Οἱ πρωτοκορυφαῖοι ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος

 

Α΄. Ὁ ἀπόστολος Πέτρος

 

Μέ ἀφορμή τόν ἑορτασμό τῆς μνήμης τῶν Ἁγίων Πρωτοκορυφαίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου θά ἀναφερθοῦμε στά δύο αὐτά ἅγια αὐτά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας μας.

Ὅταν ὁ Πέτρος, στὸν δρόµο τῆς Καισάρειας, ὡμολόγησε τὸν Ἰησοῦ Υἱὸ τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος, ἔλαβε αὐτὴ τὴν ἀπάντησι: «Μακάριος εἶ, Σίμων Βαριωνᾶ, ὅτι σάρξ καὶ αἷμα οὐκ ἀπεκάλυψέ σοι, ἀλλ' ὁ πατήρ µου ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς» (Ματθαίου ιστ΄, 17).

Ἀπ’ εὐθείας φωτισμένος ἄνωθεν ὁ Πέτρος, ξεστόμισε πρῶτος τὴ μεγαλύτερη, τὴν ἀκρογωνιαία ἀλήθεια τῆς πίστεως, ὅτι δηλαδὴ ὁ ᾿Ιησοῦς εἶναι ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ (Ματθαίου ιστ΄, 16)

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ ἦταν φτωχὸς στὸ πνεῦμα (Ματθαίου ε΄, 3), δηλαδὴ ἁπλός καὶ ταπεινὸς στὴν καρδιά. Δὲν δίστασε ν’ ἀκολουθήσῃ τὸν Ἰησοῦ, νὰ ἀφοσιωθῇ σ’ Αὐτόν ὀλόψυχα καὶ νὰ µείνῃ πλησίον Του. Κι ὅταν ὁ ᾿Ιησοῦς, κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, θέλησε νὰ πλύνει τὰ πόδια τῶν Μαθητῶν, ὁ μόνος ποὺ ἔδειξε ντροπὴ κι ἀντιστάθηκε ἀπὸ ταπεινοφροσύνη, ἦταν ὁ Πέτρος.

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ πένθησε κι’ ἔκλαψε γιὰ τὰ παραπτώµατά του (Ματθαίου ε΄, 4), ὅπως ὅταν βγῆκε ἀπὸ τὴν αὐλὴ τοῦ Ἀρχιερέως, ὅπου εἶχε ἀρνηθῆ τὸν Διδάσκαλό του, κι ἄκουσε τὸ λάλημα τοῦ πετεινοῦ.

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ πείνασε καὶ δίψασε τὴ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ (Ματθαίου ε΄, 6), πίνοντας ἀχόρταγα ἀπὸ τὰ νάµατα τῆς διδαχῆς τοῦ Κυρίου του καὶ ποθῶντας ὅσο κανένας ἄλλος τὸ οὐράνιο μάννα, ποὺ ἦταν αὐτὴ ἡ διδαχή.

Στάθηκε µακάριος, γιατί ἐνῶ πρῶτα ἦταν ὀξύθυμος καὶ τράβηξε μαχαίρι στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ κί ἔκοψε τὸ αὐτὶ τοῦ ὑπηρέτη Μάλχου, ὑπερασπιζόμενος τὸν Διδάσκαλο, ὕστερα ἔγινε πρᾶο κι  ἄκακο πρόβατο (Ματθαίου ε΄, 5) καὶ σύρθηκε στὴ σφαγή, μαρτυρῶντας γιὰ τὸν ᾿Ιησοῦ στὴ Ρώμη.

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ ἦταν ἐλεήμων (Ματθαίου ε΄, 7), σκορπίζοντας παντοῦ ὅπου διάβαινε τὸν θησαυρὸ τῆς θείας δυνάµεως καί σοφίας, σηκώνοντας παραλυτικούς, ὅπως ὁ Αἰνέας, γυρίζοντας στὴ ζωὴ νεκρούς, ὅπως ἡ Δορκάς, καὶ τρέφοντας τὶς ψυχὲς τῶν Χριστιανῶν μὲ τὸ ἄφθονο κήρυγµά του.

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ ἦταν καθαρὸς στὴν καρδιὰ (Ματθαίου ε΄, 8) κι ἔτσι κατάλαβε πρῶτος ἀπ᾿ ὅλους τὴ θεία φύσι τοῦ Ἰησοῦ, ὁμολογῶντας τόν Υἱὸ τοῦ Θεοῦ.

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ ἀγάπησε κ ἀπεδίωξε τὴν εἰρήνη (Ματθαίου ε΄, 10), συμβουλεύοντας τοὺς Χριστιανοὺς ἀπὸ τὶς γραμμὲς τῆς πρώτης ᾿Επιστολῆς του νὰ τοῦ ζητοῦν τὴν εἰρήνη καὶ νὰ τὴν παίρνουν ἀπὸ πίσω.

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ καταδιώχθηκε, ὠνειδίστηκε (Ματθαίου ε΄, 11), µισήθηκε κι’ ὑπέφερε πολλὰ γιὰ χάρι τοῦ Κυρίου του.

Στάθημε µακάριος, γιατὶ ἄκουσε τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν φύλαξε στὰ βάθη τῆς καρδιᾶς του (Λουκᾶ ια΄, 28)

Στάθηκε µακάριος, γιατὶ πρὶν δῆ τὸν ἀναστάντα Κύριο, ἀλλὰ ἔχοντας ἀντικρύσει μονάχα τὸν ἄδειο τάφο, ὅπου ἔτρεξε μαζὶ μὲ τόν Ἰωάννη μετὰ τὴν ἀναγγελία τῆς Μαγδαληνῆς πίστεψε στὴν ᾿Ανάστασί του καὶ δὲν ὑπέθεσε, ὅπως ἡ γυναῖκα ἐκείνη, ὅτι εἶχαν μεταφέρει ἀλλοῦ τὸ Σῶμα Του.

Στάθηκε µακάριος, γιατί, ἀφοῦ πλουτίσθηκε μὲ τοὺς θησαυροὺς τοῦ Πνεύματος κατὰ τὴν Πεντηκοστή, ἄρχισε πλέον νὰ δίνῃ καὶ νὰ μὴ παίρνη, σκορπίζοντας τὸ φῶς τοῦ Εὐαγγελίου παντοῦ καὶ προσφέροντας κόπους, ἔγνοιες, τέλος δὲ καὶ τὴ ἴδια του τὴ ζωὴ στὸ ἔργο τοῦ Κυρίου.

 

Β΄. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ πρῶτος μετά τόν Ἕνα.

Ὁ ἴδιος ὁ ἀπόστολος Παῦλος σκιαγραφεῖ τό πορτραῖτο του :  «Σ’ ἐμένα, τόν πιό ἀσήμαντο ἀπ’ ὅλους τους χριστιανούς, ἔδωσε ὁ Θεός αὐτή τή χάρη, νά κηρύξω στούς εἰδωλολάτρες τόν ἀνεξερεύνητο πλοῦτο τοῦ Χριστοῦ» (Πρός Ἐφεσίους γ΄ 8)

Σ’ αὐτούς τούς λόγους διακρίνουμε:

i. Τήν ταπείνωσή του : «Εἰς ἐμέ τόν ἐλάχιστον πάντων τῶν ἁγίων»

ii. Τό χάρισμά του : «ἐδόθη ἡ χάρις αὕτη».

iii. Τήν ἀποστολή του: «νά εὐαγγελίζομαι».

iv. Τό πεδίο τῆς διακονίας του : «μεταξύ τῶν ἐθνῶν».

v. Τό θέμα του: «τόν ἀνεξιχνίαστον πλοῦτον τοῦ Χριστοῦ».

 

2. Ἡ καύχηση τοῦ Ἀποστόλου Παύλου

1. Καυχιόταν γιά τήν λατρεία καί τήν πίστη στόν Χριστό.

Ἄς παρακολουθήσουμε τίς σκέψεις Του: «Ἐμεῖς εἴμαστε οἱ πραγματικά περιτμημένοι, ἐμεῖς, πού λατρεύουμε τό Θεό μέ τό Πνεῦμα του καί στηρίζουμε τήν καύχηση καί τήν πεποίθησή μας στόν Ἰησοῦ Χριστό κι ὄχι σέ ἀνθρώπινα πλεονεκτήματα» (Πρός Φιλιππησίους γ΄, 3). Ἡ πίστη του στόν Ἰησοῦ Χριστό ἦταν τό προσωπικό καύχημα, ὅπως καί κάθε πιστοῦ εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

2. Καυχιόταν στόν Θεό

Καυχιόταν γιά ὅσα ἐπέτυχε ὁ Θεός, ὥστε νά συμφιλιωθοῦμε μαζί Του καί ἀπό υἱοί ὀργῆς νά μετατραποῦμε σέ υἱούς Θεοῦ κατά χάρη. Στόν Ἕνα Θεό ἀπό τόν Ὁποῖο πηγάζουν ὅλα τά ἀγαθά καί οἱ εὐλογίες στή ζωή μας (Πρός Ρωμαίους ε΄11)

3. Καυχιόταν στίς θλίψεις.

Τίς ἀντιλαμβανόταν ὡς πνευματική ὠφέλεια πού προξενεῖ ἡ ὑπομονή στίς θλίψεις πού ἀποτελεῖ καύχημα γιά τόν χριστιανό (Πρός Ρωμαίους ε΄ 3)

4. Καυχιόταν στόν Σταυρό.

Ὁ Σταυρός πρό Χριστοῦ ἀπό ἀτιμωτικό μέσο θανατικῆς καταδίκης (Δευτερονομίου κα΄ 23) γιά τόν Ἀπόστολο ἔγινε καύχημα καί δόξα τοῦ κηρύγματος του πού τόν ἔκανε νά μή συμβιβάζεται μέ τόν κόσμο καί τήν ἁμαρτία (Πρός Γαλάτας στ΄ 14)

5. Καυχιόταν γιά τά ἀσθενήματά του

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος τόλμησε καί διεκήρυξε τό «ἐν ταῖς ἀσθενείαις καυχήσομαι» (Πρός Κορινθίους Β΄ ιβ΄ 9) δηλ. «Θά καυχηθῶ γιά τίς ταλαιπωρίες μου». (βλ. καί Πρός Κορινθίους Β΄, ιβ΄, 7-10)

6. Καυχόταν γιά τόν ζῆλο τῶν ἀδελφῶν του νά στηρίξουν τούς ἔχοντας ἀνάγκη

Ἀπευθύνεται στούς Κορινθίους καί ἐξομολογεῖται ὅτι καυχᾶται γι’ αὐτούς στούς Μακεδόνες ἐπειδή ἐκδηλώνουν ζῆλο καί προθυμία νά βοηθήσουν οἰκονομικά τούς ἀδελφούς Χριστιανούς τῆς Παλαιστίνης (Πρός Κορινθίους Β΄ θ΄ 1-2)

7. Καυχιόταν γιά τήν ἁπλότητα καί τήν εἰλικρίνεια τῆς συνειδήσεώς του.

«Αὐτή εἶναι ἡ καύχησή μας: Ἡ συνείδησή μας μαρτυρεῖ ὅτι συμπεριφερθήκαμε στόν κόσμο καί πιό πολύ σ’ ἐσᾶς μέ τήν ἁπλότητα καί τήν εἰλικρίνεια πού δίνει ὁ Θεός, ὄχι μέ ἀνθρώπινη σοφία ἀλλά μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ. Δέ σᾶς γράφουμε ἄλλα καί ἄλλα ἐννοοῦμε, ἀλλά γράφουμε αὐτά ἀκριβῶς πού διαβάζετε καί πού καταλαβαίνετε» (Πρός Κορινθίους Β΄, α΄ 12-13)

 

 8. Τό καύχημα τοῦ Ποιμένος, οἱ πιστοί, καί τῶν πιστῶν ὁ Ποιμένας.

«Ἐλπίζω μάλιστα ὅτι θά τό κατανοήσετε πλήρως ὡς τό τέλος, ὅπως καταλάβατε ὡς ἕνα σημεῖο κι ἐμᾶς, γιατί τήν ἡμέρα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, τό καύχημα τό δικό σας θά ’μαστε ἐμεῖς καί τό δικό μας θά εἶστε ἐσεῖς» (Πρός Κορινθίους Β΄ α΄ 13-14)

9. Καυχόταν στό ἀδάπανο Εὐαγγέλιο δηλαδή στήν χωρίς οἰκονομική ἐπιβάρυνση τῆς διακονίας του. «Ἀκόμα κι ὅταν ἤμουνα κοντά σας καί περνοῦσα στερήσεις, δέν ἐπιβάρυνα κανέναν, γιατί αὐτά πού μου ἔλειπαν γιά τή συντήρησή μου τά συμπλήρωσαν οἱ ἀδελφοί πού ἦρθαν ἀπό τή Μακεδονία» (Πρός Κορινθίους Β΄ ια΄ 9-10)

Οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μᾶς δίδαξαν τό εὐαγγέλιο μέ τά λόγια τους, ἀλλά καί μέ τήν ζωή τους. Ἡ ζωή τους ἦταν εὐαγγελική.