ΟΙ ΔΥΟ ΔΟΥΛΕΙΕΣ
α΄ ἡ στήν ἁμαρτία καί β΄ ἡ στό θέλημα τοῦ Θεοῦ
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ
Ἡμερομηνία δημοσίευσης 20 Σεπτεμβρίου 2018
Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ Ἐκκλησία μέ τήν διακονία Της (θεία λατρεία, ἅγια Μυστήρια, διδαχή τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, φιλανθρωπία) ἀποβλέπει στήν ἀνακαίνηση τοῦ ἀνθρώπου, νά τόν ἀπελευθερώσει ἀπό τήν ἁμαρτία σεβόμενο καί πιστεύοντα στόν Ἕνα καί Ζωντανό Θεό, ζῶντα κατά τό ἅγιο θέλημά Του.
Τήν κατάσταση στήν ὁποία εὑρίσκοντο οἱ ἄνθρωποι πρό Χριστοῦ περιγράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Ρωμαίους ἐπιστολή του. Ὁ Χριστιανισμός ὅταν ἔφθασε στήν πρωτεύουσα τῆς ἀπεράντου Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, τήν Ρώμη, στήν καρδιά τοῦ ἀνθρώπινου πολιτισμοῦ (!) τῆς ἐποχῆς ἐκείνης εὗρε τούς ἀνθρώπους ἔχοντες:
«Καὶ καθὼς οὐκ ἐδοκίμασαν τὸν Θεὸν ἔχειν ἐν ἐπιγνώσει, παρέδωκεν αὐτοὺς ὁ Θεὸς εἰς ἀδόκιμον νοῦν, ποιεῖν τὰ μὴ καθήκοντα, πεπληρωμένους πάσῃ ἀδικίᾳ πορνείᾳ, πονηρίᾳ, πλεονεξίᾳ, κακίᾳ, μεστοὺς φθόνου, φόνου, ἔριδος, δόλου, κακοηθείας, ψιθυριστάς, καταλάλους, θεοστυγεῖς, ὑβριστάς, ὑπερηφάνους, ἀλαζόνας, ἐφευρετὰς κακῶν, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀσυνέτους, ἀσυνθέτους, ἀστόργους, ἀσπόνδους, ἀνελεήμονας » (Πρός Ρωμαίους α΄ 28-31).
Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ λοιποί κήρυκες τοῦ Εὐαγγελίου ἐργάζονταν γιά νά ἀπελευθερώσουν τούς ἀνθρώπους πού εὑρίσκονταν σέ αὐτή τήν ἠθική καί πνευματική κατάσταση πού ἦσαν ὑποδουλωμένοι στά πολυώνυμα κακά καί νά τούς καταστήσουν ἁγίους.
Γι’ αὐτό γράφοντας στούς ἤδη γενομένους Χριστιανούς ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέγει:
«Ἐλευθερωθέντες δὲ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας ἐδουλώθητε τῇ δικαιοσύνῃ» (Πρός Ρωμαίους στ΄ 18).
Ἀφοῦ ἐλευθερωθήκατε διά τῆς πίστεως στόν Χριστό καί ἀπαλλαγήκατε ἀπό τήν δουλεία τῆς ποικιλωνύμου ἁμαρτίας καί δεχθήκατε τόν ἀνακαινισμό σας διά τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας σέ νέο ἅγιο κατά Χριστό ἄνθρωπο κατασταθήκατε πλέον δοῦλοι στήν δικαιοσύνη. Δηλαδή ἐλευθερωθήκατε ἀπό κάθε ἁμαρτία, δέν εἶσθε πλέον δοῦλοι σ’ αὐτή, ἀλλά γίνατε ὑπήκοοι στήν δικαιοσύνη, μέ τήν ὁποία νοεῖται κάθε χριστιανική ἀρετή. Διότι ἡ θεία Χάρη σᾶς ἐνισχύει καί σᾶς καθιστᾶ ἱκανούς νά πράττετε ἔργα ἀρετῆς θεάρεστα, ἀντίθετα τῶν ὅσων πράττατε ὅταν ἤσασταν δοῦλοι τῆς ἁμαρτίας.
Λέγοντας ὅμως ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι δουλωθήκατε στήν δικαιοσύνη, δηλαδή ὑποταγήκατε στό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ σας, δέν ἐννοεῖ ὅτι ὅσοι πίστεψαν στόν Χριστό δουλώθηκαν σέ ὁμοία δουλεία μέ αὐτή τῆς ἁμαρτίας ἀλλάζοντας Δεσπότη. Κάθε ἄλλο. Διότι ἀπό τά δύο εἶδη δουλείας προκύπτουν ἀντίθετα ἀποτελέσματα.
*****
Τά ἀποτελέσματα τῆς δουλείας στήν ἁμαρτία εἶναι ἡ πνευματική ἀθλιότητα καί φθορά πού ὁδηγεῖ στόν θάνατο. Τό δέ ἀποτέλεσμα τῆς δουλείας τῆς ὑπακοῆς δηλαδή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ αἰώνια ζωή καί ἡ θεία δόξα:
«Τά γάρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος. Τό χάρισμα τοῦ Θεοῦ ζωή αἰώνιος» (Πρός Ρωμαίους στ΄ 23).
*****
Μερικοί ἀρχάριοι στήν κατά Χριστόν ζωή συνηθισμένοι στήν ἀχαλίνωτη ζωή τῆς προσκαίρου ἁμαρτωλῆς ἀπολαύσεως, λυποῦνται καί στεναχωροῦνται τρομερά, ὅταν θέλουν νά ἐργασθοῦν τήν ἀρετή, ἐπειδή τό φρόνημα τῆς σαρκός, οἱ σαρκικές ἐπιθυμίες πρός ἀπόλαυση, ἀντιτίθεται πρός τήν κατά Χριστό ζωή, ἁγιότητα καί ἀρετή, γι’ αὐτό κάθε χριστιανική ἀρετή τήν χαρακτηρίζουν ὡς δουλεία καί τυραννία. Ἀντίθετα ἡ ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀσυγκρίτως ἀνωτέρα πάσης ἄλλης ἐλευθερίας, διότι μέ τήν ὑπακοή του στό θέλημα τοῦ Θεοῦ ὁ ἄνθρωπος ζεῖ ὅπως ὁ Θεός, ἑνώνεται μέ τόν Θεόν καί δοξάζεται μαζί μέ τόν Θεό.
*****
Ὡς ἐκλεκτό «Δοῦλο τοῦ Θεοῦ» ὁ προφήτης Ἡσαΐας (νβ΄13 καί ἑξῆς) παρουσιάζει τόν Μεσσία Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό.
Ὡς τίτλο τιμῆς καί ἀξίωμα τόν χρησιμοποιοῦσαν αὐτοχαρακτηριζόμενοι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι «δοῦλοι Ἰησοῦ Χριστοῦ» στίς ἐπιστολές τους.
Γι’ αὐτό γιά τόν πιστό ὁ χαρακτηρισμός του ὡς δοῦλος τοῦ Θεοῦ πού χρησιμοποιοῦμε στήν Ἐκκλησία μας εἶναι τίτλος τιμῆς καί ὄχι ἀπαξίας.
