Τό ἔργο τοῦ Παρακλήτου
τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ.
Ἐπιδίωξη τοῦ Διαβόλου ἀποτελεῖ νά καταστεῖ ὁ ἄνθρωπος ὑπόδικος στήν Κρίση τοῦ Θεοῦ. Αὐτό τό σκοπό προσπαθεῖ νά ἐπιτύχει ὑποβάλλοντας τούς πιστούς καί τήν Ἐκκλησία ὁλόκληρη σέ πειρασμούς. Ὁ Κύριος ὅμως ὑποσχέθηκε ὅτι στούς πειρασμούς θά μᾶς ὑπερασπίζεται, θά μᾶς προστατεύει καί θά μᾶς ἐνισχύει τό Ἅγιο Πνεῦμα.
α΄. Ἡ συνηγορία εἰς τούς πειρασμούς τῶν πιστῶν
Στήν Καινή Διαθήκη εἶναι γνωστή ἡ ἔννοια τοῦ Σατανᾶ ἤ τοῦ Διαβόλου ὡς «κατηγόρου» ἤ «ἀντιδίκου» τῶν πιστῶν, πρέπει λοιπόν ὑπ’ αὐτήν τήν προϋπόθεση νά ἑρμηνεύονται ὅσα στήν Καινή Διαθήκη ἀναφέρονται περί τῶν πειρασμῶν τοῦ Κυρίου καί τῶν πιστῶν ἀπό τόν Σατανᾶ καί τῶν ὀργάνων του.
Μελετώντας κανείς τά χωρία τῆς Καινῆς Διαθήκης περί τοῦ «πειρασμοῦ» στόν ὁποῖο ὁ «ἀντίδικος» καί «κατήγορος» τῶν πιστῶν ἐμβάλλει σέ κάθε ἕνα πιστό καί στήν Ἐκκλησία ὡς σύνολον, ἀντιλαμβάνεται ἀμέσως ὅτι στόν Σατανᾶ ἀποδίδονται ὅλες οἱ δοκιμασίες τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή οἱ κατηγορίες ἐκ μέρους τῶν Ἰουδαίων καί τῶν εἰδωλολατρῶν, οἱ διχοστασίες ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μέ κάθε τρόπο διαστροφή καί παραμόρφωση τῆς ἀλήθειας τῆς παραδόσεως, ἡ ἀπιστία τοῦ κόσμου γενικά. Κατά τούς ἔσχατους καιρούς θά πληθυνθεῖ ἡ ἀνομία τό δέ κακό θά ἀπειλήσει σοβαρά τήν ὑπόσταση τῆς Ἐκκλησίας (Ματθαίου κδ΄, 12, Λουκᾶ ιη΄, 8, Πρός Θεσσαλονικεῖς Β΄, β, 3, Ἀποκαλύψεως κεφάλαιο ιστ). Ὅλα αὐτά συνιστοῦν τόν «πειρασμόν» τῶν ἐσχάτων καιρῶν τόν ὁποῖο κατά τήν ἀποχαιρετιστήρια ὁμιλία ἡ Ἐκκλησία ὑπερνικᾶ μέ τήν βοήθεια καί τήν συμπαράσταση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος – Παρακλήτου. Στό εὐαγγέλιο τοῦ Ἰωάννου καί στίς ἐπιστολές τοῦ Ἰωάννου ἀναφέρονται οἱ προσβολές τοῦ «κατηγόρου» καί τοῦ «ἀντιδίκου» ἐναντίον τῆς Ἐκκλησίας καί ἀντιστοίχως ἡ συνηγορία καί βοήθεια τοῦ «Παρακλήτου».
β΄. Ἡ συνηγορία τοῦ Παρακλήτου ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας στόν κατά τόν παρόντα αἰῶνα κατά τοῦ «κατηγόρου», ἤτοι τοῦ διαβόλου.
Μέ ὅλα τά προηγούμενα καταδεικνύονται, νομίζουμε, οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης διετήρησε τὸν δικανικὸ ὅρο «Παράκλητος» πρὸς ἔκφραση τῶν λειτουργημάτων τοῦ Πνεύματος στήν Χριστιανική κοινότητητα καὶ μέσῳ αὐτῆς στόν κόσμο. Ὄχι µόνον ἡ στόν Ἰουδαϊσμό ἤδη εὑρέως γνωστὴ εἰκόνα τοῦ Σατανᾶ ὡς «κατηγόρου» καὶ τοῦ Πνεύματος ὡς «Παρακλήτου» τῶν δικαίων ἐνώπιον τοῦ διαρκοῦς οὐρανίου δικαστηρίου, ἀλλὰ καὶ ἡ ἀντίληψη τῆς πρώτης Χριστιανικῆς κοινότητος περὶ τοῦ Πνεύματος ὡς ἐσχατολογικοῦ δώρου κατὰ τὴν περίοδο τῆς ἀποβολῆς τοῦ Σατανᾶ ἀπό τόν οὐρανό καὶ ἐπὶ τῆς γῆς συντόνου δραστηριότητάς του, γιά νά ϑέσει τοὺς πιστοὺς ὑπὸ τήν κατηγορία πρὸ τοῦ ϑρόνου τοῦ ἐπερχομένου Κριτοῦ, συνέβαλαν στὴν ἀπόφασιν τοῦ Εὐαγγελιστοῦ νὰ χρησιμοποιήσει τὸν δικανικό ὅρο «Παράκλητος». Τὸ ἀποκαλυπτικὸ καὶ δικαστικὸ λειτούργημα τοῦ Παρακλήτου στόν κόσμο κατατείνει πρὸς ἕνα σκοπὸ, τὴν διάσωση καὶ ἀπαλλαγὴν τῶν πιστῶν ἀπὸ τῆς σατανικῆς κατηγορίας. Ἡ ᾿Ανάσταση καὶ ἡ κρίση στό τέταρτο Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι ἁπλῶς γεγονότα τοῦ τέλους τῶν πάντων, ἀλλὰ γεγονότα τῆς ἐποχῆς τῶν ἐσχάτων, ἐντὸς τῶν ὁποίων εἶχε τήν συνείδηση ὅτι ἐβίωνε ἡ πρώτη Χριστιανικὴ κοινότητα. Γιὰ τοὺς ὀφθαλμοὺς τῆς πίτεως ἀμφότερα εἶναι γεγονότα συμβαίνοντα ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴ ἐντὸς τῆς ζωῆς τοῦ κόσμου. Θὰ κορυφωϑοῦν καὶ ϑὰ ἀποκαλυφϑοῦν ἐνώπιον πιστῶν καὶ ἀπίστων μόνον στὸ τέλος τῆς ἱστορίας, στὴ γενικὴ ἀνάσταση καὶ στὴν τελικὴ κρίση. Κατὰ παρόμοιο τρόπο καὶ ἡ συνηγορία τοῦ Παρακλήτου μετὰ τῆς κοινότητας καὶ τοῦ Πατρὸς ἔναντι τοῦ Σατανᾶ τοῦ μοχϑοῦντος ὅπως ϑέσει ὑπὸ κατηγορία τοὺς πιστούς, εἶναι διηνεκής, ϑὰ κορυφωθεῖ καὶ θὰ ἀποκαλυφϑεῖ σέ ὅλους κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς τελικῆς Κρίσεως.
Τὸ ἀποκαλυπτικὸ ἔργο τοῦ Παρακλήτου στήν ἐκκλησιαστική κοινότητα ἔχει ἄμεση σχέση πρὸς τὴν ἰδιότητα Αὐτοῦ ὡς συνηγόρου τῶν πιστῶν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ. Ἡ ὑπὸ τὴν καϑοδήγηση τοῦ Πνεύματος ἀκριβὴς γνώση τῆς κοινότητος ὅσον ἀφορᾶ στὸ νόηµα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ στά τὰ µέλλοντα νά συμβοῦν ἀναφέρεται ἀμέσως στὴν δραστηριότητα τοῦ ἀντιδίκου Διαβόλου, ὁ ὁποῖος ἐπιχειρεῖ νὰ διαστρέψει ἀμφότερα, τήν Χριστολογία καὶ τὴν Ἐσχατολογία τῆς κοινότητας. Τὸ Πνεῦμα, κατὰ τὸν Ἰωάννη, εἶναι ὁ «Παράκλητος» διότι ἀποτελεῖ τὸν ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ συµπαραστάτη καὶ συνήγορο τῶν ἀγωνιζομένων πιστῶν κατὰ τοῦ «κατηγόρου»
Ὅταν ὁ Κύριος καὶ ὁ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης χρησιμοποίησαν τὸν δικανικὸ ὅρο «Παράκλητος» σέ δήλωση τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Πνεύματος στήν Ἐκκλησία μετὰ τὴν ἐκ τοῦ κόσμου ἔξοδο τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶχαν ὑπ᾽ ὄψιν τους τὴν διδασκαλία περὶ τοῦ Πνεύματος ὡς μεσίτου στήν Παλαιά Διαϑήκη καὶ στόν Ἰουδαϊσμό. Τὴν παλαιότερη αὐτή ἄποψη ὁ Κύριος συμπλήρωσε καὶ ἔδωσε νέον περιεχόµενον σ’ αὐτή, ἀφοῦ μέ τήν εἰσοδό Του στή ἱστορία μέ τόν θάνατό Του, τήν ᾿Ανάστασή Του καὶ μέ τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας προκάλεσε ὅλως εἰδικῆς φύσεως βαθειά κρίση στό κόσμο καὶ στόν ἄνθρωπο, ἡ δέ νέα δὲ φάση τοῦ πολέμου ἐναντίον τῆς ᾿Εκκλησίας ἐκ μέρους τοῦ «Κατηγόρου»-Σατανᾶ ἦταν ἐκείνη, ἡ ὁποία ϑὰ προσδιόριζε τὸ κύριο ἔργο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος-Παρακλήτου ὡς μεσίτου μεταξὺ τῶν πιστῶν.
Τό Ἅγιο Πνεῦμα χορηγούμενο στούς πιστούς ἀναδεικνύει τά τέκνα τοῦ Θεοῦ. Αὐτή ἡ μεγάλη προοπτική ἐπιβάλλει νά ἐργαζόμαστε μέ συνέπεια καί ὑπευθυνότητα γιά τήν αὔξηση τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ.
