι ὁ μέγας αὐτός Ἀπόστολος προσέφερε στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ τίς πιό ἀνεκτίμητες ὑπηρεσίες τῆς ἱστορίας Της! Αὐτός εἶναι ὁ οὐσιαστικός θεμελιωτής Της στά ἔθνη, ὡς τά πέρατα τῆς οἰκουμένης!

Τίς πληροφορίες γιά τόν βίο καί τό ἔργο τοῦ μεγάλου Ἀποστόλου ἀντλοῦμε ἀπό τό βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων» καί ἀπό τίς Ἐπιστολές του, ἀλλά καί ἀπό ἄλλες ἀρχαιότατες ἐξωβιβλικές μαρτυρίες. Ἀναφέρουμε ἐνδεικτικά τα ἐξῆς χωρία· Πράξ.9·1-29, 22·3-21,26·9-20, Γαλ.1·13-24, Α´ Κορ.15·8, Ἐφ.3·8, Φιλιπ.3·12, κλπ. Τό ἱεραποστολικό του ἔργο περιγράφεται στά κεφάλαια 13ο-28ο τοῦ βιβλίου τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων».

Γεννήθηκε γύρω στό 15 μ.Χ. στήν Ταρσό τῆς Κιλικίας ἀπό ἰουδαίους γονεῖς οἱ ὁποῖοι καταγόταν ἀπό τήν φυλή τοῦ Βενιαμίν. ᾿Ονομαζόταν Σαούλ ἤ Σαῦλος καί ἐπίσης εἶχε καί τό ρωμαϊκό ὄνομα Παῦλος. Οἱ εὔποροι γονεῖς του ἔδωσαν στόν φιλομαθῆ γιό τους ὑψηλή παιδεία. Ἐπίσης τό ἀξιόλογο ἑλληνιστικό πνευματικό κλίμα τῆς Ταρσοῦ ἐπέδρασε θετικά στήν διαμόρφωση τῆς προσωπικότητάς του. Τόσο ὁ πατέρας του ὅσο καί ὁ Παῦλος ἀνῆκε στήν αἵρεση τῶν Φαρισαίων. Αὐτό σημαίνει ὅτι ἀπό μικρός εἶχε καλλιεργήσει στήν ἀνήσυχη ψυχή του θέρμη καί ζῆλο γιά τήν πίστη του.

Γύρω στό 34 μ.Χ. βρέθηκε στήν Ἱερουσαλήμ νά σπουδάζει κοντά στόν ὀνομαστό νομοδιδάσκαλο Γαμαλιήλ (Πράξ. 22·3). Ὁ νεαρός φαρισαῖος μαθητής ἔδειξε ἰδιαίτερο ζῆλο γιά τή διάσωση τῆς θρησκείας του. Τόν συναντοῦμε συμμέτοχο στόν λιθοβολισμό τοῦ Πρωτομάρτυρα Στεφάνου (Πράξ.7· 54) καί λίγο ἀργότερα φανατισμένο διώκτη τῶν Χριστιανῶν. Διαβάζουμε στό ἱερό κείμενο· «Σαῦλος ἐλυμαίνετο τήν ἐκκλησίαν κατά τούς οἴκους εἰσπορευόμενος, σύρων τε ἄνδρας καί γυναῖκας παρεδίδου εἰς φυλακήν» (Πράξ.8· 3). Ἐξαιτίας τοῦ ὑπέρμετρου μάλιστα ζήλου του καί τοῦ μίσους κατά τῶν πιστῶν τοῦ Ἰησοῦ, ζήτησε ἀπό τόν ἀρχιερέα νά τεθεῖ ἐπικεφαλῆς ἀποσπάσματος, τό ὁποῖο θά βάδιζε πρός τή Δαμασκό, προκειμένου νά τιμωρήσει παραδειγματικά τούς ἐκεῖ Ἰουδαίους πού ἔγιναν Χριστιανοί καί νά τούς σύρει δεμένους στήν Ἱερουσαλήμ (Πράξ. 9· 1).

῞Ομως καθ’ ὁδόν ἔγινε τό μεγάλο θαῦμα. Ὁ διώκτης Παῦλος εἶδε ἕνα ἐκτυφλωτικό φῶς, τό ὁποῖο τόν ἔριξε ἀπό τό ἄλογο καί τόν τύφλωσε. Ταυτόχρονα ἄκουσε μιά φωνή νά τοῦ λέγει· «Σαούλ, Σαούλ, τί με διώκεις;». Ὁ τρομοκρατημένος Παῦλος ρώτησε· «Τίς εἶ, Κύριε;» καί ἀπάντησε· «Ἐγώ εἰμι Ἰησοῦς ὅν σύ διώκεις· ἀλλά ἀνάστηθι καί εἴσελθε εἰς τήν πόλιν, καί λαληθήσεταί σοι τί σε δεῖ ποιεῖν» (Πράξ. 9· 4-6). Τό συγκλονιστικό αὐτό γεγονός συντάραξε κυριολεκτικά τόν Παῦλο, μετανόησε καί ἀφοῦ μπῆκε στήν πόλη συναντήθηκε μέ τόν ἐπικεφαλῆς τῆς Ἐκκλησίας Ἀνανία, ὁ ὁποῖος τόν θεράπευσε ἀπό τήν τύφλωση, τόν κατήχησε καί τόν βάπτισε. Τό γεγονός αὐτό ἔγινε χρονολογικά πιθανότατα τό 36 μ.Χ.

Ἀπό τότε ὁ Παῦλος ἔθεσε τόν ἑαυτό του στήν ὑπηρεσία τῆς Ἐκκλησίας. ῞Υστερα ἀπό μιά ἐπιμελῆ προετοιμασία ἀνέλαβε νά ἐκχριστιανίσει τούς ἐθνικούς, τούς μή ἰουδαίους.

Μέ συνοδεία ἄξιων συνεργατῶν, ὅπως τοῦ Βαρνάβα καί τοῦ Μάρκου ὡς ἕνα σημεῖο, ὁ Παῦλος ξεκίνησε τό 48 μ.Χ. τήν πρώτη μεγάλη ἀποστολική περιοδεία του, ἡ ὁποία περιγράφεται λεπτομερῶς στά 13ο καί 14ο κεφάλαια τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων». Πρῶτος σταθμός τους ἦταν ἡ Σαλαμίνα καί ὕστερα ἡ Πάφος τῆς Κύπρου, ὅπου κήρυξαν καί ἵδρυσαν ἐκκλησίες. Κατόπιν διάβηκαν στήν Μικρά Ἀσία καί περιόδευσαν στίς πόλεις Πέργη τῆς Παμφυλίας, στήν Ἀντιόχεια τῆς Πισιδίας, στό Ἰκόνιο, τά Λύστρα, τήν Δέρβη καί ἀλλοῦ. Παρ’ ὅλες τίς δυσκολίες πού συνάντησαν καί τίς διώξεις πού ὑπέστησαν, τό κήρυγμά τους σημείωσε ἐπιτυχία. Σέ ὅλες τίς πόλεις ἵδρυσαν τοπικές ἐκκλησίες. Μέσω τῆς Ἀττάλειας ἐπέστρεψαν στήν Ἀντιόχεια, ὅπου «συναγαγόντες τήν ἐκκλησίαν ἀνήγγειλαν ὅσα ἐποίησεν ὁ Θεός μετ’ αὐτῶν καί ὅτι ἤνοιξε τοῖς ἔθνεσι θύραν πίστεως» (Πράξ. 14· 27).

Στή συνέχεια ἔλαβε μέρος στήν Σύνοδο τῆς Ἱερουσαλήμ (48 μ.Χ.), ἡ ὁποία ἔλυσε σοβαρά θέματα ἱεραποστολῆς (Πράξ. 15ο κέφ.). Σέ αὐτή ὁ Παῦλος ἔπαιξε καθοριστικό ρόλο.

῞Υστερα μέ συνεργάτη του τόν Σίλα ἀναχώρησε γιά τήν δεύτερη ἀποστολική περιοδεία του, ἡ ὁποία περιγράφεται στά 16ο , 17ο καί 18ο κεφάλαια τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων». Μέσω τῆς Συρίας καί Κιλικίας περιόδευσε τίς πόλεις τῆς Ἀσίας Δέρβη καί Λύστρα. Ἐκεῖ συνάντησε τόν εὐσεβῆ καί ἔνθερμο νέο Τιμόθεο, τόν ὁποῖο πῆρε μαζί του. Διάβηκαν τήν Φρυγία, τήν Γαλατία, ἔφτασαν στήν Μυσία καί κατόπιν στήν Τρωάδα. Κατόπιν ὁράματος πέρασαν στήν Μακεδονία καί ἵδρυσαν ἐκκλησίες στούς Φιλίππους, τήν Θεσσαλονίκη, τήν Βέροια, τήν Ἀθήνα καί τήν Κόρινθο, στήν ὁποία ἔμειναν περίπου ἐνάμισι χρόνο στό σπίτι τοῦ Ἀκύλα καί τῆς Πρισκίλας. Μέ τό τέλος καί τῆς δεύτερης περιοδείας ὁ Παῦλος ἔφτασε στήν ῎Εφεσο καί ἀπό ἐκεῖ μέσω Καισάρειας στήν Ἱερουσαλήμ. Κατόπιν ἐπέστρεψε στήν Ἀντιόχεια γιά ἀνάπαυση.

Σύντομα ἀνέλαβε νά ἐπιτελέσει καί τήν Τρίτη ἀποστολική περιοδεία του. Περιγράφεται στά 19ο καί 20ο κεφάλαια τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων». Ἐπισκέφτηκε τήν Γαλατία, τήν Φρυγία καί κατέληξε στήν ῎Εφεσο, ὅπου ἔμεινε τρία χρόνια, διδάσκοντας καί στηρίζοντας τήν ἐκκλησία τῆς μεγάλης ἀσιατικῆς αὐτῆς πόλεως. Μετά ἦλθε στήν Τρωάδα, πέρασε ξανά στούς Φιλίππους, στήν Θεσσαλονίκη, στήν Βέροια, ἴσως στήν ῎Ηπειρο καί τερμάτισε στήν Κόρινθο, ὅπου ἔμεινε τρεῖς μῆνες.

Μέσω Τρωάδος, Μιλήτου καί Καισάρειας ἔφτασε καί πάλι στήν Ἱερουσαλήμ. Ἐκεῖ συνελήφθη ὡς ταραχοποιός καί ὁδηγήθηκε σέ δίκη (Πράξ. 21ο κέφ.). ῾Ως ρωμαῖος πολίτης (Ρωμ.11· 1) ἀπαίτησε νά δικαστεῖ στό αὐτοκρατορικό δικαστήριο τῆς Ρώμης. Γι’ αὐτό ἀναχώρησε δέσμιος ἀκτοπλοϊκῶς γιά τήν πρωτεύουσα τῆς αὐτοκρατορίας. Κοντά στή νῆσο Μελίτη ναυάγησε τό πλοῖο καί βγῆκαν στήν ξηρά ὅπου κήρυξε καί ἵδρυσε καί ἐκεῖ ἐκκλησία. Τελικά ἔφθασε στή Ρώμη, ὅπου, ὕστερα ἀπό δυό χρόνια σχετικοῦ περιορισμοῦ, δικάστηκε καί ἀθωώθηκε (Πράξ. 27ο καί 28ο κέφ.). Στό σημεῖο αὐτό τελειώνει καί τό ἱερό βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων».

Ἀπό τήν Ρώμη ἔπλευσε στήν Κρήτη, ὅπου ἀφῆκε ἐπίσκοπο τόν ἐκλεκτό καί πιστό συνεργάτη του Τίτο, ἀνέβηκε στήν Κόρινθο, στήν Μακεδονία καί ἐπισκέφτηκε πιθανότατα τήν Νικόπολη τῆς ᾿Ηπείρου τό Φθινόπωρο τοῦ 66 μ.Χ., ὅπου καί παραχείμασε (Τίτ. 3·12). Μετά πέρασε καί πάλι στήν Ἀσία, ὅπου ἀφῆκε τόν ἀγαπητό του συνοδό Τιμόθεο ἐπίσκοπο στήν ῎Εφεσο. ῾Η τέταρτη καί τελευταία περιοδεία τοῦ μεγάλου ἀποστόλου τερματίστηκε στήν Δύση. ῎Εφτασε, σύμφωνα μέ μαρτυρία τοῦ ἁγίου Κλήμεντα Ρώμης, στίς ἐσχατιές τῆς Δύσης, στήν Ἰσπανία. Κατόπιν κατάκοπος καί τσακισμένος ἀπό τίς κακουχίες κατέληξε στήν Ρώμη. Κατάλαβε τό τέλος του καί ἔγραψε στόν ἀγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο· «ἐγώ ἤδη σπένδομαι καί ὁ καιρός τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως ἐφέστηκε» (Β´ Τιμ.4· 6-8). Οἱ διωγμοί κατά τῶν Χριστιανῶν, πού εἶχε κηρύξει ὁ παράφρονας Νέρων βρισκόταν σέ πλήρη ἐξέλιξη. Ὁ Παῦλος κατέστη ὁ κύριος στόχος τῶν εἰδωλολατρῶν δημίων. ῎Ετσι γύρω στό 67 μ.Χ. συνελήφθη καί ἀποκεφαλίσθηκε, σφραγίζοντας ἔτσι τό τιτάνιο ἱεραποστολικό του ἔργο μέ τό μαρτύριό του.

Ὁ μεγάλος αὐτός Ἀπόστολος μᾶς ἄφησε καί δεκατέσσερις ἐπιστολές, οἱ ὁποῖες κατέχουν σπουδαία θέση στόν Κανόνα τῆς Καινῆς Διαθήκης. Αὐτές εἶναι· 1) ῾Η πρός Ρωμαίους, 2) πρός Κορινθίους Α´, 3) πρός Κορινθίους Β´ 4) πρός Γαλάτας, 5) πρός Ἐφεσίους, 6) πρός Φιλιππησίους, 7) πρός Κολασσαεῖς, 8) πρός Θεσσαλονικεῖς Α´, 9) πρός Θεσσαλονικεῖς Β´,10) πρός Τιμόθεον Α´, 11) πρός Τιμόθεον Β´, 12) πρός Τίτον, 13) πρός Φιλήμονα καί 14) πρός ῾Εβραίους.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

῾Η Ἐκκλησία ἐξετίμησε δεόντως τό τιτάνιο ἔργο τῶν ῾Αγίων Ἀποστόλων, τόσο τῶν δυό πρωτοκορυφαίων Πέτρου καί Παύλου, ὅσο καί τῶν ὑπολοίπων ἕντεκα καί τοῦ εὐρυτέρου κύκλου τῶν ἐβδομήκοντα, διότι ἡ συμβολή τους στήν ἐπέκτασή Της στά ἔθνη ὑπῆρξε καθοριστική.

Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός τούς κάλεσε ὡς συνεργάτες καί συνεχιστές τοῦ ἀπολυτρωτικοῦ Του ἔργου. «Ἐγώ ἐξελεξάμην ὑμᾶς, καί ἔθηκα ὑμᾶς ἵνα ὑμεῖς ὑπάγετε καί καρπόν φέρητε, καί ὁ καρπός ὑμῶν μένῃ» (Ἰωάν. 15·16), «Καθώς ἀπέσταλκέ με ὁ Πατήρ, καγώ πέμπω ὑμᾶς» (Ἰωάν. 20·21). Τούς παράγγειλε· «Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη» (Ματθ. 28·19) καί «ἔσεσθέ μοι μάρτυρες... ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς» (Πράξ. 1·8). Τούς προειδοποίησε ὅμως ὅτι «ἰδού ἐγώ ἀποστέλλω ὑμᾶς ὡς πρόβατα ἐν μέσῳ λύκων» (Ματθ.10·16), ὑπενθυμίζοντάς τους ὅτι τό ἔργο τους δέν θά εἶναι εὔκολο.

Δέν τούς ἐπέλεξε ἀπό τήν ἐλίτ τῆς τότε ἀριστοκρατίας, ἤ τῶν πολιτικά ἰσχυρῶν, ἤ τῶν οἰκονομικά δυνατῶν, ἤ τῆς διανόησης, διότι ἡ διαφθορά, ἡ κατάπτωση καί ἡ ἔπαρση ἦταν τό κύριο χαρακτηριστικό αὐτῶν τῶν τάξεων. Ἀντίθετα τούς ἐπέλεξε ἀπό τούς ἄσημους, ἀδύναμους καί ἀγράμματους ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι βίωναν τήν δυστυχία καί τήν κακοδαιμονία τῆς πτώσεως καί τῆς ἁμαρτίας καλλίτερα ἀπό τούς πρώτους καί καλλιεργοῦσαν ἔντονα στήν ψυχή τους τήν προσδοκία τῆς ἀπό τό Θεό ἀπολυτρώσεως. Εἶναι χαρακτηριστικά τά λόγια τοῦ ἀποστόλου Παύλου· «Ἐπειδή γάρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διά τῆς σοφίας τόν Θεόν... τά μωρά τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα τούς σοφούς καταισχύνῃ, καί τά ἀσθενῆ τοῦ κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός ἵνα καταισχύνῃ τά ἰσχυρά καί τά ἀγενῆ τοῦ κόσμου καί τά ἐξουθενημένα ἐξελέξατο ὁ Θεός, καί τά μή ὄντα, ἵνα τά ὄντα καταργήσῃ, ὅπως μή καυχήσηται πᾶσα σάρξ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.» (Α´ Κορ.1· 21-29).

Τό ῞Αγιο Πνεῦμα κατά τήν ἁγία ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς (Πράξ. 2ο κέφ.) μεταμόρφωσε τούς ἀσήμους καί δειλούς καί ἀγραμμάτους ψαράδες σέ σοφούς ἄνδρες, σέ πανίσχυρες προσωπικότητες, σέ ὁλόφωτες ὑπάρξεις, οἱ ὁποῖοι καταύγασαν τήν οἰκουμένη. ῾Η συγκλονιστική ἐμπειρία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου καί ἡ ἐπέλευση τῆς δυνάμεως τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος ἔδωσαν σέ αὐτούς ἀφάνταστη ὁρμή. Διασκορπίστηκαν σέ ὅλον τόν κόσμο γιά νά διαλαλήσουν τό νέο, ἐλπιδοφόρο καί σωτήριο μήνυμα τῆς ἐν Χριστῷ ἀπολυτρώσεως τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Οἱ πυρωμένες ἀπό θεῖο ζῆλο καρδιές τους καί τό φλογερό τους κήρυγμα ἔκαναν τίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων νά δονοῦνται ἀπό λαχτάρα γιά λύτρωση. Ὁ σπόρος τοῦ Εὐαγγελίου ρίχνονταν ἀπό αὐτούς τούς ἄοκνους καί θείους ἐργάτες σέ κάθε μέρος τῆς οἰκουμένης καί αὐτός αὔξανε θεαματικά.

Τά σκοτάδια τῆς πλάνης διαλύονταν μέ τό ἄκουσμα τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας. Οἱ δεισιδαίμονες τυραννικές ἀντιλήψεις παραμερίζονταν μπροστά στήν πνευματική ἐλευθερία τοῦ χριστιανικοῦ μηνύματος. Οἱ ἀσήμαντοι αὐτοί ἁλιεῖς τῆς Γαλιλαίας ἔστρεψαν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου στόν δρόμο τῆς ἀνθρωπιᾶς, τοῦ πολιτισμοῦ καί τῆς προόδου. Οἱ ταπεινοί καί καταφρονημένοι ἄνθρωποι τῆς παλαιᾶς ἐποχῆς, οἱ ὁποῖοι δέν εἶχαν μεγαλύτερη ἀξία ἀπό ἐκείνη τῶν ζώων καί τῶν πραγμάτων, ἀναδείχτηκαν, χάρις στό κήρυγμα ἐκείνων, γιά πρώτη φορά ὡς ἀνθρώπινες ἀξίες καί ἀκόμα περισσότερο, ὡς ζωντανές εἰκόνες τοῦ Θεοῦ! Πολλοί ἰσχυροί κατάλαβαν ὅτι ἡ ἐγκόσμια ἰσχύς τους δέν εἶχε πραγματική ἀξία καί τήν ἀποποιήθηκαν. Μιά νέα πρωτόγνωρη παγκόσμια ἀδελφότητα γεννήθηκε στόν κόσμο, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὡς μιά νέα πραγματικότητα ἀγάπης καί συναδελφώσεως τῶν ἀνθρώπων καί τῶν λαῶν, μέσα στόν ἀπάνθρωπο κόσμο τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ κακοῦ, ὡς μέσον σωτηρίας καί ἀπολυτρώσεως ἀπό τήν δουλεία τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς.

῾Η ἀνθρωπότητα καί ὁ σύγχρονος πολιτισμός ὀφείλει μεγάλη εὐγνωμοσύνη στούς ἁγίους Ἀποστόλους. ῞Ο,τι δέν κατόρθωσε ἡ διανόηση καί ἡ δύναμη τοῦ ἀρχαίου κόσμου, τό κατόρθωσε ἡ χορεία τῶν Μαθητῶν καί Ἀποστόλων τοῦ Χριστοῦ. ῞Ομως ὁ κόσμος, δυστυχῶς, ὄχι μόνο δέν ἐκτίμησε τήν προσφορά τους, ἀλλά τό ἀντίθετο, ἔκαμε ὅ,τι μποροῦσε γιά νά ματαιώσει καί νά γκρεμίσει ὅ,τι ἐκεῖνοι ἔκτιζαν. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος περιέγραψε πολύ παραστατικά τίς δυσκολίες τῆς ἀποστολῆς τους ὡς ἐξῆς· «῾Ημᾶς τούς ἀποστόλους ἐσχάτους ἀπέδειξεν, ὡς ἐπιθανατίους, ὅτι θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις· ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν, ὑμεῖς φρόνιμοι ἐν Χριστῷ, ἡμεῖς ἀσθενεῖς, ὑμεῖς δέ ἰσχυροί· ὑμεῖς ἔνδοξοι, ἡμεῖς δέ ἄτιμοι. ἄχρι τῆς ἄρτι ὥρας καί πεινῶμεν καί διψῶμεν καί γυμνητεύομεν καί κολαφιζόμεθα καί ἀστατοῦμεν καί κοπιῶμεν ἐργαζόμενοι ταίς ἰδίαις χερσί· λοιδορούμενοι εὐλογοῦμεν, διωκόμενοι ἀνεχόμεθα, βλασφημούμενοι παρακαλοῦμεν· ὡς περικαθάρματα τοῦ κόσμου ἐγενήθημεν, πάντων περίψημα ἕως ἄρτι» (Α´ Κορ.4· 9-13). Οἱ μύριες αὐτές δυσκολίες, οἱ κακουχίες, οἱ κόποι καί προπαντός οἱ ἀπάνθρωποι διωγμοί δέν τούς πτόησαν. Τό ἔργο τους καρποφοροῦσε, διότι τό αὔξανε τό ἐνοικοῦν στήν Ἐκκλησία ῞Αγιο Πνεῦμα (Ἰωάν.15·26).

Τό ἔργο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων συνεχίστηκε καί συνεχίζεται διά τῶν διαδόχων αὐτῶν. Σέ κάθε μέρος, ὅπου ἵδρυαν τοπικές ἐκκλησίες, χειροτονοῦσαν ἐπισκόπους καί πρεσβυτέρους γιά νά συνεχίσουν τό ἔργο τους. Γράφει ὁ ἅγιος Λουκᾶς στό βιβλίο τῶν Πράξεων, τό κατ’ ἐξοχήν βιβλίο τῆς ἱεραποστολῆς τῆς Ἐκκλησίας μας· «Χειροτονήσαν-τες δέ αὐτοῖς πρεσβυτέρους κατ’ ἐκκλησίαν καί προσευξάμενοι μετά νηστειῶν παρέθετο αὐτούς τῷ Κυρίῳ, εἰς ὅν πεπιστεύκασι» (Πράξ.14· 23). Αὐτή ἡ ἀδιάκοπη διαδοχή συνεχίζεται ὡς σήμερα καί χαρακτηρίζεται ὡς ἀδιάκοπη διαδοχή προσώπων καί πίστεως καί γι’ αὐτό ὀνομάζεται ἡ Ἐκκλησία μας Ἀποστολική. ῞Ολοι λοιπόν ὅσοι ἐργάζονται στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, κληρικοί καί λαϊκοί συνεχίζουν κατ’ οὐσίαν τό ἔργο τῶν ἁγίων Ἀποστόλων. Τόσο μεγάλο εἶναι τό ἔργο πού ἐπιτελοῦν!

Ἐμεῖς οἱ ἐνορίτες τῶν ῾Αγίων Ἀποστόλων καί οἱ προσκυνητές τῆς σεπτῆς ἑορτῆς τῶν «Συνεργῶν τοῦ Χριστοῦ» (Β´ Κορ.6· 1), ἔχοντας ὅλα αὐτά ὑπόψη μας, πρέπει νά ἀποδίδουμε σέ αὐτούς τήν ἁρμόζουσα τιμή, διότι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία εἶναι θεμελιωμένη πάνω σέ αὐτές τίς μεγάλες προσωπικότητες. Αὐτό τό βεβαιώνει ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης, ὁ ὁποῖος εἶδε στήν Ἀποκάλυψη τήν θριαμβεύουσα ἐν οὐρανοῖς Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, θεμελιωμένη ἐπί «θεμελίους δώδεκα καί ἐπ’ αὐτῶν δώδεκα ὀνόματα τῶν δώδεκα ἀποστόλων τοῦ Ἀρνίου» (Ἀποκ.10· 21).