ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΑΙ ΘΕΟΦΟΡΩΝ ΧΛ΄(630)ΠΑΤΕΡΩΝ ΤΗΣ ΕΝ ΧΑΛΚΗΔΟΝΙ Δ΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ(451)

ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΡΕΑ

 

 

 

Ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας σήμερα Κυριακή 16 Ἰουλίου λειτούργησε στήν Ἱερά Μονή Ἁγίου Ἰωάννου Προδρόμου Καρέα ἐξ’ ἀφορμῆς τῆς συμπληρώσεως 52 ἐτῶν ἀπό τῆς ἀνασυστάσεως τῆς Μονῆς. Μετά τό πέρας τῆς θείας Λειτουργίας ἀπηύθυνε προς τήν Γερόντισσα καί τήν Ἀδελφότητα ἐπετειακό λόγο πού παραθέτουμε στήν συνέχεια.

 

Ἡμέρα μνήμης, εὐγνωμοσύνης, εὐχαριστιῶν καί τιμῆς ἡ σημερινή καθ’ ἥν ἔχομεν τήν πεντηκοστή δευτέρα ἐπέτειο (1971-2023) τῆς ἀνασυστάσεως τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, τῆς ἐγκαταστάσεως τῆς Ἀδελφότητος καί τῆς ἀνοικοδομήσεως τῶν κτηρίων αὐτῆς.

Ὅλα αὐτά τά θαυμαστά ἔργα εἶναι ἔργα τοῦ πανσθενουργοῦ παντοδυνάμου θελήματος, τοῦ Παναγάθου Κυρίου μας, ἡ πρόνοια καί ἡ ἀγαθότητα τοῦ Ὁποίου εἰργάσατο, ὅσα βλέπομεν καί μᾶς περιβάλλουν κατά τήν σημαντική αὐτή ἡμέρα.

1. Τούτου δοθέντος, ἀποδίδομεν εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν πρός τόν οἰκτίρμονα Θεό πού ἐπέβλεψεν ἐξ ὄρους ἁγίου καί τοῦ κατοικητηρίου Αὑτοῦ ἐπί τήν ἀνασύστασιν τῆς Ἱερᾶς Μονῆς κατά τόν πνευματικό νόμον, ὅτι «τά ἅπαξ ἀνατεθέντα εἰς τόν Θεόν δέν ἐπιστρέφουν εἰς τήν κοινήν χρῆσιν» καί ἐπευλόγησε τήν σημαντική διά τήν τοπική Ἐκκλησία ἀνασύστασιν τοῦ ἱεροῦ τούτου σεβάσματος

Ἐκεῖνος κατηύθυνε νά βαδίζουν τόν δόλιχον τῆς ἀσκήσεως καί ὁδήγησε τά βήματα ἐκλεκτῶν ψυχῶν νά ἀφιερωθοῦν εἰς τόν Κύριον, καί νά ἀναλάβουν ἐν κόποις καί μόχθοις πολλοῖς, κινδύνοις καί δυσπραγίαις τήν ἀναστήλωσιν τῆς σκηνῆς Αὐτοῦ, τῆς πεπτωκυΐας 

Ἐκεῖνος ἀνέστησε τήν πεπτωκυΐαν αὐτήν σκηνήν καί εἰς Αὐτόν πρέπει δόξα καί τιμή εἰς τούς αἰῶνας. Βεβαίως, ἀναγνωρίζομεν ὅτι τό ἔργο ἦτο δυσχερές, ἀλλά ὅπου Θεός βούλεται νικῶνται ἐμπόδια, διαλύονται ἐπιβουλαί καί λύονται μάχες.

Ἵνα εὐοδοθῇ τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἐμφανίζονται εἰς τό ἔργον πάντα σύνδρομα Αὐτῷ «ἵνα μή καυχήσεται ἐνώπιον αὐτοῦ πᾶσα σάρξ» (Α΄ Πρός Κορινθίους α΄, 29).

Ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ ἐνέπνευσε καί προσήγαγε δωρητές, ἀφιερωτές, συνδρομητές  ἠθικῶν καί ὑλικῶν πραγμάτων. Ἐκεῖνος «ὡς ἐτάζων καρδίαν καί νεφρούς» (Ψαλμοῦ ζ΄, 10) οἶδε τήν καρδίαν αὐτῶν. Αὐτός ὡς δίκαιος Κριτής θά ἀνταποδώσει κατά τήν ἡμέρα τῆς Κρίσεως τόν μισθόν τῆς δικαιοσύνης καί τῆς εὐσεβείας αὐτῶν.

Μνημονεύομεν μετ’ εὐγνωμοσύνης πάντας καί εὐχόμεθα ὑπέρ αὐτῶν.

Ἐάν τε ζῶσι ὁ Κύριος ἔστω αὐτοῖς βοηθός καί ἀντιλήπτωρ εἰς τά ἔργα αὐτῶν.

Ἐάν τε ἐξῆλθον τῷ Θείῳ Αὑτοῦ βουλήματι ἐκ τῆς ζωῆς ταύτης καί τοῦ παρόντος αἰῶνος μεταστάντες εἰς τήν ἄνω καί ὄντως ζωήν, «ἵνα ὄψονται τήν δόξαν τοῦ Κυρίου καί τό ὕψος τοῦ Θεοῦ» (Ἠσαΐου λε΄, 2).

2. Στῦλος καί στερέωμα τοῦ θαυμαστοῦ τούτου ἔργου ἐγενήθη ἡ Καθηγουμένη τῆς Ἱερᾶς Μονῆς, Ὁσιολογιωτάτη Εὐδοκία Μοναχή.

Ἐπί ὅλην τήν διηρρεύσασα πεντηκονταετία μετά τῆς κοσμούσης αὐτήν κατά Θεόν σοφίας, τήν διάκρισιν, τήν ὑπομονήν καί μετά τῶν πολλῶν χαρακτηριζουσῶν αὐτήν ἀρετῶν ὁδήγησε τίς ψυχές τῶν ἀφιερωθεισῶν εἰς τόν Θεόν ψυχῶν πρός τήν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν μετά πνευματικῆς ἀσφαλείας καί βεβαιότητος.

Εἰς τήν πνευματική αὐτή κυψέλη, οἱ ἀδελφές ἐπεδόθησαν μετά ἀδιαταράκτου προσευχῆς καί ἐπιμελείας καί μετά τῆς θερμῆς προσευχῆς εἰς τήν διακονία αὐτῶν, καί τῆς μετά θείου ζήλου, ἐπιμελείας καί ἀδιακρίτου ἀφιερώσεως, ὅπως οἱ μέλισσες.

Κατά χρέος μνημονεύομεν καί τῶν ἀπελθουσῶν ἐκ τοῦ παρόντος βίου ἀδελφῶν « ὧν ἡ μνήμη αἰωνία».

3. Δέν θά παραλείψουμε νά ἀναφερθοῦμε καί εἰς τίς εὐλογημένες ψυχές τῶν συγκροτησάντων τήν θεοφιλῆ ταύτη Ἀδελφότητα καί νά διαβεβαιώσουμε πᾶσες, ὅτι τῇ εὐμενῇ ἐπιβλέψει καί φροντίδι τῆς ἀρχιερατικῆς διακονίας ἡμῶν θά πορεύονται τήν ὁδό τῆς σωτηρίας μετ’ ἀσφαλείας πνευματικῆς ἕως οὗ καταντήσωμεν οἱ πάντες εἰς τήν θέα τοῦ ἀθεάτου καί συμμετάσχομεν εἰς τήν αἰώνιο δόξα.

Δι’ ὅλους τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί ἡ φιλανθρωπία εἴη μετά πάντων νῦν καί ἀεί.