Ἡ Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου

 (ΠΕΜΠΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΛΗΨΕΩΣ -9 Ἰουνίου 2016)

τοῦ Μητροπολίτου Καισαριανῆς, Βύρωνος καί Ὑμηττοῦ Δανιήλ

«Διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ

ἀναφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν»

(Λουκᾶ 24, 52)

1. Τό γεγονός

α΄. Ἡ ἔνδοξη Ἄνοδος

«Κατόπιν τούς ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν πόλη ὡς τή Βηθανία, σήκωσε τά χέρια του καί τούς εὐλόγησε. Καθώς τούς εὐλογοῦσε, ἄρχισε ν’ ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς καί ν’ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό. Αὐτοί τότε, ἀφοῦ τόν προσκύνησαν, γύρισαν στήν Ἱερουσαλήμ μέ μεγάλη χαρά καί ἔμεναν συνεχῶς στό ναό ὑμνολογώντας καί δοξολογώντας τό Θεό. Ἀμήν»[1].

«Μόλις τά εἶπε αὐτά, κι ἐνῶ ἐκεῖνοι τόν κοίταζαν, ἀνυψώθηκε πρός τόν οὐρανό, καί μία νεφέλη τόν ἔκρυψε ἀπό τά μάτια τους. Καί καθώς κοίταζαν πού ἀνέβαινε πρός τόν οὐρανό, ξαφνικά δύο ἄντρες ἐμφανίστηκαν μπροστά τους, μέ ἄσπρο ἔνδυμα, καί τούς εἶπαν: «Γαλιλαῖοι, τί σταθήκατε καί κοιτᾶτε στόν οὐρανό; Αὐτός ὁ Ἰησοῦς, πού ἀναλήφθηκε ἀπό ἀνάμεσά σας στόν οὐρανό, ἔτσι θά ’ρθει πάλι, μέ τόν ἴδιο τρόπο πού τόν εἴδατε νά πηγαίνει ἐκεῖ»[2].

Ὁ Κύριος μετά τήν Ἀνάστασή Του παρέμεινε ἀκόμα σαράντα ἡμέρες στή γῆ γιά νά σταθεροποιήσει τούς Ἀποστόλους Του στήν πίστη τῆς Ἀναστάσεώς Του, γιά νά τούς ἀπευθύνει τίς τελευταῖες ὁδηγίες Του, καί νά τούς προετοιμάσει γιά τήν ἀναχώρησή Του στόν οὐρανό[3].

Εἶχε ἐκπληρώσει τήν ἀποστολή Του στή γῆ. Μποροῦσε νά ἐπαναλάβει τά λόγια πού εἶπε πρός τόν ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα Του:

«Ἐγώ φανέρωσα τή δόξα σου πάνω στή γῆ, ἀφοῦ ὁλοκλήρωσα τό ἔργο πού μου ἀνέθεσες νά κάνω. Τώρα λοιπόν ἐσύ, Πατέρα, δόξασέ με κοντά σ’ ἐσένα μέ τή δόξα πού εἶχα κοντά σου προτοῦ νά γίνει ὁ κόσμος. Σέ ἔκανα γνωστό στούς ἀνθρώπους πού τούς πῆρες μέσα ἀπό τόν κόσμο καί μοῦ τούς ἐμπιστεύτηκες. Ἀνῆκαν σ’ ἐσένα, κι ἐσύ τούς ἔδωσες σ’ ἐμένα, κι ἔχουν δεχτεῖ τό λόγο σου. Τώρα ξέρουν πώς ὅλα ὅσα μοῦ ἔδωσες προέρχονται ἀπό σένα· γιατί τίς διδαχές πού ἐσύ μοῦ ἔδωσες τίς ἔδωσα σ’ αὐτούς, κι αὐτοί τίς δέχτηκαν καί ἀναγνώρισαν πώς πραγματικά ἀπό σένα προέρχομαι, καί πίστεψαν πώς ἐσύ μέ ἔστειλες στόν κόσμο»[4].

Εἶχε ἱδρύσει τήν Ἐκκλησία, εἶχε ἐξαγοράσει τό γένος τῶν ἀνθρώπων μέ τόν θάνατό Του[5], κατάργησε μέ τό σταυρό Του τήν ἐξουσία τοῦ Διαβόλου[6]. Ἡ ὥρα τοῦ θριάμβου εἶχε ἔλθει γιά τήν ὁποία προσευχήθηκε στόν ἐπουράνιο Θεό καί Πατέρα[7].  Ἡ τεσσαρακοστή ἡμέρα μετά τήν Ἀνάστασή Του ἔφθασε. Ἐμφανίσθηκε στήν Ἱερουσαλήμ, στόν τόπο, ὅπου συνήθως ἐμφανιζόταν στούς μαθητές Του. Τούς προανήγγειλε τήν ἔλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τούς παρήγγειλε νά κηρύξουν τό Εὐαγγέλιο σέ ὅλη τή γῆ καί τούς ὁδήγησε ἔπειτα ἔξω τῆς πόλεως, στό ὄρος τῶν Ἐλαιῶν[8]. Τό ὄρος αὐτό πού πρίν ἀπό σαράντα δύο ἡμέρες ἦταν μάρτυς τῆς ἀγωνίας τοῦ Ἰησοῦ[9] ἔγινε τώρα μάρτυρας τοῦ θριάμβου Του. Ὅταν ὁ ὅμιλος τῶν Mαθητῶν ἔφθασε στήν κορυφή τοῦ λόφου, ὁ Ἰησοῦς ὕψωσε τά χέρια Του στόν οὐρανό κι ἴσως ἐπανέλαβε τά λόγια πού εἶχε πεῖ καί σέ ἄλλη εὐκαιρία: «Τώρα δέν εἶμαι πιά μέσα στόν κόσμο ἐνῶ αὐτοί μένουν μέσα στόν κόσμο, κι ἐγώ ἔρχομαι σ’ ἐσένα. Ἅγιε Πατέρα, διατήρησέ τους στήν πίστη μέ τή δύναμη τοῦ ὀνόματός σου πού μοῦ χάρισες, γιά νά μείνουν ἑνωμένοι ὅπως ἐμεῖς»[10].

β΄. Ἡ εὐλογία τοῦ Κυρίου.

«Καθώς τούς εὐλογοῦσε, ἄρχισε ν’ ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς καί ν’ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό»[11]. Ἐνῶ τούς εὐλογοῦσε, σιγά σιγά ὑψώθηκε ὄχι σάν τόν Ἠλία μέ πύρινο ἅρμα, ἄλλα μέ τήν προσωπική δύναμή Του. Οἱ Μαθητές Τόν παρακολουθοῦσαν μέ τά μάτια τους, ἐνῶ οἱ καρδιές τους ἐπάλλοντο ἀπό χαρά καί συγκίνηση. Ἀσφαλῶς ἐπιθυμοῦσαν νά Τόν ἀκολουθήσουν στούς αἰθέρες, ἀλλά φωτεινή νεφέλη Τόν σκέπασε καί ἔπαυσαν νά Τόν διακρίνουν.

Οἱ Μαθητές Του πού Τόν εἶχαν ἀκολουθήσει στήν θριαμβευτική εἴσοδό Του στά Ἱεροσόλυμα τώρα βλέπουν τήν θριαμβευτική ἄνοδό Του στόν οὐρανό. Ἐκεῖ ὅπου Τόν ἀνέμεναν τά Χερουβείμ καί τά Σεραφείμ γιά νά Τόν ὑποδεχθοῦν. Ἀλλά οἱ ἄνθρωποι δέν εἶναι ἄξιοι νά εἶναι μάρτυρες τέτοιου θεάματος ἐνόσο ἀκόμη βρίσκονται στή γῆ. Μόνον οἱ Ἅγιοι καί οἱ Ἄγγελοι μποροῦσαν νά συμμετάσχουν στό θρίαμβο τοῦ Ἰησοῦ.  

γ΄. Ὁ θρίαμβος τοῦ Νικητοῦ

            «Ἀνέβηκε ψηλά, πῆρε μαζί του αἰχμαλώτους ἔδωσε δῶρα στούς ἀνθρώπους»[12]. Ὅλοι οἱ Δίκαιοι πού ἔζησαν πρό Χριστοῦ, καί οἱ ψυχές τους βρίσκονταν αἰχμάλωτες καί δέσμιες στόν Ἅδη, καί γιά τούς ὁποίους ὁ Παράδεισος ἦταν κλειστός, ἀφοῦ ἐλευθερώθηκαν ἀπό τόν Σωτήρα μέ τήν Ἀνάστασή Του Τόν συνώδευσαν στόν οὐρανό. Μαζί Του ἀνῆλθαν ὁ Ἀδάμ καί ἡ Εὔα, οἱ Πρωτόπλαστοι οἱ πρῶτοι μετανοημένοι, οἱ Πατριάρχες πού τόσο πόθησαν τόν ὑποσχεμένο Μεσσία, οἱ Προφῆτες, πού προεῖπαν τήν ἔλευση τοῦ Λυτρωτοῦ, τίς ταπεινώσεις Του, τή νίκη Του, τό θρίαμβό Του. Ὅλες οἱ εὐσεβεῖς γυναῖκες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἡ Σάρρα, ἡ Ρεβέκκα, ἡ Ρούθ, ἡ Ἰουδίθ, ἡ Ἐσθήρ, ἡ Ἐλισάβετ, ἡ Ἄννα καί τόσες ἄλλες πού ἕνωσαν τήν φωνή τους γιά νά ἐπαναλάβουν τούς ψαλμούς τοῦ Δαυΐδ:

«Ὅλοι οἱ λαοί χειροκροτῆστε, μ’ ἐνθουσιασμοῦ φωνές ἀλαλάξτε στό Θεό ! Γιατί ὁ Κύριος εἶναι ὕψιστος καί φοβερός· σ’ ὅλη τή γῆ αὐτοκράτορας. Λαούς σ’ ἐμᾶς τούς ὑποτάσσει· κι ὑποδουλώνει ἔθνη σ’ ἐμᾶς. Γιά μᾶς διαλέγει τή δωρεά του, τή δόξα τοῦ Ἰακώβ, τοῦ ἀγαπημένου του. Στό θρόνο του ἀνεβαίνει ὁ Θεός μές στόν ἀλαλαγμό, ὁ Κύριος μέ τόν ἦχο τῆς σάλπιγγας. Τραγουδῆστε στόν Θεό μας, τραγουδῆστε ! Τραγουδῆστε τό βασιλιά μας, τραγουδῆστε ! Ὁ Θεός εἶναι βασιλιάς σ’ ὁλόκληρη τήν γῆ, ὑμνῆστε τον μέ τό πιό ὡραῖο τραγούδι! Ὁ Θεός εἶναι βασιλιάς στά ἔθνη · Ὁ Θεός καάθησε στό θρόνο τῆς ἁγιοσύνης του. Οἱ ἄρχοντες τῶν λαῶν συνάχθηκαν μέ τό λαό πού τό Θεό τοῦ Ἀβραάμ λατρεύει. Γιατί ἡ ἀσφάλεια τῆς γῆς βρίσκεται στό Θεό, σ’ ἐκεῖνον πού κυριαρχεῖ ἀπόλυτα»[13].

δ΄. Ἡ δόξα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ.

Οἱ Ἄγγελοι ἀκούουν τούς ψαλμούς καί σπεύδουν ἀπό τόν οὐρανό γιά νά ὑποδεχθοῦν τόν Θεό τους πού ἔκλινε οὐρανούς καί κατέβηκε στή γῆ καί στά κατώτατα μέρη τῆς γῆς. Στή γέννηση τοῦ Σωτήρα, «ξαφνικά, κοντά στόν ἄγγελο, παρουσιάστηκε ἕνα πλῆθος ἀπ’ τήν οὐράνια στρατιά τῶν ἀγγέλων, οἱ ὁποῖοι ὑμνοῦσαν τό Θεό καί ἔλεγαν: «Δόξα στόν ὕψιστο Θεό»[14], πῶς νά μή τοῦ ἀπονείμουν μεγαλύτερη τιμή λατρείας τήν ἡμέρα τῆς δόξας καί τοῦ θριάμβου Του;

Οἱ Ἄγγελοι ἁμιλλῶνται ποιός θά Τόν ψάλλει καλύτερα μέ τούς ὕμνους τους. Μυριάδες μυριάδων οὐρανίων πνευμάτων περικυκλώνουν τόν θρόνο Του. Αὐτοί ἐξαγγέλλουν τήν ἄφιξη τοῦ Λυτρωτοῦ καί Σωτήρα πού ὁλοκλήρωσε τό ἔργο Του στήν γῆ καί ἐπέστεψε στόν οὐρανό.

Ἡ Ἐκκλησία ἐφαρμόζει τήν μεσσσιανική  προφητεία τοῦ Ἡσαΐου γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς Ἱερουσαλήμ στήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτό καί διαβάζεται στόν Ἑσπερινό τῆς ἑορτῆς[15].

Ἐπίσης στήν Ἀνάληψη τοῦ Κυρίου ἐπαληθεύεται καί ὁ Ψαλμός πού ἀναφέρεται στήν εἴσοδο τοῦ Κυρίου στό Ναό:

Ἄλλοι διατάσσουν: «Ἀνοῖξτε πῦλες καί ὑψωθεῖτε θῦρες αἰώνιες, νά μπεῖ ὁ δοξασμένος βασιλιάς»[16].

Ἄλλοι ἐρωτοῦν: «Ποιός εἶναι αὐτός ὁ δοξασμένος βασιλιάς;» καί λαμβάνουν τήν ἀπάντηση : «Ὁ Κύριος ὁ κραταιός κι ὁ ἰσχυρός. Ὁ Κύριος ὁ δυνατός στόν πόλεμο»[17]. Κατετρόπωσε τόν Διάβολο. Σ’ Αὐτόν  ἀνήκει κάθε δόξα. Κι ὅλοι μαζί ἀπαντοῦν: «Ἡ κυριαρχία τοῦ κόσμου ἀνήκει πιά στόν Κύριό μας καί στό Μεσσία του, καί θά διαρκέσει γιά πάντα»[18].

 Ὁ Κύριος ἔνδοξος νικητής «εἰσῆλθε εἰς τὴν χαρά Του»[19] καί μαζί Του ἔφερε τό λαό Του «εἰς ὄρος ἁγιάσματος αὐτοῦ»[20]. Ταπεινώθηκε, ὑπέφερε, θρήνησε, πολέμησε, ἐξαγίασε τή γῆ μέ τήν ἀναζήτηση τῶν ἁμαρτωλῶν γιά τή σωτηρία τους καί κατέπαυσε ἀπό πάντων τῶν ἔργων Αὐτοῦ[21].  

Ἄς ἑνωθοῦμε μέ τούς Ἁγίους καί τούς Ἀγγέλους, πού ψάλλουν τό «ἄξιος»[22] ἐκεῖ ὅπου οἱ χοροί τῶν Χερουβείμ καί τῶν Σεραφείμ περικυκλώνουν τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ, ἐκεῖ ὅπου βρίσκεται ὁ ἄναρχος Πατέρας καί ἐκδέχεται τόν Υἱό τόν ἀγαπητό, τόν Υἱό τῆς εὐδοκίας, τόν Υἱό τῆς ὑπακοῆς, τον Υἱό πού Τόν δόξασε ἐπί τῆς γῆς. Ἐκεῖ πού συμπαρεδρεύει καί τό Πανάγιο Πνεῦμα.

ε΄. «Κύριος Ἰησοῦς Χριστός εἰς δόξαν Θεοῦ Πατρός»

«Εἶπε στόν Κύριό μου ὁ Κύριος. Κάθισε στά δεξιά μου»[23].

Ὅταν ὁ Κύριός μας ἀνῆλθε στόν οὐρανό ὁ ἄναρχος Πατέρας Τόν τοποθέτησε στά δεξιά Του καί Τόν στεφάνωσε μέ τήν δόξα. Ὑπέφερε, πρέπει τώρα νά δοξασθεῖ : «Σέ κανένα ἀπό τούς ἀγγέλους δέν εἶπε ποτέ ὁ Θεός : Κάθισε στά δεξιά μου»[24]. Τόν προσκαλεῖ ἐπειδή «ταπεινώθηκε θεληματικά ὑπακούοντας μέχρι θανάτου. Καί μάλιστα θανάτου σταυρικοῦ. Γι’ αὐτό καί ὁ Θεός τόν ἀνέβασε πολύ ψηλά καί τοῦ χάρισε τό ὄνομα πού εἶναι πάνω ἀπ’ ὅλα τά ὀνόματα.Κι ἔτσι, στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ ὅλα τά ἐπουράνια, τά ἐπίγεια καί τά ὑποχθόνια θά προσκυνήσουν, καί κάθε γλώσσα θά ὁμολογήσει ὅτι Κύριος εἶναι ὁ Ἰησοῦς Χριστός,  γιά νά δοξάζεται ἔτσι ὁ Θεός Πατέρας»[25].

Χαρίζει σ’ Αὐτόν ὄνομα «τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα» μπροστά στό ὁποῖο θά κάμψει κάθε ἐπίγεια (ἄνθρωποι), ἐπουράνια (ἄγγελοι) καί καταχθόνια (δαίμονες) δύναμη[26]. Ὁ  Ἰησοῦς ἔχει σάν ὑποπόδιο τῶν ποδῶν Του ὑποτεταγμένους ὅλους τούς ἔχθρούς Του[27].

«Γιατί ὁ ἴδιος ὁ Χριστός πρέπει νά βασιλεύει ὡσότου ὁ Θεός ὑποτάξει σ’ αὐτόν ὅλους τους ἐχθρούς»[28].

Ποῦ εἶναι οἱ βασιλεῖς τῆς γῆς, οἱ Ἄρχοντες τοῦ κόσμου, οἱ ἐπηρμένοι ἰσχυροί γιά τά πλούτη τους, τήν σοφία τους, τήν δύναμή τους καί τή δόξα τους; Οἱ αἰῶνες τούς ἐκμηδένισαν καί ὁ Χριστός μένει εἰς τόν αἰῶνα «χθὲς καὶ σήμερα ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας»[29]. Οἱ ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας παρέρχονται. Ὁ Χριστός ὅμως πάντα θριαμβεύει «ἐξῆλθεν νικῶν καί ἵνα νικήσῃ»[30]. Ἀπολαμβάνει ἀπό τήν τιμητική θέση Του τήν ἀτελείωτη δόξα τοῦ Οὐρανοῦ.

* * * * *

2. Ὁ Ἰησοῦς καθήμενος στά δεξιά τοῦ Θεοῦ Πατέρα

α΄. Βασιλεύει ὡς αἰώνιος καί ἀδιάδοχος Βασιλιάς.   

Ὁ Ἀρχάγγελος πού ἀνήγγειλε στήν Παρθένο Μαρία, ὅτι θά συλλάβει καί θά γεννήσει τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ τῆς εἶπε ὅτι Αὐτός θά βασιλεύσει καί «τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος»[31]. Ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης στήν Ἀποκάλυψη βλέπει αὐτή τήν ἐπιβεβαίωση τῶν λόγων, ὅτι ὁ Ἀναστάς Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ὑπέταξε ὅλες τίς πονηρές καί ἀντίθεες δυνάμεις, πού δέν εἶναι ἱκανές πλέον νά Τόν βλάψουν καί ἐπίσης δέν εἶναι ἱκανές νά βλάψουν καί τούς Μαθητές Του, τούς ὁποίους ἐνίσχυσε ὁ Κύριος μέ τούς λόγους του:

«Καί μή φοβηθεῖτε αὐτούς πού σκοτώνουν τό σῶμα, ἀλλά δέν μποροῦν νά σκοτώσουν τήν ψυχή. Ἀντίθετα, νά φοβηθεῖτε ὅποιον μπορεi νά καταστρέψει ψυχή καί σῶμα στήν κόλαση»[32].

Ὁ Κύριος εἶναι ὁ βασιλέας τῶν λελυτρωμένων, τῶν ἐξαγορασμένων μέ τό Πανάγιο Αἷμα Του[33].

Οἱ πιστοί εὐχαριστοῦν τόν αἰώνιο Κύριο πού μέ τήν δύναμή Του καί τήν ἐξουσία Του τούς ἐλευθέρωσε ἀπό τήν πονηρή ἐξουσία, πού τούς εἶχε κρατήσει αἰχμάλωτους καί δεμένους.

«Κύριε, παντοκράτορα Θεέ, ποῦ ὑπάρχεις καί ὑπῆρχες καί θά ρθεῖς. Σ’ εὐχαριστοῦμε πού ἀνέλαβες τή δύναμή σου τή μεγάλη, κι ἔτσι ἡ βασιλεία σου ἄρχισε»[34].

β΄. Μεσιτεύει ὡς αἰώνιος καί μοναδικός Ἀρχιερεύς

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος διακηρύσσει πανηγυρικά, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ μεσίτης μας στόν Θεό Πατέρα : «Γιατί ὁ Χριστός δέν μπῆκε στά ἅγια τῶν ἁγίων πού ἔχτισαν ἄνθρωποι καί πού εἶναι ἀπεικόνιση τοῦ οὐράνιου θυσιαστηρίου, ἀλλά στόν ἴδιο τόν οὐρανό, γιά νά παρουσιαστεῖ τώρα μπροστά στό Θεό, μεσιτεύοντας γιά μᾶς»[35] «Ὅπου μπῆκε πρίν ἀπό μας καί γιά χάρη μας ὁ Ἰησοῦς, ἀρχιερέας γιά πάντα ὅπως ὁ Μελχισεδέκ»[36]. Ὁ Ἰησοῦς προσέρχεται στόν θρόνο τοῦ Πατέρα δείχνοντάς Του τίς πληγές Του, καί τό αἷμα Του πού ἔχυσε γιά τήν ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Εἶναι ὁ πρεσβευτής μας, ὁ ἐκπρόσωπός μας, ὁ  μ ε σ ί τ η ς  μ α ς, «γιατί ἕνας εἶναι ὁ Θεὸς κι ἕνας ὁ μεσίτης μεταξὺ Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ὁ ἄνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός»[37], διακηρύσσει ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Μᾶς ὑποστηρίζει, ἀποσπᾶ χάριτες γιά μᾶς, μᾶς συμφιλιώνει μέ τόν Θεό Πατέρα. Αὐτός δέχεται τίς προσευχές μας καί τίς προσφέρει στόν Θεό Πατέρα.

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἐξηγεῖ αὐτό τό μοναδικό μεσιτικό ἔργο τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ πού στηρίζεται στήν Καινή Διαθήκη πού συνῆψε ὁ Θεός μέ τούς ἀνθρώπους διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ[38].

            Ἄν ἡ προσευχή μας δέν γίνεται στό ὄνομά Του δέν εἰσακούεται. Καμμία χάρη δέν χορηγεῖται ἄν δέν περάσει ἀπό Ἐκεῖνον. Οἱ προσευχές προσφέρονται στόν Θεό διά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅσοι παρακαλοῦν τόν Θεό, τό κάνουν στό ὄνομα τοῦ Μεγάλου Ἀρχιερέως Χριστοῦ, ὅπως διεκήρυξε «Κι ὅ,τι ζητήσετε στό ὄνομά μου ἐγώ θά τό κάνω, ὥστε ἡ δόξα τοῦ Πατέρα νά φανερωθεῖ μέσω τοῦ Υἱοῦ. Ἄν ζητήσετε κάτι στό ὄνομά μου, ἐγώ θά τό πραγματοποιήσω»[39]. Οὔτε οἱ Πατριάρχες, οὔτε οἱ Προφῆτες, οὔτε τά Σεραφείμ, οὔτε ἡ ἀσύγκριτος Παρθένος Μαρία μποροῦν νά πλησιάσουν τόν θρόνο τοῦ Θεοῦ ἄν ὁ Ἰησοῦς δέν τούς εἰσαγάγει. Οἱ Ἅγιοι παρακαλοῦν γιά μᾶς βέβαια, ἀλλά παρακαλοῦν ὅπως κι ἐμεῖς στό ὄνομα τοῦ Ἰησοῦ καί εἰσακούονται στό ὄνομά Του. Ἡ μεσιτεία Του εἶναι ἀποτελεσματική. Δέν ζητεῖ παρά μόνον ἔλεος γιά μᾶς πού μᾶς δίνεται, ἐπειδή Ἐκεῖνος θυσιάσθηκε γιά μᾶς. Μέ τήν δύναμη τῆς θυσίας Του χορηγεῖται σέ μᾶς ἀπό τόν Θεό Πατέρα κάθε χάρη. Κι ὄχι μόνον μᾶς συγχωρεῖ, ἀλλά καί θά μᾶς χορηγήσει τά ἀγαθά τῆς Βασιλείας Του. Γι’ αὐτό τό Εὐαγγέλιο λέγει: «Κατόπιν τούς ὁδήγησε ἔξω ἀπό τήν πόλη ὡς τή Βηθανία, σήκωσε τά χέρια του καί τούς εὐλόγησε...καθώς τούς εὐλογοῦσε, ἄρχισε ν’ ἀπομακρύνεται ἀπ’ αὐτούς καί ν’ ἀνεβαίνει στόν οὐρανό»[40].

γ΄. Συναθροίζει τούς Μαθητές Του.

Ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός βρισκόμενος στόν οὐρανό  συγκεντρώνει τόν λαό Του στήν Ἐκκλησία καί ἑτοιμάζει θέση καί γιά μᾶς στόν οὐρανό. Εἶπε στούς Μαθητές Του στό ὑπερῶο τῆς Ἱερουσαλήμ:

« Ἐγώ πηγαίνω νά σᾶς ἑτοιμάσω τόπο. Κι ὅταν πάω καί σᾶς ἑτοιμάσω τόπο, πάλι θά ’ρθῶ καί θά σᾶς πάρω κοντά μου, ὥστε ὅπου εἶμαι ἐγώ νά εἶστε κι ἐσεῖς»[41]. «Κι ὅπου εἶμαι ἐγώ, ἐκεῖ θά εἶναι κι ὁ δικός μου ὑπηρέτης. Κι ὁ Πατέρας μου θά τιμήσει ὅποιον μέ ὑπηρετεῖ»[42]. Γιά τό θέμα αὐτό προσευχήθηκε καί παρακάλεσε τόν Θεό Πατέρα : «Πατέρα, αὐτοί πού μοῦ ἔδωσες θέλω ὅπου εἶμαι ἐγώ νά εἶναι κι ἐκεῖνοι μαζί μου, γιά νά μποροῦν νά βλέπουν τή δόξα τή δική μου, τή δόξα πού μοῦ χάρισες, γιατί μέ ἀγάπησες προτοῦ νά γίνει ὁ κόσμος»[43].

Ἀνέρχεται στόν οὐρανό γιά νά προετοιμάσει καί τή δική μας ἄνοδο καί θέση. Πόσο εἶναι παρηγορητικό γιά μᾶς! Ἡ θέση μας εἶναι φυλαγμένη στόν οὐρανό. Ὁ Ἰησοῦς μᾶς τήν κρατᾶ. Ἐμεῖς πού ἀγωνιζόμαστε στή γῆ αὐτή, ξέρουμε ὅτι μᾶς ἀναμένει γιά νά ὁλοκληρώσουμε τήν μαρτυρία μας καί τόν ἀγώνα μας, γιά νά μᾶς ἀμοίψει ὅλους μαζί[44].

 «Γαλιλαῖοι, τί σταθήκατε καί κοιτᾶτε στόν οὐρανό;»[45] εἶπαν δυό Ἄγγελοι στούς Μαθητές πού ἐκστατικοί παρακολουθοῦσαν τόν Ἰησοῦ Χριστό νά ἀνέρχεται στόν οὐρανό. Σέ μᾶς ἡ Ἐκκλησία σήμερα μᾶς λέγει, κοιτάξτε στόν οὐρανό σέ κάθε δυσκολία σας, ἀλλά καί συνάμα μάθετε μέ τίς θυσίες, μέ τήν προσπάθειά σας, μέ τούς ἀγῶνες σας νά κερδίσετε  αὐτόν τόν οὐρανό. Ὁ Ἰησοῦς ἑτοιμάζει γιά τόν καθένα μας ἐκεῖ ἐπάνω μία θέση, ἀλλά γιά νά τήν ἀποκτήσουμε πρέπει πρῶτα νά τήν ἀξίζουμε κατά τό «οἷς δέδοται»[46]. Μέ μολυσμένη συνείδηση κανείς δέν μπορεῖ νά καθίσει στή θέση πού ἑτοίμασε ὁ Ἰησοῦς[47]. Ἐκεῖ πού εἶναι ὁ Ἀρχηγός πρέπει νά εἶναι καί οἱ Μαθητές Του. Ὁ Ἰησοῦς βρίσκεται στή δόξα τοῦ Παραδείσου. Ἐκεῖ ἐπάνω μᾶς ἀναμένει. Ἐκεῖ ἐπάνω, κοντά Του εἶναι καί ἡ δική μας θέση. Ἄν βαδίσουμε στά ἴχνη Του, θά φθάσουμε ἐκεῖ πού βρίσκεται ὁ ἴδιος. «Τό νικητή θά τόν βάλω νά καθίσει μαζί μου στό θρόνο μου, ὅπως κάθισα κι ἐγώ νικητής μαζί μέ τόν Πατέρα μου στό θρόνο του. Ὅποιος ἔχει αὐτιά ἄς ἀκούσει τί λέει τό Πνεῦμα στίς ἐκκλησίες»[48].

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

[1] «᾿Εξήγαγε δὲ αὐτοὺς ἔξω ἕως εἰς Βηθανίαν, καὶ ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς. καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ᾿ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν. καὶ αὐτοὶ προσκυνήσαντες αὐτὸν ὑπέστρεψαν εἰς ῾Ιερουσαλὴμ μετὰ χαρᾶς μεγάλης, καὶ ἦσαν διὰ παντὸς ἐν τῷ ἱερῷ αἰνοῦντες καὶ εὐλογοῦντες τὸν Θεόν» Λουκᾶ κδ΄, 50-53.

[2] «Καὶ ταῦτα εἰπὼν βλεπόντων αὐτῶν ἐπήρθη, καὶ νεφέλη ὑπέλαβεν αὐτὸν ἀπὸ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν. καὶ ὡς ἀτενίζοντες ἦσαν εἰς τὸν οὐρανὸν πορευομένου αὐτοῦ, καὶ ἰδοὺ ἄνδρες δύο παρειστήκεισαν αὐτοῖς ἐν ἐσθῆτι λευκῇ, οἳ καὶ εἶπον· ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν; οὗτος ὁ ᾿Ιησοῦς ὁ ἀναληφθεὶς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τὸν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὃν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτὸν πορευόμενον εἰς τὸν οὐρανόν» Πράξεων α΄, 9-11.

[3] «Οἷς καὶ παρέστησεν ἑαυτὸν ζῶντα μετὰ τὸ παθεῖν αὐτὸν ἐν πολλοῖς τεκμηρίοις, δι᾿ ἡμερῶν τεσσαράκοντα ὀπτανόμενος αὐτοῖς καὶ λέγων τὰ περὶ τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. καὶ συναλιζόμενος παρήγγειλεν αὐτοῖς ἀπὸ ῾Ιεροσολύμων μὴ χωρίζεσθαι, ἀλλὰ περιμένειν τὴν ἐπαγγελίαν τοῦ πατρὸς ἣν ἠκούσατέ μου » Πράξεων α΄ 3-4.

Δηλαδή : «Μετά τό θάνατό του παρουσιάστηκε σ’ αὐτούς ζωντανός μέ πολλές ἀποδείξεις ἐμφανιζόταν σ’ αὐτούς γιά σαράντα μέρες καί τούς μιλοῦσε σχετικά μέ τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἐνόσω ἦταν μαζί τους κι ἔτρωγε, τούς παράγγειλε: «Μήν ἀπομακρυνθεῖτε ἀπό τά Ἱεροσόλυμα, ἀλλά νά περιμένετε ἀπό τόν Πατέρα τήν ἐκπλήρωση τῆς ὑπόσχεσης, γιά τήν ὁποία σᾶς μίλησα»

[4]  «Ἐγώ σε ἐδόξασα ἐπὶ τῆς γῆς, τὸ ἔργον ἐτελείωσα ὃ δέδωκάς μοι ἵνα ποιήσω·
 καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί. ᾿Εφανέρωσά σου τὸ ὄνομα τοῖς ἀνθρώποις οὓς δέδωκάς μοι ἐκ τοῦ κόσμου. σοὶ ἦσαν καὶ ἐμοὶ αὐτοὺς δέδωκας, καὶ τὸν λόγον σου τετηρήκασι. νῦν ἔγνωκαν ὅτι πάντα ὅσα δέδωκάς μοι παρὰ σοῦ ἐστιν· ὅτι τὰ ρήματα ἃ δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, καὶ αὐτοὶ ἔλαβον, καὶ ἔγνωσαν ἀληθῶς ὅτι παρὰ σοῦ ἐξῆλθον, καὶ ἐπίστευσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας» Ἰωάννου ιζ΄, 4-8.

[5] Πρός Γαλάτας γ΄ 13, δ΄, 5.

[6] Πρός Ἑβραίους β΄, 14.

[7] «Πάτερ δόξασόν σου τὸν Υἱόν ἵνα καὶ ὁ υἱὸς σου δοξάσει σε, ... καὶ νῦν δόξασόν με σύ, πάτερ, παρὰ σεαυτῷ τῇ δόξῃ ᾗ εἶχον πρὸ τοῦ τὸν κόσμον εἶναι παρὰ σοί» Ἰωάννου ιζ΄, 2, 5.

Δηλαδή : «Ἐσύ τοῦ ἔδωσες ἐξουσία πάνω σέ ὅλους τους ἀνθρώπους ἔτσι θά δώσει κι αὐτός τήν αἰώνια ζωή σέ ὅλους αὐτούς πού τοῦ ἐμπιστεύτηκες....Τώρα λοιπόν ἐσύ, Πατέρα, δόξασε μέ κοντά σ’ ἐσένα μέ τή δόξα πού εἶχα κοντά σου προτοῦ νά γίνει ὁ κόσμος»

[8] Πράξεων α΄, 12.

[9] Λουκᾶ κβ΄, 39-46.

[10] «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς» Ἰωάννου ιζ΄, 11.

[11] «Καὶ ἐγένετο ἐν τῷ εὐλογεῖν αὐτὸν αὐτοὺς διέστη ἀπ’ αὐτῶν καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανὸν» Λουκᾶ κδ΄, 51.

[12] «Ἀναβὰς εἰς ὕψος, ἠχμαλώτευσεν αἰχμαλωσίαν» Πρός Ἐφεσίους δ΄, 8.

[13] «Πάντα τὰ ἔθνη κροτήσατε χεῖρας, ἀλαλάξατε τῷ Θεῷ ἐν φωνῇ ἀγαλλιάσεως. ὅτι Κύριος ὕψιστος, φοβερός, βασιλεὺς μέγας ἐπὶ πᾶσαν τὴν γῆν.  ὑπέταξε λαοὺς ἡμῖν καὶ ἔθνη ὑπὸ τοὺς πόδας ἡμῶν·  ἐξελέξατο ἡμῖν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ, τὴν καλλονὴν ᾿Ιακώβ, ἣν ἠγάπησεν, ἀνέβη ὁ Θεὸς ἐν ἀλαλαγμῷ, Κύριος ἐν φωνῇ σάλπιγγος. Ψάλατε τῷ Θεῷ ἡμῶν, ψάλατε, ψάλατε τῷ βασιλεῖ ἡμῶν, ψάλατε,  ὅτι βασιλεὺς πάσης τῆς γῆς ὁ Θεός, ψάλατε συνετῶς. ἐβασίλευσεν ὁ Θεὸς ἐπὶ τὰ ἔθνη, ὁ Θεὸς κάθηται ἐπὶ θρόνου ἁγίου αὐτοῦ. ἄρχοντες λαῶν συνήχθησαν μετὰ τοῦ Θεοῦ ῾Αβραάμ, ὅτι τοῦ Θεοῦ οἱ κραταιοὶ τῆς γῆς σφόδρα ἐπήρθησαν» Ψαλμοῦ μστ΄ (μζ΄) 1-10.

[14] «ἐγένετο πλῆθος στρατιᾶς ἀγγέλων ὑμνούντων τὸν Θεόν καὶ λεγόντων· Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ» Λουκᾶ β΄, 13.

[15] «Πορεύεσθε διὰ τῶν πυλῶν μου καὶ ὁδοποιήσατε τῷ λαῷ μου καὶ τοὺς λίθους τοὺς ἐκ τῆς ὁδοῦ διαρρίψατε· ἐξάρατε σύσσημον εἰς τὰ ἔθνη. ἰδοὺ γὰρ Κύριος ἐποίησεν ἀκουστὸν ἕως ἐσχάτου τῆς γῆς· εἴπατε τῇ θυγατρὶ Σιών· ἰδοὺ ὁ σωτήρ σοι παραγέγονεν ἔχων τὸν ἑαυτοῦ μισθὸν καὶ τὸ ἔργον πρὸ προσώπου αὐτοῦ. καὶ καλέσει αὐτὸν λαὸν ἅγιον, λελυτρωμένον ὑπὸ Κυρίου· σὺ δὲ κληθήσῃ ἐπιζητουμένη πόλις καὶ οὐκ ἐγκαταλελειμμένη...

τίς οὗτος ὁ παραγενόμενος ἐξ ᾿Εδώμ, ἐρύθημα ἱματίων ἐκ Βοσόρ, οὕτως ὡραῖος ἐν στολῇ βίᾳ μετὰ ἰσχύος; ἐγὼ διαλέγομαι δικαιοσύνην καὶ κρίσιν σωτηρίου. διατί σου ἐρυθρὰ τὰ ἱμάτια καὶ τὰ ἐνδύματά σου ὡς ἀπὸ πατητοῦ ληνοῦ; πλήρης καταπεπατημένης, καὶ τῶν ἐθνῶν οὐκ ἔστιν ἀνὴρ μετ᾿ ἐμοῦ...

Τὸν ἔλεον Κυρίου ἐμνήσθην, τὰς ἀρετὰς Κυρίου ἐν πᾶσιν, οἷς ἡμῖν ἀνταποδίδωσι· Κύριος κριτὴς ἀγαθὸς τῷ οἴκῳ ᾿Ισραήλ, ἐπάγει ἡμῖν κατὰ τὸ ἔλεος αὐτοῦ καὶ κατὰ τὸ πλῆθος τῆς δικαιοσύνης αὐτοῦ. καὶ εἶπεν· οὐχ ὁ λαός μου τέκνα οὐ μὴ ἀθετήσωσι; καὶ ἐγένετο αὐτοῖς εἰς σωτηρίαν ἐκ πάσης θλίψεως αὐτῶν. οὐ πρέσβυς οὐδὲ ἄγγελος, ἀλλ᾿ αὐτὸς Κύριος ἔσωσεν αὐτοὺς διὰ τὸ ἀγαπᾶν αὐτοὺς καὶ φείδεσθαι αὐτῶν· αὐτὸς ἐλυτρώσατο αὐτοὺς καὶ ἀνέλαβεν αὐτοὺς καὶ ὕψωσεν αὐτοὺς πάσας τὰς ἡμέρας τοῦ αἰῶνος» (Ἡσαΐου ξβ΄10- ξγ΄ 3, 7-9)

Δηλαδή : «Βγεῖτε ἀπό τῆς πόλης μου τίς πύλες, τόν δρόμο καθαρίστε ἀπό τίς πέτρες καί ἑτοιμάστε τον γιά νά ἐπιστρέψει ὁ λαός μου. Σημαία ὑψῶστε νά τήν δοῦν σ’ὅλα τά ἔθνη. Γιατί ὁ Κύριος διακήρυξε μέχρι τά πέρατα τῆς γῆς: «Πεῖτε στήν πόλη τῆς Σιών: Δές, ἔρχεται ὁ σωτήρας σου! Φέρνει μαζί του τήν ἀνταμοιβή του: ὅλοι ὅσους ἔσωσε πορεύονται μπροστά του. Καί θά τούς ὀνομάσει «Λαό Ἅγιο» πού ὁ Κύριος τόν λύτρωσε, Κι ἐσένα, Ἱερουσαλήμ, θά σέ ὀνομάζουν «Πόλη Περιζήτητη» κι ὄχι πιά Ἐγκαταλειμμένη.

Ποιός εἶναι αὐτός πού ἔρχεται ἀπ’ τήν Ἐδώμ, ἀπ’ τή Βοσόρ, στά κόκκινα ντυμένος; Πόσο ὡραῖος εἶναι μέ τή στολή καί μέ τή βίαιη δύναμή του! Ἐγώ εἶμαι, ὁ Κύριος, πού ἐξαγγέλλω τή δικαιοσύνη καί ἔχω πάρει τήν ἀπόφαση  νά φέρω σωτηρία. Γιατί εἶναι κόκκινα τά ροῦχα σου, καί τά φορέματά σου σάν νά πάταγες στό πατητήρι; Μ’ ἔβαψε ὁλόκληρο ὁ χυμός τῶν πατημένων σταφυλιῶν.

Ὅλοι οἱ λαοί ἦταν ἐναντίον μου. Τήν εὐσπλαχνία τοῦ Κυρίου στοχάζομαι, τό μεγαλεῖο του σέ ὅλα αὐτά πού μᾶς χαρίζει.

Ὁ Κύριος εἶναι ἐπιεικής κριτής γιά τόν λαό τοῦ Ἰσραήλ· ὅ, τι μᾶς δίνει εἶναι ἀπ’ τήν ἀγάπη του κι ἀπ’ τήν πολλή του καλοσύνη.

Εἶπε ὁ Κύριος : «Παιδιά δικά μου δέν εἶν’ ὁ λαός μου; Πῶς γίνεται νά μ’ ἀρνηθοῦν;». Κι ἔτσι τούς ἔσωσε ἀπό κάθε τους θλίψη. Ὄχι ἕνας μεσολαβητής, οὔτε ἀγγελιαφόρος, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τούς ἔσωσε, γιατί τούς ἀγαπᾶ καί τούς φροντίζει. Αὐτός τούς λύτρωσε, τούς κράτησε στά χέρια του, τούς δόξασε ὅλα τά περασμένα χρόνια» .

[16] «Ἄρατε πύλας, οἱ ἄρχοντες ὑμῶν, καὶ ἐπάρθητε, πύλαι αἰώνιοι, καὶ εἰσελεύσεται ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης» Ψαλμοῦ κγ΄ (κδ΄) 7.

[17] ««Τίς ἐστιν οὗτος ὁ βασιλεὺς τῆς δόξης;» «Κύριος κραταιὸς καὶ δυνατός, Κύριος δυνατὸς ἐν πολέμῳ» Ψαλμοῦ κγ΄ (κδ΄) 8) .

[18] «Ἀξιός ἐστι βασιλεῦσαι εἰς αἰώνας αἰώνων» Ἀποκαλύψεως ια΄, 15.

[19] Ματθαίου κε΄, 23.

[20] Ψαλμοῦ οζ’ (οη΄) 54.

[21]  Γενέσεως β΄, 3.

[22] Ἀποκαλύψεως  δ΄, 11.

[23] «Εἶπεν ὁ Κύριος τῷ Κυρίῳ μου κάθου ἐκ δεξιῶν μου» Ψαλμοῦ ρθ΄ (ρι΄), 109, 1.

[24] «Πρὸς τίνα δὲ τῶν ἀγγέλων εἴρηκέ ποτε· κάθου ἐκ δεξιῶν μου» Πρός Ἑβραίους α΄, 13.

[25] «Ἔγινε ὑπήκοος μέχρι θανάτου, θανάτου δὲ σταυροῦ. διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι ᾿Ιησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων, καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσηται ὅτι Κύριος ᾿Ιησοῦς Χριστὸς εἰς δόξαν Θεοῦ πατρός» Πρός Φιλιππησίους β΄, 8-11.

[26] Πρός Φιλιππησίους β΄, 9.

[27] Λουκᾶ κ΄, 43.

[28] «Δεῖ γὰρ αὐτὸν βασιλεύειν ἄχρις οὗ ἂν θῇ πάντας τοὺς ἐχθροὺς ὑπὸ τοὺς πόδας αὐτοῦ» Πρός Κορινθίους Α΄ ιε’, 25.

[29] Πρός Ἑβραίους ιγ΄, 8.

[30] Ἀποκαλύψεως στ΄, 2.

[31] Λουκᾶ α΄, 33.

[32] «Καὶ μὴ φοβηθῆτε ἀπὸ τῶν ἀποκτεννόντων τὸ σῶμα, τὴν δὲ ψυχὴν μὴ δυναμένων ἀποκτεῖναι· φοβήθητε δὲ μᾶλλον τὸν δυνάμενον καὶ ψυχὴν καὶ σῶμα ἀπολέσαι ἐν γεέννῃ» Ματθαίου ι’, 28.

[33] «Μετὰ ταῦτα εἶδον, καὶ ἰδοὺ ὄχλος πολύς, ὃν ἀριθμῆσαι αὐτὸν οὐδεὶς ἐδύνατο, ἐκ παντὸς ἔθνους καὶ φυλῶν καὶ λαῶν καὶ γλωσσῶν, ἑστῶτας ἐνώπιον τοῦ θρόνου καὶ ἐνώπιον τοῦ ἀρνίου, περιβεβλημένους στολὰς λευκάς, καὶ φοίνικες ἐν ταῖς χερσὶν αὐτῶν· καὶ κράζουσι φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἡ σωτηρία τῷ Θεῷ ἡμῶν τῷ καθημένῳ ἐπὶ τοῦ θρόνου καὶ τῷ ἀρνίῳ. καὶ πάντες οἱ ἄγγελοι εἱστήκεισαν κύκλῳ τοῦ θρόνου καὶ τῶν πρεσβυτέρων καὶ τῶν τεσσάρων ζῴων, καὶ ἔπεσαν ἐνώπιον τοῦ θρόνου ἐπὶ τὰ πρόσωπα αὐτῶν καὶ προσεκύνησαν τῷ Θεῷ λέγοντες· ἀμήν· ἡ εὐλογία καὶ ἡ δόξα καὶ ἡ σοφία καὶ ἡ εὐχαριστία καὶ ἡ τιμὴ καὶ ἡ δύναμις καὶ ἡ ἰσχὺς τῷ Θεῷ ἡμῶν εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν. Καὶ ἀπεκρίθη εἷς ἐκ τῶν πρεσβυτέρων λέγων μοι· οὗτοι οἱ περιβεβλημένοι τὰς στολὰς τὰς λευκὰς τίνες εἰσὶ καὶ πόθεν ἦλθον; καὶ εἴρηκα αὐτῷ· κύριέ μου, σὺ οἶδας. καὶ εἶπέ μοι· οὗτοί εἰσιν οἱ ἐρχόμενοι ἐκ τῆς θλίψεως τῆς μεγάλης, καὶ ἔπλυναν τὰς στολὰς αὐτῶν καὶ ἐλεύκαναν αὐτὰς ἐν τῷ αἵματι τοῦ ἀρνίου. διὰ τοῦτό εἰσιν ἐνώπιον τοῦ θρόνου τοῦ Θεοῦ καὶ λατρεύουσιν αὐτῷ ἡμέρας καὶ νυκτὸς ἐν τῷ ναῷ αὐτοῦ. καὶ ὁ καθήμενος ἐπὶ τοῦ θρόνου σκηνώσει ἐπ᾿ αὐτούς. οὐ πεινάσουσιν ἔτι οὐδὲ διψήσουσιν ἔτι, οὐδ᾿ οὐ μὴ πέσῃ ἐπ᾿ αὐτοὺς ὁ ἥλιος οὐδὲ πᾶν καῦμα, ὅτι τὸ ἀρνίον τὸ ἀνὰ μέσον τοῦ θρόνου ποιμανεῖ αὐτούς, καὶ ὁδηγήσει αὐτοὺς ἐπὶ ζωῆς πηγὰς ὑδάτων, καὶ ἐξαλείψει ὁ Θεὸς πᾶν δάκρυον ἐκ τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν» (Ἀποκαλύψεως ζ΄, 9-17).

Δηλαδή : «Ὕστερα ὅμως ἀπ’ αὐτά, εἶδα ἕνα ἀμέτρητο πλῆθος — πού κανείς δέν ἦταν σέ θέση νά τό μετρήσει — ἀπό κάθε ἔθνος, φυλή, λαό καί γλώσσα, νά στέκεται μπροστά στό θρόνο καί στό Ἀρνίο. Φοροῦσαν λευκές στολές, κρατοῦσαν φοινικόκλαδα στά χέρια τους καί ἔκραζαν μέ δυνατή φωνή: «Ἡ σωτηρία εἶναι στά χέρια τοῦ Θεοῦ μας, πού κάθεται στό θρόνο, καί τοῦ Ἀρνίου!». Ὅλοι οἱ ἄγγελοι πού στέκονταν γύρω ἀπό τό θρόνο, ἀπό τούς πρεσβυτέρους κι ἀπό τά τέσσερα ὄντα, ἔπεσαν μπροστά στό θρόνο μέ τά πρόσωπα καταγῆς καί προσκύνησαν τό Θεό, λέγοντας : «Ἀληθινά, εὐλογία καί δόξα καί σοφία, εὐχαριστία καί τιμή καί δύναμη καί ἰσχύς ἀνήκουν γιά πάντα στό Θεό μας. Ἀμήν». Τότε ἕνας ἀπό τούς πρεσβυτέρους μου εἶπε: «Ποιοῖ εἶναι αὐτοί πού φοροῦν λευκή στολή κι ἀπό ποῦ ἦρθαν;» Κι ἐγώ τοῦ εἶπα: «Κύριέ μου, ἐσύ ξέρεις». Τότε αὐτός μοῦ εἶπε: «Αὐτοί εἶναι ἐκεῖνοι πού πέρασαν τό μεγάλο διωγμό· ἔπλυναν τή στολή τους καί τή λεύκαναν μέ τό αἷμα τοῦ Ἀρνίου. Γι’ αὐτό στέκονται μπρός στό θρόνο τοῦ Θεοῦ καί τόν λατρεύουν μέρα καί νύχτα στό ναό του. Κι αὐτός πού κάθεται στό θρόνο θά ’ναι πάντα μαζί τους. Δε θά πεινάσουν πιά, οὔτε ποτέ θά διψάσουν· δέ θά ὑποφέρουν ἀπό τόν ἥλιο οὔτε ἀπό ἄλλον καύσωνα. Tο Ἀρνίο πού εἶναι στή μέση τοῦ θρόνου σάν καλός βοσκός θά τούς κατευθύνει. Καί θά τούς ὁδηγήσει στήν πηγή τῆς ζωῆς. Ὁ Θεός θά ἐξαφανίσει κάθε δάκρυ ἀπό τά μάτια  τους».

[34] «Εὐχαριστοῦμέν σοι, Κύριε ὁ Θεὸς ὁ παντοκράτωρ, ὁ ὢν καὶ ὁ ἦν καὶ ὁ ἐρχόμενος, ὅτι εἴληφας τὴν δύναμίν σου τὴν μεγάλην καὶ ἐβασίλευσας» Ἀποκαλύψεως ια΄, 17.

[35] «Εἰσῆλθεν ὁ Χριστός, ἀντίτυπα τῶν ἀληθινῶν, ἀλλ' εἰς αὐτὸν τὸν οὐρανόν, νῦν ἐμφανισθῆναι τῷ προσώπῳ τοῦ Θεοῦ ὑπὲρ ἡμῶν» Πρός Ἑβραίους θ΄, 24.

[36] «ὅπου πρόδρομος ὑπὲρ ἡμῶν εἰσῆλθεν Ἰησοῦς, ... ἀ ρ χ ι ε ρ ε ύ ς  γ ε ν ό μ ε ν ο ς  εἰς τὸν αἰῶνα» Πρός Ἑβραίους στ΄, 20.

[37] «εἷς γὰρ Θεός, εἷς καὶ μεσίτης Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, ἄνθρωπος Χριστὸς ᾿Ιησοῦς» Πρός Τιμόθεον Α΄ β΄, 5.

[38] «Πᾶς γὰρ ἀρχιερεὺς εἰς τὸ προσφέρειν δῶρά τε καὶ θυσίας καθίσταται· ὅθεν ἀναγκαῖον ἔχειν τι καὶ τοῦτον ὃ προσενέγκῃ. εἰ μὲν γὰρ ἦν ἐπὶ γῆς, οὐδ' ἂν ἦν ἱερεύς, ὄντων τῶν ἱερέων τῶν προσφερόντων κατὰ τὸν νόμον τὰ δῶρα,  οἵτινες ὑποδείγματι καὶ σκιᾷ λατρεύουσι τῶν ἐπουρανίων, καθὼς κεχρημάτισται Μωϋσῆς μέλλων ἐπιτελεῖν τὴν σκηνήν· ὅρα γάρ φησι, ποιήσεις πάντα κατὰ τὸν τύπον τὸν δειχθέντα σοι ἐν τῷ ὄρει· νυνὶ δὲ διαφορωτέρας τέτευχε λειτουργίας, ὅσῳ καὶ κρείττονός ἐστι διαθήκης μεσίτης, ἥτις ἐπὶ κρείττοσιν ἐπαγγελίαις νενομοθέτηται. εἰ γὰρ ἡ πρώτη ἐκείνη ἦν ἄμεμπτος, οὐκ ἂν δευτέρας ἐζητεῖτο τόπος. μεμφόμενος γὰρ αὐτοῖς λέγει· ἰδοὺ ἡμέραι ἔρχονται, λέγει Κύριος, καὶ συντελέσω ἐπὶ τὸν οἶκον ᾿Ισραὴλ καὶ ἐπὶ τὸν οἶκον ᾿Ιούδα διαθήκην καινήν, οὐ κατὰ τὴν διαθήκην ἣν ἐποίησα τοῖς πατράσιν αὐτῶν ἐν ἡμέρᾳ ἐπιλαβομένου μου τῆς χειρὸς αὐτῶν ἐξαγαγεῖν αὐτοὺς ἐκ γῆς Αἰγύπτου· ὅτι αὐτοὶ οὐκ ἐνέμειναν ἐν τῇ διαθήκῃ μου, κἀγὼ ἠμέλησα αὐτῶν, λέγει Κύριος·  ὅτι αὕτη ἡ διαθήκη ἣν διαθήσομαι τῷ οἴκῳ ᾿Ισραὴλ μετὰ τὰς ἡμέρας ἐκείνας, λέγει Κύριος· διδοὺς νόμους μου εἰς τὴν διάνοιαν αὐτῶν, καὶ ἐπὶ καρδίας αὐτῶν ἐπιγράψω αὐτούς, καὶ ἔσομαι αὐτοῖς εἰς Θεόν, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι εἰς λαόν. καὶ οὐ μὴ διδάξουσιν ἕκαστος τὸν πολίτην αὐτοῦ καὶ ἕκαστος τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ, λέγων· γνῶθι τὸν Κύριον· ὅτι πάντες εἰδήσουσί με ἀπὸ μικροῦ αὐτῶν ἕως μεγάλου αὐτῶν· ὅτι ἵλεως ἔσομαι ταῖς ἀδικίαις αὐτῶν, καὶ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν καὶ τῶν ἀνομιῶν αὐτῶν οὐ μὴ μνησθῶ ἔτι. ἐν τῷ λέγειν καινὴν πεπαλαίωκε τὴν πρώτην· τὸ δὲ παλαιούμενον καὶ γηράσκον ἐγγὺς ἀφανισμοῦ» (Πρός Ἑβραίους η΄ 3-13).

Δηλαδή : «Κάθε ἀρχιερέας ἐγκαθίσταται γιά νά προσφέρει στό Θεό δῶρα καί θυσίες γι’ αὐτό εἶναι ἀπαραίτητο νά ἔχει κι αὐτός κάτι νά προσφέρει. Ἄν βέβαια ὁ Χριστός ἦταν κάτω στή γῆ, δέ, θά ἦταν κἄν ἱερέας, ἀφοῦ ὑπάρχουν ἱερεῖς πού προσφέρουν σύμφωνα μέ τό νόμο τά δῶρα. Ἡ λατρεία πού προσφέρουν οἱ ἱερεῖς εἶναι ἀπεικόνιση καί σκιά τῆς ἐπουράνιας λατρείας, σύμφωνα μέ τήν ἐντολή πού ὁ Θεός ἔδωσε στό Μωυσῆ, ὅταν θά ἔστηνε τή σκηνή. Πρόσεξε, τοῦ εἶπε ὁ Θεός, νά τά κάνεις ὅλα σύμφωνα μέ τόν τύπο πού σοῦ ὑποδείχτηκε ἐπάνω στό βουνό. Τώρα ὅμως ἡ ὑπηρεσία πού ἀνέλαβε ὁ Ἰησοῦς εἶναι τόσο ἀνώτερη ἀπό ἐκείνη τῶν ἱερέων, ὅσο ἀνώτερη εἶναι καί ἡ διαθήκη γιά τήν ὁποία αὐτός μεσιτεύει καί ἡ ὁποία βασίζεται σέ ἀνώτερες ὑποσχέσεις. Ἄν ἡ πρώτη ἐκείνη διαθήκη ἦταν τέλεια, δέν θά ὑπῆρχε ἀνάγκη γιά δεύτερη. Γιατί ὁ Θεός στή Γραφή κατηγορεῖ τούς Ἰσραηλίτες, λέγοντας: Ἔρχονται ἡμέρες, λέει ὁ Κύριος ποῦ θά συνάψω καινούργια διαθήκη μέ τό λαό τοῦ Ἰσραήλ καί τό λαό τοῦ Ἰούδα, πού δέ θά εἶναι ὅμοια μέ τή διαθήκη πού ἔκανα μέ τούς προπάτορές τους, τότε πού τούς πῆρα ἀπό τό χέρι καί τούς ὁδήγησα ἔξω ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Αὐτοί ὅμως δέν ἔμειναν πιστοί στή διαθήκη μου,  κι ἐγώ τούς ἐγκατέλειψα, λέει ὁ Κύριος. Ἡ διαθήκη πού θά συνάψω μέ τό λαό τόν Ἰσραήλ  μετά τίς ἡμέρες ἐκεῖνες, λέει ὁ Κύριος, εἶναι ἡ ἑξῆς: Θά τοποθετήσω τό νόμο μου μέσα στό νοῦ τους καί θά χαράξω τίς ἐντολές μου μέσα στίς καρδιές τους. Ἐγώ θά εἶμαι γι’ αὐτούς Θεός, κι αὐτοί λαός μου. Καί δέν θά διδάσκει ὁ καθένας τό συμπολίτη του, οὔτε θά λέει ὁ καθένας στόν ἀδελφό του  «γνώρισε τόν Κύριο», γιατί ὅλοι θά μέ γνωρίζουν,   ἀπ’ τόν μικρότερο ὡς τόν μεγαλύτερο. Θα συγχωρήσω τήν ἀνυπακοή τους καί θά ξεχάσω πιά τίς ἁμαρτίες τους  καί τίς ἀνομίες τους. Τό νά μιλάει γιά «καινούργια διαθήκη», σημαίνει πώς ἔκανε παλαιά τήν πρώτη. Ὅ,τι παλιώνει καί γερνάει κοντεύει νά ἐξαφανιστεῖ».

«Καὶ διὰ τοῦτο διαθήκης καινῆς μεσίτης ἐστίν, ὅπως, θανάτου γενομένου εἰς ἀπολύτρωσιν τῶν ἐπὶ τῇ πρώτῃ διαθήκῃ παραβάσεων, τὴν ἐπαγγελίαν λάβωσιν οἱ κεκλημένοι τῆς αἰωνίου κληρονομίας.
ὅπου γὰρ διαθήκη, θάνατον ἀνάγκη φέρεσθαι τοῦ διαθεμένου· διαθήκη γὰρ ἐπὶ νεκροῖς βεβαία, ἐπεὶ μήποτε ἰσχύει ὅτε ζῇ ὁ διαθέμενος» (Πρός Ἑβραίους θ΄ 15-17).

Δηλαδή : «Γι’ αὐτόν τό λόγο ὁ Χριστός εἶναι μεσίτης μίας νέας διαθήκης, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ὅσοι ἔχουν κληθεῖ νά μετάσχουν στήν αἰώνια κληρονομιά θά πάρουν τό μερίδιο πού τούς ὑποσχέθηκε. Αὐτό μπορεῖ νά γίνει, ἐπειδή ὁ ἴδιος ὁδηγήθηκε στό θάνατο πού μᾶς ἀπάλλαξε ἀπό τίς παραβάσεις, πού εἶχαν γίνει τήν ἐποχή τῆς πρώτης διαθήκης. Γιατί ἡ διαθήκη ὑπάρχει ὅταν ἔχει πιστοποιηθεῖ ὁ θάνατος τοῦ διαθέτη. Μια διαθήκη ἰσχύει μόνο μετά τό θάνατο· δέν ἔχει ποτέ ἰσχύ ὅσο ζεῖ ὁ διαθέτης»

[39] «Ὅ,τι ἂν αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, τοῦτο ποιήσω, ἵνα δοξασθῇ ὁ πατὴρ ἐν τῷ υἱῷ. ἐάν τι αἰτήσητε ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐγὼ ποιήσω» Ἰωάννου ιδ΄, 13-14.

[40] «Ἐπάρας τὰς χεῖρας αὐτοῦ εὐλόγησεν αὐτούς... καὶ ἀνεφέρετο εἰς τὸν οὐρανόν» Λουκᾶ κδ΄, 50.

[41] «Πορεύομαι ἑτοιμάσαι τόπον ὑμῖν· καὶ ἐὰν πορευθῶ καὶ ἑτοιμάσω ὑμῖν τόπον, πάλιν ἔρχομαι καὶ παραλήψομαι ὑμᾶς πρὸς ἐμαυτόν, ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγώ, καὶ ὑμεῖς ἦτε» Ἰωάννου ιδ΄, 2-3.

[42] «Ὅπου εἰμὶ ἐγώ ἐκεῖ καὶ ὁ διάκονος ὁ ἐμὸς ἔσται καὶ ἐάν τις ἐμοὶ διακονῇ τιμήσει αὐτὸν ὁ πατήρ» Ἰωάννου ιβ΄, 26.

[43] «Πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ, ἵνα θεωρῶσι τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι, ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου» Ἰωάννου ιζ΄, 24.

[44] «Καὶ ὅτε ἤνοιξε τὴν πέμπτην σφραγῖδα, εἶδον ὑποκάτω τοῦ θυσιαστηρίου τὰς ψυχὰς τῶν ἐσφαγμένων διὰ τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ καὶ διὰ τὴν μαρτυρίαν τοῦ ἀρνίου ἣν εἶχον· καὶ ἔκραξαν φωνῇ μεγάλῃ λέγοντες· ἕως πότε, ὁ δεσπότης ὁ ἅγιος καὶ ὁ ἀληθινός, οὐ κρίνεις καὶ ἐκδικεῖς τὸ αἷμα ἡμῶν ἐκ τῶν κατοικούντων ἐπὶ τῆς γῆς; καὶ ἐδόθη αὐτοῖς ἑκάστῳ στολὴ λευκή, καὶ ἐρρέθη αὐτοῖς ἵνα ἀναπαύσωνται ἔτι χρόνον μικρόν, ἕως πληρώσωσι καὶ οἱ σύνδουλοι αὐτῶν καὶ οἱ ἀδελφοὶ αὐτῶν οἱ μέλλοντες ἀποκτέννεσθαι ὡς καὶ αὐτοί» (Ἀποκαλύψεως στ΄ 9-11).

Δηλαδή : «Ὅταν ἄνοιξε τήν πέμπτη σφραγίδα, εἶδα κάτω ἀπό τό θυσιαστήριο τίς ψυχές ἐκείνων πού σφαγιάστηκαν γιά τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί γιά τή μαρτυρία πού ἔδωσαν γιά τό Ἀρνίο. Α’υτοί κραύγασαν μέ δυνατή φωνή: «Ὡς πότε, ἐπιτέλους, Δέσποτα ἅγιε καί ἀληθινέ; Πότε θά ἔρθει ἡ κρίση σου; Πότε θά πάρεις πίσω τό αἷμα μας ἀπ’ τούς κατοίκους τῆς γ[ης;» Τότε δόθηκε στόν καθένα λευκή στολή, καί τούς εἶπαν ν’ ἀναπαυτοῦν λίγο ἀκόμα, ὥσπου νά συμπληρωθεῖ ὁ ἀριθμός τῶν συνδούλων κι ἀδελφῶν τους πού τούς μέλλεται νά θανατωθοῦν ὅπως κι ἐκεῖνοι»

[45] «Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, τί ἑστήκατε ἐμβλέποντες εἰς τὸν οὐρανόν» Πράξεων α΄, 11.

[46] Ματθαίου ιθ΄, 11.

[47] Ἀποκαλύψεως κβ΄, 15.

[48] «Ὁ νικῶν (σέ ὅποιο νικᾶ) βεβαιώνει, δώσω αὐτῷ καθίσαι μετ’ ἐμοῦ ἐν τῷ θρόνῳ μου. ὡς κἀγω ἐνίκησα καὶ ἐκάθισα μετὰ τοῦ Πατρός μου ἐν τῷ θρόνῳ αὐτοῦ» Ἀποκαλύψεως γ΄, 21.