Η εορτή της Αναλήψεως του Κυρίου στο Αρχαίο Μοναστήρι της Καισαριανής
Με την δέουσα λαμπρότητα και ιεροπρέπεια εορτάσθηκε η Δεσποτική εορτή της εις ουρανούς Αναλήψεως του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού στην Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου, γνωστή ως Μονή Καισαριανής (Αρχαίο).
Πιστοί από διάφορες περιοχές του λεκανοπεδίου συνέρευσαν στο Αρχαίο Μοναστήρι της Καισαριανής για να συμμετάσχουν στην Θεία Λειτουργία την οποία τέλεσε ο Πανοσιολογιώτατος Αρχιμανδρίτης π. Ειρηναίος Παναγιωτόπουλος. Στην σύντομη ομιλία του ο π. Ειρηναίος αναφέρθηκε στην Ανάληψη του Κυρίου Ιησού Χριστού και στο θαύματα που κατά το παρελθόν συνέβαινε την ώρα του Αγιασμού.
Μετά το πέρας της Θείας Ευχαριστίας, κατά το παλαιόν έθος μετέβησαν όλοι στο Παρεκκλήσιο της Αναλήψεως, το οποίο βρίσκεται σε απόσταση 500 περίπου μέτρων από την Μονή και ετέλεσαν σε ανάμνηση του επισυμβαίνοντος θαύματος, την ακολουθία του Αγιασμού.
Λίγα λόγια για το μοναστήρι.
Η Μονή Καισαριανής βρίσκεται στη δυτική πλευρά του Υμηττού. Στις πηγές αναφέρεται ακόμα ως Κυριανή ή Σάνκτα Συργιανή.
Το πρώτο χριστιανικό κέντρο είχε ιδρυθεί νοτιοδυτικότερα, στο λόφο του «Κοιμητηρίου των Πατέρων» ή Φραγκομονάστηρο, όπου σώζονται ερείπια παλαιοχριστιανικής βασιλικής και ναού μεταβατικού τύπου 10ου αι. Την περίοδο της φραγκοκρατίας κτίστηκε εκεί ο ναός του Αγ. Μάρκου ή Φραγκομονάστηρο και το 17ο αι. ο ναός των Ταξιαρχών.
Η μονή Καισαριανής υπήρξε, για πολλά χρόνια, οικονομικά εύρρωστη και διέθετε αξιόλογη βιβλιοθήκη. Το 1833 διαλύθηκε με διάταγμα της Αντιβασιλείας του Όθωνα.
Το μοναστηριακό συγκρότημα περιβάλεται από υψηλό περίβολο, με δύο πύλες, ανατολικά και δυτικά. Έξω από την ανατολική πύλη υπάρχει η πηγή του Κριού ή Κοτς Μπασί, ονομασία που οφείλεται στην αρχαϊκή υδρορρόη, που αποδίδει κεφάλι κριού.Από τη βυζαντινή περίοδο διατηρούνται το καθολικό, δηλαδή ο κυρίως ναός, και ο λουτρώνας που ανάγονται στα τέλη του 11ου-αρχές 12ου αι.
Το καθολικό, αφιερωμένο στα Εισόδια της Θεοτόκου, ανήκει στον αρχιτεκτονικό τύπο του σταυροειδούς, εγγεγραμμένου ναού και φέρει τοιχογραφίες του 18ου αι. Ο νάρθηκας αποτελεί προσθήκη του 17ου αι. και οι σύγχρονες του τοιχογραφίες είναι έργο του πελοποννήσιου ζωγράφου Ιωάννη Ύπατου. Την ίδια εποχή προστέθηκε, στα νότια, το παρεκκλήσι του Αγίου Αντωνίου.Η παλαιότερη σωζόμενη τοιχογραφία με μορφή Θεοτόκου Δεομένης, 14ου αι., βρίσκεται εξωτερικά του καθολικού και είναι ορατή από το εσωτερικό του παρεκκλησίου.
Ο λουτρώνας της μονής, νότια του καθολικού, είναι τρουλλαίος, κτισμένος με πλινθοπερίκλειστο σύστημα. Στους μεταβυζαντινούς χρόνους ενσωματώθηκε σε ένα κτιριακό σύμπλεγμα διαφόρων κατασκευαστικών φάσεων και τμήμα του λειτούργησε ως ελαιοτριβείο.
Δυτικά του καθολικού βρίσκεται το μεταβυζαντινό συγκρότημα της τράπεζας, ενώ στη θέση του, ακολουθώντας τον ίδιο άξονα, έχουν βρεθεί και ίχνη παλαιότερης τράπεζας.
Τα μεταβυζαντινά κελλιά, χώροι διαμονής των μοναχών, αναπτύσσονται στη νότια πλευρά του περιβόλου. Διαμορφώνεται μία κύρια, διώροφη σήμερα, πτέρυγα που διαχωρίζεται από τριώροφο κτίσμα, γνωστό ως Πύργος των Μπενιζέλων.
