ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

Δημοσιεύθηκε 11 Ὀκτωβρίου 2018

          Ἡ πατρίδα «ἡ γῆ τῶν πατέρων», ἀνήκει στίς οὐσιώδεις πτυχές τῆς ἐμπειρίας τοῦ ἀνθρώπου.

          Στήν Παλαιά Διαθήκη ἡ ἔννοια τῆς πατρίδας κατέχει μιά σημαίνουσα θέση στήν πίστη καί τήν ἐλπίδα τῶν ἀνθρώπων, οἱ ὁποῖοι προπαρασκευάζονται ἀπό τήν ἔννοια τῆς ἐπίγειας πατρίδας νά ἀποδεχθοῦν τήν ὕπαρξη μιᾶς ἄλλης πατρίδας, τῆς οὐράνιας γιά τήν ὁποία προορίζονται ὅλοι οἱ ἄνθρωποι.

          Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, ἐπειδή εἶναι πλήρης καί τέλειος ἄνθρωπος, ἀπέκτησε καί τήν ἐμπειρία τῆς πατρίδας.

          Ἡ δική Του πατρίδα δέν ἦταν ὁποιασδήποτε χώρα, ἀλλά ἡ γῆ πού εἶχε δώσει ὁ Θεός ὡς κληρονομία στόν λαό Του. Ἀγάπησε αὐτή τήν πατρίδα μ’ ὅλη τήν ψυχή Του κι ἀκόμη περισσότερο, ἐπειδή ἡ ἀποστολή Του  θά γινόταν γι’ αὐτή ἡ ἀφορμή ἑνός καινούργιου δράματος.

          Πράγματι, ὅπως στό παρελθόν ἡ ἰουδαϊκή πατρίδα εἶχε παρακούσει τήν φωνή τῶν Προφητῶν, ἔτσι περιφρονεῖ τελικά κι Αὐτόν πού  ἀποκαλύπτει σ’  αὐτή τήν ἀληθινή κλήση της. Στήν Ναζαρέτ πού ἔζησε ὁ Ἴδιος καί ἡ μητέρα Του, ὁ Ἰησοῦς ἀπορρίπτεται, ἐπιβεβαιώνοντας ὅτι ὅλοι οἱ Προφῆτες δέν ἀναγνωρίζονται στήν πατρίδα τους (Ματθαίου ιγ΄ 54-57· Ἰωάννου δ΄ 44). Στήν Ἱερουσαλήμ τήν πρωτεύουσα τοῦ ἔθνους Του ξέρει ὅτι πηγαίνει γιά νά πεθάνει (Λουκᾶ ιγ΄ 33). Γι’ αὐτό κλαίει γιά τήν ἔνοχη πόλη πού δέν ἀναγνώρισε τήν στιγμή τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Θεοῦ.

          Ἡ ἀπόρριψη τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς ὁμοεθνεῖς Του σημαίνει ὅτι ἡ  ἐπίγεια πατρίδα τῶν Ἰουδαίων βαδίζει ἀκάθεκτα πρός τήν καταστροφή της, ἐπειδή δέν ἐπλήρωσε ἐκεῖνο πού περίμενε ὁ Θεός ἀπ’       αὐτή. Ἡ νέα καταστροφή θά σημαίνει γιά ὅλους ὅτι ὁ Θεός ἀποσύρει ἀπ’ αὐτή τήν ἀποστολή μέ τήν ὁποία ἦταν ὡς τότε ἐπιφορτισμένη μέσα στό σχέδιο τῆς σωτηρίας (Μάρκου ιγ΄ 14-19· Λουκᾶ ιθ΄ 43 καί ἑξῆς· κα΄ 20-23).

* * * * *

          Ὁ νέος λαός τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία πού ἀποτελεῖται ἀπό τούς πιστούς μαθητές τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ δέν καταργεῖ τό ρίζωμα τῶν ἀνθρώπων σέ μιά ἐπίγεια πατρίδα, ὅπως τό ἐπιχειροῦν ὁρισμένες σύγχρονες ἰδεολογίες. Ἡ φιλοπατρία θά παραμένει πάντα γι’ αὐτό τόν νέο λαό ἕνα καθῆκον, προέκταση τῆς οἰκογενειακῆς ἀγάπης. Ἔτσι οἱ ἰουδαϊκῆς καταγωγῆς Χριστιανοί παραμένουν πιστοί ὅπως καί ὁ Ἰησοῦς Χριστός στήν πατρίδα τοῦ Ἰσραήλ. Σ’ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο ὁ ἀπόστολος Παῦλος διεκδικεῖ τά δικαιώματα τῆς ρωμαϊκῆς ὑπηκοότητας, πού ἔχει ἐκ γενετῆς (Πράξεων κβ΄ 27 ἕξ.). Ἀλλά ἡ πατρίδα τοῦ Ἰσραήλ ἔχει χάσει πιά τήν ἱερή σημασία της καί τώρα ἡ ἔννοια τῆς πατρίδος μεταφέρεται σέ μιά πιό ὑψηλή πραγματικότητα.

          Γιά τούς Χριστιανούς ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἄνω Ἱερουσαλήμ τῆς ὁποίας ἀποτελοῦν τά τέκνα (Πρός Γαλάτες γ΄ 26), ὅπως οἱ Ἰσραηλίτες ἦταν τέκνα τῆς ἐπίγειας Ἱερουσαλήμ. Σ’ αὐτή τήν πατρίδα εἶναι πολιτογραφημένοι (Πρός Φιλιππησίους γ΄ 20). Μ’ αὐτό τόν τρόπο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι μποροῦν νά συμμετάσχουν στήν ἐμπειρία τῆς νέας πατρίδος. Στό παρελθόν οἱ εἰδωλολάτρες ἦταν ἀποξενωμένοι ἀπό τήν ἰθαγένεια τοῦ Ἰσραήλ (Πρός Ἐφεσίους β΄ 12).

          Στήν Ἐκκλησία πρώην εἰδωλολάτρες καί πρώην Ἰουδαῖοι μοιράζονται τήν τιμή νά εἶναι συμπολίτες τῶν ἁγίων (Πρός Ἐφεσίους β΄ 19).

Ἔτσι ἡ ἀληθινή πατρίδα εἶναι ὁ οὐρανός.

  * * * * *