Ἡ  Προεκλεγμένη  

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

Τήν 1η Σεπτεμβρίου ἀρχίζει τό νέο ἐκκλησιαστικό ἔτος πού ἐγκαινιάζει τόν ἐτήσιο κύκλο τῶν ἑορτῶν τῆς Ἐκκλησίας.

Σέ προηγούμενο σημείωμά μας τήν 31.8.2013 εἴχαμε ἐξηγήσει τά βιβλικά καί θεολογικά δεδομένα αὐτῆς τῆς ρυθμίσεως, πού ἐνῶ ὁ Μάρτιος εἶναι ὁ πρῶτος μῆνας τοῦ ἔτους γιά τήν κτίση θεωροῦμε τόν ἕβδομο (μετρώντας ἀπό τόν πρῶτο Μάρτιο), ὅπως ἰσχύει μέχρι σήμερα πρῶτο μῆνα ἐκκλησιαστικά.

Στόν ἐτήσιο κύκλο τῶν ἑορτῶν ἡ Ἐκκλησία ἑορτάζει ἕνα καί μοναδικό γεγονός τήν ἐνανθρώπιση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας λυτρώσεως καί πνευματικῆς ἀποκαταστάσεως μας.

Μέ τίς διάφορες ἑορτές ἑορτάζονται διάφορες φάσεις αὐτοῦ τοῦ μοναδικοῦ γεγονότος. Ἔτσι ὁ ἑορτολογικός κύκλος ἀνοίγει μέ τήν γέννηση τῆς Θεοτόκου.

Ἡ ζωή τῆς Παναγίας Παρθένου Μαρίας τῆς Θεομήτορος δέν ἀρχίζει, ὅπως ἡ δική μας, μέ τή γέννηση. Κανείς ἀπό μᾶς δέν ἔχει ζωή ἤ ἱστορία πολύ πρίν γεννηθεῖ. Ἡ Παρθένος Μαρία ἔχει ζωή καί ἱστορία ἔχει πολύ πρίν γεννηθεῖ. Κανείς δέν μᾶς σκεπτόταν. Κανείς δέν ἤξερε κάτι γιά μᾶς πρίν ν’ ἀνοίξωμε τά μάτια στό φῶς τοῦ ἥλιου. Κανείς δέν μᾶς ἐγνώριζε. Κανείς δέν μᾶς ἀνέμενε. Κανείς δέν μᾶς ἀγαποῦσε. Κανείς δέν μιλοῦσε γιά μᾶς. Πολύ διαφορετικά ὅμως συνέβη γιά τήν Παρθένο Μαρία τήν Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ. Χιλιάδες χρόνια πρίν νά γεννηθεῖ ἡ Παρθένος Μαρία ἦταν γνωστή: α΄. στήν Πρόνοια τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ, β΄. στή σκέψη καί στήν καρδιά τῶν προσδοκούντων τήν ἔλευση τοῦ Λυτρωτοῦ, ὅλων τῶν γενεῶν, πού ἔζησαν  πρίν ἀπό τή γέννησή της, γ΄. στίς προφητεῖες τῶν Προφητῶν καί Δικαίων.

α΄. Στήν Πρόνοια τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ.

Ἡ Παναγία προϋπῆρξε στήν Πρόνοια τοῦ Δημιουργοῦ μέ τρόπο πολύ διαφορετικό ἀπ’ ὅ, τι συμβαίνει μέ τά ἄλλα πλάσματα. Ὁ Δημιουργός Θεός ἔχει μπρός Του ἀπό πάντα προαιωνίως ὅλα μαζί τά δημιουργήματά Του καί κάθε πλάσμα ξεχωριστά, πού μέ τήν παντοδυναμία Του καί τήν καλωσύνη Του θά καλέσει κάποτε στή ζωή κατά τήν ἐξέλιξη τῶν αἰώνων. Γιά τήν Παρθένο Μαρία ἡ Πρόνοια καί ἡ Βούληση τοῦ Δημιουργοῦ Θεοῦ ἐκδηλώθηκε μέ ξεχωριστό ἐντελῶς τρόπο, διαφορετικό καί πιό τέλειο ἀπό κάθε ἄλλο πλάσμα.

Αὐτό προκύπτει ἀπό τήν θαυμαστή προφητεία πού λέχθηκε ἀπό τόν Θεό ἀμέσως μετά τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς Του ἀπό τούς Πρωτοπλάστους στόν Παράδεισο, ὅτι ὁ ἀπόγονος τῆς γυναικός θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ ὄφεως, ἤτοι τοῦ παμπονήρου καί δολίου Διαβόλου

«Ἔχθραν θήσω ἀνά μέσον σοῦ καί ἀνά μέσον τῆς γυναικός. Καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματός σου, καί ἀνά μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. Αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καί σύ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν» (Γενέσεως γ’, 53).

Στήν προφητεία αὐτή βλέπουμε τόν ἐξαιρετικό προορισμό τῆς Παρθένου Μαρίας στό μυστήριο τῆς θείας οἰκονομίας γιά τήν σωτηρία τοῦ γένους τῶν ἀνθρώπων. Αὐτόν τό προορισμό κλήθηκε ἡ ταπεινή Κόρη τῆς Ναζαρέτ νά ἀποδεχθεῖ καί νά ἐκπληρώσει, ὅταν τήν ἐπισκέφθηκε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριήλ κάλεσε τήν Παρθένο Μαρία νά συνεργασθεῖ στό Μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ (Λουκᾶ α΄ 26-38).

Αὐτήν προώριζε μέ τρόπο βέβαιο καί καθωρισμένο γιά τήν ἀποστολή πού εἰδικά τῆς ἀνέθεσε. Τήν προώριζε νά εἶναι ἡ Μητέρα τοῦ Μονογενοῦς ἐνσαρκωμένου Υἱοῦ Του, νά διακονήσει τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τῆς προκαθώριζε ὅλες τίς ἀναρίθμητες χάριτες καί ὅλα τά ὑπερφυσικά προνόμια πού εἶχε ἀνάγκη γιά τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑψηλῆς καί μεγάλης ἀποστολῆς Της.

Προαιωνίως ὁ Θεός εἶχε ἀποφασίσει καί σχεδιάσει νά ἐπικοινωνήσει προσωπικά μέ τόν Λόγο Του μέ τά Δημιουργήματά Του καί νά ἑνωθεῖ ὑποστατικά μέ τήν ἀνθρώπινη φύση, σύμφωνα μέ τό ἀποκεκαλυμμένο μυστήριο τοῦ Χριστοῦ «Ὅ ἑτέραις γενεαῖς οὐκ ἐγνωρίσθη τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων ὡς νῦν ἀπεκαλύφθη τοῖς ἁγίοις ἀποστόλοις αὐτοῦ καὶ προφήταις ἐν Πνεύματι» (Πρός Ἐφεσίους γ΄ 5). Γιά νά προγματοποιηθεῖ αὐτό τό θεῖο σχέδιο ὁ Θεός εἶχε ἐκλέξει τήν Μητέρα τοῦ Υἱοῦ Του, πού ἦταν ἡ Παρθένος Μαρία. Προαιωνίως εἶχε καθορίσει νά ἀναλάβει τήν ἀνθρώπινη φύση στούς κόλπους τῆς Παρθένου Μαρίας, ἐξυψώνοντας Την ἐπάνω ἀπ’ ὅλα τά πλάσματα.

Ἡ ἐξύψωση αὐτή ξεχωρίζει τήν Παρθένο ἀπ’ ὅλα τά πλάσματα, τόσο ἀπό τούς ἐκλεκτούς τοῦ οὐρανοῦ, ὅσο καί ἀπό τούς δικαίους τῆς γῆς, ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἀπό τούς ἀγγέλους καί ἀποτελεῖ γι’ Αὐτή ἕνα μοναδικό προορισμό, ἐκτός καί ὑπεράνω κάθε ἄλλου πλάσματος.

Ἀφοῦ παραδεχθοῦμε τήν αἰώνια ἀπόφαση τῆς ἐνσαρκώσως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ μέ τή συνεργασία τῆς Παρθένου Μαρίας, δέν μποροῦμε νά σκεφθοῦμε τόν Ἰησοῦ Χριστό χωρίς τούς ἐκλεκτούς Του στή δόξα τοῦ οὐρανοῦ, χωρίς τούς πιστούς Του στή γῆ, δέν μποροῦμε νά Τόν σκεφθοῦμε χωρίς τή θεία Μητέρα Του, γιατί Αὐτός εἶναι ἀπό πάντα καθωρισμένος κι ἀγαπημένος Υἱός τοῦ Πατρός κατά τήν θεότητα καί Υἱός τῆς Παρθένου κατά τήν ἀνθρωπότητα.

Γι’ αὐτό ἀπό πάντα, «πρό αἰώνων», ἔπειτα ἀπό τόν Ἰησοῦ Χριστό, ἡ Παρθένος Μαρία κατέχει ἰδιαίτερη θέση στήν βούληση τοῦ Θεοῦ, τῶν τριῶν θεϊκῶν Προσώπων, τοῦ Πατρός, ὡσάν Κεχαριτωμένη Κόρη, ἀριστούργημα τῆς δημιουργίας, τοῦ Υἱοῦ ὡσάν Μητέρα Του, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ὡσάν Νύμφη ἐκλεκτή.

β΄. Στήν σκέψη τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπό τό προαιώνιο σχέδιο τοῦ Δημιουργοῦ, ἄς περάσωμε στήν «ἐν χρόνῳ» ἐκτέλεσή Του.

«Ἐ ν   ἀ ρ χ ῇ   ὁ   Θ ε ό ς   ἐ π ο ί η σ ε   τ ό ν   ο ὐ ρ α ν ό ν  κ α ί   τ ή ν γ ῆ ν», λέγει τό κείμενο τῆς ἁγίας Γραφῆς (Γενέσεως α΄ 1). Δημιουργήθηκαν ἀλληλοδιαδόχως σέ μεγάλα διαστήματα χρόνου τά ἄψυχα ὄντα, ἔπειτα τά φυτά, ἔπειτα τά ζῶα καί τέλος — ὅταν τό κάθε τι ἦταν ἕτοιμο γιά νά τόν ὑποδεχθῆ — ὁ ἄνθρωπος. Ἡ πρώτη ἀνθρωπίνη οἰκογένεια πλάστηκε σέ κατάσταση τελειότητος, τόσο ὡς πρός τό σῶμα, ὅσο καί πρός τήν ψυχή. Ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα ἔλαβαν μιά φύση προικισμένη μέ ὅλα τά δῶρα τῆς χάριτος καί ἀπελάμβαναν μιά τελεία εὐτυχία ἀπηλλαγμένοι ἀπό κάθε κακό. Ἐπί πλέον ὁ Θεός τούς εἶχε καταστήσει ἀρχηγούς τοῦ ἀνθρωπίνου γένους καί τούς εἶχε δώσει τήν ἐξουσία νά μεταβιβάζουν στούς ἀπογόνους τους, ὄχι μόνον τή φυσική ζωή, ἀλλά ἀκόμα καί τήν ὑπερφυσική. Δυστυχῶς, ὅμως, ἔχασαν πολύ γρήγορα ἀπό ὑπαιτιότητά τους τά θαυμαστά αὐτά προνόμια μέ τά ὁποῖα ὁ Θεός τούς εἶχε προικίσει. Ἔχασαν τήν ἁγιάζουσα Χάρη, τήν ἀθανασία καί τόν ἐπίγειο παράδεισο. Δέν τούς ἐναπέμεινε παρά ἡ ἀνθρωπίνη φύση σέ μιά ἔσχατη φτώχεια καί εὐτέλεια δηλαδή ἕνα σῶμα ὑποκείμενο στόν πόνο, στήν ἀσθένεια καί στό θάνατο· καί μιά ψυχή μέ ταραγμένες ἱκανότητες ἀπό τίς ἄτακτες ἐπιθυμίες τῶν αἰσθήσεων καί ἀπό τά ἔνοχα πάθη τῆς διανοίας καί τῆς καρδιᾶς.

Ἡ δυστυχία τους — καί ἡ δική μας — θά ἦταν ἀθεράπευτη, ἄν ὁ ἴδιος ὁ Θεός δέν τούς εὐσπλαγχνιζόταν καί δέ τούς ἔδινε τήν ὑπόσχεση ὅτι θά τούς στείλει ἕνα Λυτρωτή «Καὶ αὐτὸς προσδοκία ἐθνῶν» (Γενέσεως μθ΄ 10).

Μέ αὐτή τήν ὑπόσχεση ἡ Παρθένος Μαρία παίρνει τήν θέση Της στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητος. Ὅπως καί ὁ Υἱός της, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, προϋπῆρξε στόν κόσμο αὐτό πρίν ἀκόμα γεννηθεῖ, ἔτσι τόσο ἡ Παρθένος Μαρία ὅσο καί ἡ ἀποστολή της προαναγγέλθηκαν.

Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ ἦταν γιά τόν Ἀδάμ καί τήν Εὔα ἀκτίνα φωτός στή ζοφερή νύχτα πού εὑρέθηκαν μετά τήν παράβαση τῆς ἐντολῆς. Κατάλαβαν ὅτι ἡ δυστυχία τους κάποτε θά τελείωνε, τό σφάλμα τους θά διορθωνόταν καί μιά γυναίκα θά γεννοῦσε Ἐκεῖνον πού θά συνέτριβε τήν κεφαλή τοῦ φιδιοῦ, δηλαδή θά διέλυε τό βασίλειο τοῦ Σατανᾶ καί θά ἐγκαθιστοῦσε τό βασίλειο τοῦ Θεοῦ.

Τί παρηγορητικό ὅραμα! Στό θλιμμένο πρόσωπο τῶν Πρωτοπλάστων καί μπρός στά δακρυσμένα τους μάτια ἐμφανίζεται ἡ εἰκόνα τοῦ Λυτρωτοῦ καί τῆς Μητέρας Του! Βέβαιοι γιά τό μέλλον, πίστευσαν στή θεϊκή ὑπόσχεση καί ἀνέπνευσαν ἐλπίζοντας.

Ἡ ἐλπίδα τους δέν ἦταν ματαία, ἡ πίστη τους δέν τούς ἐξαπάτησε ὅτι μιά μέρα ὁ κόσμος θά σωθεῖ. Καί οἱ Πρόγονοί μας γιά νά μειώσουν τήν λύπη ὅτι θά μεταδίδουν μιά ἐλαττωματική ζωή καί μιά κληρονομιά θανάτου στούς ἀπογόνους τους, φρόντισαν νά τούς μεταδώσουν τήν μακαρία καί ἀδιάψευστη ὑπόσχεση τοῦ Δημιουργοῦ.

Ἡ ὑπόσχεση αὐτή δέν θά σβύσει ποτέ ἐντελῶς ἀπό τή μνήμη τῶν ἀνθρώπων. Θά μεταδοθεῖ σέ ὅλη τήν ἐπιφάνεια τῆς γῆς καί οἱ ἄνθρωποι νοσταλγικά θά ἀναζητοῦν καί θά ἀναμένουν Ἐκεῖνον πού θά φέρει τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ καί θά ἀπαλλάξει τόν κόσμο ἀπό τά κακά τῆς πονηρίας.

Ὁ δίκαιος Συμεών ζοῦσε μ’ αὐτή τήν ὑπόσχεση καί τό ἅγιο Πνεῦμα τοῦ εἶχε φανερώσει ὅτι «Καὶ ἦν αὐτῷ κεχρηματισμένον ὑπὸ τοῦ Πνεύματος τοῦ ῾Αγίου μὴ ἰδεῖν θάνατον πρὶν ἢ ἴδῃ τὸν Χριστὸν Κυρίου» (Λουκᾶ β΄ 26)

  * * * * *

ΙΙΙ

Προφητεῖες γιά τήν Παρθένο Μαρία*

Ἡ ὑπόσχεση τοῦ Θεοῦ στούς Προπάτορες ἐπαναλήφθηκε στούς κατοπινούς αἰῶνες μέ τούς Προφῆτες πού φωτίσθηκε πιό λεπτομερειακά.

Περίπου 750 χρόνια πρίν γεννηθῆ ἡ Παρθένος Μαρία στήν Ἰουδαία βασίλευε ὁ Ἄχαζ. Ὁ Ἄχαζ εἶχε ἀνέλθει στό θρόνο σέ ἡλικία εἴκοσι ἐτῶν. Νέος, χωρίς φόβο Θεοῦ, ἐξέκλινε ἀπό τό δρόμο τῆς ἀρετῆς, ἀκολούθησε τίς δεισιδαιμονίες τῶν εἰδωλολατρῶν καί πρόσφερε θυμίαμα στό ἄγαλμα τοῦ Βαάλ (Θεός τῶν Ἀσσυρίων σάν τόν Δία τοῦ Ἑλληνικοῦ Δωδεκαθέου). Ἄν καί ἀπόγονος τοῦ εὐσεβοῦς βασιλέως Δαυίδ ἀπαρνήθηκε τόν ἀληθινό Θεό τῶν Ἰσραηλιτῶν καί ἔγινε εἰδωλολάτρης.

Ἐναντίον του ξεσηκώθηκαν ὁ Ρασίν, βασιλιᾶς τῆς Συρίας καί ὁ Φακεέ βασιλιᾶς τοῦ Ἰσραήλ καί περιεκύκλωσαν τήν Ἱερουσαλήμ.

Σέ αὐτή τήν κατάσταση τῆς πολιορκίας ὁ Θεός στέλλει τόν προφήτη Ἠσαΐα καί γιά μιά νέα πάλι φορά θέλει νά δείξει τήν εὐσπλαγχνία Του στό λαό Του. Σταλμένος ἀπό τόν Θεό ὁ Ἠσαΐας πηγαίνει πρός τόν Ἄχαζ. Τόν συναντᾶ στήν πηγή τοῦ Σιλωάμ καί ἐν ὀνόματι τοῦ Θεοῦ τοῦ ὑπόσχεται σωτηρία καί τοῦ ἐκθέτει τό θεϊκό μήνυμα: Νά μήν ἔχει κανένα φόβο ἀπό τήν πολιορκία τῶν δύο βασιλέων, νά μήν ἔχει καμία ἐμπιστοσύνη σέ ξένη βοήθεια τήν ὁποία ζητοῦσε ἀπό τούς Αἰγυπτίους μόνο νά ἔχει τελεία ἐμπιστοσύνη στά λόγια τοῦ Θεοῦ.

Ὁ βασιλεύς σιωπᾶ καί ἀπιστεῖ. Τότε ὁ προφήτης τοῦ λέγει: «Αἴτησαι σεαυτῷ σημεῖον παρά Κυρίου Θεοῦ σου εἰς βάθος, ἤ εἰς ὕψος». «Ζήτησε γιά τόν ἑαυτό σου ἀπό τό Θεό τόν Κύριό σου ἕνα σημεῖο, ζήτησε το στό βάθος ἤ στό ὕψος τοῦ οὐρανοῦ». Ταραγμένος ὁ Ἄχαζ ἀρνεῖται νά ζητήση τέτοιο σημεῖο: «Οὐ μή αἰτήσω, οὐδε μή πειράσω Κύριον. «Ὄχι ὄχι, ἀπαντᾶ ὁ Ἄχαζ, δέ θά ζητήσω τέτοιο σημεῖο οὔτε θέλω νά πειράζω τόν Θεό;». Ἡ ἀπάντησή του ὅμως δέν ἦταν εἰλικρινής, ἀλλά ὑποκριτική καί προσποιητή. Θέλει νά κρύψει τήν ἀπιστία του πίσω ἀπό τίς διατάξεις τοῦ Νόμου. «Μή πειράσης Κύριον τόν Θεόν σου» ὡσάν τό νά δεχθεῖ κανείς τήν προσφορά τοῦ Θεοῦ μέ πίστη στήν εὐσπλαγχνία Του θεωρεῖται πείραγμα τοῦ Θεοῦ.

Τότε ὁ Ἠσαΐας διατρέχοντας μέ τό προφητικό χάρισμα τό μέλλον λέγει: «Ἀκούσατε δή, οἶκος Δαυίδ... δώσει Κύριος αὐτός ὑμῖν σημεῖον: Ἰδού ἡ παρθένος ἐν γαστρί λήψεται καί τέξεται υἱόν καί καλέσεις τό ὄνομα αὐτοῦ Ἐμμανουήλ» (Ἠσαΐου ζ’, 13-14).

Στά λόγια αὐτά δέν ἔχομε μόνο τήν προφητεία καί τήν ὑπόσχεση ὅτι θά ἔλθη στόν κόσμο ἡ Παρθένος Μαρία, ἀλλά καί μιά ἐπίσημο βεβαίωση γιά τά προνόμια, πού θά Τήν στολίσουν. Ἡ Μαρία θά εἶναι Μητέρα καί Παρθένος. Ἡ πρώτη ὑπόσχεση βεβαίωνε ὅτι μιά γυναίκα, ἀφοῦ γίνη μητέρα, θά ἔφερε τήν ἐπανόρθωση γεννώντας Αὐτόν πού θά  συνέτριβε τόν Διάβολο.           Ἡ δευτέρα, δέν εἶναι ὑπόσχεση, ἀλλά προφητεία, τονίζει τά προνόμια τῆς Μητέρας. Θά εἶναι Μητέρα, ἀλλά καί Παρθένος. Δέ θά εἶναι μητέρα μέ τή συνεργασία τοῦ ἄνδρος, ἀλλά μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιατί ὁ Υἱός της δέν θά εἶναι μόνο ἄνθρωπος, ἀλλά καί Θεός. Δέ θά γεννηθῆ μέ τή συμβολή τοῦ ἀνδρός, ἀλλά μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ.

«Λήψεται καί τέξεται». Ὁ Προφήτης, πού βλέπει τήν Παρθένο Μαρία σέ μακρινό ὅραμα, ὁμιλεῖ μέ βεβαιότητα καί κύρος, ὅπως θά μιλήσει ὁ Ἄγγελος στόν Ἰωσήφ, στόν ὁποῖο θά ὑπενθυμίση τά ἴδια αὐτά λόγια. Ἦταν γνωστό ὅτι στήν ἀπολύτρωση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους θά συνεργαζόταν μιά γυναίκα, τώρα ὁ Προφήτης ἀναγγέλλει ὅτι αὐτή ἡ γυναίκα θά εἶναι Μητέρα χωρίς νά παύσει νά εἶναι Παρθένος.

 Ἐκτός ἀπ’ αὐτό τό κείμενο τοῦ Ἠσαΐα ἔχομε καί πολλά ἄλλα προφητικά στήν Παλαιά Διαθήκη, πού μιλοῦν γιά τήν Παρθένο Μαρία, ὅπως π.χ. στούς Ψαλμούς στό Ἆσμα Ἀσμάτων (4,7), στόν Ἱεζεκιήλ (4, 4,2), στόν Ἀββακούμ (5,2), στόν Ἱερεμία (31,22) καί ἄλλα πολλά.

Σ’ ἕνα ὕμνο τοῦ Ἰωάννου τοῦ Κουκουζέλου συμπεριλαμβάνονται σχεδόν ὅλες οἱ προφητικές ρήσεις γιά τό πάνσεπτο καί πάντιμο πρόσωπο τῆς Θεομήτορος καί τήν διακονία της στό μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ:

«Ἄνωθεν οἱ Προφῆται σέ προκατήγγειλαν, στάμνον, ράβδον, πλάκαν, κιβωτόν, λυχνίαν, τράπεζαν, ὄρος ἀλατόμητον, χρυσοῦν θυμιατήριον, πύλην ἀδιόδευτον καί θρόνον τοῦ βασιλέως οἱ Ποροφῆται σέ προκατήγγειλαν ἄνωθεν οἱ Προφῆται».

* Ἴδε Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ, Δανιήλ «Προτυπώσεις τοῦ μυστηρίου τῆς Θεοτόκου στήν Παλαιά Διαθήκη» Καισαριανή 2009.

      * * * * *

ΙV

Ἡ οὐράνια δόξα τῆς Παρθένου Μαρίας

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης στό 12ο κεφάλαιο τῆς Ἀποκαλύψεως περιγράφει τό ὅραμα τῆς ἐνδόξου τῆς περιβεβλημένης τόν ἥλιο Γυναικός καί τῆς πάλης Της μέ τόν Δράκοντα γιά νά προστατέψει τό ἀρτιγέννητο τέκνο Της.

Στό ὅραμα αὐτό, ὅπως καί σέ πολλές ἄλλες προφητεῖες, ὅπως ἑρμηνεύονται ἀπό πολλούς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ Παρθένος Μαρία, ἡ Μητέρα τοῦ Λυτρωτοῦ εἶναι τύπος τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ μητέρα τῶν πιστῶν.

Στήν ἁγία Γραφή ἀναφέρεται καί ἡ αἰώνια δόξα τῆς ἐνδόξου Ὑπερευλογημένης Ἀειπαρθένου καί Θεοτόκου Μαρίας.